Uszkodzenia:
Do powstania emocji konieczna jest interpretacja przez płaty czołowe.
Uszkodzenia wybranych szlaków łaczących ośrodki podkorowe z korą czołową i przedczołową upośledza możliwości interpretacji stanu mózgu, powodując różne zaburzenia emocjonalne.
Anhedonia to niemożność odczuwania przyjemności powodująca zaprzestanie wykonywania czynności dających uprzednio przyjemność.
Aleksytymia to niemożność wyrażenia za pomocą słów swoich stanów emocjonalnych.
Paratymia to braku związku między uczuciami a ich ekspresją.
Paramimia to zaburzeniu związku między przeżyciami a ekspresją uczuć, np. reakcje mimiczne i gesty niepasujące do wypowiadanych słów.
Choroby afektywne
Urazy psychiczne: "zespół pourazowych zaburzeń emocjonalnych" (PTSD, Post-Traumatic Stress Disorder) powstaje w wyniku silnych przeżyć emocjonalnych stanowiących zagrożenie dla życia, np. katastrof.
Silne stany lękowe mogą zmienić silnie strukturę wielu obszarów mózgu.
Konieczne jest blokowanie wydzielania adrenaliny by obniżyć pobudliwość pnia mózgu.
Fobie to obezwładniające stany lękowe, ma je około 10% ludzi, a słabsze fobie nawet połowa np. akrofobia - lęk wysokości, arachnofobia - lęk przed pająkami, brontofobia - lęk przed piorunami, antropofobia - lek przed ludźmi, agorafobia - lęk otwartych przestrzeni, to najczęściej spotykana fobia.
Panika to intensywny, krótkotrwały okres przerażenia, powoduje bardzo silne pobudzenie autonomicznego układu nerwowego. Napady paniki wywołać może hiperwentylacja, CO2, mleczan sodu, a nawet sugestia (np. pokazywanie pozornie rosnącego tętna, polewanie ciepłą woda zadrapania sugerując, że to kapie krew).
Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne (OCD, obsessive-compulsive disorder), zwane też nerwicą natręctw, charakteryzuje się uporczywymi nawrotami myśli lub obrazów i przymusem wykonywania różnych czynności.
Zespół Aspergera to zaburzenie rozwojowe prowadzące do znacznej redukcji ekspersji, a być może i rozumienia, emocji.
Problemy z rozpoznawaniem swojego własnego stanu emocjonalnego wynikając z uszkodzeń płatów czołowych.
Zespół płatów czołowych prowadzi do płaskości emocjonalnej, powstają problemy z podejmowaniem decyzji.
Alekstymia - niezdolność do wyrażania emocji; człowiek jest wściekły a zachowuje się spokojnie ("siła spokoju").
Lateralizacja półkul mózgowych
W literaturze klasycznej dominowały dwie przeciwstawne koncepcje dotyczące lateralizacji procesów emocjonalnych:
1. Lewa półkula wiąże się z emocjami pozytywnymi, prawa zaś z negatywnymi. (Gainotti) Badania nad pacjentami z jednostronnymi uszkodzeniami mózgu wykazały, że przy uszkodzeniu lewej półkuli, kiedy kontrolę przejmuje prawa półkula, pacjenci przejawiają objawy depresji, obwiniają się i martwią o przyszłość. Natomiast przy uszkodzeniu prawej półkuli pacjenci na ogół są weseli, zadowoleni z siebie, ignorują symptomy choroby i optymistycznie patrzą w przyszłość.
2. Drugie stanowisko wiązało wszelkie stany emocjonalne, pozytywne i negatywne, z prawą półkulą. Zwolennicy tej hipotezy odwoływali się najczęściej do badań prowadzonych na ludziach zdrowych oraz do obserwacji nad zaburzeniem aprozodii, związanym z uszkodzeniem prawej półkuli, które polega na niezdolności do wyrażania emocji w mowie własnej pacjenta i rozumieniu ich w mowie innych ludzi.
3. Współcześnie, badacze przypisują szczególną rolę prawej półkuli przede wszystkim w ocenie znaczenia informacji zawartych w twarzach, w intonacji głosu czy gestach.
Julian Janes (badanie z twarzami)
Jeśli jesteś osobą praworęczną, prawdopodobnie twarz przedstawiona z prawej strony wyda Ci się bardziej radosna.
Wyjaśnienie tego zjawiska zakłada, że większość obrazu znajdującego się po lewej stronie przetwarzana jest przez ośrodki prawej półkuli mózgu, w których u osób praworęcznych dokonuje się przeważająca część procesów rozpoznawania emocji.
Załóżmy, że prowadzisz samochód i ulegasz strasznemu wypadkowi. Podczas wypadku włącza się klakson i cały czas wyje. Czujesz ogromny ból i jest to dla ciebie przeżycie traumatyczne. Później, kiedy usłyszysz klakson pobudzony zostaje zarówno układ pamięci wyraźnej, jak i ukrytej. Dźwięk klaksonu (a raczej jego neuronalna reprezentacja), stawszy się warunkowym bodźcem strachu wędruje z układu słuchu wprost do ciała migdałowatego i pośrednio wyzwala reakcje somatyczne, które normalnie występuje w niebezpiecznych sytuacjach ale dźwięk ten wędruje również przez korę do układu pamięci w płacie skroniowym gdzie pobudzona zostaje pamięć wyraźna, deklaratywna. Konkretny fakt, że wypadek ten był okropny, nie jest wspomnieniem emocjonalnym. Jest pamięcią deklaratywną o przeżyciu emocjonalnym. Po to, by przywołac przykre wspomnienia emocjonalne, razem z towarzyszącymi emocji reakcjami fizjologicznymi, musisz pobudzić układ pamięci emocjonalnej np. ukryty układ pamięci strachu, którego częścią jest ciało migdałowate.