Wyznaczenie punktów głównych gdy wierzchołek jest dostępny: Ustawiamy teodolit w punkcie (W) załamania trasy i mierzymy bezpośrednio kąty wierzchołkowe β. Jego dopełnienie do 180o daje kąt α, który nazywamy kątem zwrotu stycznych, tworzy go bowiem przedłużenie poprzedniego kierunku trasy z kierunkiem następnym. W czworoboku PWKO kąty przy wierzchołkach P i K =90o , przy O jest równy kątowi α zwrotu stycznych (jest to kąt środkowy łuku). Znajomość kąta β i promienia R wystarczy aby wpisać łuk między dwie proste. Obliczamy PW=KW=Rtg(α/2)=Rctg(β/2). Mierząc na wierzchołku odmierzamy na dwusiecznej kąta β odcinek WS=WO-R=R(1/(cos(α/2)-1)=Rtg(α/2)tg(α/4). Sposobu używamy do wyznaczenia pktu S, wtedy gdy β jest rozwarty. Wówczas odcinek WS jest krótki i łatwo go odłożyć lub przy większym kącie α skorzystać z 2 metody: polega na odmierzeniu odcinka PA na stycznej lub odcinek PB na cięciwie i wystawieniu prostopadłych AS lub BS. PA=PB=Rsin(α/2), AS=BS=R(1-cos(α/2)) lub 3 metody: z pktu P na dwusiecznej WPK lub pktu K na dwusiecznej WKP odmierzamy cięciwy PS=KS=2Rsin(α/4). Wyznaczenie punktów głównych łuku, gdy wierzchołek jest niedostępny: Jeżeli punkt W jest niedostępny, stosujemy pomiary pośrednie mające na celu wyznaczenie kąta wierzchołkowego β i następnie obliczenie długości stycznych. Na stycznych głównych obieramy punkty A i B i mierzymy kąty PAB=180-γ oraz ABK=180-δ oraz odcinek AB. Z trójkąta AWB obliczamy α=γ+δ. Od pktu A odmierzamy odcinek AP=R tg(α/2)-AB(sinδ/sinβ), a od pktu B odcinek BK=R tg(α/2)-AB(sinγ/sinα) - uzyskujemy pkt P i K. Pkt S wyznaczamy z 2,3 metody. |
Tyczenie łuku metodą ortogonalną: Zasada tyczenia metodą ortogonalną polega na zastosowaniu współrzędnych prostokątnych. Początkiem układu jest zatem punkt P a osią x styczna w punkcie P lub cięciwa PK. Przy tyczeniu od stycznej rzędne y rosną w miarę wzrostu odciętych x, osiągając wartość kilkakrotnie większą od najdłuższej rzędnej (będzie nią długość H) przy tyczeniu od cięciwy PK tego łuku. Dlatego czasem może być korzystniejsze tyczenie punktów pośrednich metodą ortogonalną od cięciwy. Przy tyczeniu od stycznej, znając długość promienia R, możemy napisać następujący związek: R2=(R-y)2+x2 z tej zależności wynika wzór: y=(y2/2R)+(x2/2R) który po kolejnych przekształceniach przyjmuje postać y=x2/2R. Jest to równanie paraboli drugiego stopnia, który pozwala obliczyć rzędne y. Za X przyjmujemy zwykle wielokrotności pewnej okrągłej wartości, np: 5, 10, 20m. Cząstki łuku wzrastają tym samym w miarę oddalania się od punktu styczności. Długość ich będzie nieznana. Utrudnia to kontrolę tyczenia i zagęszczania punktów pośrednich. Chcąc tego uniknąć można tyczyć punkty rozmieszczone na łuku w równych odległościach. Chcąc wytyczyć punkty pośrednie w jednakowych odstępach obliczmy najpierw kąt środkowy α, odpowiadający obranej części łuku. Wówczas dla kolejnych jednakowo odległych punktów kąty środkowe liczone od punktu styczności P będą wynosiły: Δα, 2Δα, 3Δα, …, nΔα . Odciętą i rzędną dla każdego z tych punktów możemy określić jako połowę cięciwy i strzałką dla łuku o rozpiętości 2 razy większej czyli: 2Δα, 4Δα, 6Δα, …, 2nΔα. Do obliczenia współrzędnych X i Y kolejnych punktów mamy xn=Rsin(nΔα), ynR[1-cos(nΔα)]. Tyczenie od cięciwy jest jakby tyczeniem od stycznej w punkcie S, przesuniętej równolegle o strzałkę H i połowę cięciwy. W takim przypadku odcięte x i y obliczamy następująco: x=A-x', y=H-y'. Wartości A i H obliczymy ze wzorów podanych już wcześniej przy tyczeniu od stycznej, x` i y` są odciętymi i rzędnymi względem stycznej w punkcie S. Rzędną y` obliczamy jak przy tyczeniu od stycznej stosując wzory: y'=x'2/2R jest to wartość przybliżona rzędnej.
|
Tyczenie prostej przez przeszkody: 1)Tyczenie przez przeszkody odbywa się w sposób pośredni. Jeżeli niezbyt odległe punkty P i K są wzajemnie niewidoczne i nie widać ich również z żadnego punktu pośredniego, to tuż obok przeszkody wyznaczamy w terenie linię pomocniczą PL i mierzymy odcinek KL oraz kąt α na stanowisku L. Następnie poczynając od punktu P, mierzymy odcinki P l', P2' P3'..., a na punktach l', 2' ,3'..., obieranych w terenie w najbardziej odpowiednich miejscach, odmierzamy na prostopadłych obliczone odcinki 11'=(KK'/PK')P1', 22'=(KK'/PK')P2', LK'=LKcosα, KK'=LKsinα itd. Krótkie prostopadłe wystawiamy węgielnica a dłuższe teodolitem. 2).Jeżeli przeszkoda rozciąga się na dużej przestrzeni i celowanie z punktu P na K jest niemożliwe z powodu licznych wyniosłości lub zalesienia trasy, to kierunek prostej możemy w przybliżeniu wytyczyć przez wyznaczenie z mapy topograficznej azymutu magnetycznego odcinka PK i tyczenie go w terenie za pomocą busoli. Tyczenie to prowadzimy wówczas z dwóch stron na spotkanie, stosując krótkie odcinki (około 20m), a po stwierdzeniu odchyłki poprawiamy wyznaczone punkty o wielkości proporcjonalne do odległości. Sposób ten daje dobre rezultaty, jeżeli odcinek PK nie przekracza 1200m. Dokładne jednak wytyczenie trasy przez rozległe przeszkody można wykonać po założeniu specjalnej osnowy. Dla krótszego odcinka prostego może być osnowa poligonowa, a dla długich, wielokilometrowych odcinków lub też toczonych ze specjalną wysoką dokładnością (tunele) zakłada się zwykle sieć triangulacyjną.
|
Tyczenie prostej w terenie falistym: a)W terenie falistym zdarza się że z punktu początkowego widać punkt końcowy i bliskie punkty pośrednie, lecz dalsze są niewidoczne. Wytyczmy najpierw najdalszy punkt pomocniczy M, jeżeli widać z niego punkt końcowy K to sprawdzamy czy kąt PMK jest równy 180° a następnie jeżeli to możliwe tyczymy następny punkt pomocniczy N i dalsze. Jeżeli jednak z pewnego dalekiego punktu M nie widać już punktu K, to do tyczenia dalszych punktów stosujemy metodę przedłużeń. W tym celu ustawiamy teodolit na punkcie M i celujemy na punkt P, po przechyleniu lunety przez zenit wyznaczamy na kierunku MK możliwie daleko położony punkt N1, a następnie w drugim położeniu lunety, punkt N2. Jeżeli punkty N1 i N2 nie pokrywają się to właściwe położenie punktu N otrzymujemy dzieląc odcinek N1N2 na połowę. Z punktu N przedłużamy linię prosta w sposób podobny, aż dojdziemy do pewnego punktu R, z którego punkt K będzie widoczny. Przedłużając dalej tyczoną prostą możemy otrzymać jakiś bliski punkt K'. Po zmierzeniu odcinka KK', prostopadłego do tyczonej linii, przesuwamy wytyczone punkty pośrednie proporcjonalnie do odległości od tego punktu, od którego zastosowaliśmy omówioną metodę przedłużeń. b)Jeżeli punkty początkowy i końcowy nie są widoczne, a w terenie istnieje osnowa geodezyjna, to po nawiązaniu do niej kierunku projektowanej trasy można będzie obliczyć współrzędne punktów P i K. Pozwoli to wyznaczyć kąt, zawarty między tyczoną prostą a kierunkiem na widoczny punkt triangulacyjny lub poligonowy. c)jeżeli punkty P i K nie są wzajemnie widoczne, lecz na kierunku tyczenia istnieje dostatecznie zagęszczona sieć poligonowa, to punkty kierunkowe można wyznaczyć przez obliczenie przecięć prostej PK z bokami poligonowymi albo przez obliczenie domiarów prostokątnych bądź biegunowych do określonych punktów. Jeżeli takiej osnowy nie ma to możemy założyć prostoliniowy ciąg poligonowy wzdłuż trasy i obliczyć go w lokalnym układzie współrzędnych.
|
Główne wymagania geometryczne dla torów podsuwnicowych: 1)rozstaw szyn R(rozpiętość), dla torow o rozstawie R≤10m dopuszczalna roznica (odchylka) między rzeczywistym a teoretycznym rozstawem nie może przekraczać wartości Δ=±3mm, dla torów o rozstawie R≥10m, warości Δ=±(3+1/4(R-10)) więc powinna być mniejsza niż Δ≤15mm 2)odchylenie osi szyn od prostej w płaszczyźnie poziomej nie powinno przekraczać Δ=±10mm 3)różnica poziomów główek szyn (przechyłka boczna) nie powinna przekraczać Δ=±10mm 4)różnica wysokości przekrojów główek szyn w przekroju podłużnym (pochylenie wzdłużne) nie powinna przekraczać Δ=±10mm 5)wzajemne przesunięcie w styku sąsiednich szyn nie powinno przekraczać wartości odchyłki w poziomej Δ≤2mm, a w pionie Δ≤1mm, końce łączących odcinków szyn nie powinny wykazywać szczeliny większej niż 2mm. Zasady i sposoby rozmieszczenia punktów pomiarowych na jezdni: 1.sposób uporządkowany -punkty rozmieszczamy w przekrojach poprzecznych w ustalonych odstępach. Dla jezdni naziemnych odstęp <= ½ szerokości mostu. Dla jezdni wyniesionych odstęp <= ½ szerokości <= 10m .Mamy obserwacje nadliczbowe i można wykonać wstępną analizę dokładności 2.sposób nieuporządkowany - ujmujemy dodatkowo punkty charakterystyczne, reprezentatywne
|
Wyrównanie oraz określenie dokładność pomiarów polowych w płaszczyźnie poziomej: Zaobserwowane wielkości a i b od prostych odniesienia oraz rozstawy R zsumowane w poszczególnych przekrojach pomiarowych toru wyznaczą odcinki, których końce powinny się ułożyć na jednej linii (najlepiej prostej odniesienia). Wskutek błędów pomiarowych pochodzących od warunków pomiarowych (praca na wysokości, ograniczona pomiarowa przestrzeń operacyjna, drgania, itp.), użytych instrumentów (teodolit, tachymetr) i przyrządów (taśmy, łaty, itp.) oraz obserwatora (niedoświetlenie, hałas, itp.) wielkości a i b oraz R obarczone są niedokładnościami. Stąd też przeprowadza się wyrównanie spostrzeżeń poziomych deformacji toru poprzez wpasowanie prostej wyrównującej yt w wyniki pomiarów w oparciu o zasadę metody najmniejszych kwadratów. v=yt-yp, yt=αx+β, m0=pier(|vv|/n-2),=2,5mm Wyznaczenie położenia średnich osi szyn: 1)yp=(y1+y2)/2, rów odchy SUMx2a+SUMxb-SUMxyp=0, SUMxa+nb-SUMyp=0 => a i b, Y1=ax+b+R/2, Y2=ax+b-R/2 2)2SUM(x2)a+2SUM(x)b-(SUMxy1-SUM((R-y2)x))=0, 2SUM(x)a+2nb-(SUMy1-SUM((R-y2))=0, Y1=ax+b, Y2=ax+b+R 3)(SUM(x2p)+SUM(x2L))a+SUM(xp)bp+SUM(xL)bL-(SUM(xpyp)+SUM(xLyL))=0, SUM(xp)a+nbp-SUM(yp)=0, SUM(xL)a+nbL-SUM(yL)=0, Y1i=ax1+b1, Y2i=ax2+b2
|
Tyczenie prostych odcinków tras: l)Jeżeli długość odcinka nie przekracza 2 km, to można zastosować tyczenie zwykłe przy użyciu teodolitu. Na punkcie początkowym P ustawiamy teodolit, a na punkcie końcowym K dobrze widoczny sygnał. Tyczenie zaczynamy od punktu najdalszego i prowadzimy je w kierunku na siebie. Punkty pośrednie 1, 2, 3… zwane kierunkowymi, rozmieszczamy we wzajemnej odległości nie większej niż 300 m, aby później można było między nimi przetyczyć prostą nawet bez posługiwania się teodolitem. Jeżeli punkt końcowy i punkt tyczony są jednocześnie widziane w polu widzenia to wyznaczenie punktu pośredniego można wykonać przy jednym położeniu lunety, lecz jeżeli punkty te znajdują się na różnych wysokościach, to tyczenie należy wykonać przy dwóch położeniach lunety. 2) Tyczenie bardzo długich odcinków tras można wykonać przez wyznaczenie punktu M położonego w pobliżu środka wytyczanego odcinka. Przesunięcie d jakie należy zrealizować aby punkt M znalazł się na tyczonej prostej wyznacza się z następujący sposób: długości odcinków a, b określamy graficzne z mapy, mierzymy kąt (200g - γ). Przesunięcie d wyznaczamy z następujących zależności: sinα=d/b, sinα/sinγ=a/c, d/(b sinγ)=a/(a+b), d=ab/(a+b) sinγ. 3) W przypadku gdy długości odcinków a, b nie da się określić zadanie wykonujemy przez założenie dwóch punktów M1 oraz M2, pomiar kątów: (200g - γ1) (200g - γ2) oraz odcinaka Δ pomiędzy punktami M1 M2.Przesunięcie d2 wyznacza się z poniższych zależności: d1= ab/(a+b) sinγ1, d2=ab/(a+b) sinγ2, d2=(Δd sinγ2)/(sinγ1-sinγ2)
|
Tychenie łuku metodą siecznych (angielską): Jest to najmniej dokładna metoda, jednak możliwość jej stosowania w terenach zarośniętych o urozmaiconej rzeźbie sprawia, że jest często stosowana, zwłaszcza w kopalniach, gdzie nie można zastosować innej metody. Tyczenie metodą siecznych polega na odkładaniu obliczonych rzędnych od przedłużonych cięciw. Tyczenie można wykonywać za pomocą teodolitu (dokładniejsze wyniki) lub bez. Za pomocą teodolitu punkt pośredni 1 wytyczymy odkładając kąt ϕ od stycznej na prawo i na wyznaczonym kierunku odmierzmy obliczoną wartość cięciwy c=2Rsinϕ. Następnie przedłużamy teodolitem cięciwę P-1 i odkładamy od punktu 1 odcinek otrzymując punkt 2`. Stojąc na punkcie 2` odmierzamy prostopadłą do prostej P-2` i odmierzamy na niej odcinek y, otrzymując położenie punktu pośredniego 2. Następnie przenosimy teodolit na punkt 2, odkładamy od cięciwy 2-1 kąt 180-2ϕ i wyznaczamy punkty pośrednie 3 i 4. Rzędną i odciętą obliczamy ze wzorów: x=c cos2φ, y=c sin2φ. Bez teodolitu punkt pierwszy tyczymy za pomocą obliczonej odciętej x1 i rzędnej y1 od stycznej w punkcie P: x1=c cos2φ, y1=c sin2φ. Pozostałe punkty tyczymy jak poprzednio, przedłużając cięciwy, w tym przypadku bez teodolitu.
|
Tyczenie łuku metodą biegunową: Metoda często stosowana, ponieważ można nią łatwo tyczyć punkty w dowolnie wybranych odstępach. Aby ją zastosować wystarczy mieć dany w terenie dowolny punkt łuku P i styczną do niego w tym punkcie. Na punkcie P ustawiamy teodolit i od stycznej odmierzamy kąt ϕ=ΔL/2R*ρ, gdzie ΔL jest to odległość między wytyczanymi pktami. Na wyznaczonym kierunku odmierzamy cięciwę P1=c=2Rsinφ. W ten sposób otrzymujemy punkt pierwszy. Następnie odkładamy od stycznej kąt 2ϕ i do wyznaczonego punktu 1 przykładamy początek taśmy, długością wybranej cięciwy zataczamy taśmą łuk dotąd, aż obraz szpilki przyłożonej do odpowiedniego odczytu na taśmie znajdzie się na kresce pionowej teodolitu. W ten sposób otrzymujemy punkt 2. Podobnie tyczymy następne punkty 3,4,...,n odkładając kąty 3ϕ,4ϕ,…,nϕ i szukając przecięcia optymalnego z cięciwą odmierzoną od punktu ostatnio wytyczonego. Im dalej posuwamy się od punktu początkowego łuku tym mniej dokładnie są wyznaczane poszczególne punkty. Aby temu zapobiec, wyznaczamy część punktów z punktu początkowego, a część z końcowego. Najkorzystniej jest ustawić teodolit w punkcie środkowym łuku. Nie zmieniając stanowiska tyczymy symetrycznie w obie strony, rozpoczynając od punktów głównych P i K.
|
KOM Met. trygonometryczna polega na pomiarze kierunków do punktów kontrolnych, rozmieszczonych na różnych poziomach badanego obiektu. Efektem końcowym jest wyznaczenie wychyleń od linii pionu wierzchołka i innych badanych fragmentów obiektu w stosunku do jego podstawy, przy założeniu, że w czasie pomiaru jest ona stała. Dzięki znajomości bł. pomiaru kierunku możliwe jest określenie liczby serii pomiarów kątowych potrzebnych do osiągnięcia wymaganej dokładności. Po ustaleniu miejsc celowania na poszczególnych poziomach badanego komina należy, przy użyciu teodolitu, pomierzyć do nich kierunki ze wszystkich stanowisk obserwacyjnych. Na każdym z ustalonych poziomów konieczne jest celowanie na obie widoczne tworzące, śr arytm odczytów = kierunkowi do osi komina. Kolejność obserwacji punktów powinna zachować się zgodnie z kierunkiem podziału kręgu poziomego teodolitu. Pomiary należy wykonywać przynajmniej w 2 seriach met. kierunkową. Z obserwacji wykonanych na poszczególnych stanowiskach należy określić wielkości różnic kątowych odpowiadających wyznaczanym wychyleniom osi komina, przyjmując za kierunek odniesienia średnią wartość kierunków na poziom zerowy (najniższy). Różnice te znajduje się przez porównanie kierunków średnich na wyższych poziomach z kierunkiem na poziom zerowy, czyli Δαi = Ki-K0. Następnie oblicza się wartości poprzecznych wychyleń liniowych osi komina względem poszczególnych płaszczyzn kolimacyjnych teodolitów ze wzoru pi=s tgΔαi lub pi=(s/ρ)*Δαi, gdzie : s - dł celowej, ρ = 636620cc. błąd średni wychylenia badanego punktu wyrazi się wzorem mp=(s*√2)/ρ*mk lub mp=(s/ρ)*m Δα gdzie m Δα jest bł śr pomiaru kąta Δα.
|
KOM metodzie bezpośredniego rzutowania polega na zastosowaniu płaszczyzny kolimacyjnej teodolitu do przerzutowania poszczególnych kierunków z punktów badanego obiektu na stałą bazę, którą stanowi łata niwelacyjna umieszczona poziomo i prostopadle do osi celowej między stanowiskiem obserwacyjnym a budowlą. Po każdorazowym wycelowaniu na badany punkt komina opuszcza się lunetę, celując na łatę i dokonuje się z niej odczytu odpowiadającego położeniu kreski pionowej krzyża kresek teodolitu. Pomiar należy wykonać przynajmniej w 2 seriach, w obu położeniach, celując na obie tworzące komina na wybranych poziomach. Z odczytów odpowiadających kierunkom na tworzące na tym samym poziomie oblicza się odczyt średni odpowiadający kierunkowi na oś komina. Porównując następnie obliczone odczyty średnie z analogicznym odczytem średnim dla poziomu odniesienia, otrzyma się wartości wychyleń poprzecznych poszczególnych punktów osi budowli od pionu zrzutowane na łatę. Są to zatem wychylenia poprzeczne określone w pewnej skali, zależy ona od odl stan obserw od badanego obiektu i odl łaty od tego stan. Po obliczeniu różnic średnich odczytów z łaty Δri = Ri- R0, gdzie: Ri - odczyt z łaty odpowiadający kierunkowi do osi komina na danym poziomic, R0 - odczyt z łaty odpowiadający kierunkowi do osi komina na poziomie odniesienia, należy wyznaczyć wychylenia poprzeczne ze wzoru pi = (s/d)*Δri, gdzie : s - odl stan obserw od osi badanego obiektu, d - odl łaty od stan obserwa, Δri - różnica odczytów średnich z łaty. Bł śr wychylenia poprzecznego badanego punktu mp = ((s*√2)/d)*mR lub mp = (s/d)*mΔr, gdzie mΔr jest bł śr określenia odcinka Δr na łacie. Dysponując wartościami wychyleń poprzecznych osi komina, określonymi względem każdego z 3 stan obserw, należy obliczyć poziome wychylenia badanych punktów w przyjętym układzie odniesienia, wykorzystując do tego celu znajomość jednej z dwóch metod opracowania wyników pomiaru: graficzną lub analityczną przybliżoną.
|
KOM Metoda wcięć kątowych polega na wykonaniu obserwacji kątowych z wzajemnie widocznych stanowisk obserwacyjnych w celu wyznaczenia wsp. badanych punktów osi komina, na podstawie których oblicza się następnie wychylenia tych punktów od linii pionu przechodzącej przez punkt odniesienia. Pomiary kątów wykonuje się analogicznie jak dla metody trygonometrycznej (zrektyfikowanym teodolitem sekundowym przynajmniej w 2 seriach, w sprzyjających warunkach atmosferycznych). Z pomierzonych kierunków na lewą i prawą tworzącą komina na danym poziomie oblicza się średnią arytmetyczną, która odpowiada kierunkowi do osi komina na tym poziomic. Następnie dla każdego stanowiska zestawia się kąty między kierunkami na sąsiednie stanowiska i kierunkami na punkty osiowe, położone na kolejnych poziomach badanego komina. Badanie błędu wyznaczenia kierunku pozwoli na przeprowadzenie wstępnej analizy dokładności wyznaczenia położenia badanych punktów za pomocą wzoru mp = + (2√2)/(3√3)*b*mα/ρ., gdzie: b - dł boku osnowy pomiarowej, mα - śr bł pomiaru kąta. Na podstawie dokonanych pomiarów osnowy należy obliczyć dokładne współrzędne stan obserw.
|
KOM Metoda projekcji laserowej jest odmianą metody trygonometrycznej. Osnowa pomiarowa w tej metodzie musi być założona z jednej strony badanego obiektu, aby umożliwić jednoczesną obserwację punktów na zasygnalizowanych poziomach ze wszystkich stanowisk. Na środkowym stanowisku ustawia się teodolit laserowy, który spełnia jednocześnie rolę instrumentu mierzącego i wskazującego poziom obserwacji dwóm pozostałym teodolitom. Ze wszystkich trzech stanowisk wykonuje się obserwacje na obie tworzące komina na poziomie zasygnalizowanym przez światło lasera. Oprócz pomiaru kierunków poziomych konieczny jest również pomiar kątów pionowych w celu określenia wysokości badanych poziomów. Metoda ta jest stosowana w sytuacjach, w których na badanym obiekcie nie można wyodrębnić poszczególnych poziomów obserwacyjnych. Metoda fotogrametryczna Aby określić wychylenie punktów osi komina od pionu, należy wykonać zdjęcia fotogrametryczne badanego obiektu przynajmniej z 2 stanowisk. Osnowa dla pomiaru fotogrametrycznego powinna spełniać takie same warunki, jakie muszą spełniać osnowy do klasycznych pomiarów pionowości. Bardzo istotnym czynnikiem przy pomiarach fotogrametrycznych jest staranne spoziomowanie kamery. Zdjęcia ze wszystkich stanowisk należy wykonywać jednocześnie. W celu wyznaczenia składowych wychylenia punktów osi komina od pionu konieczne jest pomierzenie odległości stanowisk kamer od badanego obiektu. Na wybranych poziomach komina przeprowadza się pomiar współrzędnych tłowych badanych punktów, W oparciu o znane współrzędne tłowe osi komina na wybranych poziomach można obliczyć wychylenie poprzeczne badanych punktów w skali zdjęcia. Następnie, chcąc obliczyć wartości rzeczywistych wychyleń poprzecznych punktów osi komina, należy wymnożyć otrzymane wielkości paralaks przez mianownik skali zdjęcia, czyli pi = pi'*M
|
KOM Operat techniczny W wyniku przeprowadzonych prac polowych i kameralnych powinien powstać operat techniczny zawierający wszystkie dokumenty geodezyjne uzyskane w trakcie pomiaru pionowości komina przemysłowego. Należą do nich: opis badanego obiektu, treść opracowania, wstępna analiza dokładności, szkic osnowy pomiarowej, dzienniki pomiaru osnowy, obliczenia dotyczące osnowy, szkic rozmieszczenia poziomów obserwacyjnych na badanym kominie, dzienniki pomiarowe, zestawienie ostatecznych wyników pomiarów, obliczenia wychyleń poprzecznych osi komina na badanych poziomach, określenie wychyleń badanych punktów komina, wykres rzutu osi komina na płaszczyznę poziomą, wykres rzutu osi komina na dwie płaszczyzny pionowe wzajemnie prostopadłe, wykres przestrzenny osi komina, zestawienie wyników pomiaru pionowości komina, analiza dokładności otrzymanych wyników, sprawozdanie techniczne
|
|