Niwelacja, niwelacje, pomiary wysokościowe - geodezyjne wyznaczanie różnicy wysokości pomiędzy punktami terenowymi. Wyróżnia się następujące rodzaje niwelacji:

• niwelacja hydrostatyczna - najdokładniejsza - korzystająca z zasady naczyń połączonych;

• niwelację geometryczną - wykonywaną przy użyciu niwelatorów, polegającą na pomiarze długości odcinków pionowo ustawionych łat geodezyjnych;

• niwelację trygonometryczną - wykonywaną przy użyciu tachimetrów, polegającą na pomiarze odległości poziomej oraz kąta pionowego co umożliwia obliczenie nieznanej wartości różnicy wysokości korzystając z własności geometrycznych trójkąta prostokątnego;

• niwelację barometryczną - najmniej dokładną, wykorzystującą regułę zmiany wartości ciśnienia atmosferycznego w zależności od wysokości nad poziomem morza.

Do wykonania pomiarów wysokościowych niezbędne są niwelator lub teodolit oraz łata niwelacyjna. Niwelacje wykonują dwie osoby z których jedna odczytuje wyniki z urządzenia a druga ustawia łatę w wybranych miejscach. Wyniki pomiarów podawane są w odniesieniu do repera wysokościowego. Z jednego ustawienia niwelatora można wykonać wiele pomiarów. Każde przestawienie urządzenia powoduje konieczność powtórzenia odczytu z repera. W czasie dokonywania odczytu należy zachować ostrożność, aby nie poruszyć niwelatora.

Poziomowanie instrumentu geodezyjnego - czynność geodezyjna polegająca na doprowadzeniu osi głównej instrumentu do położenia pionowego. Czynność ta przeprowadzana jest przed każdym geodezyjnym pomiarem terenowym. W przypadku poziomowania instrumentu nad punktem geodezyjnym towarzyszy jej centrowanie instrumentu geodezyjnego.

Etapy poziomowania i centrowania instrumentu geodezyjnego obejmują:

• wbicie jednej z trzech nóg statywu geodezyjnego w podłoże,

• manewrowanie pozostałymi dwiema nogami statywu z jednoczesnym zgrubnym centrowaniem nad punktem geodezyjnym,

• wbicie dwóch nóg statywu w podłoże tak, aby jego głowica miała położenie jak najbardziej poziome,

• regulację położenia głowicy statywu poprzez skracanie i wydłużanie długości nóg statywu tak, aby pęcherzyk libelli okrągłej znajdował się w górowaniu,

• dokładne spoziomowanie instrumentu poprzez obrót śrub ustawczych spodarki instrumentu geodezyjnego,

• ewentualną poprawkę centrowania polegającą na przesunięciu instrumentu po głowicy statywu.

AZYMUTY, CZWARTAKI

azymut- jest to kąt zawarty miedzy kierunkiem połnocnym a danym kierunkiem liczonym zgodnie z ruchem wskazówek zegara.Azymut zawiera sie w przedziale od 0-360<stopni> badz 0 -200,<gradów>.
Czartak<lub rumb> -jest to kat ostry liczony od najbliższego kierunku osi x połnocnego lub południowegodo danego kierunku.Czwartak oznacza sie grecka litera (fi) lub r.

CIĄGI POLIGONOWE

To sa podstawwowe definicje sa do tego jeszcze wzory, ale je wysle ci na poczte 8) Jesli chodzi o ciągi poligonowe, nie wiem dokłandie co ci potrzeba?podam ci fragmet z ksiazki;]
OSNOWY SYTUACYJNE -CIĄGI POLIGONOWE
Są to najbardziej uniwersalne osnowy.Słowo polligon pochodzi z jezyka greckiego i oznacza wielkokąt.Wierzchołki wielokata, czyli tzw.punkty poligonowe okresla sie za pośrednictwem pomierzonych w terenie długości boków i katów pomiedzy nimi.Osnowy te sa latwe w realizacjii moga być stosowane w każdym terenie. Z tego powodu mozna ja uznać za podstawową forme osnowy dla sutuacyjnych pomiarów szczegółowych.
W zależności od przeznaczenia i dokładnosci rozróżniamy poligonizację precyzyjną i techniczną.Poligonizacja precyzyjna stosowana jest w miastach oraz na obszarach pozbawionych dostatecznej liczby punktów pomiarowych np.osnowy triangulacujnej.Stanowi wówczas zageszczenie sieci triangulacyjnej. Wymaga jednak uzycia dokłądnych instrumnetówi jest wyrównywana w sposob scisły.Poligonizacja techniczna natomiast stanowi osnowę szczegółowych pomiarów sytułacyjnych i sytułacujno- wysokościowych.
Rozrózniamy 3 formy osnów poligonowych:
1)pojedyńczy ciąg zamknięty
2)pojedynczy ciąg otwarty
3)sieć ciągów jako połączenie ze soba kilku ciągówotwartych.W zależnosci od liczby tych ciągów sieci moga być róznje wielkosci.Punkty w których zbiegaja sie co najmnije trzy ciagi nazywa sie punktami wezłowymi.
Ze wzgledu na sposob nawiązania do osnow wyzszego rzędu rozrózniamy:
1)osnowy niezalezne
2)osnowynawiązane jednopunktowo z orietacja
3)osnowy nawiązane wielopunktowo, co najmnije do dwóch istniejących punktów wyższego rzedu.

/ :? nie wiem czy tego dokąłdnie szukałes?? jesli masz jakies pytania bede na gg o 20:00<4591877> a jak nie pisz na e-maila. pozdrawiam i zycze powodzenia :wink:

Metoda graficzna obliczania pól

Metoda graficzna obliczania pól to jedna z metod obliczania pól powierzchni.

Jest to metoda dokładniejsza niż metoda mechaniczna, ale mniej dokładna niż metoda analityczna. Ma ona zastosowanie, gdy figura, której pola szukamy jest wielobokiem, najlepiej trójkątem.

W przypadku, gdy figura której pole chcemy obliczyć jest trójkątem, metoda polega na pomiarze długości dowolnego boku a trójkąta oraz opuszczonej na niego wysokości h. Pomiary wykonujemy przy pomocy kroczka i linijki bądź innego przyrządu z podziałką. W takim przypadku pole P szukanej figury jest równe:
.

W przypadku, gdy badamy pole figury będącej wielobokiem o ilości boków większej od 3, należy przekształcić je na pole trójkąta. Ilustruje to rysunek.

Najpierw należy przedłużyć jeden z boków figury (np. bok AB), a następnie połączyć któryś z wierzchołków figury leżących na przedłużonym boku (np. B) z drugim w kolejności (np. D), tak, aby powstała przekątna. Prowadzimy prostą równoległą do tej przekątnej (np. prosta k). Punkt przecięcia k z przedłużeniem odcinka AB nazywamy B' .Teraz łączymy D z B' . Pole trójkąta DCB jest równe polu trójkąta DBB' , gdyż mają wspólny bok DB oraz jednakową wysokość h opuszczoną na ten bok.

Analogicznie wyznaczamy punkt A' . Pole trójkąta DEA jest równe polu trójkąta DAA' .

Zatem pole figury ABCDE jest równe polu trójkąta A'B'D. Pole A'B'D obliczamy mierząc jeden z jego boków oraz opuszczoną na niego wysokość.

Znając długości boków, do obliczenia powierzchni można zastosować Wzór Herona.

Metoda analityczna obliczania pól Metoda analityczna obliczania pól to jedna z metod obliczania pól powierzchni wielokątów, stosowana m.in w geodezji.

Stosowane są poniższe wzory (obliczenie z drugiego wzoru stanowi jedyną kontrolę), w postaci ogólnej nazywane wzorami Gaussa.

gdzie:

to wyliczane pole powierzchni

to liczba wierzchołków wielokąta

to współrzędne i-tego wierzchołka (wierzchołki numerowane są kolejno od 1 do n, poczynając od dowolnego z nich).

Zakłada się przy tym, że

Wartość bezwzględna jest konieczna, gdyż przy zmianie kierunku numeracji wierzchołków wielokąta, zmienia się znak sum po prawej stronie. Ponadto sumy te mają zawsze przeciwne znaki.

1. Mapa jest to obraz powierzchni Ziemii lub innego ciała niebieskiego przedstawiony na płaszczyźnie według zasad przyjętego odwzorowania, za pomocą znaków umownych w zmniejszeniu czyli skali
2. Elementy mapy :
- obraz kartograficzny ( inf. o obiektach i zjawiskach)
- składniki geograficzne ( skala, rodzaj odwzorowania)
- elementy pomocnicze ( legenda)
-opis pozaramkowy

3. Skala - stosunek odległości na mapie do odległości w rzeczywistości
4. Klasyfikacja map :
-treść ogólnograficzna - przedstawia ukształtowanie , sieć wodną i komunikacyjną miasta ( fizyczne, polityczna )
tematyczna - wybrane cechy środowiska ( klimatyczne, ludnościowe)
-skala topograficzna szczegółowe
przeglądowe większe obszary
-przeznaczenie

5. Siatka geograficzna - układ południków południków równoleżników na globusie, jest wolna od zniekształceń
6. Siatka kartograficzna - mapa, układ równoleżników i południków przedstawiony na mapie
7. Odwzorowanie - sposób przeniesienia siatki geograficznej na płaszczyznę w jej wyniku otrzymujemy mapę

a) azymutalne - powstaje w wyniku rzytowania siatki geograficznej na płaszczyzne styczną do bieguna. W wyniku tego odwzorowania otrzymujemy siatkę której południki są liniami prostymi wychodzącymi z punktu styczności a równoleżniki okręgami współśrodkowymi
b) walcowe normalne - powstaje w wyniku rzutowania siatki geografi. Na powierzchnie boczną walca stycznego do globusa wzdłuż równika. Otrzymujemy siatkę w której południki i równoleżniki SA liniami prostymi przecinającymi się pod kątem 90 stopnii
c) stożkowe - powstaje przez rzutowanie siatki geograficznej na powierzchnie boczną stożka stycznego do globusa wzdłuż równoleżnika. Otrzymujemy równoleżniki są liniami prostymi a południki łukami okręgów współśrodkowych

8. Odwzorowanie umowne - modyfikacja odwzorowań powstała na podstawie matematycznych wyliczeń elementów konstrukcji np. odwzorowanie Molweidego
9. Metody przedstawiania cech jakościowych
1) metoda sygnaturowa - polega na pokryciu mapy znakami
a) punktowe -figury geometryczne ( surowce)
- obrazkowe - wyglądem nawiązują do występujących zjawisk
- literowe - symbole chemiczne
b) liniowe rzęki granice , linie kolejowe, nie są w skali mapy!

2) Metoda zasięgów - zasięg występowania danego zjawiska np. obszary upraw
3) metody ilościowe
a) metoda izoliniowa - przesdatwia się zjawiska z zakresu geografii fizycznej ( mapy klimatyczne)
izolinie - linie na mapie łączące punkty o takich samych wartościach ( izobar, izohiety, poziomice)
b) kropkowa - polega na pokryciu mapy kropkami ( znakami punktowymi) rozmieszcza się je w miejscu występowania, kazda kropka oznacza określoną liczbę jednostek jednostek zagęszczenie ilustruje natężenie danego zjawiska ( ludnościowe )

c) kartodiagramu - polega na przedstawieniu danego zjawiska na diagramach kołowych i wykresach
wykresach) kartogramu - przedstawienie za pomocą barwnego wykresu lub szafru ( deseń) zjawiska na danym terenie . obowiązuje dwie zasady : logiczności, zraz ze wzrostem natężenia wzrasta intensywność szafru oraz jednorodności, jednorodne środki graficzne

10. Poziomice - linie łączące punkty o takiej samej wysokości bezwzględnej
11. Profil terenu - przedstawia ukształtowanie terenu wzdłuż linii prostej lub łamanej
12. Przewyższenie terenu - stosunek skali pionowej do poziomej

---