„Fedra” Racine'a jest jedną z jego wielu tragedii, opartą na mitologicznym wątku miłości żony Tezeusza do pasierba, Hipolita. Sam autor uważa „Fedrę” za swoje najdoskonalsze dzieło, czemu zresztą trudno się dziwić, biorąc pod uwagę kunszt i nietuzinkowość skrzętnie uknutej przez poetę intrygi, jak na dobrą tragedię przystało… Rzecz dzieje się w greckim mieście Trojzenie. Hipolit, syn Tezeusza, zwierza się Teramenesowi (dawniej: zarządca dworu), iż chce się udać na poszukiwanie ojca, Tezeusza (króla Aten), który wyruszył w drogę ponad pół roku temu i wieść o nim zaginęła. Jednocześnie Fedra - ze względu na prośby swej powiernicy, Enony - zdradza jej się ze swej miłości do pasierba. Pojawia się Panope (dworka ze świty Fedry) i oznajmia, iż krąży pogłoska o rzekomej śmierci Tezeusza. Fedra ożywia się na tę wieść, wiedząc, że w takiej sytuacji nie musi dłużej się kryć ze swym uczuciem. Tymczasem ktoś musi objąć tron - Hipolit, syn zmarłego króla Tezeusza, bądź jego małżonka, Fedra. Hipolit jednak kocha niejaką Arycję (dawną rywalkę Aten, wtrąconą do niewoli przez Tezeusza) i to jej chce oddać tron. Spotyka się i wyznaje jej swoje uczucie i zamiary. Później zjawia się Fedra i prosi Hipolita o spotkanie. Wyjawia mu swoją miłość, lecz Hipolit nie pała zachwytem. Jest przerażony grzeszną namiętnością macochy i czym prędzej chce wyruszyć z Aten. Rozstają się. W międzyczasie rozchodzi się pogłoska, że król żyje i właśnie przybył do Aten. Kiedy Fedra i Enona, jej powiernica, dowiadują się o tym, Enona postanawia zapobiec skandalowi, który na pewno wywoła Hipolit, wyjawiając nieczyste uczucia Fedry. Knuje intrygę, na którą Fedra przystaje. Tymczasem przygnębiony brudną miłością macochy Hipolit spotyka się z ojcem, Tezeuszem. Oznajmia mu swoją chęć wyprawy - już nie w celu jego poszukiwania, ale z powodu hańby, jaką zesłała Fedra na ich rodzinę. Hipolit nie chce więcej widzieć macochy. Nie zdradza jednak ojcu dlaczego, chcąc oszczędzić mu bólu, oznajmia jedynie, by wypytał o wszystko swą żonę, on tymczasem szykuje się do drogi. Rozstają się, a do Tezeusza przybywa Enona. Opowiada mu o rzekomych nieczystych planach jego syna wobec Fedry i o miłości, jaką miał do niej żywić, z której się zdradził na wieść o śmierci ojca. Tezeusz daje wiarę kłamstwom Enony, konfrontując jej słowa ze zmieszaniem i smutkiem Hipolita oraz jego niechęcią do wyznania mu bolesnej prawdy. Po tym zajściu wzburzony Tezeusz wzywa Neptuna o ukaranie niewdzięcznego syna. Gani go i każe opuścić kraj. Przy okazji Hipolit zdradza się też ze swej miłości do Arycji i odchodzi, by się z nią pożegnać. Tymczasem zjawia się Fedra, słysząc wzburzony gniew ojca i prosi go o łaskę dla syna. Fedrę dręczą wyrzuty sumienia z powodu intrygi Enony, na którą wyraziła zgodę. Dowiaduje się też od ojca o miłości Hipolita do Arycji. Fedra wpada w rozpacz, obwinia Enonę za kłamstwo. Ta, widząc żal królowej do niej, rzuca się do morza. W tym czasie Hipolit spotyka się z Arycją. Wyznają sobie miłość. Ustalają, iż Hipolit wyruszy, a za nim Arycja z przewodnikiem, który ją do niego poprowadzi. Nadchodzi Tezeusz. Arycja uświadamia go, iż dał się okłamać swej żonie, ona zaś wyruszy z jego synem, skoro ojciec wygnał go z ojczyzny. Tezeusz jest zdezorientowany, nie wie, komu wierzyć. Zjawia się Teramenes i oznajmia Tezeuszowi o śmierci Hipolita i jego ostatnim życzeniu, by uchował od nieszczęścia jego ukochaną, Arycję. Teramenes opowiada ponadto, jak gniew Neptuna zesłał śmierć na Hipolita, a Tezeusz dziwi się, gdyż zapomniał, że wzniósł wcześniej modły o ukaranie syna. Wpada w rozpacz, obwiniając się za śmierć syna, i udaje się do żony. Fedra wyznaje prawdę o kłamstwie i umiera na oczach męża, gdyż jeszcze przed jego przybyciem wypiła truciznę. Tezeusz w szeregu nieszczęść pragnie wypełnić choć wolę syna i przygarnia do siebie Arycję…