Łucznictwo Indian Sioux
Nomadowie z plemienia Sioux w latach 1800 utrzymywali się z polowań i zbieractwa, żyjąc w absolutnej zgodzie z otaczającą ich przyrodą. Zamieszkiwali tereny dzisiejszych stanów: Minnesota, Montana, Nebraska, Południowa Dakota i Wyoming - szczep Oglala żył na południowym zachodzie. Różne zwierzęta, które pasły się na tych terenach dostarczały im jedzenia, ubrań, narzędzi i transportu. Na przykład bizon, z którego wykorzystywano nie tylko mięso, lecz także skóry (na schronienia - tipi i ubrania). Jego kości używano do wyrobu skrobaków, igieł i grotów strzał, z kopyt robiono klej. Używano nawet ścięgien, które z powodzeniem sprawdzały się jako bardzo mocne nici. Indianie tak bardzo byli zależni od środowiska, w którym przyszło im żyć, iż plemiona często zmuszone były do dzielenia się na mniejsze grupy, których wielkość była zależna od dostępności zwierzyny na danym terenie. Z początku prowadzący pół osiadły tryb życia na Południu (dzisiejsza Południowa Karolina i Georgia), po wprowadzeniu koni do Ameryki Pn. przez Hiszpanów, diametralnie zmienili swoją kulturę. Z początkiem XVIII wieku Siuxowie zaadaptowali konie, jako podstawowy środek transportu, porzucili życie farmerów i rozpoczęli stopniową migrację na Równiny. Z tą chwilą łuk stał się dla nich wręcz koniecznością i gwarancją przeżycia.
Typowy łuk wykonany był z jednego kawałka drewna, prawdopodobnie najczęściej jesionu. Jego całkowita długość wynosi ok. 43,5 cala a obwód w części środkowej wynosi ok. 21,5 cala. Łuk jest raczej symetryczny. Pręt został wyprofilowany na kształt litery 'D', co pozwalało wykorzystać zarówno zewnętrzną, jak i wewnętrzną powierzchnię drewna. Prawdopodobnie do obróbki wykorzystywano kamiennych lub kościanych narzędzi. Zewnętrzna powierzchnia łuku jest dodatkowo wzmocniona ścięgnem (najczęściej łosia). Wzmocnienie owijano w pięciu, symetrycznie rozłożonych na całej powierzchni łuku miejscach i dodatkowo przyklejano klejem z kopyt. Nacięcia na końcach (mocujące cięciwę) powstają w wyniku pojedynczego, głębokiego cięcia na końcu każdej z gałęzi łuku i są wzmacniane ścięgnem. Cięciwa zrobiona jest ze splecionego ścięgna. Łuk tego typu jest dość mocny by przebić skórę bizona z niewielkiej odległości.
Strzały miały przeciętnie długość ok. 24 cali a średnicę od 3/16 do 3/8 cala. Lotki robiono z piór z lotek indyka, rozszczepionych wzdłuż stosiny. Po trzy pióra na strzałę, po ok. 7 cali długie, przyczepione klejem z kopyt i ścięgnem. Tak długie lotki, choć mogą wydawać się nieco nietypowe, zapewniały jednak krótkim strzałom z ciężkimi grotami, stabilny lot. Nacięcie z tyłu strzały robiono w kształcie głębokiego 'V'. Groty strzał robiono z kamienia lub żelaza. Te ostatnie były popularnym przedmiotem handlu z Białymi. Kamienne groty robiono z krzemienia, kształtowanego kościanym narzędziem. Mocowano je za pomocą pojedynczego narzędzia, kleju i ścięgna.
Ten tekst stanowi moje własne tłumaczenie tekstu znalezionego na stronie
Jeśli uznałeś je za nieco chaotyczne, zapraszam do przejrzenia oryginału.
Drozd