Sposoby walki z bezrobociem, Ekonomia, ekonomia


Bezrobocie - oznacza sytuację, w której popyt na siłę roboczą jest mniejszy od jej podaży, czyli na rynku pracy występuje wolna siła robocza nie znajdująca możliwości zatrudnienia. Siła robocza= Bezrobotni + Zatrudnieni. Bezrobocie dzielimy na: frykcyjne - wynika z przerw w aktywności zawodowej spowodowanej zmianą miejsca pracy bądź wchodzeniem na rynek pracy ludzi młodych poszukujących swego pierwszego zajęcia; sezonowe - wynika z sezonowości produkcji w niektórych dziedzinach gospodarki bezpośrednio bądź pośrednio uzależnionych od warunków klimatycznych; strukturalne - wynika ze zmian struktury gospodarki, spowodowanych wprowadzeniem nowoczesnych technologii lub produktów wymagających odpowiednich umiejętności; cykliczne - koniunkturalne wynika z załamania gospodarczego spowodowanego spadkiem popytu na dobra i usługi. Ekonomiści badają rynek pracy posługując się określonymi miernikami takimi jak: współczynnik aktywności zawodowej - oblicza się jako procentowy udział siły roboczej w ogólnej liczbie ludności w wieku produkcyjnym, wskaźnik zatrudnienia - oblicza się jako procentowy udział pracujących w ogólnej liczbie ludności w wieku produkcyjnym, stopę bezrobocia - jako procentowy udział bezrobotnych w zasobach siły roboczej, naturalną stopę bezrobocia - jako procentowy udział ludzi chwilowo nie pracujących z własnego wyboru, lub zmuszonych przez krótki czas nie pracować na skutek zmian strukturalnych w gospodarce, w zasobach siły roboczej. Rząd stara się złagodzić skutki bezrobocia stosując aktywne i pasywne środki zaradcze. Aktywne - prace interwencyjne, publiczne, sezonowe; ochrona istniejących miejsc pracy i tworzenie nowych; kursy dokształcające lub zmieniające kwalifikacje; pożyczki na założenie nowych firm, organizację zatrudnienia u pracodawców zagranicznych. Pasywne - osłona socjalna dla bezrobotnych, promowanie pracy w niepełnym wymiarze godz.; obniżenie wieku emerytalnego.

Aktywne i pasywne środki walki z bezrobociem.

Sytuacja bezrobotnych w krajach bogatych i biednych różni się w istotny sposób. W tych ostatnich bowiem często nie istnieją dostateczne zabezpieczenia socjalne tej kategorii osób, przez co bezrobotny staje się człowiekiem zdanym na łaskę innych ludzi. Występowanie bezrobocia powoduje odsuwanie od głównego nurtu życia społecznego (marginalizacja) wielu osób, zwłaszcza młodzieży, ludzi starszych, osób o niższych kwalifikacjach, cudzoziemców. Marginalizacja ta rodzi kryzysy psychiczne, apatię, skłonność do przestępstw.

W ostatnich latach opracowywane są różnorodne programy walki z bezrobociem. Wielu ekspertów widzi w rozwiązaniu tego problemu w zasadniczym skróceniu czasu pracy oraz rozwoju zatrudnienia w usługach związanych z opieką społeczną, kulturą, oświatą, ochroną środowiska. Program ten może mieć zastosowanie głównie w krajach wysoko rozwiniętych. Kraje słabo rozwinięte, zwłaszcza w warunkach dużego przyrostu naturalnego i niedorozwoju gospodarczego, nie są w stanie zapewnić swym obywatelom odpowiedniej liczby miejsc pracy.

Mimo licznych trudności na drodze reformowania gospodarki Polska jest państwem, które w tempie efektywności zmian znalazło się w czołówce krajów Europy Środkowo - Wschodniej. Zbudowanie gospodarki rynkowej wymaga jednak zarówno konsekwentnej realizacji i kontynuacji zapoczątkowanych przeobrażeń systemowych, jak i przebudowy sfery świadczeń i zabezpieczeń społecznych.

Warunkiem prowadzenia reform rynkowych są zatem: przezwyciężenie recesji i wypracowanie długookresowego planu stabilizacji gospodarki, zdobycie szerokiego poparcia społecznego dla programu reform oraz korzystny dla polskiej gospodarki układ uwarunkowań zewnętrznych.

Państwo, aby wspomóc ludzi bezrobotnych organizuje różne formy pomocy w zakresie

  1. pomocy doradczo - szkoleniowej, czyli:

Pomoc szkoleniowa organizowana jest bezpłatnie lub na korzystnych warunkach finansowych.

  1. pomocy finansowej, czyli:

  • pośrednictwa pracy, czyli: