Montaż słowno - muzyczny
“ Bezkrwawe Łowy”
Na scenie panuje półmrok. Stopniowo zapalają się światła. Scena przedstawia las, widać drzewa, jałowiec, kwiaty, błękitne niebo. Wraz z zapaleniem się świateł scena “ożywa”, słychać różnorodne efekty akustyczne (np. śpiew ptaków). Na scenę wchodzą trzy osoby, najpierw jedna, potem druga i trzecia. Rozglądają się uważnie. Dotykają kwiatów, spoglądają w niebo. Efekty akustyczne lekko cichną.
Recytator 1
Lubię poważnych lasów uroczystą ciszę,
Lubię szum, gdy wierzchami wicher zakołysze,
Mierzę wzrokiem te buki władnące dokoła,
Jak stopą gniotą ziemię, w niebo wznoszą czoła:
Badam dęby odwieczne o ich młode lata
I przenoszę się myślą do kołyski świata.
Recytator 2
I gdy człowiek wejdzie w las, to nie wie,
Czy ma lat pięćdziesiąt, czy dziewięć,
Patrzy w las jak w śmieszny rysunek
I przeciera oślepłe oczy,
Dzwonek poznaje, ćmę płoszy
I na serce kładzie mech jak opatrunek.
Recytator 3 ( podchodzi do widowni i mówi do wybranej osoby)
I cóż kochany[ ...] czy byłeś już w lesie?
Czy widziałeś jak się pasą konie?
Słyszałeś jak gęś drze się?
Czyliś oddychał już jedlina
Pod sosną czyliś dumał
Czyliś zapoznał się z gadziną
I z wierzbą się pokumał?
Czyś dopadł gdzie, jak sroka skrzeczy?
Recytator 2 ( zwraca się do widowni )
Jeśli lubisz stary las,
To nie żałuj czasu,
Las nam się ulotnił w pas,
Chodź ze mną do lasu.
Recytator 1
Zapraszamy wszystkich na “ bezkrwawe łowy”!
Dziecko ( z widowni)
Co to są bezkrwawe łowy?
Recytator 1
Posłuchajmy, jak bije olbrzymie, zielone serce przyrody.
Recytator 2
Pójdziemy w las ogromne szukać buków czerwieni.
Recytator 3
Szyszek strąconych, tajemnic swoich zajęca.
Recytator 1
Jagód prawdziwych, wilg piskląt żywych, mrowiska.
Recytator 2
Jeżyn dojrzałych, dzięciołów małych, rogów jeleni.
Recytator 3
I w oczy sarny- brązowej panny
popatrzeć z bliska
Kilka osób z publiczności zachęconych tą propozycją wchodzi na scenę i każdy przedstawia swoją prośbę.
Recytator 4
Pokaż mi wody ogromne i wody ciche,
Recytator 5
Rozmowy gwiazd na gałęziach pozwól mi słyszeć zielonych,
Recytator 6
Dużo motyli mi pokaż, serca motyli przybliż i przytul.
Teraz następuje prezentacja piękna przyrody. Recytatorzy mówią swoje teksty z ekspresją, sugestywnie
Recytator 1
U nas dość głowę podnieść, ileż to widoków!
Ileż scen i obrazów z samej gry obłoków!
Bo każda chmura inna: na przykład jesienna
Pełźnie jak żółw leniwa, ulewą brzemienna.
I z nieba aż do ziemi spuszcza długie smugi
Jak rozwite warkocze, to są deszczu strugi,
Chmura z gradem, jak balon, szybko z wiatrem leci,
Krągła, ciemnobłękitna, w środku żółto świeci,
Szum wielki słychać wkoło: nawet te codzienne,
Patrzcie Państwo, te białe chmurki jak odmienne!
Zrazu jak stada dzikich gęsi lub łabędzi,
A z tych wiatr jak sokół do kupy je pędzi:
Ściskają się, grubieją, rosną, nowe dziwy!
Dostają krzywych karków, rozpuszczają grzywy,
Wysuwają nóg rzędy i po niebios sklepie,
Przelatują jak tabun rumaków po stepie;
Wszystkie białe jak srebro, zmieszały się - nagle
Z ich karków rosną maszty, z grzyw szerokie żagle,
Tabun zmienia się w okręt i wspaniale płynie
Cicho, z wolna po niebios błękitnej równinie!
Recytator 4
Jałowiec jest sam sobie pan,
Zasiewa się własną swobodą,
Wiatry po polach go wiodą,
Po wąskiej prowadzą miedzy,
Obaj z wiatrem oni koledzy.
Gęstym korzeniem trzyma się ziemi,
Sznurami mocnymi i czepliwymi,
Suplastą sprężyną związany u dna-
I stamtąd się ostrym zębem przebija,
Kolczastym pędem do góry się pcha,
Przekłuwa, roztrąca, podchodzi przenika,
Zwinnością kręci, podgryzem chomika
I w dusznym, ciemnym, podziemnym mozole
Tak się posuwa i tak się przepycha,
Aż tryśnie wolny- i wtedy w nim pycha
Śmieje się głośno na całe pole;
Cha, cha, cha.
I ani obejrzysz się kiedy
Strzeli krzaczasty , zazielenieje,
Wyrośnie w prędzej, co prędzej
Wyrośnie na schwał [...]
I tak będzie trwał.
Recytator 5
[ ... ] Tymczasem z lasu
Lis wypada, jak duch
Idzie. Na pochyłej, śnieżnej goliźnie
Ani razu się nie pośliźnie,
Leciutko stawia powabny, koci krok
Stanął. Patrzy. W las . Na dom. Na pole,
Węszy. Wydłuża się mordka wścibska.
Rozwija swą ogonistą etolę.
Futrzarz z boru.
Grzebie w śniegu. Wywąchał
Pysk, jak koncha.
Zębami tryska:
Żre.
Nie bój się mnie, śliczny grabieżco,
Dzikie, puszyste zjawisko,
Cudo moje, a może ty wiesz, co
Uleczyłoby świat ten i mnie?
Nie bój się
Nie mam strzelby, nie strzelam.
Recytator 2
Zaczarowany świat otoczył mnie
Zaczarowany las-
Oczarował mnie....
Zaczarował mi oczy i serce ...
Trwaj śnie!
Recytator 1
Cisza. W srebrne opary otulona głębia
Zasypia - nieskończona - nieskazitelnie czysta,
A wokół cisza wielka - święta- uroczysta.
Recytator 2
Trwaj śnie!
Recytator 6 ( chodzi, nasłuchuje, przykłada ucho do ziemi,)
Słychać niespokojne dźwięki, trzaski, strzały
Słyszysz ?
Cała ziemia dygota i huczy.
Recytator 5 ( z niepokojem w głosie)
Jeleń, co z krysztalnego zbiegł napić się zdroju,
Stanął, nastawił uszy i pomknął przez parów,
Dziecko
Kto się ośmielił zakłócić ciszę lasu?!
Recytator 1
O biedne zwierzęta!
Dziecko ( biega po scenie, ostrzega zwierzęta przed niebezpieczeństwem )
Uważajcie teraz, zające,
Na światła samochodu,
Uważajcie na ognie zielone,
Co ponad ziemią się niosą,
Nie przeskakiwać szosą.
Muzyka staje się coraz głośniejsza i coraz groźniejsza. Scena pustoszeje. Z lasu wyłaniają się zwierzęta ( uczniowie w kostiumach), odbywa się “taniec” spłoszonej przyrody. Dramat zwierząt podkreślają recytacje.
Recytator 6
[…] słychać z głębi ryk, trzask łomu,
Aż z gęstwy, jak z chmur wypadł,
niedźwiedź na kształt gromu,
Wkoło psy gonią, straszą, rwą, on wstał na nogi
Tylne i spojrzał wkoło, rykiem strasząc wrogi,
I przednimi łapkami to drzewa korzenie
To pniaki osmolone, to wrosłe kamienie
Rwał, waląc w psów i w ludzi, aż wyłamał drzewo,
Kręcąc nim jak maczugą, na prawo, na lewo,
Runął wprost na ostatnich strażników obławy,
[ …], oni bez obawy
Stoją w kroku, na zwierza wytknęli flint rury,
Aż oba jednym razem pociągnęli kurki,
(Niedoświadczeni!) razem zagrzmiały dwururki;
Chybili.
Recytator 7 ( z trwoga w głosie)
Krzyk bólu słyszę niespodziewanie!
To królik w sidła złowiony,
Znów, słyszę jego wołanie,
Ale nie wiem, z której strony.
Ale nie wiem, z której strony
Krzyczy i o pomoc woła!
Krzykiem wstrząsa wiatr spłoszony,
Wprawia w lęk wszystko dokoła!
Mordką zmarszczoną przez trwogę
Jeszcze raz o pomoc woła!
A ja znaleźć go nie mogę!
Z łapą w sidłach : Co to będzie!
Och, malutki; mój; malutki!
Muzyka cichnie. Czas na refleksję.
Recytator 2
Nie zabijaj niczego co żyje!
Pozwól żyć i cieszyć się światłem
I życiem
Ptakom i kwiatom i dzieciom
Życiu każdemu pozwól żyć.
Nie zabijaj nadziei w życiu pomagaj-
Przy życiu trzyma!
Nie zabijaj wiary w Boga
I dobroć drugiego człowieka
Wiara- to moc
Nadzieja- siła
Miłość potęgą jest
A ogrom uczuć wielkością
Co nieba sięga
Patrz w niebo z nadzieją
Uwierz w miłość
I w serce.
Recytator 1
Wiara jest wtedy, kiedy ktoś zobaczy
Listek na wodzie albo krople rosy
I wie, że one są - bo są konieczne.
Wiara jest także, jeśli ktoś zrani
Nogę kamieniem i wie, że kamienie
Są po to, żeby nogi nam raniły.
Recytator 2
Nadzieja bywa, jeśli ktoś wierzy,
Że ziemia nie jest snem, lecz żywym ciałem,
Gdybyśmy lepiej i mądrzej patrzyli,
Jeszcze kwiat nowy i gwiazdę niejedną
W ogrodzie świata byśmy zobaczyli
Recytator 3
Miłość to znaczy popatrzeć na siebie,
Tak jak się patrzy na obce nam rzeczy,
Bo jesteś tylko jedną z rzeczy wielu.
A kto tak patrzy, choć sam o tym nie wie,
Ze zmartwień różnych swoje serce leczy,
Ptak mu i drzewo mówią : przyjacielu.
Na koniec rozbrzmiewa piosenka Janusza Kofty ,, Pamiętajcie o ogrodach”.