Dworskość poezji J.A. Morsztyna
Jan A. Morsztyn pochodził z zamożnego, wpływowego rodu. Był arianinem; człowiekiem wykształconym. Związany był z dworem Tęczyńskich i królewskim: Władysława IV i Jana Kazimierza. Oskarżony o zdradę schronił się we Francji. Zyskał miano „polskiego Marinie-go". Wiersze zawarł w tomach „Lutnia" i „Kanikuła, albo psia gwiazda". Tematykę poezji stanowi życie towarzyskie i miłość. W sonecie „Cuda miłości" autor za pomocą antytez („Jak żyję, serca już nie mając") wyraża cierpienie zakochanego człowieka, który nie jest w stanie uwolnić się od uczucia. Sonet jest często używany do określania uczuć. (Zawiera 2 zwrotki po 4 wersy i 2 po 3). Utwór „Niestatek" ukazuje portret kobiety jako zmiennej osobowości. Styl wiersza cechują kontrasty (opozycyjne zestawienia), anafora (prawie każdy wers rozpoczyna się od jednego wyrazu) oraz gradacja (stopniowanie). Sonet „Do trupa" porównuje człowieka pogrążonego w uczuciu i martwego. Poprzez koncept i hiperbolę autor dochodzi do wniosku, iż sytuacja tego drugiego jest lepsza.
Wiersze Morsztyna informują, że poezja nie musiała ograniczać się do wiernego odwzorowy-wania rzeczywistości. Była ona zmysłowa; odbieranie wrażenia swiata odbywało się przez zmysły zwane „informatorami duszy". Dworskość poezji ujawnia się także w jej sprawności językowej. Według marinistów powinna była zaskakiwać metaforami, śmiałymi porównania-mi i paradoksem.