„Człowiek w teatrze życia codziennego” Goffman
Geneza badanej teorii wiąże się z zainteresowaniem Goffmana zachowaniem ludzi i ich obserwacjami w sytuacjach dla jednostki naturalnych. Zajmowały go przede wszystkim gesty, pozory, pozy, wypowiedzi w określonych sytuacjach warunkowane kontekstem danej chwili, powstające na gruncie interakcji z innymi. Konkluzją do tak prowadzonych obserwacji było wyprowadzenie tezy o istnieniu tzw. perspektywy dramaturgicznej, którą rozumiał jako pojmowanie zachowania człowieka w kategoriach teatru, w którym Człowiek jest głównym bohaterem, aktorem, cały czas występującym przed innymi, którzy stają się dla niego swego rodzaju publicznością. Człowiek w myśl tej koncepcji ciągle odgrywa jakąś rolę, która zależy od okoliczności, w których człowiek się znajduje. Jego funkcjonowanie w społeczeństwie, wśród innych, ma charakter porządku interakcyjnego, a zatem podlega rozmaitym jawnym i ukrytym zasadom i regułom kierującym interakcjami z innymi, podczas spotkań, zgromadzeń, wchodzenia w rozmaite interakcje.
Tak postawiona i sformułowana teoria została wzbogacona przez Goffmana o pojęcie frontonu, czyli jaźni oraz kulis, a więc sfery, która na chłodno analizuje działania zachodzące podczas interakcji oraz ich skuteczność. Według socjologa istnieją w świecie jednostki, które utożsamiają się z granymi rolami, jak i te, zachowujące wobec nich dystans. Czasem owo odgrywanie ról wiąże się z świadomym i interesownym działaniem jednostki, celowym sterowaniem „publicznością”. Na podstawie takich ustaleń Goffman wyodrębnił postawę „cynika” i „szczerego”, w zależności od stosunku podmiotu do własnej roli. Zarówno jednemu, jak i drugiemu typowi osobowości towarzyszy potrzeba, aby być postrzegany przez innych w kategoriach autentyzmu. Najczęściej towarzyszy mu także potrzeba akceptacji, niezależnie od tego, czy aktor wierzy w swoją rolę, czy też traktuje ją tylko jako okazję do założenia maski, którą zrzuci z siebie zaraz po skończonym przedstawieniu.
Powyżej zarysowane podstawowe założenia teorii interakcji znajdują swe przełożenie na konkretne sytuacje, w jakich przychodzi znaleźć się jednostce, a wynikające najczęściej z funkcjonowania człowieka w rozmaitych sferach życia, takich jak chociażby praca, religia czy zabawa. Aktywność człowieka w każdej z tych dziedzin wyraża się w różnych słowach formułowanych na daną okoliczność, symbolicznych gestach wyrażających stany wewnętrzne i nastroje. Oczywiście różne mogą być źródła takich słów, gestów i innych sposobów wyrażania siebie - czasem będzie to autentyczna chęć wyrażenia własnych emocji, innym razem forma np. naśladownictwa, może być także znakiem nastawionym na zrobienie określonego wrażenia na publiczności, osiągnięcie jakiegoś celu. Znaki takie mogą być także oznaką bojaźni w kontaktach z innymi, zwłaszcza w sytuacji manifestacji własnego ja - indywidualnego, a co za tym idzie, mogą być nastawione na utożsamienie z systemem znaków prezentowanych przez daną grupę, realizację potrzeby akceptacji przez innych.