Flumazenil
flumazenil
antidotum
V03AB
Działanie: Imidazobenzodiazepina, konkurencyjny antagonista receptora benzodiazepinowego. Odwraca szybko (w ciągu 30-60 s) działanie pochodnych benzodiazepiny, przede wszystkim sedację oraz upośledzenie sprawności psychomotorycznej, w mniejszym stopniu wpływa na depresję oddechową i zaburzenia pamięci. Nie odwraca działania barbituranów, środków znieczulenia ogólnego, opioidów i etanolu. W 50% wiąże się z białkami osocza. Metabolizm zachodzi głównie w wątrobie do nieaktywnej pochodnej karboksylowej. t1/2 w fazie dystrybucji wynosi 4-11 min, t1/2 w fazie eliminacji - 40-80 min, w niewydolności wątroby może ulec znacznemu wydłużeniu. Wydalanie następuje drogami pozanerkowymi. Lek przenika przez łożysko i do pokarmu kobiecego.
Wskazania: Diagnostyka i leczenie przedawkowania pochodnych benzodiazepiny lub zatrucia nimi. Całkowite lub częściowe odwrócenie działania pochodnych benzodiazepiny w okresie okołooperacyjnym, podczas zabiegów diagnostycznych i leczniczych.
Przeciwwskazania: Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu lub pochodne benzodiazepiny. Nie podawać pacjentom leczonym pochodnymi benzodiazepiny z powodu stanów zagrażających życiu, np. stanu padaczkowego lub zwiększonego ciśnienia wewnątrzczaszkowego. Nie należy podawać flumazenilu, jeśli pacjent pozostaje pod wpływem środków zwiotczających mięśnie. Nie zaleca się stosowania u chorych na padaczkę leczonych długotrwale pochodnymi benzodiazapiny ze względu na ryzyko wystąpienia drgawek. Nie zaleca się stosowania w leczeniu uzależnienia od pochodnych benzodiazepiny, jak również w leczeniu utrzymujących się objawów zespołu odstawienia pochodnych benzodiazepiny. W przypadku zatrucia mieszanego pochodnymi benzodiazepiny i trójpierścieniowymi lub czteropierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi toksyczne działanie leków przeciwdepresyjnych może być maskowane przez pochodne benzodiazepiny; w razie ciężkiego zatrucia i objawów ze strony układu autonomicznego (objawy antycholinergiczne), układu nerwowego (zaburzenia ruchowe) lub sercowo-naczyniowego nie należy stosować flumazenilu w celu zniesienia działania pochodnych benzodiazepiny. Ostrożnie u osób otrzymujących pochodne benzodiazepiny, którzy doznali urazu głowy. Nie określono bezpieczeństwa i skuteczności flumazenilu u dzieci; stosować wyłącznie w razie zdecydowanej konieczności.
Interakcje: Flumazenil znosi działanie innych niż pochodne benzodiazepiny leków działających na receptor benzodiazepinowy. Podanie flumazenilu chorym zatrutym trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi grozi wystąpieniem drgawek i zagrażających życiu zaburzeń rytmu serca.
Działanie niepożądane: Flumazenil jest zwykle dobrze tolerowany. W przypadku podawania po zabiegach chirurgicznych obserwowano nudności i wymioty, szczególnie, jeżeli stosowano opioidowe leki przeciwbólowe. Jeżeli pacjenci są wybudzani zbyt szybko, może wystąpić nadmierne pobudzenie lub uczucie lęku. Obserwowano również uderzenia gorąca i przejściowy wzrost ciśnienia tętniczego i częstotliwości rytmu serca. Podanie flumazenilu pacjentom stosującym pochodne benzodiazepiny przez dłuższy czas może wywołać objawy abstynencyjne o różnym nasileniu. Może również wystąpić napad paniki u osób, u których występowała ona już uprzednio.
Ciąża i laktacja: Kategoria C. W ciąży stosować wyłącznie w razie zdecydowanej konieczności. W przypadkach nagłych nie jest przeciwwskazane stosowanie w okresie laktacji.
Dawkowanie: Flumazenil powinien być podawany i.v. przez anestezjologa lub doświadczonego lekarza. Dorośli. Anestezjologia. Początkowo 0,2 mg i.v. przez 15 s. Po minucie można podać dawkę 0,1 mg, można ją powtarzać co minutę do dawki całkowitej 1 mg. Zazwyczaj stosowana dawka wynosi 0,3-0,6 mg. Intensywna terapia. Dawka wstępna 0,3 mg i.v., jeżeli w ciągu 60 s nie uzyskano zadowalającego powrotu stanu świadomości, można podać kolejne dawki flumazenilu, łącznie nie więcej niż 2 mg. Jeżeli senność nawraca, można podawać wlewy i.v. z prędkością 0,1-0,4 mg/h. Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u osób w podeszłym wieku lub z upośledzoną czynnością nerek bądź wątroby. Zbyt szybkie podanie flumazenilu pacjentom leczonym przez dłuższy czas dużymi dawkami pochodnych benzodiazepiny może wywołać objawy ich odstawienia.
Uwagi: Jeżeli po powtarzanych dawkach flumazenilu nie nastąpi znacząca poprawa stanu świadomości lub czynności oddechowej pacjenta, należy uznać, że przyczyną powstałych zaburzeń nie była pochodna benzodiazepiny. W razie wystąpienia drgawek lub objawów pobudzenia należy podać i.v. midazolam lub diazepam. Do 24 h po podaniu flumazenilu nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać urządzeń mechanicznych.
Preparaty
flumazenil
2