Odporność na korozję stali nierdzewnych i kwasoodpornych zależy głównie od składu chemicznego stali i jej struktury. Podstawowym dodatkiem stopowym stali odpornych na korozję jest chrom. Wprowadzony do stali w ilości 13% powoduje nagły wzrost potencjału elektrodowego z -0,6V do +0,2V, a tym samym skokowo zwiększa się odporność tych stopów na korozję (przejście ze stanu aktywnego w stan pasywny). Stopy o zawartości powyżej 13% chromu zachowują się jak metale szlachetne: mają dodatni potencjał, są odporne na działanie korozji atmosferycznej, korozji w wodzie, w parze wodnej i roztworach alkalicznych oraz gorących par ropy naftowej.

Drugim, oprócz chromu, najważniejszym składnikiem stopowym stali odpornych na korozję jest nikiel, który zwiększa odporność na działanie wielu środowisk korozyjnych, a zwłaszcza kwasu siarkowego, roztworów obojętnych chlorków itp. Stale zawierające nikiel nie są odporne na działanie gorących gazów zawierających związki siarki z uwagi na powstawanie siarczku niklu Ni₂S.

Węgiel na ogół pogarsza odporność na korozję. Pogorszenie jest nieznaczne, jeśli węgiel znajdzie się w postaci roztworu stałego. Silnie zmniejsza się natomiast odporność stali na korozję, jeżeli węgiel występuje w postaci węglików.

Klasyfikacja stali ze względu na strukturę:

- ferrytyczne

- martenzytyczne

- austenityczne (największa odporność na korozję)

Klasyfikacja stali ze względu na skład chemiczny:

- chromowe

- chromowo-niklowe

Stale chromowe ferrytyczne i martenzytyczne

Największe zastosowanie mają stale o zawartości 12-14% oraz 16-19% chromu, przy czym pierwsze z nich występują w kilku gatunkach w zależności od zawartości węgla. Struktury, własności i wynikające z nich zastosowania stali są różne i zależą od zawartości węgla. Przy niskich zawartościach węgla (<0,05%) istnieje zakres stali czysto ferrytycznych. Natomiast w stalach zawierających 13% i 17% chromu, przy zawartościach węgla większych odpowiednio od 0,1 i 0,05%, w wysokich temperaturach występuje obszar jednorodnego austenitu, który w miarę zwiększania ilości chromu stopniowo zanika.

Stale austenityczne chromowo-niklowe

Strukturę austenityczną uzyskuje się w stalach prawie bezwęglowych (<0,1%), zawierających chrom i nikiel; ten ostatni może być zastąpiony manganem.

Zawartość niklu konieczna do uzyskania struktury austenitycznej wynosi około 8%. Połowa niklu może być zastąpiona podwójną zawartością manganu. Oprócz wymienionych dodatków wprowadza się niekiedy molibden (2-5%) oraz małe ilości tytanu lub niobu w celu związania węgla, co zapobiega korozji międzykrystalicznej. Dodatek azotu do 0,25% przeciwdziała rozrostowi ziarna i podwyższa granicę plastyczności.

Stale o strukturze austenitycznej wykazują wyższe własności mechaniczne, większą odporność na korozję i mniejsza skłonność do rozrostu ziaren niż stale o strukturze ferrytycznej. Ze względu na dobrą odporność na działanie wielu kwasów stale te nazywane są również kwasoodpornymi.

Wadą stali austenitycznych jest ich skłonność do korozji międzykrystalicznej, która występuje po nagrzaniu stali do temperatury 500-700^oC. Jest ona wywoływana powstaniem na granicach ziaren węglików chromu, które wyciągają chrom ze strefy przygranicznej. Jeżeli zawartość chromu w roztworze spadnie poniżej 13% ulega ona korozji jak zwykła stal. Korozja międzykrystaliczna niszczy spójność ziaren, sięga na dużą głębokość i jest trudno zauważalna. Stale austenityczne są niemagnetyczne (w odróżnieniu do ferr. i mart.).

Badanie stali odpornych na korozję

Rodzaje stali; jak je możemy podzielić; stale chromowe ferrytyczne - zawartość pierwiastków; własności stali austenitycznych chromowych;­ jakie różnice są pomiędzy poszczególnymi rodzajami, korozja międzykrystaliczna

---