Lista wszystkich tematów:
1. Wypis z rejestru gruntów i wyrys z mapy ewidencyjnej.
2. Księgi wieczyste.
3. Akt notarialny.
4. Akt własności ziemi.
5. Decyzja komunalizacyjna.
6. Decyzja o uwłaszczeniu gruntów pod drogami.
7. Postanowienie o zasiedzeniu nieruchomości.
8. Postanowienie o nabyciu spadku.
9. Ustanowienie odrębnej własności lokalu.
10. Ustanowienie użytkowania wieczystego.
11. Służebność.
12. Użytkowanie.
13. Decyzja o ustanowieniu trwałego zarządu.

4. Akt własności ziemi.(to co było na speedyshare)

Dawniej bardzo często, zwłaszcza w stosunkach wiejskich, dochodziło do zawarcia transakcji kupna nieruchomości bez zachowania formy aktu notarialnego, skutkiem czego przeniesienie własność nie było prawnie skuteczne
W podobny sposób zamieniano działki, dzielono gospodarstwa rolne, przekazywano nieruchomości w darowiźnie. Kiedy zachodziła potrzeba wylegitymowania się dokumentem potwierdzającym własność, posiadacz mógł jedynie powołać się na umowę, ustną lub pisemną (tzw. chłopskie umowy), co nie było wystarczające. Państwo nie mogło tolerować takie sytuacji, dlatego też w dniu 26 października 1971r. Sejm uchwalił ustawę o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych (Dz.U. nr 27 poz. 250 ze zm.), która weszła w życie w dniu 4 listopada tegoż roku. Z tym dniem nieruchomości wchodzące w skład gospodarstw rolnych i znajdujące się w tymże dniu w samoistnym posiadaniu (a więc posiadaniu, które nie było zależne od innych osób, np. dzierżawa) rolników stały się z mocy samego prawa własnością rolników. Dotyczyło to sytuacji, w których właściciele działek lub ich poprzednicy objęli te nieruchomości w posiadanie na podstawie umowy: sprzedaży, zamiany, darowizny, umowy o dożywocie lub innej umowy o przeniesienie własności, o zniesienie współwłasności albo umowy o udział spadku; a umowa ta nie była zawarta w przewidzianej prawem formie. Ponadto rolnicy, którzy we wspomnianym dniu posiadali nieruchomości jako samoistni posiadacze nieprzerwanie od lat pięciu, stali się właścicielami tych nieruchomości, nawet jeśli umowy takiej nie zawarli. Jeżeli jednak uzyskali posiadanie w złej wierze, stawali się właścicielami tylko wtedy, gdy posiadali daną nieruchomość co najmniej przez dziesięć lat.

Akty Własności Ziemi były wydawane (z zachowaniem formy decyzji administracyjnej) przez właściwy (do spraw rolnych) organ powiatowej rady narodowej, który stwierdzał nabycie nieruchomości przez posiadacza samoistnego. Jeżeli Akt Własności Ziemi, jest ostateczny (co stwierdzać powinna stosowna na nim adnotacja), to stanowi on podstawę do ujawnienia nowego stanu własności w księdze wieczystej oraz w ewidencji gruntów (art. 15 cyt. Ustawy). W takim wypadku notariusz może sporządzić akt notarialny np. umowy kupna działki gruntowej. (Wobec tego, że w akcie zostanie zamieszczony wniosek o założenie dla nieruchomości księgi wieczystej, konieczne będzie dołączenie do niego: mapy działki, aktualnego wypisu z rejestru gruntów, zaświadczenia o przeznaczeniu działki w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego). W tym wypadku Agencji Nieruchomości Rolnych nie będzie przysługiwało prawo pierwokupu.



Z dniem 6.04.1982 r., niniejsza ustawa traci moc na podstawie ustawy z dnia 26.03.1982 r. (Dz.U. Nr 11, poz. 81), z tym że pozostaje w mocy nabyta na jej podstawie własność nieruchomości oraz związane z tym nabyciem skutki prawne określone w art. 5, 6, i 8-11 tej ustawy. Rozpoznawanie spraw o stwierdzenie nabycia na podstawie tej ustawy własności nieruchomości przez posiadacza samoistnego oraz o odroczenie terminu zapłaty należności z tytułu nabycia własności tych nieruchomości przekazuje się sądom.

Użytkowanie [takie zwykle, nie-wieczyste]

Użytkowanie (łac. ususfructus) - jedno z ograniczonych praw rzeczowych w polskim prawie cywilnym, które polega na obciążeniu rzeczy prawem do jej używania i pobierania jej pożytków. Innymi słowy użytkowanie polega na korzystaniu z rzeczy cudzej. Może być odpłatne albo nieodpłatne, ograniczone terminem albo bezterminowe

Z istoty użytkowania wynika, że przedmiotem tego prawa mogą być rzeczy nie zużywalne, tzn. takie, z których można korzystać bez ich unicestwienia. Jednakże praktyka pokazuje że często przedmiotem objęcia w posiadanie są również rzeczy zbywalne takie jak np. pieniądze, zboże.
Użytkowanie nie wchodzi do spadku po użytkowniku i nie może stanowić ani przedmiotu majątku wspólnego, ani przedmiotu obrotu prawnego.


Obecnie użytkowanie jest regulowane przez Kodeks cywilny. Kodeks wyróżnia trzy odmiany użytkowania
- przez osoby fizyczne,
- przez rolnicze spółdzielnie produkcyjne
- "inne wypadki" (czyli przez osoby prawne pozostałych rodzajów).
Pierwsza i trzecia odmiana są ukształtowane identycznie, natomiast użytkowanie przez rolnicze spółdzielnie produkcyjne jest obecnie instytucją w praktyce martwą.

Użytkowanie powstaje wyłącznie w drodze umowy stron. Nie można go nabyć przez zasiedzenie.
Użytkowanie nieruchomości może zostać ustanowione z zastrzeżeniem warunku lub terminu. Jedynie oświadczenie właściciela obciążanej nieruchomości musi mieć formę aktu notarialnego.

Użytkownik nie jest uprawniony do zastępowania właściciela, gdy osoba trzecia dochodzi przeciwko użytkownikowi roszczeń dotyczących własności rzeczy, ponieważ nie jest właścicielem rzeczy.

Użytkowanie jest prawem niezbywalnym, ściśle związanym z osobą, na rzecz której je ustanowiono, w związku z tym wygasa
• ze śmiercią użytkownika, jeśli jest nim osoba fizyczna
• z chwilą ustania bytu osoby prawnej
• gdy użytkownik przez okres dziesięciu lat nie wykonuje swojego prawa
• w sytuacjach, które prawo cywilne przewiduje jako podstawę wygaśnięcia innych ograniczonych praw rzeczowych.
• z upływem czasu określonego w umowie
• w skutek zrzeczenia się użytkowania
• poprzez wykreślenie go z księgi wieczystej, jeżeli było w tej księdze ujawnione

Po wygaśnięciu użytkowania użytkownik powinien zwrócić przedmiot użytkowany właścicielowi. Rzecz powinna być zwrócona w takim stanie w jakim stosownie do umowy miała się znajdować po upływie terminu użytkowania.

Użytkowanie w swej treści jest praktycznie identyczne z instytucją dzierżawy, przy czym w dzierżawie to strony kształtują uprawnienia i obowiązki, natomiast w użytkowaniu ich stosunek jest sztywny (strony mogą go zmieniać tylko w ściśle określonym, niewielkim zakresie).

Od użytkowania należy odróżnić użytkowanie wieczyste - polega ono na oddaniu w użytkowanie nieruchomości gruntowej będącej własnością skarbu państwa, województwa, powiatu bądź gminy lub związku tych jednostek osobie fizycznej lub prawnej na czas określony 99 lat (wyjątkowo krócej, lecz nie mniej niż 40 lat). Dotyczy głównie gruntów położonych w granicach administracyjnych miast.

Decyzja o ustanowieniu trwałego zarządu. Kto i w jakim trybie może uzyskać trwały zarząd, czy prawo to jest odpłatne.

NAZWA DOKUMENTU
Decyzja o ustanowieniu trwałego zarządu.

PODSTAWA PRAWNA
Dz.U. 1997 Nr 115 Poz. 741. Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

KTO WYDAJE
Decyzję tą może wydać starosta w odniesieniu do nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa oraz organ wykonawczy gminy, powiatu lub województwa w odniesieniu do nieruchomości stanowiących własność samorządu terytorialnego.

KOMU WYDAJE
Podmiotem którego dotyczy trwały zarząd może być tylko państwowa lub samorządowa jednostka organizacyjna bez osobowości prawnej.

SKUTKI PRAWNE
Skutkiem jest decyzja o władaniu nieruchomością przez jednostkę organizacyjna.
Jednostka ta ma prawo do korzystania z tej nieruchomości a także:
• Korzystania z tej nieruchomości zgodnie z działalnością jednostki (zakres jej działania)
• Zabudowy, odbudowy, nadbudowy, rozbudowy, remontu obiektu budowlanego znajdującego się na nieruchomości za zgodą organu nadzorującego
• Oddania nieruchomości bądź jej części w najem, dzierżawę albo użyczenie na czas nie dłuższy niż czas, na który został ustanowiony trwały zarząd (trzeba powiadomić odpowiednie organy jeżeli umowa jest do 3 lat, natomiast uzyskać ich zgodę jeśli okres przekracza 3 lata)

prawo to jest odpłatne

Decyzja komunalizacyjna.

Kiedy i na jakiej podstawie nastąpiła komunalizacja mienia państwowego?


Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej oraz ustawa z dnia 8.03.1990r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz.U. z 2001r. Nr 142 poz. 1591 z późn. zm.) powołały samorząd gminny i nadały osobowość prawną gminom. W konsekwencji część mienia ogólnonarodowego (państwowego) stała się własnością gmin, czyli nastąpiła komunalizacja. Organy administracji rządowej zarządzające majątkiem w imieniu Skarbu Państwa zostały zobowiązane do przekazania na rzecz gmin nieruchomości i mienia ruchomego zgodnie z ustawą z dnia 10.05.1990r. „Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych” (Dz. U. Nr 32, poz. 191 z późn. zm.). W ustawie tej pojawił się przepis zobowiązujący gminy do sporządzania spisów inwentaryzacyjnych przejmowanego z mocy prawa mienia, a szczegółowy sposób dokonywania inwentaryzacji mienia podlegającego komunalizacji został określony w instrukcji stanowiącej załącznik do uchwały nr 104 Rady Ministrów z dnia 09.07.1990r. w sprawie sposobu dokonywania inwentaryzacji mienia komunalnego (M.P. Nr 30 poz.235).

Jakie grunty zostały objęte komunalizacją?

Utworzenie samorządu gminnego pociągnęło za sobą wyposażenie gmin w osobowość prawną. Konieczne było również wyposażenie gmin w niezbędny zasób majątku. Źródłem majątku komunalnego(gminnego)stał się proces komunalizacji mienia państwowego. Mieniem właściwych gmin stało się mienie państwowe należące do:

-rad narodowych i terenowych organów administracji państwowej stopnia podstawowego
-przedsiębiorstw państwowych, dla których organy wyżej określone pełniły funkcję organu założycielskiego;
-zakładów i innych jednostek organizacyjnych podporządkowanych tym organom.

Użytkowanie wieczyste


Użytkowanie wieczyste to prawo podobne do prawa własności. Użytkownik wieczysty dostaje bowiem grunt na własność na okres zazwyczaj 99 lat. Okres użytkowania określony w umowie może być krótszy, ale nie mniejszy niż 40 lat. Aby prawo wieczyste powstało, niezbędny jest wpis do ksiąg wieczystych. Przekazanie w użytkowanie wieczyste następuje tylko wtedy gdy dotyczy to gruntów stanowiących własność Skarbu Państwa położonych w granicach administracyjnych miasta oraz poza jego granicami jeżeli zostały włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta oraz gruntów jednostek samorządu terytorialnego. Dlatego też jedną ze stron w umowie o przekazanie w użytkowanie wieczyste jest przedstawiciel lub pełnomocnik Skarbu Państwa. Drugą stroną są osoby fizyczne lub prawne.

Użytkowanie wieczyste różni się jednak czymś jeszcze od własności. Oprócz ograniczenia w czasie, użytkownikowi w umowie ze Skarbem Państwa narzucone zostają pewne zobowiązania związane ze sposobem wykorzystania gruntu. Na przykład użytkownik może zostać zobowiązany do wzniesienia określonego budynku. Ważne przy tym jest, że w takim przypadku w umowie powinien zostać określony termin rozpoczęcia i zakończenia budowy. W przeciwnym razie nie można mówić o tym że użytkownik dał powód do rozwiązania umowy jeżeli np. nie zaczął budowy po 50 latach użytkowania.

Inne możliwości wygaśnięcia umowy to:
• Upływ okresu zawartego w umowie i jego nie przedłużane
• Zrzeczenie się użytku wieczystego przez użytkownika
• W skutek zgodnych oświadczeń o zerwaniu umowy (z obu stron)
• Gdy użytkownik nie stosuje się do umowy
• Przez wywłaszczenie na podstawie ostatecznej decyzji administracyjnej

Użytkownik wieczysty posiada na własność grunt oraz budynki i urządzenia oddane mu zgodnie z umową. Traci jednak tę własność wraz z wygaśnięciem umowy.

Umowa zapisana jest na 40-99 lat. Może jednak ulec przedłużeniu jeżeli tylko użytkownik w ciągu ostatnich 5 lat trwania umowy zażąda przedłużenie jej o kolejne 40-99 lat. Odmowa w takim wypadku dopuszczalne jest tylko wtedy gdy zagrożony jest interes społeczny.

Umowa o użytkowanie wieczyste zawarta zostaje w formie aktu notarialnego. Tam ustalone są:
• Okres użytkowania wieczystego (40-99lat)
• Cel na który nieruchomość zostaje oddana
• Sposób korzystania z nieruchomości
• Wysokość pierwszej opłaty i opłat rocznych ustalonych na podstawie wyceny. Opłaty te mogą jednak ulec zmianie po uwzględnieniu zmiany wartości gruntu lub ewentualnych zniżek (np. bonifikata przy pierwszej wpłacie)

TEMAT 10
NAZWA DOKUMENTU:
Ustanowienie użytkowania wieczystego.
PODSTAWA PRAWNA:
Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity: Dz. U. 2004 r., Nr 261, poz. 2603 ze zmianami),
Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. 1964 r., Nr 16, poz. 93 ze
zmianami).
OGÓLNIE
Użytkowanie wieczyste to prawo podobne do prawa własności. Użytkownik wieczysty dostaje bowiem grunt na własność na okres zazwyczaj 99 lat. Okres użytkowania określony w umowie może być krótszy, ale nie mniejszy niż 40 lat.

Jakie nieruchomości mogą stać się przedmiotem użytkowania wieczystego, co z budynkami?
Użytkowanie wieczyste dotyczy gruntów stanowiących własność gminy, powiatu, województwa i Skarbu Państwa położonych w granicach administracyjnych miasta oraz poza jego granicami jeżeli zostały włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta oraz gruntów jednostek samorządu terytorialnego. Użytkownik wieczysty jest właścicielem wszelkich obiektów znajdujących się na gruncie, przy czym prawo własności do tych obiektów jest nierozerwalnie związane z istnieniem prawa użytkowania wieczystego do gruntu.

Kto i w jakim trybie może otrzymać prawo użytkowania wieczystego:
Nieruchomość może przejąć w użytkowanie wieczyste osoba fizyczna lub prawna.

1. Prawo powstaje w wyniku zawarcia umowy w formie aktu notarialnego oraz wpisu do księgi wieczystej.
2. Organ oddający nieruchomość w użytkowanie pozostaje właścicielem gruntu i pobiera z tego tytułu opłatę roczną od użytkownika.
3. Użytkownik ma prawa zbliżone do właściciela. Korzysta z gruntu z wyłączeniem innych osób. Może prawem swobodnie rozporządzać, czyli sprzedać je, obciążać, zapisać w testamencie. Użytkownik wieczysty ma pełne prawo własności do budynków postawionych na gruncie.
4. Przysługuje mu również prawo do żądania, przed zakończeniem umowy, przedłużenia użytkowania wieczystego na kolejne okresy od 40 do 99 lat.
5. Właściciel może odmówić wyłącznie ze względu na ważny interes społeczny.

Czynności niezbędne do zaistnienia tego prawa:
1.Musi zostać wykonany projekt zagospodarowania terenu (w tym podziały działek), który następnie musi być zatwierdzony przez organ będący właścicielem nieruchomości.
2.Wojewoda musi wyrazić zgodę na zawarcie umowy.
3.Obie strony muszą podpisać protokół uzgodnień (dotyczący m. In. Pierwszej opłaty za użytkowanie wieczyste oraz opłat rocznych z tego tytułu)
4.Podmiot nabywający prawo do użytkowania wieczystego musi uiścić pierwszą opłatę w wysokości 15-25% wartości gruntu.
5.konieczne jest dokonanie odpowiednich wpisów w księgach wieczystych.

T6 - Decyzja o uwłaszczeniu gruntów pod drogami.

Podział dróg:
Przed 1 stycznia 1999r.:
-drogi krajowe i wojewódzkie należały do Skarbu Państwa;
-drogi gminne były własnością gmin.
Po 1 stycznia 1999r. :
-drogi krajowe stanowią własność Skarbu Państwa;
-pozostałe drogi należą do poszczególnych jednostek terytorialnych

Podstawa prawna:
Ustawa z dnia 13 października 1998 r. Art. 73
Kto uzyskał prawo własności gruntów pod drogami?
Skarb Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego.
Kiedy?
1 stycznia 1999r.
W jakim trybie uzyskano to prawo?
W trybie odszkodowań dla poprzednich właścicieli.

Odszkodowanie o którym wyżej mowa było wypłacane:
1) Przez gminę - drogi gminne
2) Przez Skarb Państwa - pozostałe drogi

Poprzedni właściciele mogli złożyć wniosek o odszkodowanie w okresie 1.01.2001 - 31.12.2005.
Wysokość odszkodowania była ustalana na podstawie wartości nieruchomości z dnia wejścia ustawy w życie.

TEMAT 3

NAZWA DOKUMENTU:
Akt Notarialny
PODSTAWA PRAWNA:
Ustawa "Prawo o notariacie" z 14 II 1991.
KTO WYDAJE:
- Notariusz
- Konsul - pod warunkiem uzyskania od Ministra Sprawiedliwości pisemnego upoważnienia wydanego na wniosek Ministra Spraw Zagranicznych .
Akt staje się ważny w momencie podpisania go przez strony biorąca udział w akcie.
KOMU:
- Osobom uprawnionym, stronom biorącym udział w akcie: spadkobiercą, kupującym nieruchomość, zbywcą nieruchomości.
ELEMENTY AKTU NOTARIALNEGO:
Według prawa polskiego akt notarialny powinien być sporządzony w języku polskim i zawierać:
• dzień, miesiąc i rok sporządzenia aktu, a w razie potrzeby lub na żądanie strony - godzinę i minutę rozpoczęcia i podpisania aktu
• miejsce sporządzenia aktu
• imię, nazwisko i siedzibę kancelarii notariusza, a jeżeli akt sporządził zastępca notariusza - nadto imię i nazwisko zastępcy
• imiona, nazwiska, imiona rodziców i miejsce zamieszkania osób fizycznych, nazwę i siedzibę osób prawnych lub innych podmiotów biorących udział w akcie, imiona, nazwiska i miejsce zamieszkania osób działających w imieniu osób prawnych, ich przedstawicieli lub pełnomocników, a także innych osób obecnych przy sporządzaniu aktu
• oświadczenia stron, z powołaniem się w razie potrzeby na okazane przy akcie dokumenty
• stwierdzenie, na żądanie stron, faktów i istotnych okoliczności, które zaszły przy spisywaniu aktu
• stwierdzenie, że akt został odczytany, przyjęty i podpisany
• podpisy biorących udział w akcie oraz osób obecnych przy sporządzaniu aktu
• podpis notariusza
Gdy forma aktu notarialnego nie zostaje dochowana umowa jest nieważna.
SKUTKI PRAWNE:
Tworzy nowy stan prawny nieruchomości - zmiana właściciela.
ODPIS:
Odpis dokumentu to jest aktem prawnym tej samej treści jak pierwotna wersja dokumentu. Dokuje się go, kiedy akty źródłowe są niedostępne lub dla ułatwienia pracy przy sprawach urzędowych i administracyjnych.

INFO DODATKOWE:

Akt notarialny to sporządzony przez notariusza dokument stwierdzający dokonanie określonej czynności prawnej. Zostaje on sporządzony jeżeli wymagają tego przepisy prawa lub wynika to z woli stron. Najczęściej stwierdza zawarcie określonej umowy np. sprzedaży, darowizny lub zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość.
Akt notarialny wymagany jest, gdy zachodzą następujące przypadki:

1) złożenie oświadczenia woli na piśmie przez osobę nie mogącą czytać (np. niewidomego czy analfabetę),
2) spisanie umowy zobowiązującej do przeniesienia własności nieruchomości lub przenoszącej własność nieruchomości,
3) zrzeczenie się własności nieruchomości,
4) umowa o przedłużenie wieczystego użytkowania,
5) sporządzenie oświadczenia woli właściciela nieruchomości ustanawiającego na niej ograniczone prawo rzeczowe,
6) oświadczenie darczyńcy przy umowie darowizny,
7) sporządzenie testamentu notarialnego,
8) umowa o dział spadku, w skład którego wchodzi nieruchomość,
9) umowa o zrzeczenie się dziedziczenia,
10) umowa zobowiązująca do zbycia spadku,
11) umowa spółki handlowej, z wyjątkiem jawnej,
12) umowa spółki z ograniczoną odpowiedzialnością,
13) statut i akt założycielski spółki akcyjnej,
14) niektóre pełnomocnictwa.

Temat 2. Księgi wieczyste
-tabelka

NAZWA DOKUMENTU:
księgi wieczyste
PODSTAWA PRAWNA:
Ustawa o księgach wieczystych i hipotece (Dz.U. z 2001 Nr 124 poz. 1361 z późn.zm.), zaś kwestie szczegółowe - rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z 17 września 2001 w sprawie prowadzenia ksiąg wieczystych i zbiorów dokumentów (Dz.U. z 2001 Nr 102 poz. 1122 z późn.zm.)
KTO WYDAJE:
Sądy rejonowe
KOMU:
właścicielowi bądź osobie posiadającej interes prawny
SKUTKI PRAWNE:
potwierdzenie stanu prawnego nieruchomości ujawnionego w księdze wieczystej

Każdy może w obecności pracownika sądu zapoznać się z treścią księgi wieczystej, w związku z czym nie można zasłaniać się nieznajomością wpisów w księdze wieczystej ani wniosków, o których uczyniono w niej wzmiankę; zasada nie rozciąga się jednak na akta księgi, które przeglądać może jedynie osoba mająca interes prawny oraz notariusz.
Odpisy
Odpisy ksiąg wieczystych oraz odpisy dokumentów znajdujących się w aktach ksiąg wieczystych wydaje się na żądanie osób zainteresowanych, lub na żądanie sądu,prokuratora, notariusza,organu administracji rządowej oraz jednostki samorządu terytorialnego. Natomiast nie wydaje się dokumentów znajdujących sie w aktach ksiąg wieczystych,jeżeli dokumenty te stanowią podstawę wpisu.

Od 2003 w Polsce jest sukcesywnie prowadzona informatyzacja ksiąg wieczystych. W większości sądów wieczystoksięgowych nowe księgi są od razu zakładane i prowadzone w formie elektronicznej. Pozostałe księgi, prowadzone dotychczas w formie pisemnej, mają zostać zinformatyzowane poprzez przeniesienie ich treści do formy elektronicznej w drodze tzw. migracji odbywającej się w specjalnie do tego celu powołanych ośrodkach migracyjnych. Ze względu na koszt operacja ta potrwa prawdopodobnie kilkanaście lat, jednak pomoże zwalczyć ogromne (do kilkunastu miesięcy) opóźnienia w załatwianiu spraw w sądach wieczystoksięgowych.

W rozporządzeniu ministra sprawiedliwości z dnia 14 lipca 1986r. w sprawie prowadzenia ksiąg wieczystych założonych przed dniem 1 stycznia 1947r. oraz utraty mocy prawnej niektórych takich ksiąg jest mowa,że księgi wieczyste założone przed dniem 1 stycznia 1947r. zwane "księgami dawnymi" prowadzi się według przepisów obecnie obowiązujących. Dla nieruchomości objętej księgą dawną urządza się przy pierwszym wpisie nowa księgę wieczystą,do której przenosi się wpisy z księgi dawnej w taki sposób,aby przeniesiona została tylko ich aktualna treść. Księgę dawną się zamyka.

Temat 11. Służebność

Kodeks cywilny, dział III + artykuł 145.

Ograniczone prawo rzeczowe, obciążające nieruchomość służebną w celu zwiększenia użyteczności innej nieruchomości zwanej władnącą (służebność gruntowa), albo zapewnienie zaspokojenia określonych potrzeb osoby fizycznej (służebność osobista). Jak każde ograniczenie prawo rzeczowe służebność ogranicza możność dysponowania obciążoną nieruchomością przez jej właściciela.

Powstanie służebności:
Służebność może powstać w drodze umowy, której stroną musi być właściciel nieruchomości, która ma zostać obciążona, z mocy orzeczenia sądowego, na podstawie decyzji administracyjnej lub też na skutek zasiedzenia.
Treść służebności:
Służebność jest odpłatna.

służebność czynna - polega na korzystaniu z obciążonej nieruchomości w oznaczonym zakresie, np. w postaci przejazdu, przechodu, drogi koniecznej, czerpania wody

służebność bierna - polega na zakazaniu właścicielowi nieruchomości obciążonej podejmowania określonych zachowań, do których w braku służebności byłby uprawniony w ramach swego prawa własności np. zakaz budowy, zakaz zabudowy przy granicy (służebność światła)

Wygaśnięcie służebności
Służebność wygasa na skutek upływu terminu określonego w umowie, niewykonywania jej przez lat 10 bądź zrzeczenia się uprawnionego. Służebność osobista wygasa przez śmierć uprawnionego

TEMAT 8.
-tabelka
NAZWA DOKUMENTU:
postanowienie o nabyciu spadku
PODSTAWA PRAWNA:
Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. 1964 r., Nr 16, poz. 93 ze zmianami),
Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. 1964 r., Nr 43, poz. 296 ze zmianami).
KTO WYDAJE:
Sąd ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy
(lub jesli nie można tego miejsca ustalić - sąd miejsca w którym znajduje się majątek spadkowy lub jego część; jeśli i tego nie da się ustalić - Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy)
KOMU:
spadkobiercy, wierzyciele spadkodawcy lub spadkobiercy, uprawnieni do zachowku, zapisobiorcy, wykonawca testamentu
SKUTKI PRAWNE:
określenie spadkobierców zmarłego i wysokości ich udziałów w spadku
-pytania bonusowe:
Kto i w jakim trybie może nabyć spadek:
Każdy, kto ma w tym interes (jw.);
Postępowanie o stwierdzenie nabycia spadku toczy się w trybie nieprocesowym (zamiast pozwu składamy wniosek, w którym określamy uczestników postępowania). Może nastąpić również w postępowaniu o dział spadku.
W jakim terminie ma być dokonane stwierdzenie nabycia spadku:
Nie powinno nastąpić przed upływem sześciu miesięcy od otwarcia spadku (czyli śmierci spadkodawcy). Przed upływem tego terminu może jednak nastąpić stwierdzenie nabycia spadku, jeżeli wszyscy znani spadkobiercy złożą oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku. Należy pamiętać, że oświadczenie to można złożyć w toku postępowania o stwierdzenie nabycia spadku (wówczas stwierdzenie może nastąpić później).
Postanowienie o nabyciu spadku określa:
spadkodawcę, spadkobierców, tytuł powołania (ustawę/ testament) oraz w odniesieniu do każdego spadkobiercy wysokość udziału określoną ułamkiem właściwym;

TEMAT 7. Postanowienie o zasiedzeniu nieruchomości.

Podstawa prawna:
• Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. „Kodeks cywilny”, Dz. U. nr 16 poz. 93 z późniejszymi zmianami;
• Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. „O kosztach sądowych w sprawach cywilnych”, Dz. U. z 2005 r., nr 167 poz. 1398 z późniejszymi zmianami;
• Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. „Kodeks postępowania cywilnego”, Dz. U. z 1964 r., nr 43 poz. 296.
Terminy potrzebne do zrozumienia problemu:
• nieruchomości;
• posiadanie samoistne;
• dobra i zła wiara;
• bieg zasiedzenia;
• zasiedzenie.
Kto ma prawo do zasiedzenia nieruchomości?
• osoba fizyczna posiadająca zdolność prawną;
• osoba prawna;
• państwowe i samorządowe osoby prawne inne niż Skarb Państwa;
• województwo, powiat, gmina;
• cudzoziemcy.
Co może być przedmiotem zasiedzenia?
• nieruchomości gruntowe, rolne, leśne i budowlane;
• nieruchomości budynkowe;
• nieruchomości lokalowe;
• rzecz ruchoma.
Warunki niezbędne do przyznania prawa do rzeczy:
• nieprzerwane posiadanie;
• upływ terminu zasiedzenia:
rzeczy ruchome - 3 lata dla posiadania w dobrej wierze (przez cały okres posiadania),
nieruchomości - 20 lat dla posiadania w dobrej wierze oraz 30 lat dla posiadania w złej wierze, ocenianej w momencie objęcia w posiadanie.
Kto i w jakim trybie ma prawo stwierdzić zasiedzenie nieruchomości?
• sąd rejonowy w trybie bezprocesowym.
Zasiedzenie gruntów publicznych.
• możliwe z wyłączeniem nieruchomości służących użytkowi publicznemu oraz ustawowo wyłączonych z obrotu.

t9 ustanowienie odrębnej własnosci lokalu
Problematykę własności lokali regulują: ustawa z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (WłLokU), a także kodeks cywilny z dnia 23 kwietnia 1964 roku.
Samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.
Spełnienie wymagań stwierdza starosta w formie zaświadczenia. Jeżeli jednak dochodzi do ustanowienie odrębnej własności w trybie sądowym - sąd może również ustalić tę cechę na podstawie opinii biegłego.
Ustanowienie odrębnej własności lokali może obejmować wszystkie lokale znajdujące się w danym budynku, ale może dotyczyć tylko niektórych z nich. Dopuszczalne jest też ustanowienie odrębnej własności kilku lokali dla jednej osoby. Nie ma znaczenia, czy z wyodrębnionego lokalu właściciel będzie korzystał sam, czy z rodziną, czy też ma zamiar lokal przeznaczyć na cele komercyjne (np. wynajmować).
Odrębną własność lokali możemy ustanowić na trzy sposoby:I. W drodze umowy,II. W drodze jednostronnej czynności prawnej,III. Na podstawie orzeczenia sądowego,
Umowa o ustanowienie odrębnej własności lokalu powinna być dokonana w formie aktu notarialnego, ponadto niezbędny jest wpis do księgi wieczystej. Jak to podkreśla ustawa i orzeczenie Sądu Najwyższego zarówno wpis do księgi wieczystej odrębnej własności lokalu na podstawie umowy jak i wpis odrębnej własności lokalu w księdze wieczystej dokonany na podstawie postanowienia sądu o zniesieniu współwłasności nieruchomości ma charakter konstytutywny, tzn. że odrębna własność lokalu powstaje dopiero z chwilą wpisu do księgi wieczystej.

---