1. Metody nauczania muzyki.
- metoda analityczno-percepcyjna - stosowana mniej lub bardziej świadomie np. przy pracy nad piosenką lub utworem instrumentalnym, kiedy chodzi nam przede wszystkim o to aby uczniowie poznali i zapamiętali utwór ze słuchu; istotą tej metody jest zaprezentowanie pewnego wzoru wykonania oraz przeprowadzenie z uczniami analizy słuchowej w celu świadomego rozwijania ich i wyobraźni muzycznej;
- metoda problemowo odtwórcza - stosujemy ja np. wtedy, gdy chcemy aby uczniowie samodzielnie, więc z zapisu nutowego, przyswoili sobie ćwiczenie, piosenkę czy inny utwór; warto podkreślić, że problemowy charakter tej metody dotyczyć może trudnych dla ucznia do samodzielnego rozwiązywania problemów, które niesie materiał muzyczny dotyczący rytmu, melodii i innych elementów;
- metoda problemowo-twórcza - jej istota polega na angażowaniu myślenia i inwencji muzycznej uczniów do rozwiązywania określonego zadania o charakterze twórczym; metoda ta ma o tyle sens, o ile przed uczniami są jasno postawione warunki rozwiązywania, a uczniowie mają odpowiedni zasób umiejętności, czy zdolności by zadanie rozwiązać; chodzi o to by uczniowie mieli jak najczęściej możliwość oceniać swoje wytwory; pozostawienie wytworów dziecięcej inwencji bez dyskusji nie rozwija ich muzykalności;
- metoda problemowo-analityczna - ma zastosowanie w nauce słuchanie muzyki, kiedy chodzi nam o rozwijanie zdolności uczniów do samodzielnego słuchania, rozumienia i analizowania utworu; ważne jest wyraźne określenie zadania przez nauczyciela przed wysłuchaniem utworu; istotne jest też umiejętne prowadzenie i zebranie spostrzeżeń i wniosków uczniów; do tej metody należy tez takie postępowanie, w którym dobór przykładów muzycznych ilustruje dany problem należący do uczniów;
- metoda ekspozycji - zapewnia uczniom możliwość zetknięcia się z dziełem muzycznym, w sposób zapewniający możliwie pełne i niemal „uroczyste” jego przeżycie; w pracy lekcyjnej musi znaleźć się miejsce na wysłuchanie utworów o atmosferze skupienia i koncentracji, a przynajmniej trzeba wdrążać uczniów do takiego słuchania; dużą rolę odgrywa tu stopniowo dobrany utwór, jakość jego wykonania i odtworzenia, odpowiednie wprowadzenie; może dotyczyć nie tylko utworu muzycznego, ale też filmu o muzyce, audycji telewizyjnej;
- metoda organizowania i rozwijania działalności muzycznej ucznia - służy w pewnym sensie integrowaniu różnorodnych metod postępowania nauczyciela; metodyczną podstawą pracy nauczyciela jest kształtowanie i rozwijanie umiejętności śpiewu, ekspresji ruchowej, gry na instrumentach; rozwój tych umiejętności zależy od stałego i systematycznego stwarzania okazji na lekcjach i poza nimi, do prezentowania osiąganych wyników, chodzi też o scalanie wysiłku wszystkich uczniów i ukazywania wyników pracy zespołowej;
Ad2.
Klasyfikacja zabaw i ćwiczeń muzyczno - ruchowych.
Ulubioną przez dzieci formą zajęć są zabawy ruchowe ze śpiewem, które zawierają zawsze jakieś elementy swobody, rozwijają przy tym własną aktywność i są przyjemnością dla dziecka. Jeżeli podstawą jest budowa melodii, jej rytm, będzie to zabawa rytmiczna
Podstawą zabawy inscenizowanej jest piosenka o bogatej treści, z żywą i interesującą akcją.
Zabawy ilustracyjne polegają na przedstawieniu treści piosenki dowolnymi ruchami o charakterze naśladowczym
W zabawach rytmicznych największy nacisk kładzie się na charakterystyczne momenty rytmiczne i na budowę linii melodycznej piosenki. Zabawy taneczne opierają się na takich piosenkach, które mają charakterystyczne rytmy tańców. Opowieści ruchowe to jedna z łatwiejszych form zabaw rytmicznych przy muzyce. Dzieci próbują wyrazić improwizowanym ruchem pozamuzyczną treść słuchanego utworu.
3. Walory gry na instrumentach.
- kształtowanie wrażliwości dzieci na barwę
- rozwija poczucie rytmu
- daje możliwość rozwijania w praktycznym działaniu różnicy wysokości dźwięków, kierunków melodii
- rozwija wyobraźnię muzyczną i inwencje twórczą
- wpływa na koncentracje uwagi
- kształci świadomą dyscyplinę
- jest doskonałym środkiem rozwijania sprawności manualnych
- wywołuje u dzieci entuzjazm i wzmożoną aktywność
4. Kolejność wprowadzania instrumentów
Instrumenty perkusyjne, na których gra przypomina ruch podczas klaskania (grzechotka, kołatka)
Instrumenty perkusyjne uderzane palcami prawej dłoni (bębenek, tamburyn)
Instrumenty perkusyjne o stosunkowo dużej powierzchni uderzanej pałeczką (bębenek, pojedynczy talerz)
Trójkąt i talerze podwójne.
Instrumenty wymagające trafienia pałeczką w określone płytki (ksylofony, metalofony, dzwonki chromatyczne)
Ad5.
6. Etapy aktywnego słuchania B. Strauss
- wysłuchanie przez dzieci utworu muzycznego, wypowiedzi na jego temat
- opowieść nawiązująca do muzyki, elementów ruchu
- przedstawienie utworu przy pomocy ruchu ilustrującego jego treść
- tworzenie orkiestry z dyrygentem na czele
- gra na instrumentach perkusyjnych według partytury graficznej
Ad7.
8. Zalety metody B. Strauss.
- stwarza dzieciom możliwość zabawy z muzyką
- uruchamia wyobraźnię muzyczną dzieci
- czyni każdy rodzaj muzyki zrozumiały i prosty w odbiorze
9. Cechy systemu Carla Orfa.
- aktywne uprawianie muzyki przez śpiew i grę na łatwiejszych instrumentach, głównie perkusyjnych
- duża rola czynnika kreatywnego
- zabawy integracyjne
- stosowana jest improwizacja ruchowa, wokalna i instrumentalna
10. Materiał do pracy z dziećmi Orfa.
- folklor słowno-muzyczny
- magiczne zaklęcia, powiedzonka, wyliczanki, porzekadła
- nazwy kwiatów, drzew, zwierząt
- imiona własne
- wiersze dla dzieci
- dla dzieci starszych fragmenty prozy, poezji, dramatów
11. Instrumentarium Orffa.
- instrumenty perkusyjne o nieokreślonej wysokości dźwięku (zabawki dziecięce i instrumenty egzotyczne)
- instrumenty o określonej wysokości dźwięku
- uzupełnieniem tych grup instrumentów są flety proste, sopranowe, tenorowe i basowe
12. Ćwiczenia składające się na rytmikę Dalcroza.
- marsze w takt muzyki (także biegi podskoki)
- ćwiczenia rytmiczno-ruchowe (z uwzględnieniem częstych zmian metrum)
- ćw. w zwiększaniu i zmniejszaniu wartości rytmicznych
- ćw. uświadamiające agogikę, dynamikę i artykulację
- ćw. oddechowo odprężające
- ćw. dysocjacyjne, uniezależniające ruchy
- ćw. inhibicyjno-incytacyjne, doskonalące reakcje na częste zmiany w muzyce
- ćw. słuchowe - reagowanie ruchem na wysokość dźwięku, określoną linie melodyczną
- ćw. improwizacyjne w związku z określonymi zadaniami muzycznymi
Ad13.
???
Podstawowy podział instrumentów przedstawia się następująco:
dęte
strunowe
perkusyjne
elektryczne
W obrębie tychże grup mamy podgrupy, które różnicują już materiał z którego instrumenty te były wykonane:
dęte:
** drewniane
** blaszane
** akordeon i organy
strunowe:
** smyczkowe
** szarpane
** klawiszowe
perkusyjne:
** o określonej wysokości dźwięku
** o nieokreślonej wysokości dźwięku
elektryczne
** do nich należą wszelkie techniki obróbki dźwięku stosowane w muzyce współczesnej