DEFIBRYLACJA - jest to przepływ przez miokardium prądu elektrycznego o odpowiednim
natężeniu, prowadzący do jednoczesnej depolaryzacji krytycznej masy mięśnia sercowego, pozwala to na uzyskanie kontroli przez tkankę stanowiącą naturalny rozrusznik. Zasadniczym jej celem jest powrót naturalnego krążenia.
po wystąpieniu migotania komór lub częstoskurczu komorowego bez tętna (VF/VT), zanika rzut serca i po 3 minutach rozpoczyna się uszkodzenie mózgu wynikające z niedotlenienia, aby osiągnąć pełny powrót funkcji neurologicznych, należy wcześnie wykonać defibrylację i uzyskać powrót spontanicznego krążenia.
z każdą minutą, która upływa od utraty przytomności do momentu wykonania defibrylacji, śmiertelność wzrasta o 7-10 %, jeśli świadkowie zdarzenia nie wykonują RKO, im krótszy jest czas pomiędzy wystąpieniem VF/VT, a wykonaniem defibrylacji, tym większa szansa na skuteczną defibrylację i przeżycie.
wykonanie RKO, w każdym okresie do momentu wykonania defibrylacji, może podwoić lub potroić przeżywalność w przypadku zauważonego zatrzymania krążenia.
przed przystapieniem do defibrylacji należy zwrocic uwage na : energia defibrylacji, oporność klatki piersiowej, ułożenie elektrod, kształt fali defibrylacji, wielkość ciała ratowanego, wielkość elektrod
nowoczesne defibrylatory umożliwiają monitorowanie EKG za pośrednictwem tych samych elektrod i obserwowanie rytmu serca na monitorze.
Podczas RKO: zapewnij wysokiej jakości uciśnięcia klatki piersiowej: częstość, głębokość, właściwe odkształcenie, zaplanuj działanie zanim przerwiesz RKO, podaj tlen zabezpiecz drogi oddechowe ; nie przerywaj uciskania klatki piersiowej po zabezpieczeniu dróg oddechowych, dostęp donaczyniowy (dożylny, doszpikowy), podaj adrenalinę co 3-5 min, lecz odwracalne przyczyny : tj : Hipoksja, Hipowolemia, Hipo/hiperkaliemia/zaburzenia metaboliczne, zaburzenia zatorowo- zakrzepowe, tamponada osierdzia, zatrucia, odma prężna
Bezpieczne użycie tlenu podczas defibrylacji - w atmosferze wzbogaconej tlenem iskrzenie wskutek niedokładnego przyłożenia łyżek może stać się przyczyną zapłonu; to ryzyko w trakcie defibrylacji może zostać zminimalizowane przez zachowanie następujących środków ostrożności.
między kolejnymi impulsami nie należy sprawdzać tętna oraz innym cech zachowanego krążenia.
gdy defibrylacja nie pomogła, przez minutę wykonuje się RKO (czas wyznacza urządzenie i ponownie analizuje rytm serca). AED (defibrylator) wysyła wskazówki działania i podejmuje kolejną sekwencję impulsów.
KARDIOWERSJA - stosowane są w elektrostymulacji czasowej inwazyjnej.
- elektrody te wprowadzane są przez układ żylny do serca i są to tzw. „elektrody pływające” z balonikiem, umieszczane bez fiksacji w świetle jamy serca (komora prawa - stymulacja VVI w stanach naglących).
Elektrodę wprowadza się przez drogę żylną - z dostępu przez żyłę podobojczykową prawą. Po ustaleniu prawidłowego położenia elektrody, jej końcówkę łączy się z zewnętrznym stymulatorem serca i ustala się parametry stymulacji: amplituda wyższa o 3 mV od progu pobudliwości, częstość stymulacji około 70/minutę. Następnie elektrodę i stymulator przymocowuje się do ciała.
- w innych przypadkach stosuje się wszczepianie elektrody o stymulacji AAI,
DDD.
- wszczepianie wykonuje się na sali zabiegowej gdzie znajduje się dostęp do RTG co umożliwia kontrolę umiejscowienia elektrody.
POWIKLANIA KARDIOWERSJI : niespodziewana bradykardia w przebiegu ostrego zawału serca lub z innych przyczyn. Za bradykardię uznaje się zwolnienie akcji serca poniżej 60 uderzeń/minutę.
Wystąpienie w przebiegu śródoperacyjnym zespołu „chorej zatoki” i wolnego rytmu węzła przedsionkowo-komorowego, który nie reaguje na środki farmakologiczne. Temu stanowi towarzyszy obniżenie średniego ciśnienia tętniczego poniżej 70 mmHg lub zmniejszenie średniego ciśnienia tętniczego do co najmniej 25% wartości w porównaniu z wartościami sprzed indukcji znieczulenia.
Obniżenie średniego ciśnienia tętniczego do 70mmHg- w tej grupie wskazań decyduje anestezjolog w czasie zabiegu, który powinien mieć możliwość szybkiego reagowania i wdrożenia czasowej stymulacji serca, gdyż takie obniżenie średniego ciśnienia tętniczego może powodować uszkodzenia narządowe.
Chirurgiczne: dysfunkcje cewnika, przemieszczanie cewnika, uszkodzenie cewnika,
załamanie cewnika.
Inne: krwiak, zakażenie okolicy wkłucia, odma płucna.
Niechirurgiczne: zaburzenia stymulacji i sterowania; uszkodzenie defibrylatora; zaburzenia
Detekcji (czyli zaburzenia w wykrywaniu dowolnych sygnałów, np. elektrycznych,
promieniowania, w tym np. jonizującego, podwyższeniem progu pobudliwości na bodźce)
1