Aktywizacja mieszkańców domu pomocy społecznej
Aktywizacja - potocznie: uaktywnienie się. Jest to zespół działań mających na celu włączenie człowieka do udziału w różnych dziedzinach życia.
Aktywność - to synonim życia, stały i dostosowany do możliwości danej osoby wysiłek. Jest warunkiem prawidłowego rozwoju. Brak aktywności, kontaktów, pomocy ze strony innych osób daje poczucie własnej nieprzydatności, prowadzi do poczucia krzywdy, izolacji i osamotnienia.
Celem aktywizacji człowieka jest:
Utrzymywanie sprawności fizycznej i zdrowotnej
Usamodzielnienie, pobudzenie zaradności
Nauka współżycia w grupie i środowisku
Utrzymanie bądź obudzenie wiary w sens życia
Rozwijanie różnych zainteresowań
Stymulowanie procesów wyobrażeń i twórczego działania
Rozwijanie osobowości
Analogiczne cele aktywizacji w odniesieniu do mieszkańców domów pomocy społecznej:
Wyrobienie u podopiecznych poczucia społecznej użyteczności
Zapewnienie poczucia bezpieczeństwa
Adaptacja do nowych warunków życia
Podtrzymywanie dotychczasowych więzi rodzinnych
Niwelowanie agresji
Podmiotowe traktowanie podopiecznego
Likwidowanie nudy i jednostajnego trybu życia
Pokonanie trudności w kontaktach z pracownikami DPS
Stosowanie różnych form aktywizacji uzależnione jest generalnie od dwóch grup czynników:
Indywidualnych właściwości podopiecznych
Czynników związanych z warunkami jakimi dysponuje DPS.
Pierwsza grupa czynników:
Wiek
Zainteresowania
Wykształcenie i rodzaj wykonywanego zawodu przed zamieszkaniem w DPS
Stan psychiczny
Samopoczucie podopiecznego
Osobowość podopiecznego
Druga grupa czynników:
Standard DPS (odpowiednie warunki lokalowe, brak barier architektonicznych, istnienie odpowiednio przygotowanych pomieszczeń, jak: sale gimnastyczne, rehabilitacyjne, terapeutyczne , biblioteka, co pozwala prowadzić kilka form terapii)
Autorytet pracowników realizujących program aktywizacji
Zaakceptowanie podopiecznego takim jakim jest
Proces aktywizacji podopiecznych w DPS powinien się odbywać zgodnie z zasadami pracy socjalnej takimi jak:
Poszanowanie godności ludzkiej
Upodmiotowienie decyzji
Etapy aktywizacji mieszkańców DPS:
Postawienie diagnozy społecznej
Planowanie
Realizacja planu
Ocena przebiegu aktywizacji
Etap I - Postawienie diagnozy społecznej
Diagnoza społeczna oznacza rozpoznanie przyczyn występowania niepokojącego stanu jednostki, a z drugiej strony rozpoznanie sił tkwiących w jednostce i jej najbliższym otoczeniu pozwalającym na przezwyciężenie występujących trudności.
Niezbędny materiał do postawienia diagnozy uzyskuje się z dokumentów stanowiących podstawę przyjęcia danej osoby do DPS, rozmów prowadzonych przez pracownika socjalnego domu pomocy oraz obserwacji zachowań i reakcji mieszkańców.
Etap ten powinien być czasem uzupełniony danymi pozwalającymi na opracowanie szczegółowego programu aktywizacji.
Jest bardzo ważne by do zbierania i dokumentowania danych pracownicy posługiwali się specjalnym arkuszem lub skalą. Będzie to pomocne i ułatwi diagnozę.
Etap II - Planowanie
Jest to opracowanie planu postępowania z daną osobą lub grupą osób o podobnych problemach
i zainteresowaniach. Plan powinien być ukierunkowany na ukształtowanie właściwych postaw wychowawczych, zachowania, aktywności - z jednoczesnym uwzględnieniem indywidualnych upodobań, możliwości i systemu wartości mieszkańca DPS. Dla potrzeb terapii zajęciowej należy opracować:
Plan pracy indywidualnej
Plan pracy grupowej
Przy opracowywanie planu aktywizacji należy uwzględnić:
Specyfikę DPS,
Predyspozycję podopiecznego i ocenę w jakim stopniu może on współpracować czy współpracuje z personelem
Specyfikę pracy personelu
Środki materialne.
Etap III - Realizacja planu
Plany indywidualne i grupowe powinny być elastyczne tzn. w trakcie ich realizacji należy, o ile zajdzie taka konieczność dokonywać korekt samej diagnozy jak i ustalonego na jej podstawie planu działania.
Plan może być realizowany w odpowiednio wyposażonych i przystosowanych:
Pracowniach terapeutycznych w domach pomocy
Bezpośrednio w pokoju mieszkańca
Warsztatach terapeutycznych zorganizowanych w domu pomocy i poza nim.
Konkretne czynności wykonywane przez poszczególne osoby lub grupy i określone planem formy aktywizacji mogą być odnotowane przez osobę prowadzącą aktywizację. Informacje powinny dotyczyć efektów osiąganych przez podopiecznych , trudności jakie występują w trakcie wykonywania prac, przyczyn ich wystąpienia, terminu zakończenia realizacji planu.
Etap IV - Ocena przebiegu procesu aktywizacji
Etap ten polega na gromadzeniu danych dotyczących przebiegu procesu aktywizacji i efektów terapii. Przy ocenie należy podać też trudności, które wystąpiły w trakcie realizacji planu terapeutycznego, przyczyny ich powstawania oraz sposób ich rozwiązania. Ocena musi mobilizować do dalszego wysiłku. Nie może być w niej sformułowań zniechęcających. Każdy podopieczny powinien czuć się potrzebny i dowartościowany.
Podstawowe zasady stosowania planu aktywizacji:
Określenie kolejności wykonywanych prac
Eliminowanie z planu czynności rutynowych wykonywanych przez personel i mieszkańców
Pełna integracja współuczestników aktywizacji
Aktualizowanie planu - uzupełnianie o nowe czynności.