Ak wykł.8
Środki przemian kulturowych
Trzy elementy:
komunikacja - międzyosobowy proces porozumiewania, obejmujący przekaz informacji oraz samej osoby udzielającej się w nim. Dokonuje się poprzez odpowiednie środki i formy. Jest rzeczywistością wielopłaszczyznową i wieloaspektową.
polityka
ekonomia
Aspekty komunikacji:
filozoficzny
psychologiczny
pedagogiczny
socjologiczny
religijny
Aspekt filozoficzny
Opozycja wobec zgłębienia filozofii świadomości doprowadziła do filozofii języka, z tej tendencji powstała filozofia dialogu (Buber, Tischner), egzystencjalizmu (Jaspers).
Aspekt psychologiczny
Proces mający na celu bezpośrednie (przekaz werbalny i niewerbalny) lub upośrednione (przez język mówiony lub pisany) porozumiewanie się (przekazywanie lub otrzymywanie informacji).
W procesie komunikacji stroną mogą być:
jednostka (dialog wewnętrzny)
jednostki (komunikacja interpersonalna)
podmioty zbiorowe (grupowa, zbiorowa)
urządzenia techniczne (kultura człowiek - maszyna)
środki społecznej komunikacji (telewizja, radio, Internet, prasa)
Komunikacja jako jedno ze wzajemnych społecznych oddziaływań w wymiarze fizycznym (gęstość zaludnienia, podróże-migracje) oraz w wymiarze psychologicznym, jako wiążących ludzi bezpośrednio lub symbolicznie (środki społecznego przekazu).
Komunikacja rodzi większa potrzebę doświadczeń odmienności (geograficznych, politycznych, kulturowych), które są w zasięgu możliwości osób.
Konsekwencje rosnącej roli procesów komunikacyjnych:
nasilenie ruchów migracyjnych
procesy etnicznego wymieszania się
humanizacja działań dużych organizacji
pluralizacja systemów wartości
szybkie tempo zmian instytucyjnych
Aspekt pedagogiczny
Komunikacja odnosi się do relacji wychowawczej rozumianej jako porozumiewanie się wychowanka i wychowawcy w warunkowanej przez nich oraz całą społeczność sytuacji wychowawczej.
W procesie dydaktycznym komunikacja odbywa się w kierunku:
wertykalnym zstępującym
wertykalnym wstępującym
horyzontalnym
Polityka dotyczy życia zbiorowego ludzi zrzeszonych we wspólnotę polityczną (państwo) oraz relacji pomiędzy państwami.
Definicja klasyczna:
Polityka to roztropna realizacja dobra wspólnego.
Polityka dotyczy władzy. Jest to instytucja społeczna odpowiedzialna za sposób w jaki władza jest zdobywana, dzielona i sprawowana.
Definicja władzy:
Zdolność osiągania celów wbrew oporowi innych./M. Weber/
Podział władzy:
nieprawomocność metod: siła fizyczna, wymuszanie uległości
zasoby ekonomiczne
prawomocnie wybrany urzędnik
Sposoby osiągania celów politycznych:
tworzenie grup interesu (związki polityków z organizacjami ludzi dążących do podobnych celów)
naciski polityczne (lobbying)
inicjatywy społeczne
wojna jako kontynuacja polityki przy użyciu innych środków (Karl von Clausewitz)
terroryzm
Ekonomia jest nauką o procesach gospodarczych. Celem jej jest wykrywać i opisywać prawidłowości rządzące tymi procesami (prawa ekonomiczne).
Funkcje ekonomii:
poznawcza - dostarczanie wiedzy o kategoriach, zjawiskach, procesach gospodarczych (co, jak i dla kogo produkować?)
aplikacyjna - ustalenia i wnioski są wprowadzane do działalności gospodarczej
Działy ekonomii:
mikroekonomia - bada poszczególne elementy tworzące gospodarkę
makroekonomia - analizuje gospodarkę w całości
Celem ekonomi jest zaspokajanie ludzkich potrzeb.
Rodzaje potrzeb:
biologiczne - zaspokajanie głodu, pragnienia
materialne - samochód ubranie
społecznie i indywidualne
wyższego rzędu - zdobywanie wiedzy, rekreacja
Ekonomiczne dążenie do wytwarzania potrzeb i ich realizacja jest procesem narastającym i wykorzystującym wszelkie środki do realizacji celów. Służy temu celowi polityka oraz nowoczesne technologie, które tworzone jako potrzeba kreują nowe potrzeby.
Sprzężenie się tych sił powoduje gwałtowne zmiany kulturowe w sferze materialnej, psychologicznej, behawioralnej i aksjonormatywnej.
Podłoże zrozumienia społecznych i personalnych aspektów przemian kulturowych:
globalizacja jako makrostrukturalne zjawisko społeczne
problematyczność tożsamości kulturowej
nasilająca się mobilność składu wielu grup o różnym czasie trwania, odmiennych motywacjach, indywidualizacji stylu życia
dylematy związane z dekompozycją tradycyjnych wzorców
Związki obyczajowości z kultem ciała i potrzebami człowieka
Obyczaj - powszechnie przyjęte formy zachowania z oceną moralną, utwierdzone tradycją i akceptowane przez określoną zbiorowość na danym terenie i określonym czasie.
Cechy obyczajów:
maja charakter trwały
są obarczone środkami przymusu moralnego regulują sprawy wykraczające poza obowiązujące prawa
Obyczajowość dotycząca cielesności. Powody awansu cielesności:
pielęgnacja ciała od higieny do kondycji
eksponowanie ciała jako towaru
zaspokajanie potrzeb bytowych
wartość witalna
Przewartościowanie ciała. Kanon estetyczny:
młodość
uroda
zdrowy wygląd
smukła sylwetka
ciało wypielęgnowane, przyodziane w seksowny strój
Dominujące wzory kobiet i mężczyzn
Model kobiety tradycyjnej
- emocjonalne, delikatna, łagodna, uległa, zdolna do poświęcenia się dla innych, empatyczna, opiekuńcza, ciepla w relacjach z innymi ludźmi
model kobiety lansowanej w mediach
- wariant tradycyjny: średni wiek, niekiedy babcie, troszczące się o dom
- wariant nowoczesny: młoda, zadbana, śledząca nowości
Mężczyzna lansowany w mediach:
- głowa rodziny, pan domu, dżentelmen, zdecydowany, przystojny, wysportowany
- w popkulturze - macho, playboy, metroseksualny
Modny ubiór
media spowodowały uniformizację standardów w modzie
obserwowalne nasilenie indywidualizacji ubioru
moda uzależniona jest od norm obyczajowych, które uległy liberalizacji, stąd tendencja do obnażonego ciała lub jego części, ukazywanie bielizny jako stroju wierzchniego
stylizacja ubioru u ludzi młodych uzewnętrznia ich tożsamość
Komercjalizacje w handlu:
antropomorfizacja domów handlowych
wykorzystywanie świąt państwowych i religijnych w marketingu
tworzenie w centrach handlowych atmosfery kontaktu z kulturą i prestiżem
organizowanie nisz do realizacji swoich pasji do dobrych skojarzeń
wydłużenie czasu pracy w celu permanentnej dostępności na wyciągniecie ręki.