ATRAKCJE TURYSTYCZNE INDII
W mojej pracy mam zamiar przedstawić najbardziej znane i podziwiane zabytki Indii, które przyciągają turystów z całego świata.
Indie to potężny kraj o wielu obliczach. Spotykamy tu niezwykle zróżnicowane krajobrazy - od ośnieżonych szczytów Himalajów do długich piaszczystych plaż Południa,
od gęstej dżungli na północnym wschodzie do rozległych pustynnych obszarów na zachodzie kraju.
Do takich atrakcji należą:
Tadż Mahal to wspaniałe dzieło sztuki architektonicznej, jeden z najbardziej znanych budynków na świecie. Został zaprojektowany i wzniesiony w XVII wieku w Agrze, mieście nad rzeką Jamuna, w indyjskim stanie Uttar Pradesh. Agra leży
w odległości ok. 200 kilometrów od Delhi - dawnej stolicy Indii. Jest to jeden z głównych punktów wielu wycieczek zagranicznych.
Tadż Machal wzniesiony został jako wyraz miłości mogolskiego cesarza Szahdżahana
do Arjmand Banu, perskiej księżniczki która była jego drugą i najukochańszą żoną, którą nazywał Mumtaz Mahal tj. wybranka pałacu. Na łożu śmierci Mumtaz Mahal poprosiła męża by wybudował jej mauzoleum. Obiekt bywa nazywany świątynią miłości.
Budowę zespołu architektonicznego składającego się z mauzoleum Tadż Machal, ogrody
i inne budynki rozpoczęto w 1632 roku. Kompleks zbudowany jest na planie prostokąta
o bokach 580 na 305 m, na południowym brzegu Jamuny. Dłuższy bok przebiega wzdłuż osi północ -południe. Kompleks otoczony jest murem z czerwonego piaskowca, w którego narożnikach wybudowano ośmiokątne wieże. Środkową część placu zajmuje kwadratowy basen, po którego bokach znajdują się dwa pasy przestrzeni. Na pasie północnym mieści się mauzoleum Tadż Mahal z centralnie ustawionym cokołem, a na wschodnim krańcu tego pasa znajduje się meczet, który tworzy część muru zewnętrznego, a jego fasada zwrócona jest ku wschodowi. Po zachodniej stronie kompleksu zbudowano lustrzaną kopię meczetu - budynek nazwano jawab. Na południowym krańcu kompleksu znajduje się wielka wieża bramowa. Najbardziej okazałą częścią kompleksu jest mauzoleum. Stanowi ono szczytowe osiągnięcie architektury mogolskiej. Materiałem budowlanym jest biały marmur. Marmurowe ściany wyłożono półszlachetnymi kamieniami, a z czarnego marmuru wykonano dekoracje kaligraficzne. Mauzoleum wspiera się na czworokątnej pokrytej marmurem platformie, której każdy bok mierzy 95 m i ma wysokość 7 metrów. W rogach kwadratu wznoszą się 42 metrowe minarety. Nad mauzoleum umieszczona jest sferyczna podwójna kopuła, która wznosi się ponad czterema strukturami wspierającymi na wysokości 60 m. W stylu i planie monumentu wyraźnie zaznacza się wpływ architektury perskiej.
Tadż Machal było przez pewien okres zaniedbane i nieomal popadało w ruinę. Na początku XX w lord Curzon, brytyjski wicekról Indii zaczął wielki program renowacji Tadż Machal.
W roku 1983 Tadż Mahal zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury i Natury UNESCO.
Czerwony Fort to budowle silnie ufortyfikowanej rezydencji Mogołów z XVI-XVII wieku. Nazwa budowli pochodzi od materiału z którego została ona wzniesiona tj. czerwonego piaskowca. Czerwony Fort rozpoczęty w 1565r. przez Akbara Wielkiego został znacznie rozbudowany przez Szahdżahana. Typowa dla stylu budowlanego z czasów Akbara jest potężna brama Amar-Singh, strzegąca wejścia do fortu, a przykładami architektury
za panowania Szahdżahana są sala audiencjonalna i perłowy Meczet.
Fort leży wzdłuż rzeki Jamuny, która pełniła rolę fosy - teraz koryto rzeki znajduje się 1km
od fortu. Mur z północno-wschodniej części postawił już w 1546 roku Islam Szah Sur. Budowę fortu rozpoczęto w 1638 roku i skończono w 1648.
Czerwony fort jest jednym z najpopularniejszych obiektów turystycznych w Delhi - przyciąga każdego roku miliony odwiedzających. Jest on również symbolem uzyskania niepodległości w 1947 i tym samym uwolnienia się z rąk Wielkiej Brytanii.
Od 2003 Czerwony Fort został oddany do użytku turystycznego.
W 2007 roku kompleks został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Minaret Kutb Manar w Delhi jest to pierwsza muzułmańska budowla w Indiach. Należał do zespołu świątynnego meczetu Kuwwat-al.-Islam. Jego budowę rozpoczęto
w końcu XII w. na polecenie Kutb-ad-dina, pierwszego sułtana Delhi jako swego rodzaju pomnik zwycięstwa. Charakterystyczne dla minaretu są, zastosowane po raz pierwszy
w Indiach, wykonane z czerwonego i żółtego piaskowca żłobkowania, nadające wieży lekkość i elegancję. Żłobkowania zdobią trzy z pięciu kondygnacji budowli. Budowla
ma wysokość 73 m, średnice u podstawy 14 m, u szczytu 2,5 m. W 1993 r. minaret został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury i Natury UNESCO.
Grobowiec Humajuna zbudowała w latach 1564-1572 Hadżji Begam dla swego małżonka, cesarza Mogołów Humajuna. Jest to imponujaca budowla, w której uwidoczniły się wpływy perskiej sztuki budowlanej. Silne podkreślenie środkowej osi, wysoko sklepione kopuły, perskie łuki to cechy dzięki którym grobowiec, pierwsza tego typu budowla
w Indiach, stał się wzorem dla wspaniałego Tadż Mahal i wielu budowli Mogołów.
Khajuraho - Miasto palm daktylowych, miejscowość w Indiach w stanie Madhya Pradesh, słynąca z zespołu hinduistycznych świątyń wzniesionych między IX a XII w. przez władców z dynastii Chandella.
Według legendy pierwotnie w skład zespołu wchodziło osiemdziesiąt pięć świątyń, do dziś zachowało się mniej niż dwadzieścia. Najbardziej znane świątynie to: Kandarija, Dewi Dźagadamba, Wiśwanatha, Lakśmana .
Wszystkie świątynie ułożone były na osi wschód-zachód. Charakteryzują się dodatkowo portykiem od strony zachodniej do którego prowadzą długie schody. Do portyku przylega sala dla wiernych i sanktuarium. Architektura świątyń symbolizuje świętą górę Meru. Przedmiot kultu w świątyni zwrócony był zawsze ku wschodowi,
Swą sławę zespół zawdzięcza szczególnie bardzo bogatej dekoracji rzeźbiarskiej zewnętrznych ścian świątyń. Tworzą ją rytmiczne układy splątanych ze sobą postaci. Wiele
z nich ma charakter erotyczny, nieraz bardzo śmiały. Wiąże się to ze specyfiką lokalnego hinduizmu. Ćandelowie bowiem popierali skrajne sekty tantryczne, jak kapalikowie, kaulowie, kalamukhowie, czy zwolennicy kultu Sześćdziesięciu Czterech Jogiń. W skład ich pobożności wchodziły również rytuały orgiastyczne, wiążące się z zawieszeniem uznawanych norm moralnych. Zespół świątynny został wpisany w roku 1986 na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Chhatrapari Shivaji Terminus, po otwarciu nazwany Victoria Terminus,
w Bombaju jest wyjątkowym przykładem architektury wiktoriańskiego gotyckiego odrodzenia połączonego z typowymi dla Indii elementami architektonicznymi. Budynek, zaprojektowany przez brytyjskiego architekta Frederick'a Willia'a Stevens'a, stał się symbolem Bombaju, jako “Gotyckiego Miasta”, oraz największym handlowym portem kraju. Terminal powstawał przez 10 lat począwszy od 1878 roku, w wielkim stylu wiktoriańskiego gotyku i oparciu o późnośredniowieczne, włoskie kanony. Jego niezwykłe kamienne kopuły, wieże, ostre łuki i oryginalne rozmieszczenie pomieszczeń zbliżone są do tradycyjnej architektury Indyjskich pałaców. Jest to wyjątkowy przykład spotkania i połączenia dwóch kultur - brytyjscy architekci pracowali tu z hinduskimi rzemieślnikami, aby włączyć hinduskie tradycje oraz idiomy architektoniczne do tworzącego się, unikatowego dla Bombaju stylu.
Fatehpur Sikri wybudowane w II poł. XVI w. przez władcę Akbara, Fatehpur Sikri (Miasto Wiktorii) było stolicą imperium Mogołów jedynie przez ok. 10 lat. Ten kompleks zabytkowych budowli i świątyni w jednorodnym stylu architektonicznym, zawiera jeden
z największych meczetów w Indiach - Dżami Masdźid.
Górskie linie kolejowe w Indiach nadal działające, te osobowe koleje przecinające piękne pejzaże kraju są wyjątkowym przykładem śmiałych, pomysłowych rozwiązań
dla problemu transportu na całkowicie nierównym, górzystym terenie. Kolej Himalajska Dardżyling powstało w 1881 roku, natomiast budowę Koleji Nilgiri Mountain, postulowano od 1854 r., rozpoczęto w 1891 r. a ukończono w 1908 ze względu na trudności górskiej lokacji, która lasuje się na wysokości od 326 m.n.p.m. do 2 203 m.n.p.m. Było to znaczące udogodnienie ze względu na przemieszczanie się ludności oraz rozwój socjalno-ekonomiczny w kręgach kolonii brytyjskich.
Grupa zabytków w Hampi-Gród Zwycięstwa jest to surowy i majestatyczny rejon Hampi był ostatnią stolicą ostatniego wielkiego hinduskiego królestwa Vijayanagar. Jego bajecznie bogaci książęta wybudowali świątynie Dravidian i pałace, które cieszyły się ogromnym zainteresowaniem podróżników pomiędzy XIV a XVI w. Podbity przez muzułmanów z Dekan w 1565 r., w ciągu sześciu miesięcy zostało okrutnie złupione
a następnie porzucone.
Grupa zabytków w Mahabalipuram to grupa sanktuariów, ufundowana przez królów Pallava, została wykuta w skałach wzdłuż Wybrzeża Koromandelskiego w VII i VIII w. Obiekty te słyną zwłaszcza ze swoich rathas (świątynie kształtem przypominające rydwany), mandapas (jaskinie świątynne), wielkich płaskorzeźb na wolnym powietrzu,
jak słynne „Zsłanie (Narodziny) do Gangesu”, oraz świątynia Rivage z tysiącami rzeźb poświęconych świętej Sziwie.
Grupa zabytków w Pattadakal w Karbataka, prezentuje wysoki poziom sztuki eklektycznej, w której - w VII i VIII wieku w czasach panowania dynastii Chalukya - osiągnięto umiejętność harmonijnego połączenia form architektonicznych północnych Indii
z tymi z południa kraju. Zobaczymy tam imponujący ciąg dziewięciu świątyń, takich jak sanktuarium Dżaina. Jedno arcydzieło z tej grupy zdecydowanie się wyróżnia - Świątynia Virupaksha, wybudowana w ok. 740 r. przez królową Lokamahadevi, aby upamiętnić zwycięstwo jej męża - Raja Chola I - nad władcami z południa.
Jaskinie na wyspie Elefanta-„Miasto Jaskiń” na wyspie znajdującej się w Zatoce Omańskiej, niedaleko Bombaju, zawiera zbiór skał, których artystyczne zdobnictwo związane jest z kultem bogini Sziwy. Tutaj hinduska sztuka znalazła ujście swojej ekspresji, zwłaszcza na wielkich płaskorzeźbach w głównej jaskini.
Jaskinie w Ellora to trzydzieści cztery klasztory I świątynie, rozmieszczone
na przestrzeni dwóch kilometrów, zostały wykopane tuż obok siebie w ścianie wysokiego bazaltowego klifu, niedaleko Aurangabad w Maharashtra. Ellora, ze swoimi niezmiennymi zabytkami, których powstanie datuje się na lata od 600 do 1000 r.n.e, ożywia starożytne społeczeństwo Indii. Elura nie jest jedynie kompleksem unikatowych artystycznych i technicznych dzieł, ale także - ze swoimi sanktuariami poświęconymi Buddyzmowi, Hinduizmowi i Dżinizmowi (lub z ang. Dżajnizmowi) - obrazuje ducha tolerancji, który był charakterystycznym dla starożytnych Indii.
Jaskinie wzgórz Adżanta to pierwsza buddyjska spuścizna to jaskinie w Adżanta, których powstanie datuje się na II/I w.p.n.e. W czasach panowania Guptów w Indiach (V i VI w.n.e.), obok jaskiń starszych wykuwano nowe bogato je zdobiąc. Malowidła i rzeźby
w Adżanta potwierdzają mistrzostwo buddyjskiej sztuki religijnej i ogromny wpływ, jakie wywarła ona na indyjską sztukę w ogóle.
Kompleks buddyjski w Sanchi leży na wzgórzu ponad równiną, w odległości ok. 40 km od Bhopal, w miejscowości Sanchi znajduje się grupa buddyjskich budynków (są to trzy stupy, ruiny świątyń i klasztorów oraz pałace). Stopień ich konserwacji nie jest jednolity, ale ogólnie ich powstanie datuje się na wieki II/I p.n.e. Jest to najstarsze buddyjskie istniejące sanktuarium, które było ważnym i wielkim centrum Buddyzmu w Indiach aż do XII w.n.e.
Kompleks świątyń Mahabodhi w Bodh Gaya jest jednym z czterech świętych miejsc połączonych z życiem Buddy, a w szczególności osiągnięciem Oświecenia. Pierwsza świątynia została wybudowana przez imperatora Asoka w III w.p.n.e., a zachowane
tu świątynie datuje się na V i VI w.n.e. Są to jedne z najstarszych świątyń wybudowanych
od razu z kamienia, które zachowały się w Indiach, od późnego okresu panowania Guptów.
Kościoły i klasztory w Goa, pierwszej stolicy portugalczyków w Indiach -
w szczególności Kościół Dobrego (Świętego) Jezusa (port.: Basílica do Bom Jesus)
z grobowcem św. Franciszka-Ksawerego - ukazują drogę ewangelizacji w Azji. Ośrodki te miały ogromny wpływ na szerzenie stylu manuelińskiego (portugalskiego późnego gotyku, manuelino), manierystycznego oraz barokowego w sztuce we wszystkich krajach Azji, gdzie przeprowadzane były misje chrześcijańskie.
Park Archeologiczny Champaner-Pavagadh koncentruje wiele przykładów archeologicznego, historycznego i kulturalnego dziedzictwa. Wszystko to położone jest pośród imponujących krajobrazów zawierających miejsca prehistoryczne (jeszcze z chalkolitu - epoki miedzi), fortece pozostałe po starożytnych Hinduskich stolicach, oraz ruiny XVI w. stolicy stanu Gudżart. Miejsce to zawiera także, obok innych, ślady po fortyfikacjach, pałacach, budynkach religijnych, dzielnicach mieszkalnych, okręgach rolniczych
i instalacjach wodnych, które mogły tu powstawać na przestrzeni od VIII do XIV wieku. Świątynia Kalikamata, na szczycie wzgórza Pavagadh, uważana jest za jedną z ważniejszych
i przyciąga niezliczone ilości pielgrzymów każdego roku. Miejsce to jest jedynym, zachowanym w niezmienionym kształcie przed-mogolskim islamskim miastem.
Park Narodowy Kaziranga w sercu Assam, park ten jest ostatnim miejscem
w Indiach, nie zniszczonym ludzką ręką. Zamieszkuje go największa na świecie populacja nosorożców jednorożnych, obok wielu innych ssaków, takich jak tygrysy, słonie, pantery
i niedźwiedzie, oraz tysiące ptaków.
Park Narodowy Keoladeo to początkowo były to tereny łowieckie dla Maharadży, dziś jest to największy obszar, na którym zimują niezliczone ilości ptaków z Afganistanu, Turkmenistanu, Chin i Syberii. Zanotowane zostały tu 364 gatunki ptaków, łącznie z rzadkim żurawiem syberyjskim.
Park Narodowy Manas lezy na łagodnych zboczach Himalajów, gdzie zalesione wzgórza ustępują miejsca nawarstwiającym się trawiastym obszarom oraz tropikalnym lasom, rezerwat Manas jest domem dla ogromnej liczby różnorodnych gatunków dzikich zwierząt,
w tym zagrożonych wyginięciem, takich jak tygrysy, świnie karłowate, indyjskie nosorożce oraz indyjskie słonie.
Park Narodowy Nanda Devi oraz Park Narodowy Dolina Kwiatów są to jedne
z najbardziej spektakularnych dzikich terenów w Himalajach. Nad wszystkim góruje szczyt Nanda Devi, który wznosi się na wysokość ponad 7 800 m. Park Narodowy Nanda Devi pozostał mniej więcej nietknięty z powodu swojej niedostępności. Jest zamieszkały przez różne zagrożone ssaki, ważnym jest tu zwłaszcza lampart śnieżny, himalajskie piżmowce
oraz nachury (bharal lub owca niebieska). Park Narodowy Dolina Kwiatów jest znany ze swoich łąk endemicznych, alpejskich kwiatów i wyjątkowego piękna natury, jest także domem dla rzadkich i wymierających gatunków zwierząt, takich jak azjatyckie niedźwiedzie czarne, lamparty śnieżne, niedźwiedzie brunatne i niebieskie owce (natury). Te dwa Parki tworzą wyjątkową strefę przejściową pomiędzy łańcuchami górskimi Zanskaru i Wielkich Himalajów, zachwyt nad nimi widać w hinduskiej mitologii, a od stu lat chwalone są także przez górskich turystów jak i botaników.
Park Narodowy w Sundarban obejmuje 10 000 km2 powierzchni wodnej i lądowej (ponad połowa znajduje się na terenie Indii, reszta należy już do Bangladeszu) w delcie Gangesu. Jest to największy na świecie teren lasów namorzynowych. W parku żyje wiele gatunków rzadkich oraz zagrożonych wyginięciem, w tym tygrysy, ssaki wodne, ptak oraz gady.
Skalne schronienia Bhimbetka położone są na podgórzu wzgórz Vindhyan,
na południowym skraju płaskowyżu centralnych Indii. W masywie odkrytych piaskowców, nad stosunkowo gęstym lasem, znajduje się pięć skupisk naturalnych skalnych schronień, ukazujących malowidła, które powstawały na przestrzeni epoki mezolitu aż do okresu historycznego. Kulturowe tradycje mieszkańców dwudziestu jeden wiosek graniczących
z tymi terenami są tu doskonale na naściennych malowidłach.
Świątynia Słońca lezy na wybrzeżach Zatoki Bengalskiej, skąpana w promieniach wschodzącego słońca, wznosi się świątynia Konarak, monumentalne przedstawienie rydwanu bóstwa słońca - Surya. Jego dwadzieścia cztery koła zdobione są symbolicznymi elementami, a zaprzężony jest w sześć koni. Wybudowana w XIII w., jest jednym z najsłynniejszych Brahmanskich sanktuariów w Indiach.
Wielkie Świątynie Chola to dwie wielkie świątynie z XI i XII wieku zostały dodane do kompleksu XI w, świątyń Brihadisvara w Thanjavur w 1978 roku. Wielkie Żyjące Świątynie Chola zostały wybudowane przez królów z imperium Chola, które rozciągało się przez całe południowe Indie i sąsiadujące z nimi wyspy. Grupa ta zawiera obecnie trzy XI
i XII w. Świątynie Chola: Świątynię Brihadisvara w Thanjavur, świątynię Thanjavur
i świątynię Airavatesvara w Darasuram. Świątynia Gangaikondacholisvaramm wybudowana przez Rajendra Pierwszego, została ukończona w 1035 roku. Jej 53 m. wieża sakralna (vimana) ma zaokrąglone rogi oraz łagodnie wznoszące się ku górze, łukowe elementy, które kontrastują z prostą i surową wieżą w Thanjavur. Posiada ona sześć par masywnych, monolitycznych figur dvarapalas (byli to uzbrojeni strażnicy świątyni), które strzegą wejść, wewnątrz zaś niezwykle piękne zdobienia z brązu. Kompleks świątyń Airavatesvara, wybudowanych przez Rajaraja Drugiego w Darasuram, prezentuje 24 m. vimana oraz kamienny posąg Sziwy. Świątynie te świadczą o geniuszu ludu Chola w kwestii architektury, rzeźby, malarstwa oraz wytworów z brązu.
Tak jak widać, Indie są naprawdę pięknym, posiadającym wiele atrakcji krajem.