1970.11.10 wyrok SN V KRN 260/70 OSNKW 1971/4/53
7 sędziów
1. Przez równoczesność postępowań jako przesłankę obligatoryjnego zaliczenia tymczasowego aresztowania, odbytego w jednej sprawie na poczet kary wymierzonej w drugiej sprawie, rozumieć należy nie tylko całkowitą równoległość toczących się od początku do końca postępowań odrębnych, a więc nie tylko pełne ich nakładanie się na siebie w czasie, ale również każdą inną sytuację zazębiających się czasowo o siebie postępowań, choćby przez pewien tylko okres. W każdej bowiem tego rodzaju sytuacji mówić należy, że postępowania te toczyły się - w rozumieniu art. 365 k.p.k. - równocześnie. O równoczesności więc nie będzie mowy tylko wtedy, gdy dopiero po całkowitym i prawomocnym zakończeniu jednego postępowania zostanie wszczęte postępowanie w innej sprawie.
2. Przepis art. 365 k.p.k., mówiąc ogólnie, tj. bez żadnych ograniczeń, o prawomocnym umorzeniu postępowania jako o przesłance zaliczenia tymczasowego aresztowania odbytego w innej sprawie, nie daje podstaw do wyłączenia spośród wszystkich możliwych podstaw umorzenia postępowania (por. art. 11 k.p.k.) tych umorzeń, do których zobowiązują określone przepisy ustawy amnestyjnej, przewidujące abolicję ustawową lub też tzw. abolicję sądową. Zarówno abolicję ustawową jak i abolicję sądową (o której w szczególności mówią przepisy art. 2 i 5 ustawy z dnia 21 lipca 1969 r. o amnestii) zaliczać należy ogólnie do okoliczności wyłączających postępowanie, równoznacznych pod względem procesowym z tymi okolicznościami, które imiennie, lecz nie wyczerpująco wymienia ("w szczególności") art. 11 k.p.k.
3. Niezrekompensowanie w pełnym rozmiarze obiektywnie zbędnie odbywanego aresztowania w innej sprawie nie stanowi samo przez się podstawy do dochodzenia odszkodowania z tytułu tego tymczasowego aresztowania.
1976.04.15 uchwała SN VII KZP 1/76 OSNKW 1976/6/71
7 sędziów - zasada prawna
1. Równoczesność toczącego się postępowania w rozumieniu art. 365 k.p.k. zachodzi wtedy, gdy przed prawomocnym zakończeniem toczyły się odrębne postępowania w tym samym okresie lub w jakiejkolwiek jego części, niezależnie od tego, czy zostały one wszczęte w tym czasie w sprawie, czy także przeciwko temu samemu oskarżonemu.
2. Powyższą uchwałę wpisać do księgi zasad prawnych.
1989.12.21 uchwała SN V KZP 26/89 OSNKW 1990/4-6/15
Zaliczeniu tymczasowego aresztowania na poczet kary pozbawienia wolności na podstawie art. 365 k.p.k. podlega okres tymczasowego aresztowania w innej, równocześnie toczącej się sprawie także wtedy, gdy w tej sprawie wyrokiem uniewinniającym albo umorzeniem postępowania objęto niektóre tylko czyny zarzucane, a w zakresie innych czynów zapadł wyrok skazujący na karę zasadniczą, na poczet której zaliczono część tymczasowego aresztowania, podczas gdy trwało ono dłużej niż okres kar wymierzonych tym wyrokiem.
Postanowienie siedmiu sędziów SN z dnia 20 września 2007 r., I KZP 28/07
Zaliczenie, według reguł wynikających z art. 417 k.p.k. i art. 63 k.k., okresu tego aresztowania na poczet kar orzeczonych wobec skazanego w tej samej lub w innej sprawie, wyklucza późniejsze skuteczne wystąpienie z roszczeniem o odszkodowanie i zadośćuczynienie na podstawie przepisów rozdziału 58 Kodeksu postępowania karnego, za ten sam okres, jak również wcześniejsze uzyskanie odszkodowania i zadośćuczynienia w tym trybie wyklucza zaliczenie tego okresu tymczasowego aresztowania na poczet tych kar.
2
ART. 417 K.P.K.