Było zimno i mokro. Padał deszcz. Przygnębiony siedziałem na przystanku. Ostatni autobus odjechał dwadzieścia minut temu, a następny będzie za godzinę… Świetnie, perspektywa siedzenia w zimnie przez dwie godziny wcale mnie nie zadowalała.
Gdy już miałem włożyć w uszy słuchawki od telefonu, aby posłuchać mojej ulubionej piosenki, przysiadł się do mnie starszy pan. Był ubrany dość nietypowo. Miał czarny melonik, frak i dużą, chabrowoniebieską muchę. Spojrzałem na niego zdziwiony. Ona spojrzał w moje oczy. Mierzyliśmy się wzrokiem przez dobrą chwilę.
- Czy my się nie znamy, chłopcze?- zapytał
- Nie sądzę- odpowiedziałem lekko zdziwiony
- No cóż- mówił dalej- jesteś bardzo podobny do innego młodego chłopca. Co ja mówię ten chłopiec, jak go nazwałem, jest już teraz pewnie mężczyzną…
- Możliwe- odparłem dość niechętnie. Nie miałem ochoty na rozmowę z jakimś starszym człowiekiem, którego nie znam, a który zapewne zaraz zgani mnie za to ze jestem młody i „zachowuje się nieodpowiednio”. Myliłem się.
-Wierzysz w cuda, chłopcze?
- Nie…- odparłem z zażenowaniem. Naprawdę nie miałem ochoty wdawać się w dalsza dyskusję.
- Kilka lat temu, całkiem blisko nas wydarzył się pewien cud. Słyszałeś może kiedyś o kokardzie królowej Jadwigi?
No nie, pomyślałem, co on mi tutaj chce wcisnąć, co to za bzdury. Jednak starszy pan kontynuował swoją opowieść:
- Widzisz, jak zapewne wiesz królowa Jadwiga została świętą, a przemiotą, których za życia używał święty, przypisuje się różne moce. Wstążka do włosów królowej Jadwigi, jak głoszą podania, była niebieska i miała moc uzdrawiania. Wystarczyło, że chory dotknął tego kawałka materiału, a choroba ustępowała, rany goiły się a bóle znikały…
Zaciekawiony spojrzałem na staruszka
- Fajnie było by mieć cos takiego, przydatna rzecz- mówiłem- jednak co się stało z tym przedmiotem?
- Tego nikt nie wie- powiedział mężczyzna- Jeden z młodzieńców, którego znalem, właśnie ten podobny do ciebie, obiecywał mi kiedyś że ją znajdzie…
- I co się z nim stało?
- Przepadł bez wieści… Słyszałem później, że widziano go w kilku miejscach, ale było to dawno temu- w czasach po drugiej wojnie światowej. Ciekaw jestem co teraz się z nim dzieje…
Miałem ochotę zadać jeszcze kilka pytań, gdy nagle poczułem że opadam w dół.
Dookoła widziałem ciemność. Ktoś cos krzyczał. Z daleka dobiegały odgłosy krzątaniny, piski jakiejś aparatury. Czułem, jak ktoś przykłada do mojej klatki piersiowej coś zimnego. Wstrząs. Krzyki- mamy go, żyje. I znowu cisza.
Gdy otworzyłem oczy zobaczyłem, że pochyla się nade mną mama. Oczy miała opuchnięte od łez. Postarałem się do nie uśmiechnąć, lecz zamiast uśmiechu na mojej twarzy pojawił się lekki grymas. Ona jednak zrozumiała moje intencje i natychmiast się rozpromieniła.
- Synku, tak bardzo się martwiłam, że już nigdy cię nie zobaczę.
- Co się stało- spytałem
- Było bardzo zimno, wychłodziłeś się. Ale już wszystko dobrze, niedługo wrócisz do domu.
Do Sali szpitalnej wszedł lekarz:
- Mogę prosić Panią na słówko, musi pani podpisać kilka papierków.
Gdy mama wychodziła pomachała mi. Chciałem odwzajemnić gest, lecz gdy tylko podniosłem prawą rękę zamurowało mnie. Na nadgarstku miałem przewiązaną piękną, niebieską wstążkę…
Do dziś zastanawiam się jak znalazła się na mojej ręce. Może to ten starszy pan? A może po prostu miałem szczęście, a wstążka była złudzeniem. Nigdy już się tego nie dowiem…