Francja ośrodkiem kultury: największym zaszczytem dla artysty wystawienie pracy na paryskim Salonie. W 1863 r. komisja kwalifikacyjna odrzuca bardzo wiele obrazów, więc artyści zwracają się o pomoc do Napoleona III i tworzą Salon Odrzuconych, gdzie wystawia się obrazy odrzuconych artystów.
Eduard Manet: sympatyzuje z impresjonistami; obraz „Śniadanie na trawie” odrzucony przez komisję Salonu; łamał akademickie zasady malarstwa; sam nie był impresjonistą; „Olimpia” jako odpowiedź na „Wenus” Tycjana; „Pijący absynt”.
Claude Monet: pierwszy, najważniejszy impresjonista; światło było dla niego najważniejsze; zwolennik czystych barw; nie zważał na zasady perspektywy, kontury, detale, szczegóły; „Impresja. Wschód słońca”; „Katedra w Rouen”; „Nenufary”; „Kobieta z parasolką”.
Edgar Degas: ma swój własny styl; maluje zwłaszcza tancerki, baletnice; w miarę widoczne kontury; nie do końca impresjonista; „Primabalerina”; „Dwie tancerki podczas przerwy”; „Ciesząca się kobieta”.
Georges Seurat: malował małymi kropeczkami; „Niedzielne popołudnie”; „Modelki”. |
Paul Cezanne: maluje większymi plamkami; ceni martwe natury; „Wielkie kąpiące się”; „Kąpiący się”; „Martwa natura z jabłkami i pomarańczami”.
Józef Chełmoński: przedstawiciel realizmu; malował głównie sceny rodzajowe, rzadziej portrety; doskonale malował konie; „Żurawie”; „Czwórka”; „Babie lato”; „Orka”; „Bociany”; „Krzyż w zadymce”.
MATEJKO: obrazy historyczne i batalistyczne, początkowo również religijne; umieszczał na swoich obrazach postacie których tam w rzeczywistości nie było; obrazy charakteryzowały się filmowością ujęcia historii, przepełnione namiętnością; "Stańczyk na balu", " Śluby Jana Kazimierza", "Konstytucja 3 maja 1791".
WYSPIAŃSKI: malarz, grafik, architekt; związany z dramatem ("Warszawianka", "Protesilas i Laodamia", „Wesele”); portrety (głownie dzieci), autoportrety, widoki, rośliny, projekty witraży; barwne plamki zamknięte wyraźnym konturem; "Śpiący Staś", "Helenka" , "Dziewczynka z wazonem z kwiatami", "Chochoły". |
Przykłady architektury klasycystycznej: Belweder w Warszawie; wnętrze kościoła M. Lutra w Bielsku-Białej; Brama Brandenburska w Berlinie; Łuk Triumfalny i Kościół św. Magdaleny w Paryżu.
Rzeźbiarze klasycystyczni: A. Canova, Thorvaldsen.
Rzeźby klasycystyczne: „Paulina Borghese jako Wenus”; pomnik księcia J. Poniatowskiego i pomnik Kopernika w Warszawie; kwadryga na Bramie Brandenburskiej.
Jaques Louis David: malarz; główny reprezentant neoklasycyzmu; uważany za filar sztuki oświecenia; czynny polityk; wykształcił ponad 400 uczniów; wzorował się na antyku; statyka zamiast dynamizmu; „Przysięga Horacjuszy”; „Portret koronny Stanisława Kostki Potockiego”; „Portret pana Lavoisier i jego żony”; „Koronacja Napoleona”; „Portret Napoleona w gabinecie”; „Śmierć Marata”.
Ferdinand Eugene Delacroix: 1798-1863; wybitny malarz franc.; przedstawiciel romantyzmu; kolorysta; bliski przyjaciel Chopina; odnowiciel malarstwa francuskiego; pozostawał pod wpływem Rubensa; malował o. mitologiczne, religijne, portrety, ważne wydarzenia; „Wolność wiodąca lud na barykady”; „Rzeź na Chios”; „Śmierć Sardanapola”; „Barka Dantego”. |
Caspar David Friedrich: czołowy przedstawiciel romantyzmu w malarstwie; samotnik; tajemniczość, głębia na pejzażach; stare, powykrzywiane drzewa, mało ludzi (odwróceni tyłem); „Kościół w zimowym pejzażu”; „Opactwo w dębowym lesie”; „Podróżnik po morzu chmur”; „Kredowe skały Rugii”; „Kobieta w oknie”; „Morze lodowe”; „Fazy życia”.
Gustave Courbet: prekursor realizmu; malował „z natury”; „Pogrzeb w Ornans”; „Spotkanie (Dzień dobry, panie Courbet)”; „Kamieniarze”.
Architektura w XIX w.: eklektyzm (łączenie w sztuce elementów z różnych stylów, np. gmach opery paryskiej); Waszyngton budowany od zera na planie układu hipodamejskiego z szerokimi ulicami; przebudowa Paryża; w II połowie XIX w. zaczęto wprowadzać do arch. Elementy z metalu i szkła; wykonana z żelaza Wieża Eiffla wybudowana w 100 rocznicę rewolucji francuskiej; Kryształowy Pałac wybudowany głównie ze szkła
Malarstwo pejzażowe w Anglii: pejzażyści malują w terenie; liczy się dla nich światło; John Constable: „Wóz Siana”; Wiliam Turner: coraz bardziej zamazane kontury; „Pożar parlamentu”; „Krajobraz z rzeką i zatoką w oddali”; „Spokój - pogrzeb na pełnym morzu”; „Burza śnieżna, czyli parowiec przed wejściem do portu”; „Światło i kolor”; „Deszcz, para, szybkość”. |
Francja ośrodkiem kultury: największym zaszczytem dla artysty wystawienie pracy na paryskim Salonie. W 1863 r. komisja kwalifikacyjna odrzuca bardzo wiele obrazów, więc artyści zwracają się o pomoc do Napoleona III i tworzą Salon Odrzuconych, gdzie wystawia się obrazy odrzuconych artystów.
Eduard Manet: sympatyzuje z impresjonistami; obraz „Śniadanie na trawie” odrzucony przez komisję Salonu; łamał akademickie zasady malarstwa; sam nie był impresjonistą; „Olimpia” jako odpowiedź na „Wenus” Tycjana; „Pijący absynt”.
Claude Monet: pierwszy, najważniejszy impresjonista; światło było dla niego najważniejsze; zwolennik czystych barw; nie zważał na zasady perspektywy, kontury, detale, szczegóły; „Impresja. Wschód słońca”; „Katedra w Rouen”; „Nenufary”; „Kobieta z parasolką”.
Edgar Degas: ma swój własny styl; maluje zwłaszcza tancerki, baletnice; w miarę widoczne kontury; nie do końca impresjonista; „Primabalerina”; „Dwie tancerki podczas przerwy”; „Ciesząca się kobieta”.
Georges Seurat: malował małymi kropeczkami; „Niedzielne popołudnie”; „Modelki”. |
Paul Cezanne: maluje większymi plamkami; ceni martwe natury; „Wielkie kąpiące się”; „Kąpiący się”; „Martwa natura z jabłkami i pomarańczami”.
Józef Chełmoński: przedstawiciel realizmu; malował głównie sceny rodzajowe, rzadziej portrety; doskonale malował konie; „Żurawie”; „Czwórka”; „Babie lato”; „Orka”; „Bociany”; „Krzyż w zadymce”.
MATEJKO: obrazy historyczne i batalistyczne, początkowo również religijne; umieszczał na swoich obrazach postacie których tam w rzeczywistości nie było; obrazy charakteryzowały się filmowością ujęcia historii, przepełnione namiętnością; "Stańczyk na balu", " Śluby Jana Kazimierza", "Konstytucja 3 maja 1791".
WYSPIAŃSKI: malarz, grafik, architekt; związany z dramatem ("Warszawianka", "Protesilas i Laodamia", „Wesele”); portrety (głownie dzieci), autoportrety, widoki, rośliny, projekty witraży; barwne plamki zamknięte wyraźnym konturem; "Śpiący Staś", "Helenka" , "Dziewczynka z wazonem z kwiatami", "Chochoły". |
Przykłady architektury klasycystycznej: Belweder w Warszawie; wnętrze kościoła M. Lutra w Bielsku-Białej; Brama Brandenburska w Berlinie; Łuk Triumfalny i Kościół św. Magdaleny w Paryżu.
Rzeźbiarze klasycystyczni: A. Canova, Thorvaldsen.
Rzeźby klasycystyczne: „Paulina Borghese jako Wenus”; pomnik księcia J. Poniatowskiego i pomnik Kopernika w Warszawie; kwadryga na Bramie Brandenburskiej.
Jaques Louis David: malarz; główny reprezentant neoklasycyzmu; uważany za filar sztuki oświecenia; czynny polityk; wykształcił ponad 400 uczniów; wzorował się na antyku; statyka zamiast dynamizmu; „Przysięga Horacjuszy”; „Portret koronny Stanisława Kostki Potockiego”; „Portret pana Lavoisier i jego żony”; „Koronacja Napoleona”; „Portret Napoleona w gabinecie”; „Śmierć Marata”.
Ferdinand Eugene Delacroix: 1798-1863; wybitny malarz franc.; przedstawiciel romantyzmu; kolorysta; bliski przyjaciel Chopina; odnowiciel malarstwa francuskiego; pozostawał pod wpływem Rubensa; malował o. mitologiczne, religijne, portrety, ważne wydarzenia; „Wolność wiodąca lud na barykady”; „Rzeź na Chios”; „Śmierć Sardanapola”; „Barka Dantego”. |
Caspar David Friedrich: czołowy przedstawiciel romantyzmu w malarstwie; samotnik; tajemniczość, głębia na pejzażach; stare, powykrzywiane drzewa, mało ludzi (odwróceni tyłem); „Kościół w zimowym pejzażu”; „Opactwo w dębowym lesie”; „Podróżnik po morzu chmur”; „Kredowe skały Rugii”; „Kobieta w oknie”; „Morze lodowe”; „Fazy życia”.
Gustave Courbet: prekursor realizmu; malował „z natury”; „Pogrzeb w Ornans”; „Spotkanie (Dzień dobry, panie Courbet)”; „Kamieniarze”.
Architektura w XIX w.: eklektyzm (łączenie w sztuce elementów z różnych stylów, np. gmach opery paryskiej); Waszyngton budowany od zera na planie układu hipodamejskiego z szerokimi ulicami; przebudowa Paryża; w II połowie XIX w. zaczęto wprowadzać do arch. Elementy z metalu i szkła; wykonana z żelaza Wieża Eiffla wybudowana w 100 rocznicę rewolucji francuskiej; Kryształowy Pałac wybudowany głównie ze szkła
Malarstwo pejzażowe w Anglii: pejzażyści malują w terenie; liczy się dla nich światło; John Constable: „Wóz Siana”; Wiliam Turner: coraz bardziej zamazane kontury; „Pożar parlamentu”; „Krajobraz z rzeką i zatoką w oddali”; „Spokój - pogrzeb na pełnym morzu”; „Burza śnieżna, czyli parowiec przed wejściem do portu”; „Światło i kolor”; „Deszcz, para, szybkość”. |
Francja ośrodkiem kultury: największym zaszczytem dla artysty wystawienie pracy na paryskim Salonie. W 1863 r. komisja kwalifikacyjna odrzuca bardzo wiele obrazów, więc artyści zwracają się o pomoc do Napoleona III i tworzą Salon Odrzuconych, gdzie wystawia się obrazy odrzuconych artystów.
Eduard Manet: sympatyzuje z impresjonistami; obraz „Śniadanie na trawie” odrzucony przez komisję Salonu; łamał akademickie zasady malarstwa; sam nie był impresjonistą; „Olimpia” jako odpowiedź na „Wenus” Tycjana; „Pijący absynt”.
Claude Monet: pierwszy, najważniejszy impresjonista; światło było dla niego najważniejsze; zwolennik czystych barw; nie zważał na zasady perspektywy, kontury, detale, szczegóły; „Impresja. Wschód słońca”; „Katedra w Rouen”; „Nenufary”; „Kobieta z parasolką”.
Edgar Degas: ma swój własny styl; maluje zwłaszcza tancerki, baletnice; w miarę widoczne kontury; nie do końca impresjonista; „Primabalerina”; „Dwie tancerki podczas przerwy”; „Ciesząca się kobieta”.
Georges Seurat: malował małymi kropeczkami; „Niedzielne popołudnie”; „Modelki”. |
Paul Cezanne: maluje większymi plamkami; ceni martwe natury; „Wielkie kąpiące się”; „Kąpiący się”; „Martwa natura z jabłkami i pomarańczami”.
Józef Chełmoński: przedstawiciel realizmu; malował głównie sceny rodzajowe, rzadziej portrety; doskonale malował konie; „Żurawie”; „Czwórka”; „Babie lato”; „Orka”; „Bociany”; „Krzyż w zadymce”.
MATEJKO: obrazy historyczne i batalistyczne, początkowo również religijne; umieszczał na swoich obrazach postacie których tam w rzeczywistości nie było; obrazy charakteryzowały się filmowością ujęcia historii, przepełnione namiętnością; "Stańczyk na balu", " Śluby Jana Kazimierza", "Konstytucja 3 maja 1791".
WYSPIAŃSKI: malarz, grafik, architekt; związany z dramatem ("Warszawianka", "Protesilas i Laodamia", „Wesele”); portrety (głownie dzieci), autoportrety, widoki, rośliny, projekty witraży; barwne plamki zamknięte wyraźnym konturem; "Śpiący Staś", "Helenka" , "Dziewczynka z wazonem z kwiatami", "Chochoły". |
Przykłady architektury klasycystycznej: Belweder w Warszawie; wnętrze kościoła M. Lutra w Bielsku-Białej; Brama Brandenburska w Berlinie; Łuk Triumfalny i Kościół św. Magdaleny w Paryżu.
Rzeźbiarze klasycystyczni: A. Canova, Thorvaldsen.
Rzeźby klasycystyczne: „Paulina Borghese jako Wenus”; pomnik księcia J. Poniatowskiego i pomnik Kopernika w Warszawie; kwadryga na Bramie Brandenburskiej.
Jaques Louis David: malarz; główny reprezentant neoklasycyzmu; uważany za filar sztuki oświecenia; czynny polityk; wykształcił ponad 400 uczniów; wzorował się na antyku; statyka zamiast dynamizmu; „Przysięga Horacjuszy”; „Portret koronny Stanisława Kostki Potockiego”; „Portret pana Lavoisier i jego żony”; „Koronacja Napoleona”; „Portret Napoleona w gabinecie”; „Śmierć Marata”.
Ferdinand Eugene Delacroix: 1798-1863; wybitny malarz franc.; przedstawiciel romantyzmu; kolorysta; bliski przyjaciel Chopina; odnowiciel malarstwa francuskiego; pozostawał pod wpływem Rubensa; malował o. mitologiczne, religijne, portrety, ważne wydarzenia; „Wolność wiodąca lud na barykady”; „Rzeź na Chios”; „Śmierć Sardanapola”; „Barka Dantego”. |
Caspar David Friedrich: czołowy przedstawiciel romantyzmu w malarstwie; samotnik; tajemniczość, głębia na pejzażach; stare, powykrzywiane drzewa, mało ludzi (odwróceni tyłem); „Kościół w zimowym pejzażu”; „Opactwo w dębowym lesie”; „Podróżnik po morzu chmur”; „Kredowe skały Rugii”; „Kobieta w oknie”; „Morze lodowe”; „Fazy życia”.
Gustave Courbet: prekursor realizmu; malował „z natury”; „Pogrzeb w Ornans”; „Spotkanie (Dzień dobry, panie Courbet)”; „Kamieniarze”.
Architektura w XIX w.: eklektyzm (łączenie w sztuce elementów z różnych stylów, np. gmach opery paryskiej); Waszyngton budowany od zera na planie układu hipodamejskiego z szerokimi ulicami; przebudowa Paryża; w II połowie XIX w. zaczęto wprowadzać do arch. Elementy z metalu i szkła; wykonana z żelaza Wieża Eiffla wybudowana w 100 rocznicę rewolucji francuskiej; Kryształowy Pałac wybudowany głównie ze szkła
Malarstwo pejzażowe w Anglii: pejzażyści malują w terenie; liczy się dla nich światło; John Constable: „Wóz Siana”; Wiliam Turner: coraz bardziej zamazane kontury; „Pożar parlamentu”; „Krajobraz z rzeką i zatoką w oddali”; „Spokój - pogrzeb na pełnym morzu”; „Burza śnieżna, czyli parowiec przed wejściem do portu”; „Światło i kolor”; „Deszcz, para, szybkość”. |
Francja ośrodkiem kultury: największym zaszczytem dla artysty wystawienie pracy na paryskim Salonie. W 1863 r. komisja kwalifikacyjna odrzuca bardzo wiele obrazów, więc artyści zwracają się o pomoc do Napoleona III i tworzą Salon Odrzuconych, gdzie wystawia się obrazy odrzuconych artystów.
Eduard Manet: sympatyzuje z impresjonistami; obraz „Śniadanie na trawie” odrzucony przez komisję Salonu; łamał akademickie zasady malarstwa; sam nie był impresjonistą; „Olimpia” jako odpowiedź na „Wenus” Tycjana; „Pijący absynt”.
Claude Monet: pierwszy, najważniejszy impresjonista; światło było dla niego najważniejsze; zwolennik czystych barw; nie zważał na zasady perspektywy, kontury, detale, szczegóły; „Impresja. Wschód słońca”; „Katedra w Rouen”; „Nenufary”; „Kobieta z parasolką”.
Edgar Degas: ma swój własny styl; maluje zwłaszcza tancerki, baletnice; w miarę widoczne kontury; nie do końca impresjonista; „Primabalerina”; „Dwie tancerki podczas przerwy”; „Ciesząca się kobieta”.
Georges Seurat: malował małymi kropeczkami; „Niedzielne popołudnie”; „Modelki”. |
Paul Cezanne: maluje większymi plamkami; ceni martwe natury; „Wielkie kąpiące się”; „Kąpiący się”; „Martwa natura z jabłkami i pomarańczami”.
Józef Chełmoński: przedstawiciel realizmu; malował głównie sceny rodzajowe, rzadziej portrety; doskonale malował konie; „Żurawie”; „Czwórka”; „Babie lato”; „Orka”; „Bociany”; „Krzyż w zadymce”.
MATEJKO: obrazy historyczne i batalistyczne, początkowo również religijne; umieszczał na swoich obrazach postacie których tam w rzeczywistości nie było; obrazy charakteryzowały się filmowością ujęcia historii, przepełnione namiętnością; "Stańczyk na balu", " Śluby Jana Kazimierza", "Konstytucja 3 maja 1791".
WYSPIAŃSKI: malarz, grafik, architekt; związany z dramatem ("Warszawianka", "Protesilas i Laodamia", „Wesele”); portrety (głownie dzieci), autoportrety, widoki, rośliny, projekty witraży; barwne plamki zamknięte wyraźnym konturem; "Śpiący Staś", "Helenka" , "Dziewczynka z wazonem z kwiatami", "Chochoły". |
Przykłady architektury klasycystycznej: Belweder w Warszawie; wnętrze kościoła M. Lutra w Bielsku-Białej; Brama Brandenburska w Berlinie; Łuk Triumfalny i Kościół św. Magdaleny w Paryżu.
Rzeźbiarze klasycystyczni: A. Canova, Thorvaldsen.
Rzeźby klasycystyczne: „Paulina Borghese jako Wenus”; pomnik księcia J. Poniatowskiego i pomnik Kopernika w Warszawie; kwadryga na Bramie Brandenburskiej.
Jaques Louis David: malarz; główny reprezentant neoklasycyzmu; uważany za filar sztuki oświecenia; czynny polityk; wykształcił ponad 400 uczniów; wzorował się na antyku; statyka zamiast dynamizmu; „Przysięga Horacjuszy”; „Portret koronny Stanisława Kostki Potockiego”; „Portret pana Lavoisier i jego żony”; „Koronacja Napoleona”; „Portret Napoleona w gabinecie”; „Śmierć Marata”.
Ferdinand Eugene Delacroix: 1798-1863; wybitny malarz franc.; przedstawiciel romantyzmu; kolorysta; bliski przyjaciel Chopina; odnowiciel malarstwa francuskiego; pozostawał pod wpływem Rubensa; malował o. mitologiczne, religijne, portrety, ważne wydarzenia; „Wolność wiodąca lud na barykady”; „Rzeź na Chios”; „Śmierć Sardanapola”; „Barka Dantego”. |
Caspar David Friedrich: czołowy przedstawiciel romantyzmu w malarstwie; samotnik; tajemniczość, głębia na pejzażach; stare, powykrzywiane drzewa, mało ludzi (odwróceni tyłem); „Kościół w zimowym pejzażu”; „Opactwo w dębowym lesie”; „Podróżnik po morzu chmur”; „Kredowe skały Rugii”; „Kobieta w oknie”; „Morze lodowe”; „Fazy życia”.
Gustave Courbet: prekursor realizmu; malował „z natury”; „Pogrzeb w Ornans”; „Spotkanie (Dzień dobry, panie Courbet)”; „Kamieniarze”.
Architektura w XIX w.: eklektyzm (łączenie w sztuce elementów z różnych stylów, np. gmach opery paryskiej); Waszyngton budowany od zera na planie układu hipodamejskiego z szerokimi ulicami; przebudowa Paryża; w II połowie XIX w. zaczęto wprowadzać do arch. Elementy z metalu i szkła; wykonana z żelaza Wieża Eiffla wybudowana w 100 rocznicę rewolucji francuskiej; Kryształowy Pałac wybudowany głównie ze szkła
Malarstwo pejzażowe w Anglii: pejzażyści malują w terenie; liczy się dla nich światło; John Constable: „Wóz Siana”; Wiliam Turner: coraz bardziej zamazane kontury; „Pożar parlamentu”; „Krajobraz z rzeką i zatoką w oddali”; „Spokój - pogrzeb na pełnym morzu”; „Burza śnieżna, czyli parowiec przed wejściem do portu”; „Światło i kolor”; „Deszcz, para, szybkość”. |
Francja ośrodkiem kultury: największym zaszczytem dla artysty wystawienie pracy na paryskim Salonie. W 1863 r. komisja kwalifikacyjna odrzuca bardzo wiele obrazów, więc artyści zwracają się o pomoc do Napoleona III i tworzą Salon Odrzuconych, gdzie wystawia się obrazy odrzuconych artystów.
Eduard Manet: sympatyzuje z impresjonistami; obraz „Śniadanie na trawie” odrzucony przez komisję Salonu; łamał akademickie zasady malarstwa; sam nie był impresjonistą; „Olimpia” jako odpowiedź na „Wenus” Tycjana; „Pijący absynt”.
Claude Monet: pierwszy, najważniejszy impresjonista; światło było dla niego najważniejsze; zwolennik czystych barw; nie zważał na zasady perspektywy, kontury, detale, szczegóły; „Impresja. Wschód słońca”; „Katedra w Rouen”; „Nenufary”; „Kobieta z parasolką”.
Edgar Degas: ma swój własny styl; maluje zwłaszcza tancerki, baletnice; w miarę widoczne kontury; nie do końca impresjonista; „Primabalerina”; „Dwie tancerki podczas przerwy”; „Ciesząca się kobieta”.
Georges Seurat: malował małymi kropeczkami; „Niedzielne popołudnie”; „Modelki”. |
Paul Cezanne: maluje większymi plamkami; ceni martwe natury; „Wielkie kąpiące się”; „Kąpiący się”; „Martwa natura z jabłkami i pomarańczami”.
Józef Chełmoński: przedstawiciel realizmu; malował głównie sceny rodzajowe, rzadziej portrety; doskonale malował konie; „Żurawie”; „Czwórka”; „Babie lato”; „Orka”; „Bociany”; „Krzyż w zadymce”.
MATEJKO: obrazy historyczne i batalistyczne, początkowo również religijne; umieszczał na swoich obrazach postacie których tam w rzeczywistości nie było; obrazy charakteryzowały się filmowością ujęcia historii, przepełnione namiętnością; "Stańczyk na balu", " Śluby Jana Kazimierza", "Konstytucja 3 maja 1791".
WYSPIAŃSKI: malarz, grafik, architekt; związany z dramatem ("Warszawianka", "Protesilas i Laodamia", „Wesele”); portrety (głownie dzieci), autoportrety, widoki, rośliny, projekty witraży; barwne plamki zamknięte wyraźnym konturem; "Śpiący Staś", "Helenka" , "Dziewczynka z wazonem z kwiatami", "Chochoły". |
Przykłady architektury klasycystycznej: Belweder w Warszawie; wnętrze kościoła M. Lutra w Bielsku-Białej; Brama Brandenburska w Berlinie; Łuk Triumfalny i Kościół św. Magdaleny w Paryżu.
Rzeźbiarze klasycystyczni: A. Canova, Thorvaldsen.
Rzeźby klasycystyczne: „Paulina Borghese jako Wenus”; pomnik księcia J. Poniatowskiego i pomnik Kopernika w Warszawie; kwadryga na Bramie Brandenburskiej.
Jaques Louis David: malarz; główny reprezentant neoklasycyzmu; uważany za filar sztuki oświecenia; czynny polityk; wykształcił ponad 400 uczniów; wzorował się na antyku; statyka zamiast dynamizmu; „Przysięga Horacjuszy”; „Portret koronny Stanisława Kostki Potockiego”; „Portret pana Lavoisier i jego żony”; „Koronacja Napoleona”; „Portret Napoleona w gabinecie”; „Śmierć Marata”.
Ferdinand Eugene Delacroix: 1798-1863; wybitny malarz franc.; przedstawiciel romantyzmu; kolorysta; bliski przyjaciel Chopina; odnowiciel malarstwa francuskiego; pozostawał pod wpływem Rubensa; malował o. mitologiczne, religijne, portrety, ważne wydarzenia; „Wolność wiodąca lud na barykady”; „Rzeź na Chios”; „Śmierć Sardanapola”; „Barka Dantego”. |
Caspar David Friedrich: czołowy przedstawiciel romantyzmu w malarstwie; samotnik; tajemniczość, głębia na pejzażach; stare, powykrzywiane drzewa, mało ludzi (odwróceni tyłem); „Kościół w zimowym pejzażu”; „Opactwo w dębowym lesie”; „Podróżnik po morzu chmur”; „Kredowe skały Rugii”; „Kobieta w oknie”; „Morze lodowe”; „Fazy życia”.
Gustave Courbet: prekursor realizmu; malował „z natury”; „Pogrzeb w Ornans”; „Spotkanie (Dzień dobry, panie Courbet)”; „Kamieniarze”.
Architektura w XIX w.: eklektyzm (łączenie w sztuce elementów z różnych stylów, np. gmach opery paryskiej); Waszyngton budowany od zera na planie układu hipodamejskiego z szerokimi ulicami; przebudowa Paryża; w II połowie XIX w. zaczęto wprowadzać do arch. Elementy z metalu i szkła; wykonana z żelaza Wieża Eiffla wybudowana w 100 rocznicę rewolucji francuskiej; Kryształowy Pałac wybudowany głównie ze szkła
Malarstwo pejzażowe w Anglii: pejzażyści malują w terenie; liczy się dla nich światło; John Constable: „Wóz Siana”; Wiliam Turner: coraz bardziej zamazane kontury; „Pożar parlamentu”; „Krajobraz z rzeką i zatoką w oddali”; „Spokój - pogrzeb na pełnym morzu”; „Burza śnieżna, czyli parowiec przed wejściem do portu”; „Światło i kolor”; „Deszcz, para, szybkość”. |
Francja ośrodkiem kultury: największym zaszczytem dla artysty wystawienie pracy na paryskim Salonie. W 1863 r. komisja kwalifikacyjna odrzuca bardzo wiele obrazów, więc artyści zwracają się o pomoc do Napoleona III i tworzą Salon Odrzuconych, gdzie wystawia się obrazy odrzuconych artystów.
Eduard Manet: sympatyzuje z impresjonistami; obraz „Śniadanie na trawie” odrzucony przez komisję Salonu; łamał akademickie zasady malarstwa; sam nie był impresjonistą; „Olimpia” jako odpowiedź na „Wenus” Tycjana; „Pijący absynt”.
Claude Monet: pierwszy, najważniejszy impresjonista; światło było dla niego najważniejsze; zwolennik czystych barw; nie zważał na zasady perspektywy, kontury, detale, szczegóły; „Impresja. Wschód słońca”; „Katedra w Rouen”; „Nenufary”; „Kobieta z parasolką”.
Edgar Degas: ma swój własny styl; maluje zwłaszcza tancerki, baletnice; w miarę widoczne kontury; nie do końca impresjonista; „Primabalerina”; „Dwie tancerki podczas przerwy”; „Ciesząca się kobieta”.
Georges Seurat: malował małymi kropeczkami; „Niedzielne popołudnie”; „Modelki”. |
Paul Cezanne: maluje większymi plamkami; ceni martwe natury; „Wielkie kąpiące się”; „Kąpiący się”; „Martwa natura z jabłkami i pomarańczami”.
Józef Chełmoński: przedstawiciel realizmu; malował głównie sceny rodzajowe, rzadziej portrety; doskonale malował konie; „Żurawie”; „Czwórka”; „Babie lato”; „Orka”; „Bociany”; „Krzyż w zadymce”.
MATEJKO: obrazy historyczne i batalistyczne, początkowo również religijne; umieszczał na swoich obrazach postacie których tam w rzeczywistości nie było; obrazy charakteryzowały się filmowością ujęcia historii, przepełnione namiętnością; "Stańczyk na balu", " Śluby Jana Kazimierza", "Konstytucja 3 maja 1791".
WYSPIAŃSKI: malarz, grafik, architekt; związany z dramatem ("Warszawianka", "Protesilas i Laodamia", „Wesele”); portrety (głownie dzieci), autoportrety, widoki, rośliny, projekty witraży; barwne plamki zamknięte wyraźnym konturem; "Śpiący Staś", "Helenka" , "Dziewczynka z wazonem z kwiatami", "Chochoły". |
Przykłady architektury klasycystycznej: Belweder w Warszawie; wnętrze kościoła M. Lutra w Bielsku-Białej; Brama Brandenburska w Berlinie; Łuk Triumfalny i Kościół św. Magdaleny w Paryżu.
Rzeźbiarze klasycystyczni: A. Canova, Thorvaldsen.
Rzeźby klasycystyczne: „Paulina Borghese jako Wenus”; pomnik księcia J. Poniatowskiego i pomnik Kopernika w Warszawie; kwadryga na Bramie Brandenburskiej.
Jaques Louis David: malarz; główny reprezentant neoklasycyzmu; uważany za filar sztuki oświecenia; czynny polityk; wykształcił ponad 400 uczniów; wzorował się na antyku; statyka zamiast dynamizmu; „Przysięga Horacjuszy”; „Portret koronny Stanisława Kostki Potockiego”; „Portret pana Lavoisier i jego żony”; „Koronacja Napoleona”; „Portret Napoleona w gabinecie”; „Śmierć Marata”.
Ferdinand Eugene Delacroix: 1798-1863; wybitny malarz franc.; przedstawiciel romantyzmu; kolorysta; bliski przyjaciel Chopina; odnowiciel malarstwa francuskiego; pozostawał pod wpływem Rubensa; malował o. mitologiczne, religijne, portrety, ważne wydarzenia; „Wolność wiodąca lud na barykady”; „Rzeź na Chios”; „Śmierć Sardanapola”; „Barka Dantego”. |
Caspar David Friedrich: czołowy przedstawiciel romantyzmu w malarstwie; samotnik; tajemniczość, głębia na pejzażach; stare, powykrzywiane drzewa, mało ludzi (odwróceni tyłem); „Kościół w zimowym pejzażu”; „Opactwo w dębowym lesie”; „Podróżnik po morzu chmur”; „Kredowe skały Rugii”; „Kobieta w oknie”; „Morze lodowe”; „Fazy życia”.
Gustave Courbet: prekursor realizmu; malował „z natury”; „Pogrzeb w Ornans”; „Spotkanie (Dzień dobry, panie Courbet)”; „Kamieniarze”.
Architektura w XIX w.: eklektyzm (łączenie w sztuce elementów z różnych stylów, np. gmach opery paryskiej); Waszyngton budowany od zera na planie układu hipodamejskiego z szerokimi ulicami; przebudowa Paryża; w II połowie XIX w. zaczęto wprowadzać do arch. Elementy z metalu i szkła; wykonana z żelaza Wieża Eiffla wybudowana w 100 rocznicę rewolucji francuskiej; Kryształowy Pałac wybudowany głównie ze szkła
Malarstwo pejzażowe w Anglii: pejzażyści malują w terenie; liczy się dla nich światło; John Constable: „Wóz Siana”; Wiliam Turner: coraz bardziej zamazane kontury; „Pożar parlamentu”; „Krajobraz z rzeką i zatoką w oddali”; „Spokój - pogrzeb na pełnym morzu”; „Burza śnieżna, czyli parowiec przed wejściem do portu”; „Światło i kolor”; „Deszcz, para, szybkość”. |