Secesja to kierunek w sztuce zapoczątkowany w latach '90 XIXw. W Polsce kierunek ten przyjął się wcześniej niż w większości krajów Europy ze względu na wpływy architektury niemieckiej, francuskiej i austriackiej. Secesja trwała jednak bardzo krótko. W Stargardzie Szczecińskim upowszechniła się wraz z wybuchem I wojny światowej. Nie można dokładnie określić daty powstania tegoż kierunku ponieważ tak jak inne pojawiał się on stopniowo. Pierwsze cechy stylu secesyjnego można odnaleźć nawet w budowlach z lat '60 XIXw. Secesja z łac. oznacza odstąpienie, odejście. Można to interpretować jako odejście od narzuconych dotąd zasad, od konwenansu w sztuce i architekturze. Secesja była odrzuceniem wszystkich stylów w architekturze które występowały do tej pory. Kierunek ten swoją postacią krytykował historyzm. Założeniem tego kierunku było stwierdzenie: „w każdej epoce jest sztuka, a w sztuce wolność”. Oznacza to że każda epoka ma swoją sztukę i jest ona wolna, nie jest ograniczona zasadami i ściśle określonymi ramami, ma być tworzona bez zahamowań. Secesja „bawiła się” linią. W budowlach charakterystyczny był brak kątów prostych, wszystko sprawiało wrażenie wypełnienia i gładkości. Ważną cechą kierunku jest też wykorzystywanie motywów roślinnych. Najbardziej popularnymi roślinami były lilie, irysy, rumianki, róże i osty. Podobnie jak w gotyku w secesji odnajdujemy cechy przestrzeni wertykalnej. Budowle są często strzeliste i łatwo pomylić je z neogotykiem. Kolejna cecha to asymetria. Bardzo trudno odnaleźć ją w Stargardzkich budowlach secesyjnych była ona jednak niewątpliwie charakterystyczna dla tego nurtu. Twórcy secesji uważali że sztuka powinna otaczać człowieka na co dzień. Powinna być zawarta w architekturze, meblach, nawet w najmniejszych częściach życia codziennego, tak błahych i pospolitych jak np. popielniczki czy ramki.