Śmierć we współczesnym świecie.
Współczesny człowiek, jaki on jest? Czy potrafi odnaleźć w życiu prawdziwe piękno? Czy tylko żyje z dnia na dzień nie troszcząc się o swoją przyszłość? Czy zna prawdziwe przeznaczenie śmierci i czy potrafi się z nią pogodzić? Na te pytania postaram się odpowiedzieć.
Jacy jesteśmy? Jesteśmy konsumentami życia. Jesteśmy przedsiębiorcami, uczniami, profesorami, urzędnikami czy robotnikami. Każdy z nas zajmuje jedną z warstw społeczeństwa, w którym żyje. Mimo to, że różnimy się z wyglądu, statusu społecznego czy posiadanym dobytkiem. Jednak wszystkich łączy chęć dążenia do szczęścia, dobrobytu oraz uznania, które jest ukoronowaniem życia jako członeka danej społeczności. Jednakże współczesny człowiek jest tylko szczęśliwy „od zewnątrz”. Współczesne społeczeństwo zatraciło podstawowy system wartości, zwłaszcza ci najmłodsi. Wartości takie jak poświęcenie, godność czy poszanowanie względem siebie i innych, przeszły do lamusa. Są uważane za zbędne relikty przeszłości. Jednak dużo większym upadkiem współczesnej świadomości człowieka jest jego czysty materializm oraz brak świadomości końca życie - śmierci. „Nic się nie da zmienić: statystycznie wypada jedna śmierć na jednego człowieka”. Te słowa Krzysztofa Mętraka najpełniej wyrażają tę prawdę, która jest niezmienna od tysiącleci. Śmierć była, jest i będzie aż do skończenia świata. Właśnie człowiek współczesny jest najmniej świadomy swojego przemijania, w odniesieniu do ubiegłych stuleci. Nieraz wysłuchując rozmów młodych osób słyszę słowa:
„W średniowieczu to była ciemnota”. Jednak właśnie ten człowiek, który nie ma świadomości swojego końca jest symbole współczesnej ciemnoty, która nie zamyka swych kręgów w jednostkach, lecz ogarnia całe społeczności. Aczkolwiek człowiek nie powinien popadać w żadne skrajności. Należy cieszyć się życiem, ale należy mieć świadomość swojej śmiertelności.
Jak współcześnie interpretuje się pięknie spędzone życie? Zastanawiając się nad tym stwierdzeniem chciałbym najpierw przytoczyć słowa ks. Jana Twardowskiego: „Spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą, I ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą, I nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości Czy pierwsza jest ostatnią Czy ostatnia pierwszą”. Te słowa najpełniej oddają sens życia człowieka. Właśnie miłość względem najbliższych wyrażana za ich życia, jest największym argumentem, którym może się posłużyć człowiek w godzinie swojej śmierci, mówiąc o pięknym życiu. Jednak wielu z nas mogłoby wymieniać liczne przykłady z życia codziennego, gdy to śmierć człowiek jest usprawiedliwieniem bluźnierstwami na jego temat. Nie jeden raz to słyszymy o zamarłym, że był pijakiem, złodziejem lub że sobie zasłużył. Człowieku! Zastanów się, co ty mówisz! Dlaczego usprawiedliwiasz swoje wypowiedzi ty że on już nie słyszy? Dlaczego nie powiedziałeś mu tego prosto w oczy. Właśnie, dlatego, że bałeś się reakcji. Właśnie to jest kłopot współczesnego człowieka, nie potrafi wykorzystać czasu, jakim jest życie do tego by wyjaśnić sobie wszystkie nurtujące go kwestie.
Czy człowiek XXI w. potrafi się pogodzić śmiercią? Dla wielu śmierć jest niepasującym elementem do współczesnego świata. Uważają, że skoro tak dynamicznie rozwija się nauka to śmierć powinna zginąć z egzystencji człowieka. Miej radykalnie powiedzą, że śmierć owszem, ale jak zakończę swoją karierę. Śmierć towarzyszyła ludzkości od zawsze, przez czasy najdawniejsze po czasy nam współczesne, to ona wybiera czas i miejsce swoich żniw. To ona niejednokrotnie zmieniała losy dziejów. I to właśnie ona zawszy będzie towarzyszyć rodzajowi ludzkiemu. Człowiek nauczył się przez te wszystkie stulecia jak „odepchnąć” od siebie śmierć. Jednak czy ten czas zaoszczędzony poprzez leczenie jest w pełni wykorzystany na oswojenie się z przemijaniem i kruchością życia. Obserwując współczesny świat można stwierdzić, że nie. Dlatego zadbajmy o to, aby dobrze przygotować się na ten czas, który na pewno nastąpi. Jako lekturę polecam książkę Erica-Emmanuela Schmitta „Oscar i pani Róża” w której to znajdziemy odpowiedzi na nurtujące nas pytania, w tym głównie jak żyć.
Chciałbym także zwrócić uwagą na rolę osób starszych, które potrafią mówić otwarcie o tych wartościach, które sprawiają że życie jest lepsze. Potrafią mówić o przemijaniu, kruchości życia. Powinniśmy im być wdzięcznie także za ostatnią lekcję jaką nam dadzą, lekcje godnej śmierci - lekcje umierania. Przygotujmy się wszyscy na ten dzień byśmy nigdy nie żałowali żadnej straconej sekundy, swojego życia.
Patryk Banasiak