LEGENDA O KRÓLU ARTURZE
Król Artur był synem celtyckiego króla Uthera Pendragona i następcą tronu. Jego poczęcie nastąpiło w dość niezwykłych okolicznościach. Uther zakochał się w żonie swojego wroga, Gorloisa z Kornwalii i zapragnął ją posiąść. Podczas oblężenia zamku Gorloisa, Tintagel, Uther wymógł na Merlinie, aby ten nadał mu postać i wygląd wroga i w tym przebraniu „wrócił" do wyczekującej męża Igraine. W tej samej chwili prawdziwy Gorlois poległ w walce. Uther ożenił się z Igraine i adoptował jej dzieci, w tym Morganę le Fey, wielką czarownicę. Ponieważ Brytania odpierała wówczas najazdy Anglosasów, a także pogrążona była w wojnie domowej i czasy były niespokojne, Merlin, największy mag owych czasów, poradził Utherowi, aby jego syn wychowywał się w ukryciu, a jego tożsamość pozostała nieznana. Oddano go zatem na wychowanie Ectorowi z Dzikiego lasu, gdzie chłopiec dorastał, nieświadomy swojego pochodzenia. Po śmierci Uthera doszło do krwawych konfliktów i walk o tron. Merlin, za pomocą magii, umieścił miecz w kamieniu (miecz ten w niektórych legendach utożsamiany jest z Excaliburem) i ogłosił, że ten, kto ów miecz wyciągnie, jest prawowitym następcą tronu Anglii. Oczywiście miecz próbowali wyjąć wszyscy rycerze po kolei, jednak żadnemu się nie udało. Młody Artur spróbował zdobyć miecz dla swojego przyrodniego brata Kaya, potrzebującego broni na turniej. Kiedy, ku zdumieniu wszystkich zgromadzonych, miecz wysunął się z kamienia, Artur został uznany za króla. Po objęciu władzy zgromadził wokół siebie najznamienitszych rycerzy i wyruszył na wojnę przeciwko najeżdżającym Anglosasc czasu opuszczenia Brytanii przez Rzymian powoli i skuta strzeniali się na wyspie. Po wielu wspaniałych bitwach Ai pod Mount Badon i powstrzymał ich pochód. Artur zamieszkał w zamku Camelot, który wzmocnił i ufortyfikował. Jego rycerze spotykali się przy okrągłym stole, który był pomysłem Merlina, walczyli w turniejach i pomagali potrzebującym. Ich najsłynniejszą przygodą była wyprawa po Świętego Graala. Dzięki Merlinowi Artur otrzymał od Pani z Jeziora magiczny miecz Excalibur, który zapewniał zwycięstwo w walce i chronił przed ranami. Ożenił się z piękną Ginewrą. W pałacu mieszkała także przez jakiś czas jego przyrodnia siostra, Morgana le Fey, potężna czarownica. To z jej powodu, a także nieślubnego syna Artura, Mordreda, którego miał ze swoją drugą przyrodnią siostrą, Morgause, wybuchła kolejna wojna domowa, niszcząc pokój w kraju. Podczas rozstrzygającej bitwy zarówno Artur, jak i jego zdradliwy siostrzeniec odnieśli śmiertelne rany. Po Artura przypłynęła wówczas czarna łódź z trzema pięknymi tajemniczymi kobietami na pokładzie (wśród nich była także Morgana), które zabrały go na magiczną wyspę Avalon, aby tam uleczyć jego rany. Jego ciała nigdy nie odnaleziono, a legenda głosi, że Artur spoczywa pod jednym z zielonych wzgórz razem ze swoimi rycerzami, gotowy powrócić w trudnej chwili i ponownie wyzwolić swój kraj. O przygodach Artura i jego rycerzy powstało w średnio legend. Do najsłynniejszych należy opowieść o Świętym Graalu. Sangreal - Święty Graal - był najważniejszym naczyniem w cyklu legend arturiańskich. Miał być to kielich, z którego Jezus pił podczas Ostatniej Wieczerzy i do którego spłynęła Jego krew, kiedy rzymski żołnierz przebił Mu na krzyżu bok. Kielich miał trafić do Anglii przywieziony przez Józefa z Arymatei, który pochował Chrystusa. Graala poszukiwali rycerze Okrągłego Stołu, kiedy ich król utracił siły, a królestwo pogrążyło się w chaosie. Wierzyli, że tylko on jest w stanie uzdrowić Artura. Odnalazł go Sir Galahad, syn Lancelota, ulubionego rycerza Artura i kochanek Ginewry, żony Artura, która wnosi do legendy pierwiastek tajemnicy i romansu.
Ginewra (Guinevere, Guinever) to francuski zapis imienia celtyckiej bogini Gwynhwfar (Biała Chmura), bogini chmur, która często, dla zabawy, przyjmowała formę śmiertelniczki i wywoływała zamieszanie w świecie ludzi. Kiedy tylko Artur został królem i zamieszkał w zamku Camelot, Gwynhwfar wstąpiła do łona rzymskiej księżniczki, której mąż rządził w Brytanii i w ten sposób narodziła się jako piękna śmiertelniczka, Guinevere. Po pewnym czasie wyszła za Artura, chociaż związek ten odradzał królowi jego nadworny mag, Merlin. Guinevere była najpiękniejszą kobietą na świecie i wszyscy rycerze Artura zostaliby z radością jej kochankami, gdyby nie przysięga wierności władcy, którą byli związani. Jedynie Lancelot uległ pięknej królowej. Zdrada ze strony ulubionego rycerza i ukochanej żony złamały serce króla Artura i doprowadziły do upadku Camelotu. Kiedy Okrągły Stół się rozpadł, a jego rycerze przeszli do historii, przewrotna bogini powróciła do swojej pierwotnej postaci i uleciała do nieba, gdzie przebywa po dziś dzień, planując kolejny spektakularny powrót na ziemię. Postacią niewątpliwie najważniejszą w cyklu legend arturiańskich jest Merlin. Był największym magiem Wysp Brytyjskich, kojarzony jest także z druidami. Znany był także pod imieniem Myrddyn. Był doradcą króla Artura, jego opiekunem i mentorem, a także wieszczem i jasnowidzem. Dyskretnie wpływał na losy Brytanii, pomagając w spłodzeniu Artura oraz uczynieniu go królem. Nie wiadomo, kim był. Legendy podają, że mógł być dzieckiem boga i śmiertelniczki. Merlin opiekuje się Brytanią z Zaświatów, dokąd udał się pozwoliwszy uwięzić się czarodziejce Nimue w kropli bursztyn Legendą zawierającą wiele charakterystycznych dla legend arturiańskich wątków, takich jak rycerz w kolorowej zbroi, symbolizujący porę roku lub ideę, gra w ścinanie głów czy termin roku i jednego dnia, obecne są w opowieści o sir Gawainie i Zielonym Rycerzu. Sir Gawain był synem króla Lota z Orkanów lub, w innej wersji, boga-Słońca Llugha. Gawain był rycerzem Okrągłego Stołu, jednym z najlojalniejszych i najszlachetniejszych zwolenników króla Artura. W wigilię Nowego Roku zielony olbrzym wjechał na zamek Camelot i wyzwał najdzielniejszego rycerza, aby odciął mu głowę. W zamian rycerz ów musiał dokładnie za rok i jeden dzień udać się do siedziby Zielonego Rycerza i pozwolić uciąć sobie własną głowę. Gawain zgodził się na warunki olbrzyma i ściął mu głowę, ten zaś włożył ją sobie pod pachę i odjechał. Równo rok i dzień później Gawain wyruszył na poszukiwanie olbrzyma i trafił do zamku lorda Bertilaka, w którym przebywał przez trzy dni i trzy noce. Każdej nocy żona Bertilaka odwiedzała Gawaina w jego komnacie, usiłując uwieść cnego rycerza, ten jednak pozostał nieczuły na jej wdzięki. Czwartego dnia Gawain znalazł się sam na zamkowym dziedzińcu. Nagle ujrzał Zielonego Rycerza, schylił się więc, aby ten mógł obciąć mu głowę, zgodnie z zawartą umową. Olbrzym trzy razy zamachiwał się toporem i za każdym razem zatrzymywał cios tuż nad głową Gawaina, a potem zniknął. Zamiast Zielonego Rycerza Gawain ujrzał stojącego przed nim Bertilaka, który powiedział, że cała historia była próbą wymyśloną przez Morganę le Fey w celu znalezienia najdzielniejszego rycerza w służbie króla Artura. Każdy z zamachów topora odpowiadał nocy pełnej pokus, którym Gawain był w stanie się oprzeć. Gdyby uległ pięknej żonie gospodarza, cios z pewnością by go dosięgnął.
Tajemnicza kraina, a właściwie wyspa, Avalon to miejsce, do którego trafić miał król Artur po swoim zniknięciu (śmierci). Jest to rodzaj baśniowej krainy pełnej szczęścia i przygód. Wedle niektórych interpretacji Avalon to inna nazwa walijskich Zaświatów, Annwn. Nazwa sugeruje, że była to wyspa obsadzona jabłoniami. Tam właśnie zabrany został przez trzy tajemnicze kobiety w czarnej łodzi śmiertelnie raniony król Artur po straszliwej bitwie z armią Mordreda. Legenda głosi, że wiecznie żywy król powróci z Avalon i powiedzie uciśnione ludy brytyjskie ku ostatecznemu zwycięstwu nad wszelkimi wrogami. Wedle podań to właśnie w Avalon ukuto legendarny miecz, Excalibur. Tradycyjnie Avalon kojarzone jest z Glastonbury, przypuszczalnym miejscem pochówku Artura. Glastonbury to miejscowość położona w zachodniej części Anglii, niedaleko Kanału Bristolskiego, jedno z najstarszych świętych miejsc w Brytanii. Jego historia splata się z opowieściami o królu Arturze i świętym Graalu. Na miejscu znajduje się opactwo, miasto oraz Gla-stonbury Tor, tarasowa wulkaniczna skała, na której szczycie znajdują się ruiny starej kościelnej wieży. Dane archeologiczne wskazują, że miejsce to było zamieszkane już w IV-III wieku p.n.e. Miejsce to było najprawdopodobniej także świętym miejscem druidów. Miasto znajdowało się na swego rodzaju wyspie, otoczonej (aż do XVI wieku) ze wszystkich stron przez bagna i dlatego może być kojarzone z tajemniczą wyspą Avalon, na którą zabrano rannego króla Artura. Z Tor również wiąże się wiele legend. Wedle jednej z nich to właśnie owo wzgórze było fortem mitycznego króla, w którym znajdowało się wejście do Annwn, podziemnego świata. W średniowieczu mnisi zbudowali na wzgórzu kościół, który został zniszczony podczas trzęsienia ziemi. Obecne ruiny są ruinami kościoła zbudowanego później, w XIII-XIV wieku. Wedle innej z legend, Studnia Kielicha, która znajduje się u podnóża góry, została zbudowana przez druidów, a jej czerwonawa woda ma właściwości magiczne. Jeszcze inne podanie głosi z kolei, że Józef z Arymatei wrzucił Graala, kielich, z którego Chrystus pił podczas Ostatniej Wieczerzy, do studni, i od tamtego czasu woda w niej zabarwiona jest na czerwono, a ona sama nazwana została Studnią Kielicha. Samo opactwo zostało założone w V wieku przez legendarnego misjonarza, św. Patryka, patrona Irlandii, który tam też miał mieszkać i zostać pochowany. Na ruinach ostatniego kościoła kwitnie słynny Krzak Cierniowy z Glastonbury, który, wedle podania, miał wyrosnąć z kostura Józefa z Arymatei. W opactwie, w sekretnym grobie, pochowani byli także sam król Artur i jego żona Ginewra. W roku 1190 mnisi znaleźli stare ludzkie kości oraz napis „Tu leży sławny Artur na Wyspie Avalon". Kości zostały pochowane w roku 1278 w grobowcu z czarnego marmuru, który został zniszczony podczas dewastacji opactwa w 1539 roku. Glastonbury związane jest z Stonehenge i Avebury, innymi świętymi i tajemniczymi miejscami w Anglii, poprzez podziemne żyły energii, co zostało potwierdzone przez współczesnych radiestetów. W 1929 roku odkryto, że zabudowa i ukształtowanie terenu w obszarze Glastonbury odtwarzały dwanaście znaków zodiaku, jednak pochodzenie wzoru jest nieznane.
2