Forsycja
Naturalnie występuje w Azji Wschodniej oraz w Europie na Półwyspie Bałkańskim.
Wymagają dosyć żyznej gleby, świeżej, dostatecznie wilgotnej, raczej piaszczystej i luźnej z niezbyt wysoką zawartością wapnia. Źle znoszą gleby zimne, podmokłe i zadarnione. W stosunku do światła nie jest wymagająca. Forsycja jest wrażliwa na suszę, ale bardzo dobrze sprawdza się w nasadzeniach miejskich.
Forsycja jest jednym z najpiękniejszych krzewów ozdobnych ze względu na bardzo wczesne i obfite kwitnienie (kwiecień, maj). Znajduje wszechstronne zastosowanie w nasadzeniach miejskich i osiedlowych oraz w parkach i ogrodach. Nadaje się do tworzenia grup, nie ciętych szpalerów oraz do nasadzeń pojedynczych na trawnikach.
Forsycja pośrednia (Forsythia intermedia): krzew dorastający 3m wysokości. Pędy nagie z brodawkowatymi naroślami. Gałęzie pokładają się i często zakorzeniają. Długopędy oliwkowożółte, liście wąsko jajowate, na długopędach. Kwiaty żółtawe, obupłciowe, zebrane po 2-3 w pęczkach, ukazują się wczesną wiosną przed rozwojem liści (III-IV).
Forsycja zwisła (Forsythia suspensa): dorasta 2-3m wysokości. Charakteryzuje się długimi, zwisającymi gałązkami. Kwiaty żółte, z czterema płatkami zrośniętymi u nasady w rurkę. Nie ma wysokich wymagań glebowych, najlepiej czuje się na glebach piaszczysto-gliniastych, na stanowiskach nasłonecznionych lub półcienistych.
Jesion wyniosły
Rośnie na nizinach w dolinach rzek, na łąkach. Ma duże wymagania glebowe, świetlne, natomiast niewielkie wymagania cieplne. Potrzebuje świeżych do wilgotnych, żyznych, głębokich, luźnych gleb; nie znosi stagnujących wód. Dorasta do 40 m wysokości
Liście złożone zielone późno rozwijają się na wiosnę. Nadaje się do nasadzeń krajobrazowych i do odsadzania dróg.
Ligustr pospolity
Występuje w Europie zachodniej, środkowej i południowej, w północno-zachodniej Afryce, południowo-zachodniej Azji oraz na Kaukazie. W Polsce jest pospolitym krzewem uprawnym. W naturalnych, zdziczałych stanowiskach występuje rzadko, miejscowo w okolicach Gdyni i na południu koło Przemyśla, często w zaroślach.
Ten gęsto ugałęziony krzew liściasty jest jedną z najpopularniejszych roślin do budowy miejskich żywopłotów. Pokrojem i budową liści przypomina bukszpan wieczniezielony. Wyrasta do 2-3 m, tworząc krzewy o wiotkich, nieregularnie rozmieszczonych gałęziach.
Liście są niewielkie, skórzaste, częściowo zimozielone. Białe kwiaty ligustru pospolitego, zebrane w gęste szczytowe wiechy. Rozwijają się od czerwca do końca lipca.
Owoce: zebrane w stożkowane grona małych, kulistych, błyszczącoczarnych jagód. Owoce mogą utrzymywać się na krzewie przez całą zimę, podobnie jak liście. Są lekko trujące dla ludzi, natomiast dla ptaków stanowią cenne pożywienie.
Krzew jest wytrzymały na mrozy, suszę i zanieczyszczenia powietrza, wymaga natomiast dużo światła. Preferuje gleby dość żyzne, przepuszczalne, umiarkowanie wilgotne, choć może też rosnąć na wszelkich innych typach gleb, z wyjątkiem nieprzepuszczalnych, zimnych gleb gliniastych.
Ligustr pospolity nadaje się przede wszystkim na żywopłoty formowane, doskonale znosi cięcie. Jako krzew parkowy może być wykorzystany wraz z innymi krzewami na cięte szpalery, do tworzenia zasłon.
Lilak
Występuje we wschodniej Azji szczególnie w Chinach oraz w południowo- wschodniej Europie. Większość odmian pochodzi od lilaka pospolitego ( Syringa vulgaris), który rośnie dziko na Bałkanach.
Pokrój: tworzy krzew lub drzewo do 7m wysokości, wydając przy tym bardzo liczne odrosty korzeniowe.
Kora: jasnoszara do brunatnoszarej, w młodości gładka z wyjątkiem drobnych, chropowatych przetchlinek, z wiekiem staje się płytko spękana na drobne, częściowo odpadające poletka.
Liście: jajowate do szerokojajowatych, długości 5 do 12cm, nagie.
Kwiaty: zwykle lila, długości około 1cm, zebrane są w okazałe wiechy na wierzchołkach pędów, rozwijające się w połowie maja. Odmiany różnią się budową kwiatów i kwiatostanów, ich barwą, terminem kwitnienia.
Owoce: zdrewniałe, podłużne i zaostrzone na końcu, brązowe torebki długości 1-2cm. Po dojrzeniu pękają na dwie części uwalniając 2-4 jasnobrązowe, oskrzydlone nasiona.
Odpowiednie dla lilaków są gleby lekkie lub średnio zwięzłe, dostatecznie wilgotne, o odczynie obojętnym lub słabo zasadowym. Na suchych i ubogich glebach rosną słabiej więc należy je nawozić. Większość odmian dobrze znosi zanieczyszczenia powietrza i nadaje się do uprawy w miastach.
Lilaki zazwyczaj przyjmują się dość trudno dlatego należy sadzić je z bryłą ziemi. W pierwszym roku po posadzeniu lilaki dają krótkie przyrosty. Wiosną następnego roku przycina się je nad pierwszą parą dobrze wykształconych pąków. Pełnowartościowe przyrosty dające obfite kwiatostany pojawiają się w trzecim roku po posadzeniu krzewów.
Lilak Josiki, lilak węgierski (Syringa josikaea) -w stanie dzikim występuje na terenach Węgier, w Karpatach Wschodnich i na Bałkanach. Krzew o wzniesionych gałęziach, dorastający do 4m wys. Przyrasta rocznie ok. 30cm. Liście ciemnozielone do 6 cm długości. Kwiaty ciemnofioletowe, silnie pachnące, zebrane w gęste, wąskie, wyprostowane wiechy do 20cm długości ukazujące się bardzo obficie i corocznie w pierwszej połowie czerwca. Dobrze rośnie na każdej glebie byle dostatecznie wilgotnej, stanowisku słonecznym lub półcienistym. Godny polecenia do ogrodów, parków, zieleni miejskiej, sadzony pojedynczo lub w grupach.
Lilak pospolity (Syringa vulgaris) - pochodzi z rejonów Półwyspu Bałkańskiego, w Polsce jest pospolicie uprawiany, dość często dziczeje. Krzew szeroko rozgałęziony o wysokości do 7m, liście szerokojajowate, o długości ok. 12 cm, obustronnie nagie, ciemnozielone; kwiaty niebieskawo-fioletowe, przyjemnie pachnące, zebrane w wiechy o długości ok. 15cm (u odmian szlachetnych jeszcze dłuższe).
Lilak ottawski (Syringa prestonae). Lilak ten wyrasta do 2-3 m, pędy ma dość grube i sztywne, a liście duże. Kwiaty są bardziej wydłużone niż u lilaka zwyczajnego (dłuższa "rurka", płatki nieco zaostrzone i grubsze), oryginalniejsze, ale niestety nie pachnące. Barwa najczęściej ciepłoróżowa, rzadziej jasnofioletowa. Wiechy okazałe, i luźne, nieco zwisające. Lilak ten kwitnie późno - w końcu maja, a nawet na początku czerwca. Dodatkową zaletą tego gatunku jest większa wytrzymałość na suszę niż u wszystkich innych. Mogą rosnąć nawet na piaszczystych glebach. Wymagają natomiast dużo słońca.