09.2010 - "Rumianek pospolity w chorobach skóry."

wrzesień 2010, nr 49/27 online RUMIANEK POSPOLITY W CHOROBACH SKÓRY      W lecznictwie daje się zaobserwować pewną sezonowość stosowanych preparatów, starsze, dobre, zastępowane są nowymi, lepszymi specyfikami. Jest to często związane z nowymi odkryciami, aktualnymi standardami, czy też doniesieniami ze świata nauki. W fitoterapii substancje roślinne nie są zastępowane, a raczej poszukuje się nowych wskazań do ich stosowania. Wiele roślin stanowi jakby podstawowy kanon fitoterapii (ziołolecznictwa) od wielu wieków. Klasycznym tego przykładem jest roślina o wielokierunkowym działaniu - rumianek lekarski. Tej substancji roślinnej nie mogłoby zabraknąć w cyklu Herbarium prezentowanym na łamach Aptekarza Polskiego.    Rumianek lekarski (syn. pospolity, prawdziwy, Chamomilla recutita, Matricaria recutita, Matricaria chamomilla) pochodzi z południowej i wschodniej Europy oraz Azji Mniejszej. Aktualnie spotkać go można w całej Europie, w Polsce występuje często na łąkach i nieużytkach. Ze względu na duże zapotrzebowanie surowca jest on uprawiany także na plantacjach.        Koszyczek rumianku (Chamomille anthodium) ma szerokie spektrum działania, głównie jako środek przeciwzapalny, rozkurczowy, wiatropędny i antyseptyczny. Substancja roślinna stosowana jest w preparatach złożonych poprawiających trawienie, jako remedium w chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy, przeciwbiegunkowo, w regulacji przemiany materii, wchodzi także w skład różnego rodzaju kremów kosmetycznych.      Główną biologicznie czynnymi związkami wchodzących w skład rumianku są składniki olejku eterycznego. Substancja roślinna zawiera go od 0,4 do 1,5%, jego najważniejsze komponenty to: chamazulen, alfa-bisabolol i jego tlenki, farnezen, mircen, kadinen. Olejek eteryczny rumianku w postaci naturalnej jest bezbarwny, natomiast w procesie destylacji zmienia barwę na niebieską, co związane jest z rozpadem matrycyny pod wpływem temperatury, w wyniku czego powstaje błękitny chamazulen. Oprócz olejku w surowcu występują także takie grupy związków jak flawonoidy pochodne apigeniny i luteoliny oraz kumaryny (umbeliferon, herniaryna).       Działanie przeciwzapalne i przeciwalergiczne rumianku związane jest z hamowaniem uwalniania histaminy, pobudzeniem czynności układu makrofagów oraz wzmaganiem aktywności fagocytowej leukocytów. Olejkowi także przypisywane jest działanie korzystne na skórę i błony śluzowe.    Wyprysk endogenny (egzema endogenicum, egzema) - jest jedną z najczęstszych chorób alergicznych skóry. Schorzenie może mieć charakter ostry lub przewlekły. Wykwitem podstawowym jest tzw. grudka wysiękowa lub pęcherzyk (tej fazie może towarzyszyć intensywny świąd). Następstwem pęcherzyków są drobne sączące nadżerki, tzw. studzienki, następnie pojawiają się strupy. W okresie cofania się zmian skórnych obserwujemy lekkie zaczerwienienie i złuszczanie naskórka. W łagodnej postaci wyprysk ustępuje bez pozostawienia śladu, cechować go może jednak nawrotowość. W przypadkach przewlekłych obserwować możemy zgrubienie oraz szorstkość skóry. W zależności od fazy oraz przebiegu wyprysku endogennego stosuje się często leki przeciwhistaminowe, miejscowo przeciwzapalne, kortykosteroidy (faza ostra). Nie bez znaczenia jest także właściwa pielęgnacja skóry. W leczeniu wyprysku endogennego można także wspomagająco stosować mieszanki ziołowe zawierające koszyczek rumianku.    W receptariuszach zielarskich jest wiele przykładów recept ziołowych zawierających koszyczek rumianku o wskazaniach dermatologicznych. Poniżej przedstawiono wybrane przykłady mieszanek ziołowych: Rp. Chamomillae Anth. (Koszyczek rumianku pospolitego) Equisetii Herba (Ziele skrzypu) Salviae Folium (Liść szałwii) aa 100,0     Calendulae Flos (Kwiat nagietka) 50,0        MDS. 5 kopiastych łyżek wsypać do 2 litrów wrzącej wody, gotować w ciągu 5 minut. Odwar stosować do przemywania zaognionych miejsc, względnie do kąpieli - 2 razy w tygodniu przy wyprysku endogennym.   Rp. Tormentillae Rhiz. (Kłącze pięciornika) Salicis Cort. (Kora wierzby) Quercus Cort. (Kora dębu) Arnicae Anth. (Koszyczek arniki) Chamomillae Anth. (Koszyczek rumianku pospolitego) aa 50,0    MDS. 4 łyżki mieszaniny ziół zalać ¾ l wody, gotować 5 minut, odstawić na pół godziny. Odwarem robić ciepłe okłady na miejsca zaatakowane wypryskiem endogennym.   Rp. Thymi Herba (Ziele tymianku) Salviae Fol. (Liść szałwii) Chamomillae Anth. (Koszyczek rumianku pospolitego) aa      MDS. Odwar z łyżki na szklankę wody. Do okładów i przemywań. Działanie odkażające, przeciwzapalne i przeciwbakteryjne w wyprysku endogennym.   Rp. Chamomillae Anth. (Koszyczek rumianku pospolitego) Arnicae Flos (Kwiatostan arniki) aa    MDS. Odwar z łyżki na szklankę wody. Do okładów, przymoczków i przemywań w wyprysku endogennym.      Przykłady zielarskich receptariuszy w których skład wchodzi koszyczek rumianku spotkać możemy także m.in. przy czyraczności, trądziku pospolitym i różowatym.   Rp. Chamomillae Anth. (Koszyczek rumianku pospolitego) Salviae Fol. (Liść szałwii) Salicis Cort. (Kora wierzby) Arnicae Anth. (Kwiatostan arniki) aa   MDS. Odwar z łyżki na szklankę wody. Do okładów i przymoczków przeciw czyrakom.   Rp. Salviae Fol. (Liść szałwii) Plantaginis lanc. Fol. (Liść babki lancetowatej) aa 100,0    Chamomillae Anth. (Koszyczek rumianku pospolitego)            Calendulae Flos (Kwiat nagietka) aa 50,0        MDS. 3-4 łyżeczki ziół zalać szkalnką wrzącej wody, ogrzewać pod przykryciem 20 minut. Odwarem zrobić okłady i przemywać chore miejsca w trądziku pospolitym.   Rp. Arnicae Anth. (Kwiatostan arniki) Chamonillae Anth. (Koszyczek rumianku pospolitego) Salicis Cort. (Kora wierzby) aa 50,0   MDS. 4 łyżki mieszaniny ziół zalać 1 litrem wody, gotować 5 minut. Po 10 minutach przecedzić. Odwarem robić okłady przy trądziku różowatym.      Zastosowanie wspomagające fitoterapii w chorobach dermatologicznych nie zawsze jest dostrzeganym przez lekarzy postępowaniem komplementarnym w stosunku do silnie działających leków syntetycznych. Niestety te ostatnie obarczone są często znacznym działaniem niepożądanym. Szczególnie w dermatologii widoczne są efekty stosowania fitoterapii ze względu na synergizm działania związków występujących w roślinach. W dermatologii preparaty roślinne wykazują działanie pomocnicze i ochronne. Zastosowanie ziół w leczeniu chorób skóry ma szczególne uzasadnienie w przypadkach chorób przewlekłych (przeważających w dermatologii). Leki ziołowe działają w sposób najbardziej zbliżony do fizjologicznego przy odpowiednim dawkowaniu można je stosować przez długi okres bez szkody dla ustroju. Jest to szczególnie ważne w leczeniu chorób związanych ze zmienną odczynowością skóry. Leki ziołowe zawierają wiele związków biologicznie czynnych, o skutecznym i ważnym terapeutycznie działaniu: przeciwzapalnym, bakteriostastycznym, przeciwgrzybiczym, odtruwającym, przeciwalergicznym, antymitotycznym, hipotensyjnym, usprawniającym centralne i obwodowe krążenie, usprawniającym przemianę materii, uspokajającym, witaminizującym i remineralizującym.    Należy pamiętać o tym, że terapię ziołową należy skonsultować z lekarzem lub farmaceutą. Nie należy podejmować samodzielnego leczenia. W przypadku wystąpienia reakcji alergicznych stosowanie jakichkolwiek mieszanek ziołowych należy bezwzględnie przerwać. dr n. farm. Tomasz Baj  adiunkt w Katedrze i Zakładzie Farmakognozji z Pracownią Roślin Leczniczych, Uniwersytet Medyczny w Lublinie

---