Psychologia rozwoju człowieka str. 514-522
Opieka nad starzejącymi się rodzicami:
W wieku średnim człowiek ma do spełnienia kolejną rolę życiową jaką jest opieka nad starzejącymi się rodzicami. Duża ilość dorosłych poczuwa się do odpowiedzialności synowskiej i jeśli rodzice potrzebują pomocy, oni starają się im ją zapewnić. Jednakże trudno jednoznacznie określić ile osób w średnim wieku podejmuję rolę opiekuna, ponieważ nie wszyscy starsi ludzie mieszkający ze swoimi dziećmi są niedołężni i chorzy.
Wpływ sprawowanej opieki na opiekuna:
Sprawowanie opieki nad osobą starszą, często chorą i niedołężną, jest bardzo odpowiedzialnym zadaniem. Osoby chore np. na Alzheimera w zaawansowanej chorobie nie poznają już swoich opiekunów, otoczenie takich ludzi opieką i pogodzenie tego z prowadzeniem własnego domu może wymagać dużych nakładów energii i finansów. W związku z tym opiekunowie częściej cierpią na depresje, i mają obniżone zadowolenie z pożycia małżeńskiego. Badania wskazują że opiekunowie opiekujący się otępiałymi i osłabionymi, częściej sami są chorzy i mają mniej wydolny układ odpornościowy.
Takie wyniki nazywamy OBCIĄŻENIEM ROLI OPIEKUNA.
Kto pomaga starszym ludziom kiedy tracą siły lub stają się inwalidami?
Tego zadania dużo częściej podejmują się córki. W grupie rodzeństwa najprawdopodobniej to przypadnie temu kto nie ma już dzieci, nie pracuje, nie żyje w związku małżeńskim, i mieszka najbliżej. Jednak najczęściej jest to córka albo synowa. Różnica jest jednak również w tym kto wymaga opieki, córki 4 razy częściej niż synowie opiekują się niedołężną matką a tylko 40% częściej pomaga chorym ojcom. Kolejnym czynnikiem zwiększającym prawdopodobieństwo, że to właśnie córka zaopiekuje się rodzicem jest więź emocjonalna, bliskość, rola społeczna kobiety. Synowie też się jednak angażują, czasem dzielą się obowiązkami z siostrami i wtedy oni pomagają finansowo i praktycznie (zakupy, naprawy)
A córki przy czynnościach fizycznych (sprzątanie, gotowanie)
Przyjaciele:
Liczba tego typu związków w wieku średnim jest niższa niż we wczesnej dorosłości, liczba kontaktów pomiędzy 17 a 50 rokiem życia spada, ale bliskość stosunków z najlepszym przyjacielem zostaje taka sama.
Teoria selektywności socjoemocjonalnej- na przestrzeni okresu dorosłości, każdy z nas wybiórczo redukuje liczbę zachowań społecznych ograniczając się do kilku związków. Ma to na celu maksymalne zwiększenie zysków społecznych i emocjonalnych. Związków jest mniej, ale są bardziej intymne.
Praca:
Satysfakcja zawodowa w wieku średnim osiąga najwyższy poziom, mimo braku awansów.
Jakość wykonywanej pracy bardzo wysoka, z wyjątkiem może pracy fizycznej, ponieważ człowiek z wiadomych względów nie ma już tyle siły. Naukowcy twierdzą że utrzymanie wysokiej produktywności jest możliwe, ponieważ dorośli w obliczu erozji zdolności fizycznych i poznawczych, angażują się w proces Selektywnej optymizacji i kompensacji
Na który składają się trzy podprocesy:
Selekcja: zawężenie zakresu czynności, skupienie się na głównym zadaniu, zrzucenie większej odpowiedzialności na innych, ograniczenie pobocznych czynności zawodowych
Optymizacja: obszerne „ćwiczenie” najpotrzebniejszych zdolności aby utrzymać je na jak najwyższym poziomie.
Kompensacja: wykorzystywanie pragmatycznych sposobów pozwalających pokonac określone trudności. Np. silniejsze okulary, aparaty słuchowe.
Przygotowanie do odejścia na emeryturę:
Ludzie w wieku średnim przygotowują się do odejścia na emeryturę. Jednym z aspektów tego przygotowanie jest redukcja wymiaru godzin, przygotowują również rodzinę , czytają artykuły prasowe z tym związane.