A. Mickiewicz: Księgi narodu i pielgrzymstwa polskiego
wstęp BN - Zofia Stefanowska
1. Geneza Ksiąg - elementy idei:
Tajemnica genezyjska Ksiąg wiąże się z zagadnieniem, w jaki sposób doszło do tego, że jeden trzydziestokilkuletni człowiek zbudował w sobie i uświadomił monarszą wolę rządu
i odpowiedzialności za duchową jakość całego narodu, zarazem rządzę przetworzenia go na nowy kształt. Jak dokonał się w poecie ten fenomen przemiany i jak stało się przeistoczenie poezji patriotycznej w wieszczą? A jest to problem macierzysty powstania Ksiąg. Zrodziła je bowiem
w pierwszym rzędzie właśnie owa wola przetworzenia narodu polskiego na jakąś niebywale wysoką miarę. Księgi nie są jednak w twórczości Mickiewicza dziełem profetycznym, chronologicznie
i ideowo są związane z III cz. Dziadów, są owocem tego samego aktu twórczego i przejawem tych samych dyspozycji psychicznych. Punktem wyjścia tych przeistoczeń stał się Konrad Wallenrod. Jego problem i zarazem problem poety, postawiony był tak krańcowo i bezwzględnie, że jego rozwiązanie nie mogło być zamknięciem, lecz stać się musiało otwarciem i zarodkiem.
Sięganie do Konrada Wallenroda spowodowało, że w poecie osadziło się przeświadczenie
o oczywistej wszechobecności Boga - istoty świata. Taka jednak postawa przynosiła jednak rozerwanie, rozerwanie w sobie. Przed Mickiewiczem stanął okrutny problemat pychy
i pokory. Pychy mistycznej, płynącej z potęgi uczucia wcielającego się w uczucia milijonów, podejmującej walkę z Bogiem na serca a pokory - równie mistycznej, czucia nędzy człowieka przed majestatem Stwórcy, czucia poniżenia. Walka między tymi dwoma stanami duszy odbywa się odtąd w poecie, jako najuporczywsze, najbardziej wewnętrzne i własne doznanie. Objawem jej - przejmujące głębią wiersze religijne tego okresu, a także Wielka Improwizacja i Widzenie Księdza Piotra.
Patriotyzm poety przyobleka się w wyrobione poprzednio w psychice znamiona religijne, zakonne, cechą jego naczelną: bezwzględna abnegacja jednostki na rzecz pojętego absolutnie Narodu.
2. Wielka Emigracja:
Bliższą fizjognomię (czyli naturę) patriotyzmowi Mickiewicza nadały wypadki zewnętrzne, fakt emigracji. Na powstanie emigracji, tego dziwnego tworu Polski porozbiorowej, składały się różnorakie czynniki. Sam pomysł emigracji nie był jednak czymś nowym, do wyjścia skłoniła ich żołnierska hardość nie poddawania się wrogowi, więcej, wiara w rychły, tryumfalny powrót
w zamęcie wielkiej, powszechnej rewolucji ludów. Była wśród emigrantów szeroko rozpowszechniona świadomość europejskiej roli powstania listopadowego. Jednak zły los miał dosięgnąć emigrację. Ludwik Filip nie zgodził się na utworzenie legionów z emigrantów polskich
i w ten sposób emigracja traciła najważniejszą więź moralną: świadomość celowości i więź organizacyjną. Sytuacja stała się złowroga, emigrantów czekało zmarnowanie, zapowiadało je tym bardziej wkradające się rozluźnienie moralne, spotęgowane rozgoryczeniem i bezczynnością. Aby zaradzić takiemu obrotowi wydarzeń zawiązano już w listopadzie 1831 r. paryski Komitet, działał także Lelewel, drugi prezes Komitetu narodowego, tworzył on ideologię emigracji, odezwy polityczne. W tej pracy obok Lelewela wnet stanął Mickiewicz, właśnie przez Księgi Narodu
i pielgrzymstwa.
3. Powstanie Ksiąg - pierwsza redakcja:
Dokładnie nie wiadomo, kiedy Mickiewicz zaczął, a kiedy skończył pisać Księgi. Powszechnie przypuszcza się, że pierwszy rzut dziełka powstał w Dreźnie, w błogosławionym okresie bujności tworzenia poetyckiego, i to mianowicie tuż po ukończeniu Dziadów cz. III., gdzieś na początkach czerwca 1932 r. Nie brak również przypuszczeń, jakoby Księgi powstały jeszcze przed Dziadami. Ale tę wersję odrzuca się, gdyż Księgi musiały powstać „tam”, po autopsji, widzeniu na własne oczy tego, co działo się na emigracji.
Księgi powstawały jednak stopniowo. Najpierw powstał ich rzut, krótszy w objętości, a po niedługim czasie Mickiewicz wrócił do dziełka. Wówczas poeta przerobił ów pierwszy rzut Ksiąg w ten sposób, że nauki cz. II (Księgi pielgrzymstwa) uporządkował, że do obu części włączył nowe ustępy,
a całość zamknął potężnym epilogiem: Modlitwą i Litanią pielgrzymską. W pierwszych dniach grudnia 1832 r. książeczka wyszła gotowa z drukarni. Pierwotnie całość nazywać się miała: Katechizm pielgrzymstwa polskiego. Bowiem punkt ciężkości spoczywał bardziej na cz. II, nauczającej, zaś cz. I miała być jedynie wstępem. Poza tym cz. II pomyślana była pierwotnie zapewne nie w formie przypowieści, ale w formie katechizmu, pytań i odpowiedzi. Badacze dowodzą, że cz. I, dzisiejsze Księgi narodu, powstały w ostatecznej formie niemal od razu, bez rozszerzeń i przeróbek. W Księgach obraz zyskał na pełni (w porównaniu z Dziadami), szczegółowości i na plastyce. To samo można powiedzieć o pewnych figurach stylistycznych, wspólnych Księgom z Dziadami.
W brulionie Mickiewicza brak jest pewnych ustępów, które później znalazły się w utworze. Dodano je zatem do tekstu pierwotnego, wszystkie jednak związane są treścią ściśle
z gruntem paryskim, są przejawem bezpośredniego reagowania duszy poety na otaczającą go rzeczywistość emigracyjną. To znaczy, że były pisane po pewnym czasie, gdy Mickiewicz szczegółowiej ogarnął i głębiej wniknął w sprawy emigracji, w jej myśli i uczucia, w jej cnoty
i grzechy i kiedy stworzył sobie wyraźną jej polityczną i historiozoficzną koncepcję. Mickiewicz podkreślał wyjątkowy wśród świata charakter emigracji, która opuściła ojczyznę
i odważyła się szukać wolności. Należało również utrzymać czystość emigracji poprzez przestrogi.
I w tym kierunku stworzył poeta szereg nowych ustępów. Można się wreszcie wśród wstawek doszukać takich, które zdają się świadczyć o pewnym procesie ewolucyjnym w samym ustroju ideowym utworu, mianowicie w koncepcji mesjanizmu. Mickiewicz przyjmuje posłannictwo emigracji nie jako przywilej, ale jako zadanie i obowiązek.
Zestawienie tekstu ostatecznego z pierwszą redakcją ujawnia nam cały szereg zmian, spowodowanych motywami wyłącznie artystycznymi, takimi, jak wzgląd na przejrzystość
i konsekwencję układu, utrzymanie jednolitości tonu biblijnego itp. Wszystkie one świadczą, że Mickiewicz formę artystyczną Ksiąg rzeźbił pilnie i umiejętnie.
4. Elementy treści - Księgi narodu polskiego:
Znamieniem najbardziej zewnętrznym tej formy jest styl biblijny, tj., ściśle mówiąc, styl biblijny
w przekładzie Wujka, język namaszczonej prozy XVI w. Użycie stylu biblijnego do utworu literackiego nie było dla Mickiewicza ani czymś nowym, ani przypadkowym. Nie nowym, ponieważ już w epoce Sejmu czteroletniego posługiwano się stylem tym do utworów jeszcze bardziej „błahych”, bo do pamfletu politycznego. Mickiewicz używając go do celów nierównie wyższych, nie robił w dziejach stylistyki wyłomu.
Użycie to nie było też przypadkowe, bo wynikało z dyspozycji psychicznych autora. Księgi wyrosły z podniesienia duchowego, z ognia apostolskiego i styl ich nie jest kaprysem przypadku, czy doboru dowolnego, ale był po prostu koniecznością psychologiczną. Był nią i z tego także względu, że, wg przeświadczenia Mickiewicza, między epokami: ewangeliczną a emigracyjną zachodziła więcej niż analogia, bo identyczność sytuacji, zadań i konsekwencji. Z emigrantów chciał mieć po prostu apostołów , przewracających stary porządek w imię wolności, jak tamci przewrócili imperium rzymskie w imię Chrystusa. Przynosząc emigracji, w dużej części ludziom prostym, prawdy i nakazy moralne, będące zresztą w lwiej części zastosowaniem wskazań Ewangelii do życia zbiorowego, musiał je poeta ubrać w prostotę i czcigodność stylu biblijnego.
W Księgach pielgrzymstwa Mickiewicz aż dwukrotnie zapewnia, że nauki tam podane nie są jego, ale są przejęte od drugich. Należy zauważyć, że sama koncepcja syntetyczno - historiozoficzna Ksiąg nie jest niespodziewanym wyskokiem, ani unikatem. Samo naczelne założenie, że dzieje ludzkości tworzą jednorodną całość, rozwijają się organicznie według jakiegoś odwiecznego
i immanentnego porządku - założenie to nie było z początkiem XIX w. rewelacją. Wiara ta rozpowszechniona była w wieku poprzednim, a jej propagatorem był racjonalizm. I już wówczas była ona popularnym motywem literackim. Księgi narodu jako synteza historiozoficzna oparta
o ewolucyjne pojęcie dziejów, są tylko poszczególnym przejawem zastosowania tego motywu;
w istocie swej dały by się wywieść jeszcze z ideologii Oświecenia. Mickiewicz przyjmuje za punkt wyjścia wierzeń ludzkości monoteizm powszechny, bezwzględny, jako wynikły z pierwiastkowego objawienia, z pierwotnej essencjonalnej wspólności człowieka z Bogiem. Wiara w pierwotną doskonałość ludzi a zarazem jednakże w jej postęp prowadzić musiało do koncepcji osobliwej, do przyjęcia descendencji za współczynnik postępu. W systemie historiozoficznym Mickiewicza rewolucja doznaje nadzwyczajnej rehabilitacji, staje się narzędziem woli Bożej, fenomenem kosmicznej doniosłości.
Mickiewicz, kreśląc syntetyczny skrót dziejów powszechnych, czerpać musiał wiele
z wykładów Lelewela. Jednak nie były to tylko sądy historyczne, także przekonania polityczne Lelewela znalazły echo w ideologii Ksiąg. Lelewel był republikaninem i widać to wyraźnie
w Księgach, z tego to źródła płynie owa niewspółmierność konstrukcyjna, idealizacja ludów i tak wyłączne przypisanie królom załamania biegu dziejowego w dół, ku upadkowi. Upadek ten wyraża się i w drugiej epoce zepsuciem politycznym, przejawem jego jest zanikanie cnót społecznych: bezinteresowności, poświęcania się, braterstwa narodów. Mickiewicz jednak wplata dzieje Polski
w ciąg dziejów ludzkości. Pogląd jego na te dzieje jest optymistyczny i idealizujący: cechuje go apoteoza charakteru narodowego polskiego i wyłączność w zestawianiu momentów jasnych naszej przeszłości, momentów, które by świadczyły o wyjątkowej doskonałości życia politycznego Polski.
Własnością Mickiewicza wyłączną jest sławne i doniosłe w następstwach dla polskiej ideologii porozbiorowej - porównanie rozbiorów Polski z ukrzyżowanie Chrystusa. Ze schematu historiozoficznego wiemy, jaka jest logika biegu świata, co teraz niechybnie i rychło nadejść musi. W Księgach narodu o tym nie ma jednak ani słowa, kończą się one jedynie luźno dorzuconym wyrazem wiary w zmartwychwstanie Polski i w spowodowaną przez to wielką naprawę.
5. Księgi pielgrzymstwa polskiego:
Jak w Księgach narodu, podobnie i w Księgach pielgrzymstwa możemy wskazać idee, przez które dzieło całe ściśle jest spojone ze współczesnością, którymi jak kotwicą zahacza ono
o psychikę emigracji, spaja się z pewnymi przynajmniej jej odłamami. Taką właśnie ideę spójną znajdujemy w rozdziale IV . W tym to rozdziale mamy najbezwzględniej wyrażoną, zasadniczą postawę polityczną utworu. Jest to postawa bezwzględnej negacji dotychczasowego ustroju państwowego we wszystkich krajach Europy, więc oczywiście także we Francji. Stanowiska tego nie podzielała oczywiście cała emigracja, ale konsekwentnie była za tym lewica emigracji, zgrupowana w czasie powstawania Ksiąg i reprezentowana przez Lelewela. Emigracja była w oczach Mickiewicza heroldem wyzwolenia, była poselstwem Wolności wysłanym przed ludy Europy. Drugą misją była misja wobec Polski. Trzeba było odbudować państwo. Odbudować przez obudzony na drodze moralnej instynkt państwowy , działający samorzutnie i niezawodnie. U Mickiewicza wiara w naród nie dopuszczała ani źdźbła zwątpienia w najoczywistszą, wrodzoną doskonałość jego natury moralnej. Rozbudzona świadomość własnej roli, wysokiego posłannictwa, miała związać emigrantów wewnętrznym poczuciem odrębności i wyłączności. Widać wyraźnie, jak autor Ksiąg stara się świadomość tę wmurować w ogół emigracji. Bez cienia wahania przyjmuje, że emigracja do takiego powołania dorosła. Celowo więc i umyślnie, z mądrą roztropnością podnosi Mickiewicz
i uwydatnia właśnie dodatnie strony charakteru emigracji, by tym sposobem rozpalić w niej płomień twórczej wiary w siebie, by ją dźwignąć, zanim się ją uszczęśliwi i nią zadziwi cały świat.
6. Przyjęcie Ksiąg - znaczenie:
Akcja doraźna Ksiąg skończyła się na ogół klęską. Odepchnięto je z obu przeciwnych obozów przekonań. Odepchnęła lewica; Księgi stały się celem gwałtownych z jej strony ataków. Dziwić może, że Księgi, związane tak blisko z ideologią Lelewela, ze strony zwolenników tej ideologii właśnie doczekały się tak gwałtownych ataków. Najwidoczniej powody ich musiały być głębsze, wynikały nie tylko z różnic ostatecznie taktycznych, choćby tak istotnych jak sprawa stosunku do ludów i rodzącej się europejskiej myśli demokratycznej. Powody jednak musiały leżeć głębiej. Leżały mianowicie w pewnego rodzaju niekonsekwencji ideologicznej Ksiąg. Uczeń i zwolennik Lelewela odbiegł od niego w punkcie bardzo zasadniczym: w poglądzie na wszechwładztwo ludu. Mickiewicz nie był entuzjastą zasady wszechwładztwa ludu, zasady stanowiącej kamień węgielny tamtych poglądów. Odepchnięto również Księgi z prawicy. Dziełko przepojone żarliwością religijną pierwotnego chrześcijaństwa, będące w pewnej mierze parafrazą Ewangelii, papież Grzegorz XVI nazwał dziełkiem pełnym złości i lekkomyślności.
Jednak pierwszy nakład Ksiąg wyczerpał się w kilka dni, a drugi ukazał się jeszcze w tym samym miesiącu. W 1835 r. na emigracji jej słowami modlono się głośno w kościele. Ok. 1848 r. pojawiły się jej naśladownictwa we Włoszech, w Rumunii. Ilością przekładów przeszły Księgi bodaj wszystkie dzieła Mickiewicza. Jednak w ostatecznym rozrachunku Księgi nie narzuciły emigracji typu psychiki , nie pchnęły życia wytęsknioną przez poetę koleją. Jako podjęcie doraźne, chybiły celu, przegrały. Natomiast jako dzieło przekazane wiekom mają doniosłość olbrzymią. Są przede wszystkim nowym wyrazem twórczości polskiej, utworem o wybitnie właściwym sobie kształcie stylistycznym
i estetycznym. Dzieła takiego przedtem u nas nie było, nie było prozy o takiej prostocie, o takim zarazem namaszczeniu i potędze wyrazu.
Mickiewicz, jako jeden z prawodawców idei narodowej, w Księgach również, jak w całej zresztą swej działalności literackiej, od Ody aż po Prelekcje paryskie, ogarnia myślą i sercem „ludzkości całe ogromy”, zespół narodów, zapala przed nimi, więc i przed Polską wolną, dalekie cele wspólnego dorastania ku najwyższemu dobru.
TREŚĆ
1. Od początku świata aż do umęczenia narodu polskiego. Na początku był jeden Bóg, ale ludzi zaczęli służyć innym bogom, więc ich podzielił i stworzył niewolę. Wszyscy wpadli w niewolę Imperatora Rzymskiego, który siebie nazwał Bogiem. Nigdzie nie było takiej niewoli oprócz Rosji w obecnych czasach. Wtedy pojawił się Chrystus z głoszeniem wolności i poświęcenia. Imperator Rzymski zabił go, by zabić sprawiedliwość. Ale Chrystus zmartwychwstał i wróciła na ziemię sprawiedliwość. Panowie uwolnili swych niewolników. Niemcy, Włochy, Francuzi i Polacy uwierzyli w to i uznali siebie za jeden Naród - Chrześcijaństwo. Wszystko szło ku równości
i miłości, ale królowie zepsuli wszystko, bo wstąpił w nich szatan. Chcieli skłócić narody więc porobili im bogów: Francuzom - Honor (ten sam co za czasów pogańskich był złotym cielcem); Hiszpanom - Preponderencja Polityczna/ Influencja polityczna - moc i władza (Baal Asyryjczyków; Dagon Filistynów; Jowisz Rzymian); Anglikom - Panowanie na morzu i Handel (Mamon); Niemcom - Dobrobyt (Moloch, Komus). Wszystkie narody biły się o swoje bałwany. Spośród nich był tylko jeden mędrzec rodem z Genui - chrześcijanin. Namawiał do zaprzestania walk i wojny w Azji o obronę grobu Pańskiego. Ale go wyśmiano, więc postanowił sam pójść na wojnę, tylko najpierw zarobić pieniądze na wynajęcie wojska - i tak odkrył Amerykę. Krzysztof Kolumb był ostatnim rycerzem krzyżowym w Europie. Ameryka stała się ziemią wolności i ziemią świętą.
- Włosi wymyślili nowego boga - Równowaga polityczna. Król pruski wymyślił - Zaokrąglenie polityczne. Byli filozofowie, którzy pochwalali co mówili królowie: Machiawel (gr. chciwy wojny) i Ancillon (syn niewolnicy - pruski mąż stanu. Stosował represje wobec powstańców polskich znajdujących się na terenie pruskim).
- Trójca szatańska przeciw Trójcy Boskiej, królowie: Fryderyk II pruski (przyjaciel pokoju - a wynajdował wojny), Katarzyna II rosyjska (czysta - a była mocno rozpustna, Maria Teresa austriacka (nosiła imię Marii, Matki Jezusa by wyśmiać pokorę i świętość). Trójca ta chwaliła bałwana INTERES. Pojawił się jeden człowiek prawy i pojechał na wojnę do ziemi Wolności - był to Lafayette (walczył o wolność w USA. Tylko naród Polski nie kłaniał się INTERESOWI. Czcił BOGA zawsze i za to Bóg połączył go z Litwą co było zapowiedzią połączenia się wszystkich narodów. Wszędzie też zapanowała Wolność i równość. Król i rycerstwo trzeciego maja chcieli stworzyć wszystkich Polaków braćmi - mieszczan i włościan, nazywano ich szlachtą. Ale królowie obmyślili zdradę by zabić ten Naród. Król pruski przyszedł i nazwał Polaków przyjaciółmi, a był jak Judasz. Dwaj drudzy królowie związali Naród, a Gal zachował się jak Piłat (nie znajdował winy, obmył ręce). Francja stwierdziła, że własną krwią odkupywać go nie będzie. Wypowiedział te słowa Kazimir Prerier, rządca Francji, którego imię znaczy skaziciel, będzie na zawsze potępiony. Rozerwał przymierze ludów. Królowie złożyli Naród w grobie, miarka ich niegodziwości się przebrała. Naród nie umarł, ciało leży w ziemi, a dusza jest w cierpiących. Trzeciego dnia dusza wróci do ciała.
2. Księgi pielgrzymstwa polskiego. „Duszą Narodu Polskiego jest pielgrzymstwo polskie. Ale nie jest bóstwem jak Chrystus i może zabłądzić w otchłani i odwlec swój powrót. Przypowieści:
I O okrętach - małe okręty przybiły do brzegu, duże nie, bo majtkowie popili i zbili busolę. Bez gwiazd jest się niczym. „Gwiazdą pielgrzymstwa jest Wiara niebieska, a iglicą magnesową jest Miłość Ojczyzny”.
II O zapisaniu dziedzictwa - przekazuje się je komuś, kto kocha najwięcej ofiarodawcę. Chrystus nie wskrzesił żadnego filozofa, uczonego czy hetmana, ale Łazarza.
III Zaznanie biedy, braku praw, nieużyteczności swego wykształcenia - to uszlachetnia.
IV Nie warto chronić się u książąt i urzędników (piorun - dąb). O ustroju.
V O cywilizacji - obywatelstwo, cnota pogańska. Potem osiągnięcia ludzi, moda. Cywilizacja musi być chrześcijańska, jeśli chce być godna człowieka. Przypowieść o synach posłanych na naukę: starszych (Francja, Anglia, Niemcy) i młodszych (Polska, Węgry, Irlandia i inne narody wierzące). Starsi wywyższali się, zaś młodzi słuchali ojca.
VI Należy być jak Apostołowie i głosić dobrą cywilizację, posłuszeństwo.
VII Tak, jak Jezus kazał opuścić rodzinę, tak należy opuścić ojczyznę za Wolność. Przypowieść o pożarze, ludziach śpiących, stojących w drzwiach i poczciwych.
VIII O Anglii, owczarni i wilkach.
IX „Bo kto nie wyjdzie z domu, aby zło znaleźć i z oblicza ziemi wygładzić, do tego zło samo przyjdzie i stanie przed obliczem jego”.
X Nie należy komuś wytykać jego błędów. O Czamarze - polskim stroju narodowym.
XI O rozbitkach, kłótniach i powrocie do Ojczyzny.
XV O Żydach, rozbójnikach i człowieku, który bronił.
XVI O podróżujących, przewodniku i jamie.
1
4