Faraon
Termin ten pojawił się w XVI wieku p.n.e., gdy Egipt wkroczył w okres silnej ekspansji terytorialnej pod rządami XVIII dynastii. Po zjednoczeniu kraju przez Narmera egipski władca nosił tytuł nesut-biti - Ten-który-należy-do-pszczoły-i-trzciny, bowiem w tym okresiegodłem Górnego Egiptu była pszczoła, a Dolnego - trzcina. Z biegiem czasu zaczęto używać tytułu Król Górnego i Dolnego Egiptu oraz Król Południa i Król Północy. Symbolem królów Górnego Egiptu była wysoka korona biała, a Dolnego - niska korona czerwona. Jako symbol zjednoczenia dwóch krain faraon nosił podwójną koronę, Pszent, czyli połączoną koronę czerwono-białą. Każda korona, a więc również faraon, pozostawała pod opieką bóstwa świętych miast: Nechen - gdzie czczono Nechbet, przedstawianą pod postacią sępa i Buto - gdzie czczono Uadżyt wcieloną wkobrę. Głowę faraona zdobiła oprócz pszent złożona korona atef i pasiasta chusta nemes. W dłoniach dzierżył heka (laskę pasterską) i nechaha (bicz). Faraon był bogiem na ziemi, czyli królem; należał do niebios i był pośrednikiem pomiędzy poddanymi a panteonem. Faraon to wcielenie Pana Niebios Horusa, przedstawianego w postaci sokoła z rozpostartymi skrzydłami, a później również synem boga Re. Po śmierci faraona stawał sięOzyrysem. Pierwszym królem, który nosił tytuł syna Re był następca Chufu, Dżedefre z IV dynastii. Egipski władca pełnił funkcję najwyższego kapłana, sędziego, wodza naczelnego i budowniczego świątyń. Stał na straży harmonii i porządku - Maat. Faraon posiadał dwa imiona wpisane w kartusz: imię noszone od urodzenia i imię koronacyjne. Wszystkie imiona tworzyły królewską tytulaturę, czyli tzw.Królewski Protokół. Faraon corocznie uczestniczył w Święcie Opet, procesji barek bogów z Karnaku do Luksoru, podczas którego dokonywało się odnowienie jego władzy. Jednak najważniejszym świętem królewskim był sed. Uroczystość odbywała się po trzydziestu latach rządów faraona i miała charakter rytualnej odnowy sił króla. Do najwybitniejszych faraonów należeli: Totmes III, Seti I, Ramzes II. W dziejach Egiptu tylko cztery kobiety zostały faraonem: Nitokris,Neferusobek, Hatszepsut i Tauseret. Faraon sprawował władzę absolutną jako żywy bóg na ziemi, opiekujący się wszystkimi mieszkańcami Egiptu. Był najwyższym władcą oraz najważniejszym z kapłanów. Brak rozdziału władzy duchowej i świeckiej oznaczał, że sprzeciwianie się faraonowi było naruszeniem tabureligijnego. Jego słowo było w państwie prawem. Faraon pełnił funkcję najwyższego sędziego oraz wodza armii. Rozpoczynał wojny, zawierał przymierza i pokoje. Praktycznie władza faraona była realizowana poprzez urzędników, którzy organizowali i nadzorowali prace przy budowie i naprawie kanałów nawadniających, zbierali daniny od chłopów i rzemieślników, określali rodzaj i wielkość upraw, w imieniu faraona sądzili przestępców. Ustrój państwa oparty na władzy faraona nazwać można monarchią despotyczną opartą na teokracji.