ŚLĄSKA, WYŻYNA, pd.-zach. część Wyż. Śląsko-Krakowskiej, między Niz. Śląską na zach. i pn., Wyż. Krakowsko-Częstochowską na wsch. a Kotliną Oświęcimską na pd.; wys. 200-400 m, kulminacja na G. Św. Anny (400 m) w garbie Chełm; zbud. z węglonośnych skał wieku karbońskiego, wychodzących na powierzchnię między Zabrzem na zach., Mikołowem na pd. oraz Sosnowcem i Dąbrową Górniczą na wsch.; na karbonie zalegają od pn. dolomity i wapienie środkowotriasowe, które tworzą wzniesienia Chełmu i Garbu Tarnogórskiego, a na wsch. Pagóry Jaworznickie; w pd.-zach. części Wyżyna Śląska, w okolicach Rybnika, utwory karbońskie są przykryte podkarpackim miocenem. W związku z wydobyciem węgla kam., w środk. i pd. części Wyżyny Śląskiej powstały najsilniej uprzemysłowione i zurbanizowane regiony w Polsce — GOP i ROW (13 miast o liczbie ludności przekraczającej 100 tys.); jest to zarazem region o największej w kraju degradacji środowiska naturalnego.