Źródła prawa w UE i w Polsce
Prawo wspólnotowe- prawo wspólnot europejskich jest specyficznym typem prawa w Europie. Tworzy od kilku dziesięciu lat system prawny wspólnot europejskich jest złożony i rozbudowany oraz na różne sposoby włącza się do praw krajowych państw członkowskich w tym polski. Polska jest oficjalnym członkiem UE od 1 maja 2004 r. do podstawowych pisanych źródeł prawnych zalicza się:
pierwotne źródła prawne czyli konkretnie traktaty międzynarodowe np.: traktat paryski, t rzymski, który został zawarty w 1957 r. a zatem obecnie w 2007 r. mamy 50-lecie traktatu rzymskiego. T. Rzymski początkowo podpisano 6 państw: Francja, republika federalna Niemiec, Włochy, a także kraje BENELUX tzn. Belgia, Holandia i Luxemburg. Jednolity akt europejski- traktat z Mastricht (1992) układ Schengen, tr. Amsterdamski i tr. Nicejski.
Wtórne źródła prawne, które są wydawane na podstawie tych traktatów, czyli rozporządzenia, są to akty normatywne, które obowiązują w całości i są stosowane bezpośrednio w każdym z państw członkowskich i również w Polsce. Wywołujące skutki prawne wobec podmiotów, do których są adresowane a ponad to obowiązkiem państwa członkowskiego jest zmiana prawa krajowego, jeśli jest ono sprzeczne z treścią rozporządzenia.
Dyrektywy są to akty normatywne- prawne, UE które wiążą państwa członkowskie w zakresie rezultatów lub celów oraz terminów ich osiągnięć. Jednak pozostawiające organy wewnętrzne państwa członkowskiego wybór formy i metod ich realizacji i te akty, które służą harmonizacji prawnej UE- państwa członkowskie mają obowiązek wprowadzić we wskazanym terminie do prawodawstwa krajowego np.: Dyrektywa UE o jakości produktów spożywczych.
Decyzje UE są to przepisy ze sprecyzowaną treścią obowiązków o indywidualnym i konkretnym charakterze, które wiążą adresata np.: przedsiębiorstwo do ich przestrzegania.
Zaleceni i opinie organów UE. Te ostatnie nie są wiążące w odróżnieniu od decyzji, ale są zalecane i państwa członkowskie starają się dostosować do ich treści.
Umowy międzynarodowe, które są zawierane z państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi np.: umowa UE- Rosja.
Porozumienia zawierane między krajami członkowskimi np.: umowa polska -Francja, polska- Niemcy itp.
Charakterystyka poszczególnych praw rzeczowych
Prawo rzeczowe są to prawa człowieka do rzeczy lub przedmiotu stosunku prawnego, dzięki którym może on zaspokoić swoje potrzeby i dzięki nim jest jasno uporządkowany system współpracy ludzi i innych podmiotów w społeczeństwie.
Najważniejszym prawem rzeczowym jest własność a dalej współwłasność tzn. prawo należące do 2 lub więcej osób. Rozróżniamy współwłasność w częściach ułamkowych i współ. Łączną, która występuje łącznie z innym stosunkiem prawnym np.: z małżeństwem albo w spółce cywilnej.
Ponad to mamy do czynienia z prawami rzeczowymi do rzeczy cudzych tzn. polega to na tym, że możemy w jakiś sposób korzystać z rzeczy cudzych. Takimi prawami są: użytkowanie wieczyste, użyt. Zwykłe, służebność gruntowa, sł. Osobista np.: służebność mieszkania, zastaw np.: w lombardzie, hipoteka w księdze wieczystej, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu w spółdzielni mieszkaniowej oraz posiadanie, czyli stan faktyczny władania rzeczy.
Własność jest to najszersze prawo do rzeczy. Prawa rzeczowe są skuteczne erga omnes tzn., że nikt nie ma prawa naruszyć naszego prawa własności. Prawo własności jest skierowane przeciwko wszystkim. Oficjalna definicja kodeksowa prawa własności jest następująca: własność jest to najszersze prawo do rzeczy, które polega na tym, że z wyłączeniem innych osób możemy rzecz posiadać, możemy z niej korzystać albo możemy nią rozporządzać.
Współwłasność. Są jednak takie sytuacje, w których własność będzie należeć do kilku osób np.: współwłasność spadkowa (np.: jeśli umiera spadkodawca np.: rolnik, który pozostawia po sobie 4 synów i żonę oraz 20ha ziemi tzn. ma jedno prawo własności do tych 20ha i nikt nie może przekazać więcej praw niż sam posiada. W to 1 prawo wkracza pięcioro spadkobierców i powstaje współwłasność w częściach ułamkowych tzn. każdy ze współwłaścicieli ma ułamek prawa do całości a nie ułamek do konkretnych rzeczy. Współwłasność może być zniesiona umownie lub w drodze sądowej. Jeżeli współwłaściciel świadomie i dobrowolnie zechce znieść współwłasność to idą do notariusza, składają zgodne oświadczenia woli i bez konfliktów współwłasność jest zniesiona a rzecz jest fizycznie dzielona albo otrzymuje ją 1 osoba a pozostałe spłat. Jeśli strony nie potrafią się porozumieć możliwe jest zniesienie współwłasności sądowne tzn. sąd rozstrzygnie spór i wskaże, komu i ile będzie się należeć.
Współwłasność łączna- jest to taka współwłasność, która trwa dotąd dopóki istnieje podstawny dokument prawny np.: współ. Małżeńska, która istnieje zawsze chyba, że zawarto małżeńską umowę majątkową zwaną intercyzą. I w tym ostatnim wypadku nie będzie współ. Łącznej. Przy współ. Łącznej mogą wystąpić 3 masy majątkowe:
majątek wspólny małżonków
majątek odrębny każdego z małżonków. Majątkiem odrębnym jest wszystko to, co małżonkowie nabyli przed zawarciem małżeństwa natomiast majątek, który powstał w czasie trwania małżeństwa jest majątkiem wspólnym.
Posiadanie- jest to stan faktyczny a nie prawo, który polega na tym ze możemy władać jakąś rzeczą. Posiadanie dzieli się na posiadanie samoistne i zależne oraz występuje jeszcze pojęcie dzierżenia. Posiadanie samoistne to posiadanie właściciela lub złodzieja, może to być posiadanie w dobrej lub złej wierze.
Dobra wiara ( banae fides) tzn. władam taką rzeczą i mam wewnętrzne psychiczne posiadanie, że jestem właścicielem tej rzeczy.
Można być posiadaczem samoistnym w dobrej wierze nie będąc jednocześnie właścicielem. Kiedy przez pomyłkę zamieniamy przedmioty?
Zła wiara (malae fides)- jest to stosunek złodzieja do rzeczy. On wie, że nie jest właścicielem tej rzeczy, ale chce się utrzymać przy własności, jest to posiadanie samoistne w złej wierze. Powinniśmy walczyć o przywrócenie posiadania, ponieważ po pewnym długim czasie posiadacz w złej wierze np.: po 30 latach może nabyć własnych rzeczy przez zasiedzenie.
Posiadanie zależne jest to posiadanie, np.: dzierżawcy, najemcy, lizingobierzy, które charakteryzuje się tym, że nie likwiduje ono posiadania samoistnego właściciela. Przykładem posiadania zależnego jest posiadanie najmu stancji i tak osoba korzystająca ze stancji może korzystać z łóżka, łazienki, kuchni czy biurka, ale w żadnym wypadku nie stanowi to naruszenia posiadania samoistnego właściciela
Dzierżenie jest to wzajemne posiadanie, tym różni się od posiadania, że przy posiadaniu, że władamy rzeczą we własnym imieniu natomiast przy dzierżeniu władamy rzeczą cudzych imion.
Przykład: sąsiadka wyjeżdża na pół roku do Irlandii, pozostawia mieszkanie i prosi żeby tym mieszkaniem opiekować się do czasu jej powrotu, czyli faktycznie tym mieszkaniem władasz, ale nie we własnym imieniu natomiast w imieniu osoby trzeciej. Posiadacz zależny nigdy nie zasiedzi rzeczy nawet gdyby nieruchomość posiadał przez 110 lub więcej lat.