Dalsze losy Zemsty
Od ostatnich wydarzeń w życiu głównych bohaterów „Zemsty” Fredry minęły 4 lata. Przez ten czas wiele się zmieniło w ich dotychczasowym życiu. Lara z Wacławem doczekali się dwójki wspaniałych dzieci, Papkin wraz z Podstoliną opuścili zamek, a Cześnik z Rejentem na nowo zaczęli toczyć spory z błahych powodów.
Poranek na zamku zapowiadał się bardzo radośnie, pogoda była na ten czas wyjątkowo ładna , a aura sprzyjająca. każdy krzątał się i uwijał , jak w ukropie, żeby tylko zdążyć wszystko przygotować na przyjęcie zwiastujące powrót Postoliny do zamku. Tylko Cześnik z Rejentem jak zwykle pokłócili się o potrawy, które miały być podane na przyjęciu. Świadkiem tych waśni była lara przebywająca akurat w domu. Jej stałym zadaniem już od 4 lat było godzenie zwaśnionych ze sobą członków rodziny, lecz teraz postanowiła dać im ultimatum. :
- Dosyć mam już tych niesnasek! Jeśli nie przestaniecie się kłócić o byle co i na zamku nie będzie spokoju, to ja, Wacław i dzieci wyprowadzamy się stąd , jak najdalej , a Wy radźcie sobie sami - wykrzyczała Klara
- Ależ kochana , nie możesz nam tego zrobić - odparł Rejent
- Owszem, mogę i zrobię to, bo mam dosyć już Waszych ciągłych awantur . Zresztą nie tylko ja, reszta rodziny także podziela moje zdanie - stwierdziła Klara licząc na to, że Ci dwaj coś zrozumieją.
Obaj panowie byli bardzo oburzeni postawą Klary, ale dla dobra rodziny postarali zakopać topór wojenny chociaż nie w smak było im takie zachowanie
PO kłótni nastał błogi spokój, każdy powrócił do swoich obowiązków. Jednak całą idyllę i harmonię zburzył przyjazd Podstoliny. Wtedy to bowiem Cześnik i Rejent dostrzegli piękno i niepowtarzalny urok jaki potrafiła roztaczać wokół siebie ta dama. Ażdy z nich postanowił powalczyć o jej względy. Już pierwszego dnia po przyjeździe wybuchł konflikt między mężczyznami. :
- podstolino na pewno jesteś zmęczona podróżą. Pozwól, że zaprowadzę Cię do pokoju gościnnego , gdzie sobie odpoczniesz - zaproponował Rejent.
- Rejent! - powiedział znacznie podwyższonym głosem Cześnik - Mówiłem Ci, że chce pokazać Pidstolinie okolicę jak się zmieniła podczas jej nieobecności
- Tak wiem, ale najpierw dałbyś kobiecie troszeczkę odpocząć - odparł ze spokojem w głosie Rejent
- Hej! Spokojnie panowie, wszystko zdąże jeszcze zobaczyć- powiedziała Podstolina
- Jak sobie chcesz - burknął wyraźnie niezadowolony całą sytuacją Cześnik
Panowie rozeszli się, każdy w swoją stronę, by po paru godzinach spotkać się na uroczystej kolacji, która miała być wydana na cześć Postoliny. Gdy wieczerza była gotowa goście udali się do stołu, aby zacząć biesiadować. Atmosfera była napięta, a rozmowa za bardzo się nie kleiła. Cześnik z Rejentem patrzyli na siebie wilkiem, a reszta towarzystwa robiła co mogła , aby ratować sytuację.
Po kolacji wszyscy rozeszli się do swoich pokojów . Klara widząc napiętą postanowiła działać i rozmówić się z podstoliną. W tym celu, wieczorem zakradła się do jej pokoju:
- Śpisz? - powiedziała szepcząc Klara
- Nie śpię. Wejdź. - odparła
- Otóż jest pewien problem - zaczęła niepewnie Klara -i musimy go rozwiązać.
- Słucham , o co chodzi? - zapytała Postolina
- Musisz jutro wyjechać! Brzmi to dziwnie, ale robię to dla dobra mojej rodziny. Od jakiegoś czasu między Rejentem a Cześnikiem panuje harmonia. Nie kłóca się i chciałabym , aby tak zostało.
- Ale co ja mam z tym wspólnego? - odparła zaskoczona Postolina
- Oni się w Tobie zakochali i z tego powodu wynikają konflikty - podsumowała Klara
- Skoro tak przedstawiasz sytuację, dobrze wyjadę - skwitowała wdowa
Postolina nie była zadowolona z takiego obrotu sprawy, ale jak obiecała tak uczyniła.
Nazajutrz Cześnik z Rejentem dostrzegli, że nie ma Postoliny na zamku i że zostawiła po sobie krótki list w którym wyjaśnia dlaczego musiała wyjechać. Obaj byli zrozpaczeni. Nawzajem się pocieszali i podnosili na duchu. Gdy lara ich zobaczyła, uznała że podjęła służną decyzję.
I tak po raz kolejny został zażegnany konflikt Cześnika z Rejentem. Powróciła dawna harmonia i spokój. Wacław z Klarą cieszyli się ze swoich krewnych, a sami byli wrogowie zapomnieli o swoich dawnych urazach.