O SZTUCE NAŚLADOWCZEJ"
Poeta jest naśladowcą podobnie jak malarz i rzeźbiarz, jego naśladowcza twórczość musi z natury rzeczy dotyczyć jednego z trzech rodzajów przedmiotów: albo rzeczywistości takiej, jaka była lub jest (realnej), albo takiej, o jakiej się mówi lub myśli, że jest (pomyślanej), albo takiej, jaka powinna być (idealnej). Środkiem wyrażenia tego przedmiotu jest natomiast język poetycki, który może zawierać metafory, glossy oraz inne, liczne środki stylu, na jakie godzimy się u poetów. Zupełnie odmienna jest przy tym zasada poprawności w sztuce poetyckiej niż np. w polityce lub w jakiejś innej sztuce. W sztuce poetyckiej istnieje możliwość popełnienia dwojakiego rodzaju błędu. Jeden rodzaj dotyczy istoty samej sztuki, drugi spraw dla sztuki przypadkowych. Jeśli więc poeta podjął się naśladowania, lecz nie przeprowadził go należycie ze względu na swą nieudolność, popełnia błąd istotny dla sztuki poetyckiej. Jeśli natomiast przedstawi coś niewłaściwie, jak np. konia, który podnosi jednocześnie obie prawe nogi, lub coś, co byłoby błędem z punktu widzenia medycyny czy jakiejś innej sztuki, jego błąd nie dotyczy istoty sztuki poetyckiej.
Epopeja- wywodzi się z tradycji ustnej.
Geneza tragedii
Pierwsze utwory tragiczne powstały w VI w. p.n.e. w starożytnej Grecji. Ich źródłem są obrzędy religijne na cześć Dionizosa, a być może w jakimś stopniu także misteria eleuzyński czy misteria orfickie. Geneza tragedii greckiej jest przedmiotem wieloletniej kontrowersji naukowej obejmującej szeroką gamę sprzecznych stanowisk i tysiące publikacji. Według przekazu Arystotelesa tragedia stanowi przekształcony dytyramb, utwór liryczny (należący do liryki chóralnej) związany z kultem Dionizosa. Dytyramby zawierały w sobie elementy sytuacji dramatycznej, takie jak obecność chóru i koryfeusza. Religijno-kultowa funkcja tragedii greckiej przejawia się także w tym, że wystawiana ona była w czasie święta Dionizjów jako element obrzędów na cześć Dionizosa. Ponadto tematyka tragedii odwoływała się do wierzeń i mitów greckich, początkowo mitów związanych z Dionizosem - tragedie o tematach niemitologicznych (np. historycznych, współczesnych) były w starożytności bardzo rzadkie. Religijna geneza tragedii greckiej była wciąż silnie odczuwana w czasie wystawień utworów tego gatunku w okresie klasycznym. Spektakle te stanowiły bowiem część świąt religijnych - obchodzonych wiosną Dionizjów miejskich, a także przypadających w grudniu Lenajów. Prócz spektaklów odbywały się rozmaite procesje i ofiary, sam ateński Teatr Dionizosa mimo kilkukrotnej przebudowy zawsze posiadał kamienny tron dla kapłana bóstwa i jego ołtarz umiejscowiony na samym środku orchestry. Noszone przez aktorów maski i niektóre stroje wywodzą się z pradawnych rytuałów.
Komedia wywodzi się z pieśni śpiewanych przez świąteczne procesje idące ze wsi do Aten, złożone z przebierańców o twarzach wysmarowanych winnym moszczem. Korowody te przybywały w ostatni dzień świąt, dzień swobody, kiedy pozwalano sobie na bardzo nawet ostre żarty z mieszkańców miasta, którzy w jakiś sposób narazili się obywatelom-wieśniakom. W tym dniu nie wolno się było nikomu obrażać o najsurowszą nawet krytykę. Z takich wiejskich pieśni, poszerzonych o dialog zapożyczony podobno z farsy megarejskiej, i częściowo improwizowanych scenek obyczajowych wyrosła komedia.