|
|
Kanalizacyjne rury PVC łączy się na uszczelniane kielichy, większe średnice można łączyć złączkami kołnierzowymi.
PVC ma stosunkowo najmniejszy współczynnik rozszerzalności cieplnej: wynosi 0,08mm/mK. Przyk-
ładowo, metrowy odcinek, który był monotowany w temp. 10°C, rozszerzy się o 4 mm, jeśli będą nim płynęły ścieki o temp. 60°C. Nie można też pominąć faktu, że to jedno z najtańszych tworzyw sztucznych.
Polipropylen (PP) wykazuje się dużą odpornością na tem-
peratury - zarówno wysokie, jak i niskie. Dlatego rury poli-
propylenowe są niewrażliwe zarówno na wysokie temperatu-
ry, jak i na ich wahania. Polipropylen wykazuje stosunkowo mały współczynnik rozszerzalności cieplnej. Cechuje się elas-
tycznością i zdolnością tłumienia drgań, dzięki czemu instalac-
ja z niego wykonana pracuje cicho. Nadaje się głównie do instalacji wewnętrznych.
Rury występują w szerokim asortymencie średnic. Uzupełnio-
ne są o kształtki (trójniki, kolana) i łączniki (redukcje, mufy, dwuzłączki). Rury PP łączy się na uszczelniane kielichy.
Polietylen wysokiej gęstości (HDPE) jest bardzo elastyczny - dzięki temu wytłumia drgania (instalacja jest mało hałaśliwa). Dzięki specjalnym dodatkom i procedurom technologicznym jest odporny na wahania temperatury oraz na tzw. ruchy termiczne (praca rur pod wpływem wahań temperatur).
Ze względu na wysoki współczynnik rozszerzalności cieplnej rury powinna być zapewniona kompensacja - rury powinny być monto-
wane ze znacznym luzem.
Rury HDPE stosowane są jako baza do wykonywania systemów tzw. kanalizacji cichej - natężenie dźwięku przy pracy takiej kanalizacji nie przekracza 20 dB. Oznacza to, że poziom dźwięku porównywalny do poziomu, któy powstaje przy pracy lodówki.
Rury HDPE występują w szerokim asortymencie średnic i złączek. Można łączyć je przez zgrzewanie doczołowe, a także złączki kołnierzowe i zaciskowe - wśród nich można wyróżnić specjalne złączki kompensacyjne - pozwalające na bezpieczne ruchy cieplne rur).
Tworzywa sztuczne z odpowiednimi dodatkami mogą stanowić bazę do wykonania kanalizacji cichej (niskoszumowej). Oprócz wspomnianego już polietylenu, do tworzenia systemów kanalizacji cichej wykorzystuje się polipropylen i polichlorek winylu. Aby system mógł stać się niskoszumowym, tradcyjne tworzywa uzupełniane są o dodatkowe składniki - może to być inne tworzywo sztuczne (np. ABS) lub minerały.
Żeliwo było powszechnie stosowanym materiałem kanalizacyj-
nym, ze względu na znaczną wytrzymałość, odporność na ście-
ranie i niewielką rozszerzalność liniową. Wykazuje jednak podat-
ność na korozję i zarastanie biologiczne, poza tym jest ciężkie.
Wady te zostały wyeliminowane w nowoczesnych systemach ka-
nalizacyjnych. Żeliwo, pozbawione "starych" wad powraca do łask, ze względu na swoje "stare" zalety, jak i nietoksyczność, dźwiękochłonność i estetyczne wykonanie (co osiąga się m. in. dzięki zastosowaniu nowoczesnych powłok tworzywowych).
Aktualnie żeliwo najczęściej jest stosowane jako materiał na po-
ziomy kanalizacyjne, przykanaliki, rury kanalizacji zewnętrznej, wpusty oraz włazy do studzienek rewizyjnych. Rury łączy się za pomocą kielichów, średnice wynoszą od 0,05 do 0,20 m.
Kamionka stosowana jest najczęściej w sieciach kanalizacyj-
nych. W instalacjach występuje najczęściej jako materiał na przewody odpływowe, zbierające ścieki z całego budynku; na przykanalik lub na rury tworzące instalację zewnętrzną.
Kamionka jako tworzywo ceramiczne jest odporna na działanie substancji chemicznych (zarówno pochodzących ze ścieków, jak
i z gruntu, w którym jest położona), rury są więc trwałe i szczel-
ne po wielu latach eksploatacji. Nowoczesna kamionka wykazuje także wykazuje także odporność na ścieranie. Charakteryzuje się znaczną gładkością, z czego wynikają małe opory przepływu