MIMETYZM FORMALNY

(na podstawie powieści XIXwiecznej, bo tak było w tekście)

Punktem odniesienia dialogu jest zawsze narracja.

W powieści XIXwiecznej dialog miał większą możliwość wyboru środków niz narracja. Narrator był często utożsamiany z pisarzem, musiał się zatem wyrażać poprawnie (wynikało to raczej z kultury powieści, nie było cechą gatunkową).

Mowa dialogowa nie byla jednak zupełnie niezależna. Zależała od sytuacji i warunków, w jakich występowała. Oznacza to, że dany człowiek wypowiadał się tak, jak pozwalała mu jego kondycja, wiek, środowisko itp. Takie przyleganie do sytuacji nazywamy mimetyzmem formalnym.

Nawet najbardziej „normalny”, „szary” dialog - niesie ze sobą pewną informację implikowaną. Jest dla czytelnika oznaką (oznaka jest to znak odsyłający do desygnatu na zasadzie przylegania, naturalności, a nie konwencji!) Oznaka umożliwia interpretowanie dialogu dzięki założeniu, że dialog w powieści zgodny jest regulami mówienia, tzn. jest kształtowany jak żywa mowa.

Istotnym problemem jest fakt, że punktem odniesienia dla mimetyzmu jest potoczne mówinie, czyli coś wielorakiego i nieuchwytnego. Mowa potoczna może się zatem stac przedmiotem naśladowania, tylko gdy podda się ją daleko idącej schematyzacji. Schematyzacja ta zależy od świadomości społecznej, od tego „jak się powinno mówić” i „jak się mówi”

.Mimetyzm formalny jest więc konwencją literacką, pozwala tworzyć złudzenie naturalności, potoczności.

---