Władze ustawodawczą sprawuje dwuizbowy parlament.: Zgromadzenie Federalne.

Skład: Duma Państwowa, Rada Federacji

Brak wspólnego organu kierowniczego.

Każda z izb posiada własne funkcje i pracuje samodzielnie.

Wspólnie wysłuchują wystąpień prezydenta, Sądu konstytucyjnego i głów innych państw.

Razem opracowują ustawy federalne i kontrolują ich realizację.

Nowo wybrany prezydent składa przysięgę przed połączonymi izbami w pozostałych przypadkach obradują oddzielnie.

Duma Państwowa (izba niższa):

450 deputowanych na 4 lata

Czynne prawo wyborcze 18, bierne 21

Wybory zarządza prezydent nad przebiegiem czuwa CKW

Wybory są wolne, równe, powszechne, bezpośrednie i tajne

System mieszany:

50% okręgi jednomandatowe

50% w ramach całej federacji w oparciu o zasadę proporcjonalności (wyborca głosuje na listy partii politycznych lub koalicji wyborczych)

5% próg wyborczy

Kandydatura w okręgach jednomandatowych musi zostać poparte podpisami 1% wyborców w danym okręgu a lista 200 tys. podpisów.

Pierwsze posiedzenie 30 dni po wyborze, zwoływane przez prezydenta przewodniczy najstarszy wiekiem deputowany, następuje wybór przewodniczącego Dumy i jego zastępców większością bezwzględną ogólnej liczby deputowanych

Codzienna praca odbywa się w komisjach i komitetach; ciałach roboczych izby, których zadaniem jest opracowywanie projektów ustaw czy zagadnień podejmowanych na plenarnych posiedzeniach.

Rada Dumy: Przewodniczący izby + przywódcy ugrupowań parlamentarnych

Jej celem jest rozpatrywanie kwestii organizacyjnych związanych z działalnością izby

Deputowani mogą łączyć się i tworzyć ugrupowania parlamentarne.

Duma ma funkcje ustawodawcze i kreacyjne, kontroluje rząd, ale tutaj konstytucja w pełnym sensie ogranicza tu jej rolę. Gdyż nie może swobodnie wyrażać wotum nieufności. Do uprawnień dumy można zaliczyć jeszcze:

1. Udzielanie zgody prezydentowi na powołanie premiera rządu federalnego,

2. Udzielanie rządowi wotum zaufania,

3. Stawianie w stan oskarżenia prezydenta celem złożenia go z urzędu,

4. Powoływanie i odwoływanie: Prezesa Banku Centralnego, Przewodniczącego Izby Obrachunkowej oraz połowy jej składu czy Rzecznika Praw Człowieka.

Rada Federacji:

178 członków (przedstawiciele 89 podmiotów federacji)

Każdy podmiot ma dwóch przedstawicieli; po jednym z organu przedstawicielskiego danego podmiotu federacji i lokalnego rządu.

Konstytucja nie ustala w jaki sposób powinni być wybierani członkowie tej izby, pozostawia to w kwestii lokalnych organów przedstawicielskich.

Pracami izby kieruje Przewodniczący Rady. Izba wybiera również jego zastępców ale nie mogą być przedstawicielami tego samego podmiotu federacji.

W strukturze rady również występują komisje i komitety

Nie istnieją frakcje

W radzie reprezentowani są działacze różnych opcji politycznych, ale w przypadku tej izby na dalszy plan schodzą racje polityczne członków na tle ochrony interesów reprezentowanych przez nich podmiotów federacji.

Rada Federacji pełni głównie rolę strażnika równoprawnej pozycji każdego z podmiotów federacji. Do jej zadań należy

1. Zatwierdzanie zmian granic między podmiotami Federacji,

2. Zatwierdzanie dekretu prezydenta o wprowadzeniu jednego ze stanów nadzwyczajnych na terytorium federacji lub jego części,

3. Decydowanie o użyciu wojsk FR poza jej granicami,

4. Zarządzanie wyborów prezydenckich,

5. Złożenie z urzędu prezydenta,

6. Powołanie sędziów Sądu Konstytucyjnego, Sądu Najwyższego, Naczelnego Sądu Arbitrażowego oraz powołuje i odwołuje Prokuratora Generalnego.

W ramach realizacji władzy ustawodawczej pozycja parlamentu jest osłabiona możliwością wydawania przez prezydenta dekretów z mocą ustawy, którego żadna z izb nie może uchylić. Procedura impeachmentu jest prawie niemożliwa w praktyce do przeprowadzenia bo łatwiej jest prezydentowi rozwiązać parlament

Procedura stanowienia ustaw:

Konstytucja wyróżnia dwa rodzaje ustaw: federalne ustawy konstytucyjne (zajmują miejsce zaraz po konstytucji, są uchwalane prze dumę z obligatoryjnym udziałem RF. Dotyczą ważnych spraw ustrojowych jak: zagadnienia dotyczące finansów, struktury terytorialnej państwa, jego stosunków międzynarodowych czy problematyki wojny i pokoju) oraz ustawy federalne.

Pierwszy typ przyjmuję się w specjalnym trybie. FUK uznaje się za uchwaloną gdy zostanie zaaprobowana przez 2/3 ogólnej liczby deputowanych Dumy Państwowej i co najmniej ¾ liczby członków RF. W ciągu kolejnych 14 dni prezydent podpisuje ustawę i zarządza jej ogłoszenie. Prezydent nie może korzystać w tym przypadku z prawa weta.

Ustawy federalne:

Prawo przedkładania projektów ustaw mają: Prezydent, RF oraz jej członkowie, deputowani do Dumy Państwowej, rząd federalny, organy ustawodawcze podmiotów federacji. W sprawach należących do ich kompetencji również Sąd Konstytucyjny, Sąd Najwyższy i naczelny Sąd Arbitrażowy.

Projekty rozpatrywane są w 3 czytaniach

Ustawy federalne są uchwalane większością głosów ogólnej liczby deputowanych. W ciągu 5 dni ustawa trafia do RF, która ma na zajęcie stanowiska 14 dni. Ustawę uznaje się za zaaprobowaną jeśli opowiedziało się za nią więcej niż połowa ogólnej liczy jej członków lub w przyznanym terminie RF nie zajęła stanowiska. W razie gdy RF odrzuci ustawę wraca ona do Dumy Państwowej, która może ją uchwalić większością 2/3 liczby deputowanych tej izby. Duma może jednak powołać Komisje Rozjemczą , która ustala wspólny tekst ustawy lub wycofuje ustawę z procedury jej ponownego rozpatrywania.. W skład komisji wchodzą na podstawie parytetu członkowie obu izb. Po uchwaleniu ustawy jest ona przesyłana do prezydenta, ma on na jej podpisanie i ogłoszenie 14 dni.

Prezydent dysponuje prawem weta, ale tylko o charakterze zawieszającym. Jeśli Obie izby parlamentu przyjmą ustawę w odrzuconej formie przewagą 2/3 prezydent ma 7 dni na jej podpisanie i ogłoszenie.

Mandat parlamentarzysty

Jest wolny i podlega żadnym ograniczeniom

Deputowany do dumy nie może być jednocześnie członkiem RF, ani łączyć mandatu z członkowstwem w rządzie federalnym, organach samorządu terytorialnego czy innych organach przedstawicielskich władzy państwowej.

Natomiast Członek RF może pozostawać w służbie państwowej

Konstytucja uznaje deputowanych do DP za zawodowych parlamentarzystów i w związku z tym zakazuje im pozostawania w służbie państwowej oraz prowadzenia jakiejkolwiek innej płatnej działalności z wyjątkiem działalności dydaktycznej, naukowej lub innej twórczości.

Członków obu izb nie można zatrzymać, aresztować, poddać rewizji, z wyjątkiem przypadków zatrzymania na „gorącym uczynku”. Sprawę pozbawienia immunitetu rozstrzyga na wniosek Prokuratora Generalnego właściwa izba parlamentu, której parlamentarzysta jest członkiem.

Sąd Konstytucyjny:

Organ odpowiedzialny za praworządność konstytucyjną całego systemu prawa w Federacji Rosyjskiej.

Składa się z 19 sędziów powoływanych prze RF na wniosek prezydenta na 12 lat bez możliwości ponownego wyboru. Kandydat musi mieć ukończone 40 lat i co najmniej 15 lat przepracowane w zawodzie. Sędziowie są niezawiśli. Gwarantuje im to immunitet, nietykalność i nieusuwalność, a także ich apolityczność.

Sąd konstytucyjny:

1. Bada zgodność wszelkich aktów prawnych z konstytucją,

2. Rozpatruje skargę konstytucyjną,

3. Rozstrzyga spory konstytucyjne,

4. Dokonuje urzędowej wykładni przepisów konstytucji,

5. Wydaje opinię co do prawidłowości trybu pociągnięcia prezydenta FR do odpowiedzialności konstytucyjnej,

6. Ma prawo inicjatywy ustawodawczej.

1

---