Prawo - to system norm postępowania ustanowionych przez kompetentny organ państwa
w określonej formie i przypisanym trybie, których realizacja jest zabezpieczona sankcją przymusu państwowego.
System źródeł prawa - jest to określony i odpowiednio uporządkowany zbiór norm, aktów normatywnych.
Akt normatywny - to dokument ustanowiony przez kompetentny organ państwa w określonej formie (np. ustawa, rozporządzenie) i trybie zawierający w swojej treści normy prawne (regulujące jakiś obszar stosunków społecznych).
Budowa aktu normatywnego:
Tytuł:
określenie formy w jakiej akt został ustanowiony np. ustawa;
data ustanowienie danego aktu (dzień, miesiąc, rok);
przedmiot aktu (rodzaj regulowanej materii np. kodeks wykroczeń).
Preambuła - czasami w treści aktu znajduje się swoisty rodzaj deklaracji ustawodawcy (cele, podstawowe wartości danego aktu np. w ustawie o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi).
Przepisy części ogólnej - znajdują się w niej elementy norm prawnych wspólnych dla przepisów części szczególnej np. zasady odpowiedzialności, okoliczności wyłączające bezprawność czynu, definicje ustawowe wyjaśniające znaczenie pojęć, którymi ustawodawca posługuje się w danym akcie normatywnym.
Przepisy części szczególnej - zawierają w swej treści zasadniczą materię aktu normatywnego tj. przepisy prawne w oparciu, o których treść możemy formułować normy prawne.
Przepisy końcowe - składają się na nie przepisy końcowe, przepisy uchylające (derogacyjne), przepisy określające wejście w życie aktu.
Obowiązywanie aktów normatywnych:
w czasie (ustawodawca z reguły sam określa, od jakiego momentu obowiązuje ustanowiony przez niego akt normatywny, który obowiązuje tak długo, dopóki nie zostanie uchylony przez inny akt równorzędny lub wyższy);
przestrzeni (określa zasięg terytorialny obowiązywania aktu normatywnego, który obejmuje całe terytorium państwa, chyba, że akt ten stanowi inaczej);
względem osób (prawo danego państwa wiąże wszystkie osoby fizyczne i prawne na jego terytorium i to niezależnie od ich przynależności państwowej; wyjątki dotyczą np. przedstawicieli dyplomatycznych, którzy korzystają z immunitetu dyplomatycznego).