PAMIĘĆ WEWNĘTRZNA

        Pamięć wewnętrzną dzielimy na dwie składowe: pamięć operacyjną i stałą. Ta pierwsza to pamięć RAM (ang. Random Access Memory), czyli pamięć o swobodnym dostępie (tzn. odczytanie lub zapisanie pojedynczej porcji informacji w dowolnym miejscu jest jednakowo łatwe i trwa tyle samo czasu). W czasie pracy komputera są w niej umieszczane informacje będące bieżącym obiektem przetwarzania. Z pamięci operacyjnej wyodrębnia się pamięć buforową, która jest wykorzystywana do przyspieszania wymiany większej ilości informacji. Z RAM-u procesor czerpie informacje, a także przesyła wyniki swej pracy. Jednak RAM nie służy tylko do przechowywania danych. Każdy program i system operacyjny zanim zostaną uruchomione, muszą najpierw zostać załadowane do RAM-u. Opłaca się to, ponieważ system może dotrzeć do informacji przechowywanych w RAM bardzo szybko. Jednak pamięć RAM jest określana jako ulotna, ponieważ wraz z odcięciem zasilania do komputera traci się jej całą zawartość.
Moduły RAM różnią się od siebie pojemnością, wymiarami, kształtami, prędkościami.

 Moduły SIMM (Single In Line Memory Module) posiadają 32-bitową (36-bitową z funkcją parzystości) szerokość danych, dzielą się na dwa rodzaje: 30 - pinowe i 72 - pinowe (piny - to pozłacane pionowe złącza znajdujące się na dolnej krawędzi). Pojemności, w jakich występują to 4, 8, 16, 32, 64 oraz 128 MB. We wszystkich systemach dysponujących 64-bitową magistralą SIMM-y instalujemy parami. W postaci SIMM-ów występują pamięci FPM oraz EDO. Produkcja pamięci SIMM jest już zaprzestana (nowe chipsety obsługujące Slot 1 oraz Super 7 posiadają podstawki tylko pod moduły DIMM).
- FPM (Fast Page Mode) - jest to zamierzchła przeszłość, pamięci tego typu były stosowane tylko w maszynach klasy 486. Czas dostępu wynosił 70 lub 60 ns. Układy te charakteryzowały się niską wydajnością.
- EDO (Extended Data Output) - do niedawna najpopularniejsza pamięć w świecie PC (wykorzystywana nie tylko jako pamięć operacyjna, ale również jako pamięć kart graficznych). Produkowane były wersje o czasie dostępu 60, 50, 40, 35, 30 oraz 28 ns.

 Moduły DIMM (Dual In Line Memory Module) dysponują 64-bitową (72-bitową z funkcją ECC) szerokością danych, posiadają 168 styków. Pojemności w jakich występują to 16, 32, 64, 128 oraz 256 MB. Najczęściej spotykanym rodzajem tych pamięci są pamięci - SDRAM (Synchronous Dynamic RAM) - najpopularniejszy obecnie rodzaj pamięci stosowanej do komputerów PC (bardzo popularny również jako pamięć nowoczesnych kart graficznych SGRAM). SDRAM-y występują w wersjach o czasie dostępu 12, 10, 8 lub 6 ns, przy czym czas dostępu 8 lub 6 ns jest wymagany do poprawnej pracy z magistralą 100Mhz (tzw. PC100 SDRAM). Najważniejszą cechą tego rodzaju pamięci jest możliwość pracy zgodnie z taktem zegara systemowego , co powoduje olbrzymi wzrost wydajności. Inną ważną cechą pamięci SDRAM jest tryb burst umożliwiający kontrolę prędkości transferu danych oraz eliminację cykli oczekiwania (wait states).
W chwili obecnej możliwości pamięci SDRAM są niewystarczające (przede wszystkim - ich częstotliwość pracy). W przypadku najnowszych procesorów potrzebne są pamięci w znacznie wyższych częstotliwościach - ok. 200Mhz.
Pojawiły się już pamięci RAMBUS - które mogą pracować z częstotliwością 400Mhz i osiągają transfer danych rzędu 1,6 gigabajta na sekundę, ale posiadają jedną zasadniczą wadę - są o ok. 45% droższe od pamięci SDRAM i wymagają specjalnie dedykowanych dla nich płyt głównych. Pamięć operacyjna podzielona jest na rozłączne segmenty. Występują tam tablice deskryptorów, a wśród nich lokalna (dane aktualnie otwartych programów) i globalna tablica deskryptorów (informacje komórek systemowych i wspólne dla wielu programów). W tablicach tych występują deskryptory, które ułatwiają znalezienia potrzebnej informacji. Przedstawiony poniżej schemat obrazuje budowę i podział pamięci.

        Drugim rodzajem pamięci wewnętrznej jest pamięć stała tzw. ROM (ang. Read Only Memory), z której można tylko i wyłącznie odczytywać informacje. Użytkownik nie może wprowadzać w niej żadnych zmian. W ROM-ie przechowywane są często używane, niezmienne informacje wspomagające prawidłowe działanie komputera. Przykładem może być BIOS (ang. Basic Input Output System). Po każdorazowym włączeniu komputera pobierane są z BIOS-u odpowiednie instrukcje procedury startowej, które zawierają testy różnych elementów, przygotowują współpracę z ekranem oraz klawiaturą i rozpoczynają ładowanie systemu operacyjnego z dysku (lub dyskietki startowej). BIOS troszczy się także o to, aby sygnały wychodzące z klawiatury przetwarzane były do postaci zrozumiałej dla procesora. BIOS posiada własną, niewielką pamięć, w której zapisane są informacje na temat daty, godziny oraz dane na temat urządzeń zainstalowanych na komputerze.

---