Metody określania zdolności kredytowej podmiotów gospodarczych.

1. Co to jest zdolność kredytowa

Zdolność kredytowa jest definiowana w Prawie Bankowym jako zdolność do spłaty zaciągniętych kredytów wraz z odsetkami w terminach przewidzianych umową.

Jedynie pozytywna ocena kredytobiorcy oraz perspektyw jego rozwoju, przy kredytowaniu działalności gospodarczej, jest podstawą do podjęcia decyzji o udzieleniu kredytu. Art. 28 Prawa Bankowego mówi, że bank stawia w stosunku do kredytobiorcy wymagania. Bank uzależnia przyznanie kredytu, jego wysokość oraz pozostałe warunki umowy od:

• zdolności kredytowej, tj. od jego zdolności do spłaty zaciągniętego kredytu wraz z odsetkami w umownych terminach spłaty,

• przedstawienia przez kredytobiorcę dokumentów i informacji niezbędnych do oceny tej zdolności.

Jeżeli bieżące i planowane wyniki finansowe oraz stan majątkowy firmy w ocenie banku zapewnia wypłacalność, to uważa się, że dana firma ma zdolność kredytową. Ocena zdolności kredytowej obejmuje okres do upływu terminu zwrotu kredytu, biorąc pod uwagę wewnętrzne i zewnętrzne uwarunkowania gospodarcze.

Najważniejszymi elementami rozpatrywanymi przy ocenie kredytowej, są efektywność gospodarowania firmy i jej stan majątkowy. Efektywność finansowa powinna zapewnić firmie prawidłową działalność produkcyjną, a stan majątkowy powinien wskazywać na taki stopień płynności składników majątkowych, aby można było je w razie potrzeby zamienić na pieniądz.

Badanie zdolności kredytowej ma na celu określenie w każdym postępowaniu o przyznaniu kredytu stopnia ryzyka, na jakie narażony jest bank. W celu określenia prawdopodobieństwa niepowodzenia bank musi przeprowadzać ocenę wiarygodności kredytowej. Ryzyko związane z działalnością kredytową czyli brak pewności spłaty kredytu wraz z odsetkami w uzgodnionym terminie pojawia się z chwilą podjęcia decyzji. Ryzyka kredytowego nie da się wyeliminować, a zatem jest ono nierozerwalnie związane z działalnością kredytową banku i przejawia się w postaci:

1. ryzyka niespłacenia kredytu przez klienta,

2. ryzyka unieruchomienia - jest to ryzyko niedotrzymania terminów spłat kapitału i odsetek,

3. ryzyka stopy oprocentowania,

4. ryzyko zmiany kursu walut kredytów dewizowych.

Ryzyko istnieje przez cały czas trwania transakcji do momentu pełnej spłaty zadłużenia. Dlatego cena, jaką powinien zapłacić potencjalny kredytobiorca musi kompensować zmiany wartości pieniądza w czasie oraz dawać bankowi premię za podjęte ryzyko.

2. Metody oceny zdolności kredytowej:

Aby móc określić zdolność kredytową kredytobiorcy „banki dokonując oceny zdolności kredytowej przedsiębiorstwa, za podstawę najczęściej przyjmują następujące kryteria: ryzyko, wypłacalność, rentowność i niezależność finansową.” czyli należy ocenić wielkość majątku trwałego i obrotowego oraz finansującego go kapitału własnego i obcego na podstawie bilansu. Ocenie podlega również poziom zysku i jego wystarczalność, rentowność sprzedaży, płynność finansowa, struktura kapitałowo - majątkowa.

3. Wskaźniki finansowe używane do oceny zdolności kredytowej

Wskaźniki rentowności

„Celem działalności przedsiębiorstwa jest osiąganie zysku i jego maksymalizacja. W dobrze prosperującym przedsiębiorstwie wielkość wygospodarowanego zysku powinna wystarczyć na:

• zasilenie własnych kapitałów przedsiębiorstwa (środki na samofinansowanie),

• opłacenie kosztów pozyskania kapitału obcego (odsetki),

• dywidendy dla właścicieli.

Wielkość zysku i obliczana na jego podstawie rentowność odzwierciedlają sprawność finansową przedsiębiorstwa, będącą wynikiem efektywności gospodarowania. Jedną z głównych płaszczyzn analizy finansowej jest badanie rentowności przedsiębiorstwa osiąganej na tle istniejących wewnątrz i w jego otoczeniu warunków i możliwości.”

Wskaźniki rentowności są miarą stopnia zyskowności działalności gospodarczej firmy i określają udział zysku w osiąganych obrotach lub sprzedaży.

Mogą być liczone w oparciu o zysk wypracowany w wyniku działalności operacyjnej, zysk przed kosztami finansowymi i opodatkowaniem, jak również zysk netto.

wskaźnik rentowności z zysku na sprzedaży

Pokazuje jaki był udział wyniku finansowego w osiągniętej przez firmę sprzedaży netto wyrobów, towarów i usług.

Wynik finansowy na sprzedaży określa się jako różnicę między sprzedażą netto i kosztami działalności operacyjnej.

wskaźnik rentowności z zysku na działalności operacyjnej

2.2

Wskaźnik ten podobnie jak dwa poniższe określa procentowy udział danego wyniku finansowego (na działalności operacyjnej, gospodarczej, przed kosztami finansowymi i opodatkowaniem) w osiągniętej sprzedaży netto.

wskaźnik rentowności z zysku na działalności gospodarczej

2.3

wskaźnik rentowności z zysku przed kosztami finansowymi i opodatkowaniem (EBIT)

2.4

wskaźnik rentowności zysku netto

Wskaźniki te pokazują jaki procent sprzedaży pozostaje w postaci wyniku. Tendencja rosnąca lub odchylenie dodatnie tego wskaźnika przy porównaniu dwóch okresów świadczą o rozszerzeniu działalności gospodarczej przez wzrost sprzedaży i jej odpowiednią strukturę asortymentową oraz o osiąganiu korzystniejszych cen sprzedaży i obniżaniu jednostkowych kosztów własnych.

wskaźnik rentowności majątku (aktywów)-nazywany jest też zwrotem z majątku.

Miernikiem rentowności całości zasobów firmy będący syntezą efektywności finansowej przedsiębiorstwa jest poniższy wskaźnik:

Wskaźnik ten wyraża jaki procent zysku osiąga przedsiębiorstwo z majątku. Rentowność majątku zależy między innymi od: wielkości obrotu, rentowności obrotu i szybkości obrotu aktywów.

W literaturze przedmiotu spotyka się nieco inne ujęcie wskaźnika rentowności majątku niż stosowane w przykładowym Banku. Jest to iloczyn wskaźnika rentowności obrotu i wskaźnika obrotowości majątku.

Wskaźniki rentowności majątku trwałego i obrotowego, będące rozwinięciem podstawowego wskaźnika rentowności majątku ogółem pozwalają określić stopień efektywności finansowej poszczególnych grup majątku. Efektywność ta może się zmieniać w zależności od zmian zakresu zaangażowanego majątku trwałego i obrotowego.

wskaźnik rentowności kapitału (ROE)

Określa poziom rentowności środków własnych firmy zaangażowanych w finansowanie działalności. Wskaźnik rentowności kapitału (ROE) informuje ile zysku wypracowuje przedsiębiorstwo z kapitału własnego. Jego rosnący poziom świadczy o wyższej efektywności zaangażowanego kapitału, prowadzi do szerszych możliwości rozwojowych przedsiębiorstwa oraz wypłat wyższych dywidend.

W praktyce Banku wskaźnik rentowności kapitału (ROE) najczęściej liczy się wg wzoru:

Na poziom rentowności kapitału własnego ma wpływ:

• rentowność majątku (tzn. aktywów ogółem)

• udział kapitału własnego w finansowaniu tego majątku.

Rentowność kapitału zależy bezpośrednio od wielkości zysku i źródeł finansowania majątku tzn. struktury finansowej.

Realizacja celu gospodarczego, jakim jest generowanie zysku, odbywa się poprzez zaangażowanie w działalności przedsiębiorstwa kapitałów własnych i obcych. Ocena struktury pasywów bilansu powinna być dokonywana również poprzez wpływ tej struktury na rentowność zaangażowanych kapitałów.

Próg rentowności (BEP - breakeven point) jest to taki poziom obrotu, który zabezpiecza pokrycie całkowitych kosztów stałych i kosztów zmiennych związanych z tym obrotem, poziom obrotu, przy którym wynik finansowy jest równy zero. Dla właściwego określenia progu rentowności istotny jest podział kosztów na: koszty stałe i zmienne.

Wskaźniki płynności

Głównym zadaniem wskaźników płynności jest miara zdolności danego podmiotu do wywiązywania się ze zobowiązań w przypadającym na dany okres terminie płatności. Stanowią relację środków obrotowych firmy do jej wymagalnych zobowiązań. Należy je analizować w powiązaniu z branżą jaką reprezentuje kredytobiorca, w zależności od struktury aktywów, która jest odmienna dla różnych rodzajów działalności. Występowanie niepłynnych zapasów, przeterminowanych należności może świadczyć o zamrożeniu kapitału przedsiębiorstwa w środkach obrotowych, które poprzez swoją rotację powinny wypracować zyski.

Do pomiaru płynności służą następujące wskaźniki:

1. wskaźnik bieżącej płynności

2. wskaźnik szybkiej płynności

3. wskaźnik kapitału operacyjnego

wskaźnik bieżącej płynności

Jest stosunkiem aktywów bieżących do zobowiązań bieżących. Aktywa bieżące obejmują wszystkie aktywa firmy, które mogą być zamienione na gotówkę w czasie cyklu operacyjnego czyli: zapasy, należności i środki pieniężne.Natomiast zobowiązania krótkoterminowe obejmują zobowiązania, które muszą być w ciągu roku spłacone. Stosunek ten jest prostym wskazaniem zdolności biznesu do regulowania bieżących długów. Wysoki poziom tego wskaźnika stanowi rodzaj bezpieczeństwa dla banku udzielającego kredytu krótkoterminowego.

Wielkość tego wskaźnika zależy od rodzaju działalności kredytobiorcy i powinien być wyższy od 1, za optymalną uważa się wartość równą 2. Bardzo wysoki poziom wskaźnika płynności bieżącej może świadczyć o nieefektywnym działaniu, wysokich zapasach, nieproduktywnym gromadzeniu środków pieniężnych lub trudno ściągalnych należnościach. Wielkość wskaźnika poniżej 1 oznacza zapowiedź trudności płatniczych z uwagi na brak środków obrotowych dla pokrycia zobowiązań bieżących.

wskaźnik szybkiej płynności

Wskaźnik szybkiej płynności (stopa szybkiej płynności) stanowi relację aktywów bieżących po odjęciu zapasów do zobowiązań bieżących. Informuje w jakim stopniu najbardziej płynne aktywa podmiotu pokrywają zobowiązania bieżące. Wskaźnik ten opiera się na aktywach, które łatwiej można zamienić na gotówkę. Eliminuje zapasy, gdyż zamiana ich na gotówkę wymaga dłuższego okresu. Wskaźnik ten nie powinien być mniejszy niż 1, ale w przypadku wysokiej inflacji uzasadniony jest niższy poziom tego wskaźnika.

wskaźnik kapitału operacyjnego - jest różnicą między aktywami bieżącymi
i zobowiązaniami bieżącymi. Z pojęciem kapitał operacyjny wiąże się taka wielkość funduszy obrotowych, która byłaby w każdej chwili do dyspozycji przedsiębiorstwa i jednocześnie stanowiłaby gwarancję spłaty nowych zobowiązań.

Wielkość kapitału obrotowego jest miernikiem zdolności firmy do wywiązywania się z zobowiązań krótkoterminowych. Stanowi w przedsiębiorstwie element bezpieczeństwa, ułatwiający zachowanie płynności finansowej i jest niezbędny dla utrzymania ciągłości ruchu okrężnego całego kapitału. Wyraża on tę część kapitału stałego (kapitału własnego i długookresowych kapitałów obcych), która finansuje majątek obrotowy. Posiadanie przez firmę odpowiedniego zasobu środków płynnych (w tym gotówki w kasie i na rachunkach) jest niezbędne dla sprawnego zarządzania przedsiębiorstwem. Porównując ze sobą wielkości kapitału operacyjnego w dwóch okresach otrzymuje się jego wzrost lub spadek, co oznacza odpływ lub wpływ pieniądza do przedsiębiorstwa. Wymaga się by kapitał obrotowy był wielkością dodatnią. Gdy kapitał obrotowy nazywany też kapitałem pracującym jest ujemny(tzn. zobowiązania wyższe od środków ), wskazuje, że bieżące długi przewyższają bieżące aktywa. Taki stan rzeczy z reguły świadczy o trudnościach finansowych i płatniczych, środki obrotowe nie wystarczają bowiem na spłatę zobowiązań bieżących, co może być dla przedsiębiorstwa bardzo niebezpieczne.

Utrzymywanie nadmiernego kapitału operacyjnego oznacza niewykorzystane możliwości osiągania zysku, a zatem potencjalne pogorszenie struktury kapitałowej firmy.

Wskaźniki struktury kapitałów

Wyjaśniają źródła finansowania majątku. Charakteryzują stopień zasilania firmy przez zewnętrzne źródła finansowania oraz służą do oceny jej wiarygodności kredytowej, określając tym samym stopień ryzyka wierzycieli. Możliwość zadłużenia się przedsiębiorstwa nie zależy od wysokości kapitału własnego lecz także od zdolności przedsiębiorstwa do zwrotu zaciągniętych długów.

Strategia finansowania określająca kształtowanie proporcji finansowania długo-
i krótkoterminowego wymaga ciągłej analizy. Z uwagi na różne warianty i koszty obsługi w ujęciu długoterminowym, nie da się formułować żadnych zasad co do pożądanych relacji kapitału własnego do obcego. W gospodarce rynkowej proporcje te określają akty wyboru, dokonywane zgodnie z zasadą, że przedsiębiorstwo powinno pożyczać tak długo, aby osiągnąć jak największe korzyści z powiększania długu, ale nie na tyle dużo, aby stracić zdolność kredytową i wejść na drogę bankructwa.

Wykazaną w pasywach bilansu strukturę kapitału kształtuje szereg czynników: rodzaj przedsiębiorstwa (przemysłowe, handlowe), koniunktura na rynku, stopa procentowa. Poziom zadłużenia firmy najczęściej ocenia się przy wykorzystaniu następujących wskaźników.

wskaźnik sfinansowania majątku kapitałem własnym

Minimalna wartość tego wskaźnika nie powinna być niższa niż 25%. Wskaźnik ten określa stosunek kapitałów własnych do majątku ogółem. Im mniejszy jest ten wskaźnik tym większy jest stopień zadłużenia firmy. Rosnący poziom tego wskaźnika oznacza wyższy stopień udziału kapitału własnego w działalności przedsiębiorstwa.

wskaźnik struktury kapitałów (leverage)

Wzajemna relacja między kapitałem własnym i kapitałem obcym daje obraz finansowania działalności przedsiębiorstwa. Wskaźnik odzwierciedlający relację kapitału obcego do kapitału własnego określa wielkość długu, poziom ryzyka wierzycieli, a jednocześnie zdolność do zaciągania kredytów. Wzrost tego wskaźnika jest sygnałem ostrzegawczym, wskazuje bowiem najczęściej na obniżanie się poziomu płynności oraz wypłacalności firmy. Wzrost poziomu tego wskaźnika oznacza większe zaangażowanie obcych źródeł finansowania w stosunku do źródeł własnych czyli oznacza zwiększenie się stopnia zadłużenia przedsiębiorstwa.

Często uznawana jest zasada, według której pożądana relacja powinna wynosić 1:1, 1:2, co wynika z funkcji gwarancyjnej kapitału własnego dla wierzycieli i ma za zadanie wyeliminowanie ryzyka utraty kapitału. Wysoki stan kapitałów własnych w porównaniu do kapitałów obcych świadczy o niewątpliwie silnych podstawach finansowych przedsiębiorstwa, ale niekoniecznie pozytywnie o jego rentowności.

wskaźnik „gearing” - wskaźnik zadłużenia do kapitału ma postać:

Wskaźnik będący stosunkiem zadłużenia do kapitału, określa stopień ryzyka instytucji kredytujących działalność firmy. Wartość kredytu nie powinna przekraczać kapitału własnego.

współczynnik obsługi zadłużenia - wskaźnik pokrycia odsetek i rat kapitałowych (tzw. ogólny wskaźnik zdolności kredytowej), charakteryzujący efektywność finansową zaciągniętych zobowiązań i możliwości ich spłaty z osiągniętych efektów. Jest to wskaźnik pokrycia odsetek i kredytu z uzyskanych efektów finansowych

Jest to najistotniejszy wykładnik wiarygodności kredytowej przedsiębiorstwa. Wykorzystywany jest do przeprowadzania analizy ryzyka udzielonego kredytu. Źródłem pokrycia obciążeń jest nadwyżka finansowa generowana w toku działalności operacyjnej wyrażająca się sumą zysku netto i amortyzacji. Wskaźnik ten wyraża zdolność firmy do pokrycia obciążeń finansowych związanych z zaciągniętymi uprzednio kredytami. Wskaźnik ten określa ile razy wypracowany zysk operacyjny nie obciążony odsetkami oraz powiększony o amortyzację jest w stanie pokryć koszty odsetek oraz bieżące raty kredytów. Jeśli wskaźnik ten przyjmuje wartość większą od 1,5 występuje zdolność pokrycia zaciągniętych kredytów. Określa wielokrotność efektów finansowych w stosunku do odsetek i kredytu, a zatem im jest wyższy, tym korzystniej. Świadczy on także o większych możliwościach wypłacalności przedsiębiorstwa wobec banków.

Wskaźnik efektu dźwigni finansowej, wyrażający korzyść osiągniętą w wyniku zaangażowania obcych kapitałów tj. kredytów i pożyczek liczy się według następującego wzoru:

Jeżeli wskaźnik przyjmuje wielkość powyżej 1, to powstaje pozytywny efekt dźwigni finansowej. Jest to skutek zaangażowania w finansowanie firmy obcego kapitału, co przyczynia się do wzrostu rentowności kapitału własnego. Wynik równy 1 oznacza wielkość neutralną.

Wskaźniki efektywności operacyjnej

W celu pełnego zobrazowania sytuacji majątkowej porównuje się aktywa z wielkościami z rachunku wyników. Do oceny służą wskaźniki obrotowości nazywane też wskaźnikami sprawności działania. Umożliwiają ocenę efektywności wykorzystania zasobów majątkowych przedsiębiorstwa. Obrazują jak szybko firma wymienia swoje zapasy i należności na rachunkach na gotówkę, jak szybko reguluje swoje zobowiązania i jak efektywnie wykorzystuje aktywa w celu pozyskiwania przychodów ze sprzedaży. Ich istotą jest rozpatrywanie relacji między odpowiednim wskaźnikiem dynamicznym (licznik), wyrażającym przychód ze sprzedaży w cenach brutto, netto lub kosztach własnych, a wskaźnikiem statycznym (mianownik), wyrażającym przeciętny stan zaangażowanych w działalności składników majątkowych.

Odpowiedni wpływ na kształtowanie się poziomu tych wskaźników przynosi firmie konkretne efekty pieniężne. Wpływ gotówki do firmy ma miejsce, gdy:

• skraca się cykl rozliczeniowy należności,

• skraca się okres rotacji zapasów,

• wydłuża się cykl rozliczeniowy zobowiązań..

wskaźnik rotacji aktywów

Wskaźnik obrotowości majątku wyraża stopień efektywności wykorzystania zaangażowanych w działalności zasobów majątkowych.

Wielkość tego wskaźnika jest zróżnicowana w zależności od rodzaju prowadzonej działalności. Wzrost tego wskaźnika świadczy o wyższej efektywności wykorzystania całości majątku. Wskazuje na liczbę obrotów całym majątkiem dla osiągnięcia określonego poziomu przychodów, a więc i zysku, którego wartość wzrasta wraz ze wzrostem obrotów, co powinno dać w efekcie poprawę wskaźnika rentowności poprzez relatywne obniżenie poziomu kosztów stałych. Uwzględniając podział całości majątku przedsiębiorstwa na majątek trwały i obrotowy obliczyć można pochodne wskaźniki cząstkowe, które dają orientację o efektywności wykorzystania każdej z podstawowych grup majątku. Cechą ogólną majątku trwałego jest niski stopień obrotowości, gdyż jako środki pracy zużywają się stopniowo. Inny charakter ma majątek obrotowy, wykazujący wysoki stopień obrotowości, bowiem w procesie przetwórczym materiały zużywają się w ciągu cyklu produkcyjnego, w którym zespalając się ze środkami pracy i pracą tworzą produkty pracy podlegające sprzedaży i zamianie na środki pieniężne. Dlatego im wyższy jest w strukturze majątku przedsiębiorstwa udział majątku trwałego, tym wolniejszy będzie obrót ich całości, zaś wyższy udział majątku obrotowego wpływa na wyższy stopień efektywności wykorzystania zasobów.

wskaźnik rotacji zapasów

Wskaźnik ten informuje co ile dni firma odnawia swoje zapasy dla utrzymania procesu produkcyjnego. Wydłużanie cyklu spowodowane wyższym poziomem zapasów jest tendencją niekorzystną, ponieważ powoduje zaangażowanie większych środków w ich finansowanie, wpływając tym samym negatywnie na sytuację płatniczą firmy.

Długi okres trzymania zapasów wskazuje, że aktywa firmy są zamrożone w zapasach. W istocie jest on zależny od rodzaju prowadzonej działalności. Zapasy, które mogą być podzielone na materiały i surowce, produkcję w toku, wyroby gotowe są istotną częścią operacji przedsiębiorstwa. Podobnie jak w przypadku należności, poziom zapasów zależy od wielkości sprzedaży. Należności powstają jednak po dokonaniu sprzedaży, a zapasy muszą być gromadzone przed sprzedażą. Prowadzi to do konieczności prognozowania wielkości sprzedaży i ustalania poziomu zapasów. Zajmuje się tym zarządzanie zapasami, którego celem jest zapewnienie zapasów w wielkości niezbędnej do prowadzenia działalności przy najmniejszych możliwych kosztach.

cykl rozliczeniowy należności

Wskaźnik określa okres w dniach odzyskiwania środków pieniężnych ze sprzedaży zafakturowanej za dany okres obrachunkowy np. miesiąc, kwartał, rok. Prawidłową tendencją jest dążenie do skracania cyklu w celu poprawienia swojej sytuacji płatniczej, tj. zdolności do realizowania zobowiązań w terminie. Należności z tytułu dostaw i usług powstają w momencie sprzedaży produktów na kredyt często w celu zdobycia klienta. Charakteryzują się dwoma parametrami:

- stopień płynności- to właściwość przejawiająca się tym, że przedsiębiorstwo może je w odpowiednio krótkim czasie zamienić na środki pieniężne.

- jakość należności- analiza struktury należności, pozwalająca określić udział należności przeterminowanych, nieściągalnych oraz u kogo one tkwią.

Im krótszy okres rozliczania należności tym korzystniej, bo nie występuje zamrożenie środków przedsiębiorstwa w należnościach. Długi cykl inkasa, może wynikać z faktu, że firma dla pozyskania klientów zapewnia dogodne warunki regulowania należności, udzielając w dużym stopniu kredytu kupieckiego.

cykl realizacji zobowiązań

Wskaźnik ten informuje jaki jest okres w dniach realizacji zobowiązań wobec dostawców. Firma negocjując z dostawcami wydłużony termin płatności poprawia swoją sytuację płatniczą. Wydłużanie cyklu rozliczeniowego zobowiązań poprzez wzajemne negocjacje stron stanowi bardzo korzystną dla przedsiębiorstwa formę kredytowania swoich aktywów, a także świadczy o mocniejszej pozycji na rynku.

W praktyce banku liczy się także wskaźniki: procentowy udział należności przeterminowanych w należnościach ogółem oraz procentowy udział zobowiązań przeterminowanych w zobowiązaniach ogółem. Należności i zobowiązania przeterminowane są to należności i zobowiązania, których termin płatności minął.

Ustawa z dnia 31 stycznia 1989r., z późniejszymi zmianami Dz. U. z 1993r., Nr 6, poz. 29

Ibidem, s. 25 i 105

Por. M. Rzepnikowska, E. Śnieżek „Przepływy środków pieniężnych” Fundacja Rozwoju Rachunkowości w Polsce W-wa 1995 str.26.

Por. T. Waśniewski, W. Skoczylas, Rachunkowość Nr 9/93,s. 209.

Por. L. Bednarski op. cit. str. 103-105

Por. S. Ryżewska,op. cit., s. 90

Materiały udostępnione przez Bank X.

V. Jog, Suszyński op. cit. str. 39

por. W. Pazio op. cit. str. 299

por. Vijay Jog, Cezary Suszyński „Zarządzanie finansami przedsiębiorstwa” CIM W-wa 1993r. str. 39

por. W. Pazio op. cit. str. 294

W. Pazio op. cit. str.298

T. Waśniewski, W. Skoczylas „Ocena sytuacji kapitałowo-majątkowej” Rachunkowość Nr 6 str. 209

Por.L. Bednarski op. cit., s. 75

Materiały Banku X.

Por.E. F. Brigham „Podstawy zarządzania finansami” część 3, PWE W-wa 1996r., s. 173

12

Wskaźnik rentowności = wynik finansowy na sprzedaży

z zysku na sprzedaży sprzedaż netto

Wskaźnik rentowności = wynik finansowy na działalności operacyjnej

z zysku na działalności operacyjnej sprzedaż netto

Wskaźnik rentowności = wynik finansowy na działalności gospodarczej

z zysku na działalności gospodarczej sprzedaż netto

Rentowność wynik finansowy przed kosztami finansowymi i opodatkowaniem

z zysku przed kosztami = sprzedaż netto

fin.owaniem

Rentowność z zysku netto = wynik finansowy netto

sprzedaż netto

Rentowność = wynik finans. przed kosztami finans. i opodatkowaniem

majątku (ROA) majątek ogółem

Rentowność kapitału = wynik finans.przed kosztami finans. i opodatk

(ROE) kapitał własny - wynik finansowy bieżący

BEP próg rentowności = koszty stałe

przychody ogółem - koszt uzyskania + koszty stałe

przychodów

Wskaźnik bieżącej = majątek obrotowy

płynności zobowiązania krótkoterminowe

Wskaźnik szybkiej = majątek obrotowy - zapasy

płynności zobowiązania krótkoterminowe

Kapitał pracujący = aktywa bieżące - pasywa bieżące (operacyjny)

Wskaźnik sfinansowania majątku = kapitał własny

kapitałem własnym majątek ogółem

Wskaźnik „leverage” = majątek ogółem - kapitał własny

kapitał własny

Wskaźnik „gearing” = kredyty ogółem

kapitał własny

Wskaźnik obsługi = zysk netto + odsetki + amortyzacja

zadłużenia odsetki + bieżąca rata kapitałowa

kapitał łączny

kapitał własny

Efekt dźwigni

finansowej

zysk

zysk + odsetki od kapitału ocego

Rotacja aktywów = przychody ogółem

majątek ogółem

Rotacja zapasów = zapasy ∗ 360

koszty działalności operacyjnej

Cykl rozliczeniowy należności = należności od odbiorców ∗ 360

przychody ze sprzedaży netto

wyrobów, towarów, usług

Cykl realizacji zobowiązań = zobowiązania wobec dostawców ∗ 360

koszty działalności operacyjnej

---