Model wielonarodowy, zwany federacją samodzielnych filii, cechuje decentralizacja zasobów i decyzji do względnie niezależnych filii zagranicznych, rozlokowanych w różnych krajach. Filie są niemal miniaturami macierzystej centrali, realizują prawie cały łańcuch wartości i działają w dużej mierze samodzielnie (w ramach przekazanych zasobów i zdolności). W systemie korporacyjnym pozycja „wielonarodowych" filii jest dość silna. Poszczególne jednostki nie mają stałych kontaktów między sobą, lecz są powiązane z centralą KTN. Filie koncentrują swą działalność produkcyjno-handlową na rynkach poszczególnych krajów goszczących, a w istocie realizują strategie zróżnicowane geograficznie. Tego typu strategie i struktury KTN stosują z powodzeniem, jeśli zagraniczne rynki są chronione barierami handlowymi lub jeśli wyroby wymagają znacznych dostosowań do potrzeb lokalnych nabywców, jak np. artykuły spożywcze lub odzież, a także różnego rodzaju usługi.
W modelu międzynarodowym niezależność jednostek jest mniejsza, a wzrasta kontrola i koordynacja ich działalności przez centralę macierzystą. Dotyczy to zwłaszcza zasobów kapitału i technologii, których wykorzystanie produkcyjne jest ściśle „nadzorowane" przez główny sztab.
W KTN o dużej dywersyfikacji produktowej jest wprowadzony dodatkowy szczebel wewnętrznej organizacji, tzw. strategiczne jednostki, grupujące pokrewne produkty i tworzące tzw. ośrodki tworzenia zysków w firmie. Strategie i struktury typu międzynarodowego były i są stosowane w gałęziach o dużej skali wytwarzania, intensywności technologii i środków marketingowych, jak np. przemysł samochodowy, maszynowy, chemiczny.
Globalny model struktury organizacyjnej KTN polega na scentralizowaniu strategicznych zasobów i decyzji — a częściowo również zdalności badawczych i produkcyjnych — w centrali macierzystej oraz na ścisłym koordynowaniu i kontrolowaniu działań dopełniających w zagranicznych jednostkach. Wielkoseryjna produkcja wyrobów najczęściej jest realizowana w kraju macierzystym lub w innym kraju (gdzie jest możliwa znaczna obniżka kosztów), po czym następuje eksport wyrobów do zagranicznych filii prowadzących zbyt na poszczególnych rynkach. Działania filii są ściśle skoordynowane i zintegrowane z centralą macierzystej firmy. Struktury globalne służą realizowaniu bardzo efektywnych strategii kosztowych, o czym świadczy np. wysoka konkurencyjność cenowa wyrobów firm japońskich, preferujących ten model przez długi czas. KTN często stosują globalny model struktury organizacyjnej w następujących gałęziach/branżach: samolotowa, komputerowa, półprzewodników, aparatów fotograficznych, a czasem również w przemyśle samochodowym i farmaceutycznym.
Przejście do transnarodowego modelu struktury organizacyjnej KTN wymaga rekonfiguracji zasobów i zdolności korporacji, dalszej fragmentaryzacji funkcji/operacji oraz zmian w rozdziale i koordynacji zadań, prowadzących do częściowej decentralizacji. Istotną cechą omawianego modelu jest rozproszenie zasobów, funkcji/operacji oraz realizujących je jednostek i zdolności w skali międzynarodowej w celu wykorzystania najbardziej dogodnych warunków produkcyjnych oraz lepszego dostosowania się do zróżnicowanych rynków zbytu. Aby uzyskać wysoką efektywność transnarodowego systemu, działania poszczególnych jednostek są prowadzone w sposób wielkoseryjny i wyspecjalizowany, co oznacza realizowanie funkcji również na potrzeby innych filii. Są to tzw. globalne mandaty, przyznawane dla produktów lub filii. Implikuje to duże, wewnątrzkorporacyjne przepływy półproduktów i wyrobów finalnych, a także przepływy mobilnych zasobów oraz informacji. Przepływy te dokonują się w ramach systemu korporacyjnego, lecz ponad granicami wielu krajów. Jest to przyczyną nadania omawianemu modelowi oraz związanej z nim strategii nazwy „transnarodowy".