Najwcześniejsze badania transplantacyjne na modelu zwierzęcym z chorobą Huntingtona pojawiły się w 1983 roku i doprowadziły do umiarkowanych funkcjonalnych korzyści po transplantacji płodowych szczurzych fragmentów tkanki prążkowia. Terapia komórkowa staje się teraz coraz bardziej badana (odkrywana) z naukami (badaniami?) skupiającymi się na tkankach płodowych., komórkach macierzystych embrionalnych albo przeszczepach komórek neurosekrecyjnych., najbardziej w kwasie chiolonowym -indukowanym (wyidukowanym) zwierzęcemu modelowi z chorobą. Kilka prób klinicznych było dokonywanych z płodowo - wydzielonymi komórkami od 1990 roku z całkiem pomyślnym rezultatem, ale terapia komórkowa dla choroby Huntingtona nie jest wciąż szeroko powszechnie stosowana ze względu na obawy etyczne, logistycznie albo odnoszące się do bezpieczeństwa. Odnośnie dojrzałych komórek możemy tylko wspomnieć o wczesnych badaniach komórek podporowych Sertolego, których zbadano ochronne efekty podczas przeszczepu kwasu
3-nitroetanokarboksylowego u modelu zwierzęcego z chorobą Huntingtonaskutków, które mogą wynikać z komórek troficznych Sertoliego i przeciwzapalnych ponetcjałów.
Jedną z pierwszych strategii terapii komórkowych leczenia choroby Parkinsona było wykonanie z typami dojrzałych komórkek syntetyzowania dopaminy albo jej prekursora
L-DOPA, w kolejności podstawiając zdegenerowane neurony i uzupełniając prążkowie dopaminą. Pierwsze kliniczne badania były wykonywane w latach 80-tych, w których autologiczne przeszczepy rdzenia nadnerczy były przeszczepiane w ogoniasty trzon dwóm młodym pacjentom z chorobą Parkinsona. Funkcjonalne ulepszenie było zaobserwowane po 10 miesiącach, ale funkcjonalna poprawa była głównie odpowiednia u 1% syntetyzowanych komórek dopaminą. Co ważniejsze, bardzo niewiele komórek zostało wykrytych rok lub dwa po transplantacji. Inne badania prowadzone na wyhodowanych komórkach chromochłonnych których możliwy wzrostu został wstrzymany, by otrzymać wystarczający materiał oraz czasami zróżnicowanie przed przeszczepem w celu poprawy skuteczności przeszczepów komórek wliczając produkcję dopaminy. Co ciekawe, badania In vitro ukazały zdolności komórek chromochłonnych do formowania synaps z współhodowanymi neuronami, co potwierdza potencjał tych komórek do wprowadzania tych komórek do celu. Niemniej jednak głównym problemem w całych badaniach był ograniczony poziom realnie odniesionego sukcesu (30-35%), spowodowany głównie niską przeżywalnością komórek w długim okresie badań, w modelach eksperymentalnych jak i u pacjentów z chorobą Parkinsona. W konsekwencji metoda ta nie jest dłużej stosowana. W końcu, kolejnym typem dojrzałych komórek badanych w celu rozprawienia się z chorobą Parkinsona są ludzkie komórki nabłonka barwnikowego siatkówki (hRPE) . Komórki hRPE są wspierającymi komórkami wydzielonymi z środkowej warstwy siatkówki oka. Dla celów transplantacyjnych komórki hRPE izolowane są z ludzkiego oka i mogą z pożytkiem rozwijać się i być przechowywane w długich okresach czasu, chociaż fakt, że są pobierane od zmarłych może budzić etyczne wątpliwości. Komórki te wykazują działanie TH (hydroksylazy tyrozyny), ale syntezują tylko niewielką ilość dopaminy. W każdym razie komórki hRPE produkują L-dopę, która jest syntezowana jako prekursor melaniny, więc komórki te mogą być stosowane jako mikro-fabryki produkujące L-dopę In situ, w chorobie Parkinsona wykorzystywane zamiast jej doustnego podawania. Ponadto twierdzi się, że komórki hRPE mogą być immunologicznie uprzywilejowane dzięki produkcji ligandu receptora Fas.
Dojrzałe komórki macierzyste, z przewidzianymi możliwościami na poprawienie rozróżniania i integrowania mózgu gospodarza porównane do poprzednio opisanych dojrzałych komórek, są teraz powszechnie badane dla ich leczniczych możliwości dla zaburzeń neurodegeneratywnych. Cały szpik kostny komórki zaimplantowany obustronnie w kwasie chiolonowym - uszodzone chorobą Huntingtona prążkowie u modelu szczura, wskazuje, że przeszczepy są wykonalne dla 37 dni i odwracają deficyty takie jak pamięć robocza. (???) Jednakże, populacja głównie odpowiedzialna za zbawienne efekty pozostała wyznaczona. Ostatnio co raz częściej transpalntacja MSCs powoduje zanik u szczurów uszkodzonego prążkowia. Co ciekawe, ostatnie badania doniosły o funkcjonalnej korzyści z zastrzyku dożylnego z MSCs w kwas chiolinowy zmieniony chorobowo model szczurzy. Jednakże w większości tych badań, tylko niewielka część (1%) przedstawiła nerwowe fenotypy (?) co zasugerowało, że MSCs pracowało jak neurotropowe wzmacniacze poprzez zwolnienie czynników wzrostowych, dlatego uwzględnienie przeżywania komórek wewnątrz ogoniastego ma za zadanie usprawnienie i ułatwienie innych wyrównujących odpowiedzi. W tym względzie, kolejne badanie pokazało znaczenie czynników takich jak czynnik komórek macierzystych, wyprodukowanych w situ w uszkodzonym prążkowiu, wspierając migracje i wszczepienie MSCs i receptor SCF c - kit.
W kontekście Choroby Parkinsona (PD), interesujące badanie nie poinformowało o żadnych głównych różnicach pomiędzy MSCs pochodzącym od zdrowego pacjenta a tym pochodzącym od pacjenta z PD: pod względem morfologii, fenotypu i multipotencjalności, dlatego utwierdza to ich potencjalne wykorzystanie jako przeszczepy autogenne w tym kontekście. Ponadto w tym badaniu, do 30% komórek nabrało dopaminergicznych cech na rozróżnieniu (różrónicowaniu) in vitro. Podobnie, kilka zespołów, wliczając w to nasz, poinformowało o neuronowym rozróżnieniu ludzkiego MSCs w kierunku dopaminergicznego fenotypu in vitro, wskazując, że te komórki mogą stanowić alternatywną dopaminę wydzielającą źródło komórek dla PD. Różne modele zwierzęce z PD zostały rozbudowane głównie z neurotoksyn specyficznych dla dopaminergicznych komórek nerwowych i użytych dla oszacowania MSCs w leczeniu PD. Ludzkie MSCs pre-indukowane w kierunku neuronowego fenotypu i przeszczepione w całkowicie dopaminergiczny (deafferenting) prążkowie szczura, doprowadziło do poprawnego funkcjonowania i powrotu do zdrowia porównanego do naı¨ve hMSC (???) Kolejne badania wykazały podobną funkcjonalną odnowę z hMSCs przeszczepionych w chore części szczura z PD, gdzie niektóre dopaenergiczne włókna są odseparowane w prążkowiu. W tych badaniu, mikrodializy zademonstrowały, że część z prążkowia została odnowiona na transplantacji MSCs. Nawet MSCs doprowadziły do znacznego powrotu do zdrowia, te rezultaty mogą być wyjaśnione przez troficzny wzmacniający efekt dostarczony przez MSCs w kontekście częściowych uszkodzeń, zamiast neuronowego mechanizmu rozróżniania. Podobne mechanizmy powrotu do zdrowia zostały opisane w pochodnych tkanek MSCs wydzielających NGF, komórka glejowa pochodząca z czynnika neurotroficzny i z czynnika wzrostu pochodzenia mózgowego (BDNF) została transplantowana w istocie czarnej szczura, jednego tygodnia po 6-OHDA (uszkodzeniu?). Rzeczywiście, kilka mechanizmów zostało proponowanych do wyjaśnienia funkocjolnalnej poprawy na uzyskanych transplantacjach ludzkich MSCs. HMSCs, które migrują w kierunku uszkodzeń w zwierzęcych modelach choroby Parkinsona, mogą wywołać wzmacniające efekty dla pozostałych komórek nerwowych w mózgu gospodarza, z powodu wydzielania z dużego płata neurotropowych czynników, wliczając w to BDNF i z GDNF (czynniki, który między innymi przyciąga nowo powstałe aksony do mięśni szkieletowych), które mogą także zwiększyć endogeniczną neurogenezę. MSCs mogą także modulować reakcję gospodarza na uszkodzenia i prawdopodobnie ostatecznie zastępować funkcjonalne komórki w mózgu gospodarza jako MSC neuronowo morfologiczne a markery były obserwowane w całkiem chorych modelach. W dodatku ostatnie badania opisały ochronę istoty czarnej dopanergicznymi neuronami włączonymi przez transplantację hMSCs w stanie zapalnym chorego modelu szczura, prawdopodobnie poprzez modulację uruchomienia mikrogleju. Co ciekawe, zróżnicowanie ludzkiego MSCs może także dostarczać źródła z neutrofin produkujących komórki astrocytarne. Te komórki wydzielają BDNF, GDNF i NGF poprawiły funkcjonalną odnowę po transplanracji w prążkowiu o chorego modelu szczura z chorobą Parkinsona. Ten wzrost ilości badań terapii MSCS dla PD może ewentualnie ustawiać podstwę dla przedklinicznych badań z nie ludzkimi ssakami naczelnymi.
Pomimo utrodnionego pobrania NSCs z dojrzałego mózgu, kom te są badane dla leczenia PD i HD w wyniku ich możliwości różnicowania się na neurony in vivo. W rzeczywistości, badanie raportowanych transplantacji NSCs z dojrzałego szczurzego SVZ w OA szczurzym modelu HD, z przeżyciem NSCs ponad 8 tygodni po przeszczepie i mogracji do mózgu. Dla większego zasięgu MSCs, powyżej 15% dojrzałych NSCs zróżnicowanych z dojrzałych neuronów z specyficznymi markerami średnich spinów projekcji neuronów prążkowia i interneuronów. Do leczenia PD, kliniczne próby są właśnie przygotowane z dojrzałych NSCs i dają interesujący dowód pomysłu dla użycia tych kom. pochodzących z tego samego organizmu. NSCs były izolowane z mózgu pacjenta podczas insercji stymulatora wzgórza. Całość 6 milionów kom. i pośród nich GABA ergiczne i dopaminergiczne kom. były przesczepiane 9 miesięcy później do post- commisural skorupy. Poprawa UPDRS była zaobserwowana przez ponad 36 następnych miesięcy, niestety wyniki powróciły do stanu początkowe w 5 lat po operacji.
Podsumowując, pokazuje to jasno że MSCS są obecnie najszerzej badanymi dojrzałymi kom. dla mózgowej terapii kom. Jakkolwiek, ich możliwości nerwowego różnicowania się pozostają bardzo niskie lub wątpliwe po transplantacji. W dodatku, słaba przeżywalność kom. i wszczepianie obserwowane przy użyciu chromochłonnych kom, kom hRPE, MSCs i w głównych wszystkich typach transplantowanych kom, rodzi pytanie o skuteczności kilku prosedur. Te kwestie mogą być teraz powszechnie uznane przez poglądy inżynierii tkankowej, omówione w dalszej sekcji. Jest to teraz szeroko przyjęte że przeżywalność, różnicowanie i więcej głównych zachowań kom. in vivo mogą być ulepszone do użycia adekwatnego biomateralnego poparcia.