Poezja Mirona Białoszewskiego jest poezją lingwistyczną. Język utworów charakteryzuje kaleka składnia, brak interpunkcji, dowolność wersyfikacji oraz nadzwyczaj duża ilość neologizmów.

- fascynacja kulturą plebejską, przedmieściami i ich specyficznym klimatem; przedmiotami niepotrzebnymi, nieużytecznymi; kiczem „Ballada z makaty”

- poezja rupieci, facynacja codziennością we wszystkich przejawach: świadczy to o człowieczeństwie; akcenty turpizmu (fascynacji brzydotą); kontrastowe zestawienia rzeczy i pojęć uświęconych tradycją oraz codziennych, wstydliwych i niskich „Podłogo błogosław”

- zafascynowanie biologizmem, witalizmem, istnieniem człowieka jako istoty wyższej „Wywód”.