Pamięć cyfrowa - układ elektroniczny przeznaczony do przechowywania informacji w postaci słów binarnych. Podstawowym zastosowaniem pamięci są komputery (pamięć komputerowa), choć wykorzystywane są w praktycznie wszystkich bardziej zaawansowanych urządzeniach, od automatycznych pralek, radioodbiorników, cyfrowych aparatów fotograficznych, przez samochody i roboty aż po sondy kosmiczne, systemy naprowadzania rakiet i kontynentalne systemy obrony powietrznej.

W zależności od konstrukcji i zastosowania można je podzielić na pamięci dostępie swobodnym - np. pamięć RAM, ROM czy dysk twardy lub sekwencyjnym - np. taśma magnetyczna. Inną metodą jest podział na pamięci ulotne - przechowujące informację tylko kiedy są zasilane oraz nieulotne, przechowujące dane również po wyłączeniu zasilania.

W zależności od technologii w której są wykonane mogą to być pamięci półprzewodnikowe (np. RAM, EEPROM), magnetyczne (dysk twardy, taśma magnetyczna), optyczne (dysk CDROM, taśma filmowa) i inne.

Każda technologia posiada swoje wady i zalety, w szczególności podstawowe parametry typu czas dostępu, strumień danych, pojemność maksymalna, cena za jednostkę pojemności itp.

Rodzaj pamięci Cechy

Pamięci półprzewodnikowe

• Bardzo szybkie - czas dostępu rzędu ns (nanosekund)

• Bardzo duży transfer danych - rzędu GB/s (Gigabajtów na sekundę)

• Duża cena za jednostkę pojemności

• Możliwość bezpośredniego sprzężenia z mikroprocesorami

• Różne wersje - tylko do odczytu (ROM, pamiętające dane po wyłączeniu zasilania (EEPROM, Flash

Pamięci magnetyczne dyskowe

• Wolne - duży czas dostępu - rzędu ms (milisekund)

• Średni transfer danych - rzędu dziesiątek MB/s (megebajtów na sekundę)

• Niewielka cena za jednostkę pojemności

• Wymagają specjalnych układów interfejsowych

• Podtrzymują dane bez zasilania

• Możliwość realizacji jako pamięci wymiennych - nośnik jest oddzielony od czytnika

---