5.Linie napowietrzne i kable.
Rozróżnia się następujące elementy linii:
• przewody służące do przesyłu energii, wykonane w postaci linek lub rzadziiej drutów,
• przewody służące do ochrony linii od wyładowań atmosferycznych, czyli przewody odgromowe,
izolatory służące do odizolowania przewodów roboczych od konstrukcji wsporczycłi,
• osprzęt, czyli drobne części służące do łączenia przewodów ze sobą, zawieszenia przewodów na izolatorach, zamocowywania izolatorów lub łączenia ich w łańcuch oraz do ochrony przewodów lub izolatorów od wyładowań atmosferycznych, za-bezlpieczenia przewodów od drgań, łączenia poszczególnych części słupa ze sobą itp.,
• konstrukcje wsporcze służące do utrzymywania przewodów nad ziemią na wysokości zapewniającej niezawodną pracę linii oraz bezpieczeństwo ludzi i mienia. Najczęściej stosowanymi konstrukcjami wsporczymi są słupy drewniane, stalowe lu!b betonowe, czyli konstrukcje specjalnie przeznaczone do budowy linii elektrycznej i umocowywane bezpośrednio na ziemi.
Budowa kabla: żyła aluminiowa, papierowo alum izolacja żyły, polwinitowa izolacja żyły, wkładka wypełmniająca, izolacja rdzeniowa, powłoka ołowiana, powłoka aluminiowa, polwinitowa, osłona włuóknista wewnętrzna, osłona z taśm polwinitowych, pancerz z taśm stalowych, osłona włóknista zewnętrzna .
Zasady i sposoby układania kabli.
1. W czasie układania kabel nie powinien być zbyt zimny aby materiały z których on wykonany nie były zbyt 'kruche. Temperatura kabla o izolacji papierowo-olejowej powinna wynosić co najmniej +4°C, a kabla o izolacji i powłoce polwinitowej — co najmniej 0°C. Temperatura powietrza w czasie układania kabla może być nieco niższa, jednak nie niższa niż —10° C.
2. Przy układaniu powinno się yginač kabel tylko w przypadkach fco-niecznych, a promień zgięcia powinien być dostatecznie duży
3. Mufy i głowice kablowe należy montować w położeniu, w jakim mają później pracować
4. przy odwijaniu kabla bęben należy ustawić na stojakach.
5. W czasie układania nie należy kabla wlec po ziemi. Powinien on być unoszony przez monterów, albo powinien spoczywać na lekko obracających się rolkach (rys. 6.23,
6. Przy układaniu kabel można ciągnąć ciągarką przy użyciu specjalnego uchwytu, `
chwytającego wszystkie żyły kabla. Uchwyt taki umożliwia układanie metodą uciągu czołowego, z prędkść 5...10m/min„
nawet kabli o dużym przekroju. Ciągarka powinna być wyposażona w urządzenie zabezpieczające przed przekroczeniem dopuszczalnej siły naciągu. Inny sposób mechanicznego układania kabli polega na tym, że na tym że na prze przemian z rolkami biernymi rozmieszcza się rolki napędzane małymi silnikami elektrycznymi; przesuwają one kabel wzdłuż przewidzianej trasy. Wielkim wrogiem kabli jest wilgoć i trzeba nieustannie chronić wnętrze kabla przed zawilgoceniem. Powinny być więc odpowiednio zabezpieczone zarówno końce ka^la na bębnie jak i końce odcinków układanej linii kablowej, które mają wejść do muf lub głowic. W przypadku kabli o metalowej powłoce na końcu kabla powłokę należy szczelnie zalutować. Tylko w sytuacjach, gdy koniec kabla trzeba zabezpieczyć na czas nie przekraczający 48 godzin, można poprzestać na kilkakrotnym owinięciu go taśmą izolacyjną i polaniu ogrzaną zalewą bitumiczną. Podobnie zabezpiecza się koniec kabla o izolacji i powłoce z tworzyw termoplastycznych.
Wielkim wrogiem kabli jest wilgoć i trzeba nieustannie chronić wnętrze kabla przed zawilgoceniem. Powinny być więc odpowiednio zabezpieczone zarówno końce ka^la na bębnie jak i końce odcinków układanej linii kablowej, które mają wejść do muf lub głowic. W przypadku kabli o metalowej powłoce na końcu kabla powłokę należy szczelnie zalutować. Tylko w sytuacjach, gdy koniec kabla trzeba zabezpieczyć na czas nie przekraczający 48 godzin, można poprzestać na kilkakrotnym owinięciu go taśmą izolacyjną i polaniu ogrzaną zalewą bitumiczną. Podobnie zabezpiecza się koniec kabla o izolacji i powłoce z tworzyw termoplastycznych.
Układanie kabli w ziem
Kable układa się w ziemi na głębokości zależnej w. icn napięcia znamionowego; głębokość ułożenia powinna wynosić co najmniej:
0,7 m — dla kabli o napięciu znamionowym nie przekraczającym lkV^),
0,8 m — dla kabli o napięciu przekraczającym l kV, ale nie przekraczającym 15 kV2),
1,0 m — dla kabli o napięciu przekraczającym 15 kV. Kable o wyższym napięciu znamionowym układa się głębiej i dzięki temu są one lepiej chronione od uszkodzeń mechanicznych, a także stwarzają mniejsze zagrożenie przy robotach ziemnych na ich trasie.Jeżeli trasa kabla przebiega przez teren nie uzbrojony albo w odległości co najmniej l m od istniejących urządzeń podziemnych, wykop do ułożenia kabla można wykonywać koparką.
Układanie kabli w blokach i rurach
Bloki kablowe mają postać betonowych prostopadłościanów z otworami (rys. 6.30). Bloki układa się jeden trasie, na podkładzie betonowym, a następnie wciąga się do nich kable. Przez otwór w blokach najpierw przeciąga się sztywny drut, za jego pomocą przeciąga się linkę, a ta już umożliwia wciąganie kabla uchwyconego pończochą .W blokach układa sią kable meopan-cerzone, bo bloki zapewniają wystarczającą ochronę kabla od uszkodzeń mechanicznych. Jedynie w sytuacjach, gdy kable układa się w blokach tylko na niektórych odcinkach trasy (np. na skrzyżowaniu z drogą) wciąga się do nich również kable opancerzone, jeśli takie są potrzebne na pozostałych odcinkach trasy kablowej. Każdy kabel układa się w osobnym otworze 1), przy czym średnica )tworu powinna być co najmniej o 50% większa od zewnętrznej średnicy sabla. Typowe bloki z otworami o średnicy 100 mm. umożliwiają wprowadzanie czterożyłowych kabli l kV i trójżyłowych kabli 6 kV o przekroju żył do 240 mm2.
Niezależnie od napięcia znamionowego kabli bloki zakopuje się na głębokości co najmniej:
0,5 m — pod chodnikami, 0,7 m — w terenie bez nawierzchni, 1,0 m — pod drogami kołowymi
Wszelkie połączenia kabli ułożonych w blokach wykonuje sią w studzienkach kablowych bo tylko tam można umieścić mufy kablowe. Przewidywane miejsca łączenia kabli i rozgałęzienia trasy narzucają zatem rozmieszczenie studzienek. Ponadto dla ułatwienia przeciągania kabli studzienki umieszcza się na załomach trasy oraz na prostych odcinkach w odstępach nie przekraczających 60 m.
Przy układaniu bloków w ziemi łączy się je zaprawą cementową, aby utrudnić przedostawanie się do ich wnętrza brudnej wody powodującej zamulanie otworów. Dla odprowadzania drobnych ilości wody, które mimo to mogą przedostawać się do otworów, bloki układa się ze spadkiem w kierunku studzienek kablowych wynoszącym co najmniej 0,1% (np. ze spadkiem co najmniej 3 cm na odcinku 30 m).
Jeśli wprowadzenie kabla do bloku znajduje się nie w studzience, lecz w ziemi, po ułożeniu kabla wylot otworu należy uszczelnić, np. materiałem włóknistym i gliną. Podobnie uszczelnia się wyloty nie wykorzystanych, rezerwowych otworów w blokach. Do uszczelnienia nie użytwać zaprawy wapiennej lub cementowej.
Układanie kabli w kanałach i tunelach
W kanałach i tunelach kablowych układa się:
a) kable o powłoce ołowianej, raczej opancerzone (dla ochrony miękkiej powłoki), lecz bez palnej osłony przeciwkorozyjnej,
b) kable o powłoce polwinitowej bez pancerza i dodatkowych osłon ochronnych.
Kable układa się zwykle na wspornikach umocowanych w ścianie kanału lub tunelu. Kable rozmieszcza się w pewnych odstępach od siebie, by zapewnić im lepsze chłodzenie i by ograniczyć szkodliwe oddziaływanie między sąsiednimi kablami (zwłaszcza przy zwarciach z wyrzutem łuku na zewnątrz kabla). Kable nie powinny stykać się ze ścianami kanału lub tunelu.
Kable mogą być też układane na dnie kanału lub tunelu, co zresztą jest powszechnie praktykowane w płytkich kanałach. Nie należy jednak układać kabli w ten sposób,, jeśli do kanału lub tunelu może przedostawać się woda. Nie należy również układać kabli na dnie tunelu w przejściu przeznaczonym do poruszania się obsługi.
W budynkach.
Do wnętrza budynków wprowadza się końcowe odcinki linii kablowych, np. dla połączenia ich ze złączem albo z rozdzielnicą. W miejscu wprowadzenia do budynku kabla ułożonego w ziemi chroni się go od uszkodzeń mechanicznych rurq o średnicy wewnętrznej co najmniej o 50% większej od zewnętrzinej średnicy kabla. Rurę układa się ze spadkiem na zewnątrz budynku, a oba jej końce uszczelnia się. We wnętrzu budynków kable można układać podobnie jak na terenach zewnętrznych, pod poziomem posadzki, w rurach w blokach albo kanałach. Dla wnętrz typowe jest raczej układanie kabli po wierzchu. Pojedyncze kable układa się przy ścianach i pod stropami przymocowuj ąc je uchwytami odległościowymi, podobnie jak przewody kabelkowe. W razie układania na wspólnej trasie większej liczby
kabli mocuje się je na drabinkach ) albo w odkrytych korytkach.
Budowa stacji transformatorowo rozdzielczej. Linia zasilająca, słup strunobetonowy rozkraczny, odgromnik wydmuchowy, bezpiecznik, transformator, pomost obsługi, rozdzielnica niskonapięciowa, linia odpływowa napowietrzna.za drugim na przewidzi