RAZ W PARYŻU

Narrator: – Słuchajcie kochani. Chcemy wam przedstawić sztukę z samego Paryża, o istocie tworzenia... Wystąpi poetka Ara, malarz Stefanjo i tajemniczy Roberto. Ulica Paryża, poeci w rynsztokach, piękne kurtyzany za rogiem, tu chce się żyć!

Ara: – Paryż, Paryż... miasto poetów. Piękne wiersze tutaj tworzę, bo cudownie jest na dworze...

Stefanjo: – Ładnie Ara. Nawet się zrymowało.

Ara: – W poezji nie rym jest najważniejszy, ale żarrr uczuć. Metaforrra i ekstaza!

Stefanjo: – Nie rozumiem. Możesz mi to namalować?

Ara: – Słowami namaluję: czarny, żółty, czerwony, błękit, zieleń, jeleń!

Stefanjo: – Jeleń! Już nie chcę rozumieć.

Ara: – Wy malarze, to tylko pędzel, paleta i maziać! (nagle chętna) Namaziaj mnie!

Stefanjo: – Nie, tego faceta maziam. (pokazuje na widza o szlachetnych rysach)

Ara: – Ech wy. Nie widzicie piękna wewnętrznego.

Stefanjo: – Widzę. Tylko piękno wewnętrzne maluję pod spodem, a na wierzchu tego faceta.

Ara: – My poeci jesteśmy eteryczni, a wy to metry i kilogramy. Układ SI. My jesteśmy nienamacalni... Obcujemy z eterem.

Stefanjo: – My z terpentyną. Też można się nawąchać.

Ara: – (pauza i nagle) Ech, Roberto!

Stefanjo: – Jaki Roberto?

Ara: – Mój Roberto. Co wieczór go przyzywam. Tworzę go ze słów, z moich wierszy.

Roberto: – (garbaty, kulawy i półślepy) I oto jestem! Z twoich wierszy stworzony, jam metafora i ekstaza, twój na zawsze Roberto!

Stefanjo: – Hm, tak trochę Picasso, trochę Munch.

Roberto: – (zagląda przez ramię Stefanja) To ja?

Stefanjo: – Nie, to ten facet. (Roberto oddycha z ulgą) Już skończyłem. (pokazuje uroczy portret w formie nieomal słoneczka) Kupi pan? (zachęca spojrzeniem)

Ara: – Roberto, inaczej sobie ciebie wyobrażałam.

Roberto: – Poważnie? Czego mi brakuje? Metafora i ekstaza.

Ara: – Zawiodłeś mnie Roberto. Spodziewałam się pięknego, smukłego młodzieńca.

Roberto: – Trzeba było mnie tworzyć z wierszy Goethego, a nie swoich.

---