10) Teogonia [gr.], część doktryny rel. (teologii lub mitologii) zajmująca się kwestią genezy i pochodzenia bóstw; wielowątkowe t. stworzyły staroż. religie politeistyczne, rozbudowując tematykę genealogii bogów, okoliczności ich poczęć i narodzin, walk bogów prowadzących do przejęcia władzy przez aktualnie czczony panteon; w opozycji do koncepcji teogonicznych religii Bliskiego Wschodu i staroż. Grecji pojawiła się idea odwieczności Boga, która wyraziła się w judaizmie i chrześcijaństwie, a następnie została przyjęta również w islamie.
Teogeneza / Teogonia
To treściowy fragment doktryny, a konkretnie teologii (teorii boga), która w aspekcie genetycznym zajmuje się pochodzeniem i rozwojem bóstw.
Przykładem teogonii jest Teogonia Hezjoda opisująca powstanie i losy bogów greckiego panteonu, a także teogonie indyjskie zawarte w Puranach.
Hezjod w swojej Teogonii jedynie uściślił genealogie wielkich bohaterskich rodów; wg Teogonii z Chaosu wyszły Ziemia (Gaja), Podziemie (Tartar), Miłość (Eros), Ciemność (Erebos) i jego Ŝona i siostra, Noc (Nyks), która zrodziła światło dzienne (Eter) ze związku z Erebosem, Gaja zaś powiła Niebo (Uranosa) i Morze (Pontos); tak oto światło narodziło się z ciemności, a kształty z bezkształtu. Gaja, za sprawą Uranosa, dała życie pierwszemu pokoleniu bogów i tytanom, jednym z nich był Kronos, zwyciężony później przez swego syna Zeusa. Od tamtego czasu Zeus wraz z innymi bogami olimpijskimi włada nad światem. Ze związków bogów ze śmiertelnikami wywodzą się herosi.