Prawo człowieka i ich ochrona
1.Charakterystyka prawna Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka.
2.Główne założenia Międzynarodowych Paktów Praw Człowieka.
3.Podział praw człowieka (na współczesną ?)doktryną na wzajemne ,podobne i różne.
4.Struktura organizacyjna Europejskiego Trybunału Praw Człowieka
5.Warunki dopuszczalności skargi
6.Pojęcie i rodzaj skargi
7.Postępowania skargowe
8. Czasowe kompetencje Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (Doktryny Sytuacji trwałej)
1.Charakterystyka prawna Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka.
Na konferencji w San Francisco wysunięta została idea opracowania międzynarodowej karty praw człowieka. Organem który miał określić jej formę i treść (zgodnie z postanowieniami karty ONZ) była Komisja Praw Człowieka, wyłoniona przez Radę gospodarczo-społeczną. Powszechna Deklaracja Praw Człowieka uchwalona przez Zgromadzenie Ogólne w dniu 10.12.1948 r. Wykonując postanowienia Karty Narodów Zjednoczonych już na pierwszej sesji Zgromadzenia Ogólnego ( z inicjatywy Panamy) stanęła spraw opracowania i uchwalenia deklaracji Praw Człowieka i podstawowych wolności. Komisja Praw Człowieka przygotowała projekt międzynarodowej Konstytucji Praw Człowieka. Zgromadzenie Ogóle proklamowało Deklarację jako wspólny, najbliższy cel wszystkich ludzi i wszystkich narodów. Chodziło o to, aby wszyscy ludzie i wszystkie organy społeczeństwa, dążyły w drodze nauczania i wychowania, do coraz pełniejszego poszanowania tych praw i wolności, oraz aby zapewniły za pomocą narastających środków (o znaczeniu krajowym i międzynarodowym) powszechne i skuteczne uznanie
i stosowanie tej deklaracji - zarówno wśród państw członkowskich ONZ jak i wśród narodów nie należących do tej społeczności. Deklaracja Praw Człowieka jest moralnym aktem prawnym o charakterze uniwersalnym. W Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka znajduje się podstawa - fundament określony mianem Międzynarodowego Prawa Człowieka Przyjęcie deklaracji spowodowało szybki rozwój praw człowieka w ramach prawa międzynarodowego.
2.Główne założenia Międzynarodowego Paktu Praw Człowieka
Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych - (często używany skrót MPPOiP) Powstał w wyniku konferencji ONZ w Nowym Jorku w 1966 roku obok Międzynarodowego Paktu Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych. Zakładał podstawowe prawa i wolności człowieka oraz zobowiązania Państwa wobec obywateli. Posiadał wiążący charakter prawny w przeciwieństwie do Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka z 1948 roku. Dokument został otwary do ratyfikacji przez państwa, które zobowiązywały się przestrzegać jego postanowień na własnym terytorium. Czwarta część Paktu powoływała do życia Komitet Praw Człowieka, który stoi na straży przestrzegania postanowień Paktu. Szczegóły działalności Komitetu określał wydany tego samego roku Pierwszy Protokół Fakultatywny do Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych. W 1989 roku, w Nowym Jorku sporządzony został Drugi Protokół Fakultatywny do Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, postulujący zniesienie kary śmierci.
Powołany został na mocy 28 artykułu MPPOiP; Część IV(art. 28-47) wyznacza m.in. zasady wybierania członków i działalności Komitetu, jako instytucji, stojącej na straży wykonywania postanowień MPPOiP; nie daje jednak możliwości składania skargi do Komitetu przez obywateli Państw-Stron MPPOiP oraz interwencji w razie stwierdzenia złamania postanowień Paktu. Sytuację to zmienia dopiero ratyfikacja Pierwszego Protokołu Fakultatywnego; W istocie jednak Komitet nie może wydawać wiążących wyroków wobec państw, które naruszyły postanowienia Paktu, lecz jedynie po stwierdzeniu takowych naruszeń może zażądać od Państwa zaprzestania dalszych praktyk tego typu. Państwo to jednak bez żadnych konsekwencji może notę taką odrzucić.
Protokół Fakultatywny
Uchwalony 16 grudnia 1966 roku w Nowym Jorku. Obywatele Państw, które go ratyfikowały mogą składać skargi do Komitetu Praw Człowieka, a Komitet może interweniować w przypadku stwierdzenia naruszenia postanowień MPPOiP na terenie Państw-Stron. Określa ponadto zasady składania skargi do Komitetu. Polska ratyfikowała 1. Protokół Fakultatywny do MPPOiP w 1991 roku.
Protokół Fakultatywny
Uchwalony 15 grudnia 1989 roku w Nowym Jorku. Zakazuje stosowania kary śmierci na terenie państw, które ten Protokół ratyfikowały. Zakaz ten jest uchylony jedynie na czas wojny, kiedy to można skazać za najcięższą zbrodnię o charakterze wojskowym
W kolejnych latach powstawały m.in dokumenty o charakterze praw człowieka, które dotyczyły poszczególnych praw lub ich grupy. Były to:
a) Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych - Państwo ma obowiązek przestrzegać praw obywatelskich i politycznych obywateli. lecz w tym:
Klauzula fakultatywna do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości
oraz Protokół fakultatywny odnoszący się do zniesienia kary śmierci
(Protokół fakultatywny - może obowiązywać ale nie musi)
b) Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych
Prace na Paktami Praw Człowieka (o charakterze konwencji międzynarodowej) trwały bardzo długo. Można powiedzieć, że o ile w Pakcie Praw Obywatelskich i Politycznych, państwa zobowiązują się do przyjęcia odpowiednich środków ustawodawczych (koniecznych do realizacji zawartych w nim praw i wolności) o tyle w Pakcie Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych, państwa zobowiązują się do podjęcia odpowiednich kroków w celu stopniowego osiągnięcia pełnej realizacji tych praw. Prawa zawarte w tym Pakcie, realizowane są stopniowo i w miarę posiadanych przez państwo możliwości. System kontroli postanowień zawartych w tym Pakcie jest bardzo skromny, Pakt przewiduje jedynie przedkładanie sekretarzowi generalnemu ONZ sprawozdań dotyczących podjętych środków oraz postępu dokonanego w zakresie przestrzegania praw uznanych w tym Pakcie.
Analizując problematykę praw człowieka można powiedzieć, że od momentu zakończenia II wojny światowej do dzisiaj, prawa człowieka zostały przynajmniej deklaratywnie uznane za wartość obowiązującą w świecie. Efektem tego jest to, że prawa człowieka wyznaczają kierunek rozwoju systemów prawnych zarówno w prawie międzynarodowym jak i w prawie krajowym. Prawa człowieka zostały uznane za elementy ograniczające i stanowiące kryterium oceny wszelkiej władzy, także demokratycznej. Demokracja nie oznacza jedynie samych rządów większości lecz również uznanie granic tych rządów i respektowanie praw człowieka przez władze państwową.
3.Podział praw człowieka na współczesną doktryną na 3 generacje ;wzajemne podobne i różne.
Prawa człowieka to pojęcie reprezentujące koncepcję, według której każdemu człowiekowi przysługują pewne prawa, wynikające z godności człowieka, które są niezbywalne (nie można się ich zrzec) i nienaruszalne (istnieją niezależnie od władzy i nie mogą być przez nią regulowane). Państwu przypisuje się rolę instytucji, której zadaniem jest ochrona owych praw. Poszanowanie praw człowieka i godności ludzkiej bywa uznawane za podstawę sprawiedliwości i pokoju na świecie.
Prawa te nazywane są także "absolutną koncepcją praw człowieka", istnieje też druga koncepcja, mówiąca, że prawa człowieka są relatywne, jest ona nazywana także prawami obywatelskimi.
|
(w oparciu o Międzynarodowe Pakty Praw Człowieka z 1966 roku oraz Powszechną Deklarację Praw Człowieka)
a) prawa osobiste:
(zobacz też Art. 38 - 56 Konstytucji RP)prawo do:
dobrze żyć
rzetelnego sądu (patrz „gwarancje formalne” poniżej)
decydowania o swoim życiu
prawo jednego człowieka kończy sie tam gdzie zaczyna sie prawo innego człowieka
szczęścia
b) prawa i wolności polityczne:
1. tzw. prawa negatywne - prawa służące ochronie wolności jednostki przed ingerencją ze strony państwa ( zobacz też Art. 57 - 63 Konstytucji RP)
prawo do obywatelstwa
możliwość uczestniczenia w życiu publicznym
czynne prawo wyborcze - możliwość uczestnictwa w wyborach
bierne prawo wyborcze - możliwość kandydowania w wyborach
prawo do uczestniczenia i organizowania pokojowych manifestacji
prawo do składania wniosków, petycji, skarg
dostęp do informacji o działaniach władz i osób publicznych
równy dostęp do służby publicznej.
c) wolności i prawa ekonomiczne, socjalne i kulturalne
1. tzw. prawa pozytywne - uprawnienia jednostki do świadczeń na jej rzecz - prawa socjalne prawo do: (zobacz też Art. 68, 75 Konstytucji RP)
ochrony zdrowia
nauki
pracy
odpowiedniego i zadowalającego wynagrodzenia, zapewniającego jednostce i jej rodzinie egzystencję odpowiadającą godności ludzkiej
pomocy socjalnej (ogólnie)
rozrywki (np. granie w piłkę nożną, pływanie)
2. prawa ekonomiczne: (zobacz też Art. 64 Konstytucji RP)
prawo do własności
prawo dziedziczenia
3. prawa solidarnościowe (w większości nie posiadają sformalizowanego charakteru prawnego) - wszystkie prawa przysługujące grupom społecznym, np. prawo narodów do samostanowienia
4. prawa kulturalne: (zobacz też Art. 73 Konstytucji RP)
wolność twórczości artystycznej
badań naukowych oraz ogłaszania ich wyników
wolność korzystania z dóbr kultury i ich wytwarzania
Gwarancje:
materialne (dotyczą głównie praw socjalnych, ekonomicznych i kulturowych)
formalne (prawo do ochrony prawnej jednostki)
prawo każdego człowieka do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy przez niezawisły sąd
prawo do fachowej obrony w postępowaniu przed organami aparatu państwowego
prawo do skargi konstytucyjnej
Prawa zapewnione w MPPOiP
Część I(art. 1) -nadanie Narodom prawo do samostanowienia i decydowania o kierunkach własnego rozwoju oraz prawo do korzystania z własnych bogactw naturalnych; nakazuje także wzajemne poszanowanie tych praw przez Państwa-Strony, zgodnie z postanowieniami Karty Narodów Zjednoczonych.
Część II(art. 2-5) -określa zobowiązania Państw-Stron Paktu wobec wykonywania jego postanowień; zapewnienie zapewnienia praw obywatelskich i politycznych kobietom i mężczyznom na równych zasadach; Państwo może podjąć kroki mające na celu częściowe ograniczenie niektórych praw wobec zagrożenia Narodu, jednak działania takie muszą być adekwatne do zaistniałej sytuacji i nie mogą pociągać za sobą dyskryminacji ze względu na rasę, płeć, język, religię lub pochodzenie społeczne.
Część III(art. 6-27) -zapewnia podstawowe prawa obywatelskie i polityczne takie jak: zakaz dyskryminacji, prawo do życia, zakaz tortur i nieludzkiego traktowania, prawo do wolności osobistej, humanitarne traktowanie więźniów, wolność poruszania się i wyboru miejsca zamieszkania, obowiązek argumentacji wydalenia obcokrajowca, równość przed sądami i trybunałami, prawo do uznawania swojej podmiotowości prawnej wszędzie, ochrona życia prywatnego, wolność myśli, sumienia i wyznania, prawo do posiadania własnych poglądów, prawo do gromadzenia się i tworzenia stowarzyszeń (w tym związków zawodowych), ochrona rodziny ze strony Państwa, prawo uczestniczenia w wyborze władzy, równość wobec prawa, ochrona mniejszości etnicznych, religijnych i językowych.
4.Struktura organizacyjna Europejskiego Trybunału Praw Człowieka -
Według Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, w brzmieniu nadanym przez Protokół Nr 11 przewiduje, że Trybunał składa się :
- Sędziowie - liczna równa Państw - Stron Konwencji (obecnie 45) - wybierani są przez Parlament Rady Europejskiej na 6 lat. Kadencja połowy sędziów wybranych w I wyborach wygasa po 3 latach, by zapewnić, że kadencja połowy sędziów będzie odnawiana co 3 lata.
- Sędziowie zasiadają w Trybunale we własnym imieniu i nie reprezentują Państw Stron Konwencji. W czasie sprawowania urzędu nie mogą prowadzić żadnej działalności, która nie dawała by się pogodzić z niezawisłością i bezstronnością oraz piastowania urzędu w pełnym wymiarze czasu. Kadencja upływa z chwilą ukończenia 70 lat.
-Zgromadzenie Plenarne Trybunału wybiera Prezesa, 2 w-ce i 2 przewod. Izb.na 3 lata
- Trybunał jest podzielony na 4 izby - skład ustalany jest raz na 3 lata ?każdej Izbie przewodniczy Przewodniczący, przy czym 2 przewodnicz. Izb jest jednocześnie Wiceprezesami Trybunału.
- W ramach izb tworzy się na 12m-cy Komitety złożone z 3 sędziów .Ustanawia się 7 osobowe sekcje orzekające. Przewodniczący Izby i Sędzia Narodowy wybierany z ramienia Państwa, którego sprawa dotyczy, uczestniczą w każdym składzie orzekającym.
-Wielka izba złożona jest z 7 sędziów w jej skład wchodzą z urzędu Prezes ,Wiceprezes i Przewodniczący Izb.
Formy organizacyjne
Formalnie wyroki wydaje Trybunał. Nie oznacza to jednak, iż cały skład Trybunału zajmuje się każdą sprawą. Wręcz przeciwnie, rozpatrując skargę indywidualną Trybunał nigdy nie działa in pleno lecz zajmuje się nią w węższym składzie, jako 3-osobowy komitet, 7-osobowa izba lub 17-osobowa Wielka Izba.
Formy organizacyjne, w jakich działa Trybunał można łącznie zebrać w następujące wyliczenie:
izba Trybunału, 7 sędziów, podstawowy skład, w jakim Trybunał rozpatruje merytorycznie skargi skierowane do niego;
komitet Trybunału, 3 sędziów, skład 3-osobowy może jedynie badać dopuszczalność skargi indywidualnej złożonej do Trybunału; komitet może jednomyślnie zdecydować o niedopuszczalności skargi, taka decyzja jest ostateczna i zamyka dalsza drogę postępowania przed Trybunałem.
5. Warunki dopuszczalności skargi.
1. Europejski Trybunał Praw Człowieka jest instytucją międzynarodową powołaną do rozpatrywania, w pewnych okolicznościach, skarg pochodzących od osób, które twierdzą, iż naruszono ich prawa zagwarantowane w Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Konwencja jest umową międzynarodową, na podstawie której wiele państw europejskich przyjęło zobowiązanie przestrzegania niektórych podstawowych praw. Są one zapisane w samej Konwencji oraz w czterech protokołach dodatkowych nr 1, 4, 6 i 7, które zostały zaakceptowane przez niektóre państwa. Należy zapoznać się z ich tekstami oraz z wniesionymi do nich zastrzeżeniami.
2. Jeśli Pana/Pani zdaniem jedno z państw wymienionych na załączonej liście naruszyło w stosunku do Pana/Pani jedno z tych podstawowych praw, to istnieją podstawy do wystąpienia ze skarga do Trybunału. Jednakże, Trybunał może rozpatrywać skargi dotyczące tylko praw zagwarantowanych w Konwencji i w protokołach dodatkowych. Nie pełni on funkcji sądu odwoławczego od decyzji sadów krajowych, nie może więc unieważniać lub zmieniać wydanych przez nie orzeczeń. Nie może także w Pana/Pani imieniu interweniować bezpośrednio wobec władz, których dotyczy skarga.
3. Trybunał jest uprawniony do przyjmowania tylko takich skarg, które są skierowane przeciwko państwu wymienionemu na załączonej liście. Nie może natomiast rozpatrywać skarg dotyczących zdarzeń, które nastąpiły przed określona datą. Data ta różni się w zależności od państwa i od faktu, czy skarga dotyczy prawa zawartego w samej Konwencji lub w jednym z protokołów.
4. Przedmiotem skargi do Trybunału mogą być wyłącznie działania lub akty władz publicznych (Parlamentu, administracji, sadów, itp.). Trybunał nie zajmuje się skargami skierowanymi przeciwko osobom fizycznym lub organizacjom prywatnym.
5. Przed wystąpieniem ze skargą do Trybunału należy wykorzystać wszystkie dostępne w danym państwie środki prawne, które mogą doprowadzić do pozytywnego rozstrzygnięcia sprawy stanowiącej przedmiot skargi. W szczególności należy odwołać się do najwyższego organu sądowego właściwego w tego rodzaju sprawach. (Jeżeli jednak przedmiotem skargi jest prawomocny wyrok sądowy, w szczególności skazujący, nie ma potrzeby podejmowania starań o wznowienie postępowania, wystarczy wykorzystanie zwykłej procedury odwoławczej). Należy w sposób właściwy korzystać z dostępnych środków prawnych, uwzględniając terminy i inne rygory proceduralne. Jeśli, na przykład, odwołanie zostanie odrzucone z powodu opóźnienia lub z powodu nieprzestrzegania zasad dotyczących kompetencji lub postępowania, Trybunał nie będzie mógł prawdopodobnie rozpoznać Pana/Pani sprawy.
6. Skargę do Trybunału należy złożyć nie później niż w ciągu 6 miesięcy od dnia wydania orzeczenia przez najwyższy dla danych spraw sąd krajowy lub inny właściwy organ. W przypadku gdy skarga dotyczy orzeczenia sądowego, termin ten biegnie poczynając od daty ostatecznej decyzji wydanej w ramach zwykłej procedury odwoławczej. Nie uwzględnia się w tym przypadku daty późniejszej decyzji wydanej w sprawie o wznowienie postępowania. Trybunał nie będzie mógł rozpoznać Pana/Pani skargi, jeśli przed upływem terminu 6 miesięcy nie zostaną przedstawione, przynajmniej w formie skróconej, jasno sformułowane zarzuty.
Ponadto należy dodać, że skarga musi pochodzić od osoby uprawnionej (jest nią osoba fizyczna, organizacja pozarządowa lub grupa jednostek, która uważa, że stała się ofiarą naruszenia przez państwo praw zawartych w Konwencji lub jej protokołach) i nie może być anonimowa.
Trybunał nie rozpatrzy skargi, która jest co do istoty identyczna ze sprawą już rozpatrzoną przez Trybunał lub ze sprawą, która została poddana innej międzynarodowej procedurze dochodzenia lub rozstrzygnięcia, i jeśli skarga nie zawiera nowych, istotnych informacji. Trybunał uznaje za niedopuszczalną każdą skargę indywidualną, jeśli uważa, że skarga nie daje się pogodzić z postanowieniami Konwencji lub jej protokołów, jest w sposób oczywisty nieuzasadniona lub stanowi nadużycie prawa do skargi.
6.Pojęcie i rodzaje skargi
Skarga - zarówno indywidualna jak i międzypaństwowa są formułowane na podstawie Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podst. Wolności. Często nazywa się od siedziby Europejskiego Trybunały Praw Człowieka Skargą Strasburska.
Zgodnie z konwencja warunkiem rozpoczęcia skargowego jest sformułowanie skargi oraz jej wniesienie.
Skarga indywidualna - Jest najważniejszym środkiem dochodzenia roszczeń w systemie konwencji do Eur.Tryb.Pr.Czł. .Zgodnie z art. 34 skargi do Trybunału może kierować każda osoba fizyczna, organizacja pozarządowa lub grupa osób, która uważa że stała się ofiarą przez państwo. Była wielokrotnie modyfikowana.
Skarga międzypaństwowa - art.33 - nie odgrywa znaczącej roli w systemie procedur konwencji. Interesujące jest to, że skarga międzypaństwowa nie musi dotyczyć obywateli państw, które składają skargę. Od czasu wejścia w życie Konwencji Eur.Mie.Pr.Czł. rozpatrzono niewiele ponad 19 spraw wnoszonych przez państwo strony
W kontekście tych przepisów skargę można nazwać formułowaniem w formie wniosku procesowego zarzut naruszenia norm zawartych w konwencji ze szkodą dla strony skarżącej.
7. Postępowania skargowe
Każda skarga wnoszona do Trybunału Sprawiedliwości bądź Sądu Pierwszej Instancji powinna zostać zaadresowana do jego sekretarza (Registrar).
Skarga powinna zawierać dokładne dane identyfikujące strony procesowe (w tym także wyciągi z odpowiedniego rejestru osób prawnych lub innego rejestru, jeżeli stroną skarżącą nie jest osoba fizyczna), określać przedmiot sporu, a także zawierać wnioski dowodowe. Powinno się także dołączyć do niej dowody, które są konieczne do ustalenia najistotniejszych okoliczności sprawy (w tym tych, które służą ocenie, czy przesłanki wszczęcia postępowania zostały spełnione). Jeżeli tak wynika z okoliczności sprawy, należy także przedstawić dowody wyczerpania toku instancji przed sądami krajowymi. Do skargi dołącza się także dokument upoważniający pełnomocnika prawnego do występowania jako przedstawiciel procesowy w sprawie. W razie braków w dokumentacji procesowej na tym etapie, Trybunał Sprawiedliwości wzywa skarżącego do ich uzupełnienia w rozsądnym terminie (który każdorazowo, wedle uznania, jest określony przez TS).
Postępowanie skargowe przed Trybunałem Sprawiedliwości składa się z dwu części: pisemnej i ustnej.
- część pisemna - zadzierzgnięcie sprawy - strony formułują treść swoich wniosków procesowych, przedstawiają wnioski dowodowe na potwierdzenie swoich tez, jak również przedstawiają pisemne dowody w sprawie. Czynią to pomiędzy sobą za pośrednictwem sekretarza.
- części ustnej - postępowania następuje przedstawienie tła i istoty sprawy przez sędziego sprawozdawcę. Dalej Trybunał wysłuchuje wystąpień przedstawicieli stron procesowych, jak również (jeżeli sprawa przedstawia jakieś novum w orzecznictwie TS) rzecznika generalnego. W tej części Trybunał może także przesłuchać, jeżeli jest to właściwe, świadków oraz biegłych.
W trakcie postępowania TS może żądać od stron przedstawienia dodatkowych dowodów. Może także zwrócić się do państw członkowskich i instytucji nie uczestniczących w sprawie jako strony, o przedstawienie informacji koniecznych do właściwego rozstrzygnięcia sprawy. Może także zwracać się do biegłych o ich opinie.
Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego oraz przesłuchaniu stron, świadków i biegłych, TS wydaje wyrok. Każdy wyrok zawiera uzasadnienie oraz rozstrzygnięcie dotyczące kosztów postępowania. W wyroku Trybunał może zawrzeć dodatkowe postanowienia dotyczące jego wykonania - może (na wniosek jednej ze stron) zawiesić owo wykonanie na określony czas. Może również - i to w ciągu całego procesu - zastosować rozwiązanie o charakterze zapobiegawczym w postaci zawieszenia stosowania aktu prawnego (jest to tzw. środek tymczasowy).
Od wyroków Trybunału Sprawiedliwości nie ma odwołania. Wszakże w przypadku orzeczeń Sądu Pierwszej Instancji taka możliwość istnieje - przecież to właśnie TS jest instancją odwoławczą wobec wyroków tego organu. Skarga odwoławcza w zasadzie może być wniesiona w terminie 2 miesięcy od daty powiadomienia o wydaniu wyroku SPI kończącego sprawę co do jej istoty (w zażaleniach na odrzucenie wniosku o dopuszczenie interwencji stosowany jest jednak termin 2-tygodniowy). Uprawnienie do wniesienia skargi ma którakolwiek ze stron niezadowolona z ostatecznego wyroku, która zarzuca Sądowi Pierwszej Instancji brak właściwości, naruszenie prawa materialnego bądź naruszenie zasad procedury (z tym, iż w przypadku osób innych niż państwa członkowskie oraz organy Wspólnoty skarga musi wykazać, iż owe naruszenia bezpośrednio dotyczą ich interesów). Skarga odwoławcza musi zawierać nowe dowody oraz nowe twierdzenia procesowe. Wniesienie jej nie powoduje zawieszenia wykonania wyroku SPI.
8. Czasowe kompetencje Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (Doktryny Sytuacji trwałej)
Doktryna Sytuacji Trwałej - została utworzona aby można było rozpatrywać zagadnienia i sprawy, które dopiero potem weszły w skład Konwencji. np. umowy republikańskie. To element czasowego obowiązywania organów Strasburskich. Rada Europy może zajmować się problemami mienia zabużańskiego. Doktryna w pewnych wyjątkowych okolicznościach uzasadnia rozszerzenie kompetencji Trybunału na zdarzenia i fakty z przeszłości. Jeżeli bowiem uda się ustalić, że mamy do czynienia z sytuacją trwałą, to istnieje kompetencja po stronie organów strasburskich, mimo że część stanu faktycznego jest związana i wynika z przeszłości.