Trzy największe kinematografie Ameryki Łacińskiej (meksykańska, argentyńska, brazylijska) zdołały zachować względną niezależność i próbowały (mało skutecznie) konkurować z Hollywood. W latach pięćdziesiątych działała w Brazylii Companhia Cinematográfica Vera Cruz produkująca komercyjne filmy, z których jedynie O Cangaceiro / Brazylijski bandyta [1953] w reż. Limy Barreto, lokalna odmiana westernu, odniósł międzynarodowy sukces, jednak głównie dzięki dystrybucji przez amerykańskie studio Columbia. Zawarty w filmie utwór Mulher Rendeira stał się nieoficjalnym hymnem Brazylii w latach 50. XX wieku.
Zapoczątkował gatunek filmowy zwany Cangaço ("nordestern" lub "northeastern” - przeciwieństwo westernu).
Kapitan Galdino Ferreira, wyjęty spod prawa Teodoro, porwana nauczycielka Olívia i “dziewczyna gangu” Maria (egzotyka+piosenki, to chciano ukazać w tych filmach; gangster rozmawia z Maria, która udowadnia mu, że nie nadaje się na szefa gangu
Czas zwrotu kinematografii latynoamerykańskiej ku Europie. Światowe uznanie zyskało wyrafinowane kino Argentyńczyka Leopoldo Torre Nilssona, które nie doczekało się jednak kontynuacji przez innych twórców za względu na wybitnie europejski charakter i tematykę.
Główne filmy:
Días de odio - adaptacja opowiadania Jorge Luisa Borgesa.
Martín Fierro [1968] - o bohaterze argentyńskiego poematu narodowego.
El Santo de la Espada [1970] - o generale José de San Martín (przywódca powstania narodów przeciwko Hiszpanom).
Güemes, la tierra en armas [1971] - o Martínie Miguelu de Güemes (bohater wojny o niepodległość).
Wielu filmowców latynoamerykańskich, m. in. Fernando Birri, Julio García Espinosa i Tomás Gutiérrez Alea, studiowało w latach 50. w szkołach filmowych we Włoszech.
W tym samym czasie w wielu krajach Ameryki Łacińskiej prężnie rozwijał się ruch dyskusyjnych klubów filmowych oraz powstawały pierwsze wyspecjalizowane czasopisma filmowe.
Piosenka: niski horyzont, wysoka przestrzeń nieba, przejazd bandy. Utwory mając cechy piosenki plantacji (głos wiodący + powtarzający).
Fragment filmu:
Martin Feirro: pusta przestrzeń, muzyka, samotny jeździec. Bohater wraca do miejsc, które opuścił. Jest czarno i wszystko zniszczone
Lata 50. XX wieku w kinematografii iberoamerykańskiej - wpływy i rozwiązania