Oświeceniem nazywamy okres w dziejach kultury europejskiej od około 1680 r. do końca XVIII wieku. Oprócz "oświecenia" funkcjonowały również takie nazwy jak "wiek rozumu" i "wiek świateł". W Polsce ta epoka rozpoczyna się nieco później (lata 40. XVIII w.), a kończy w pierwszym dwudziestoleciu wieku XIX. Myśl oświeceniowa znajdowała swoje źródła w rozumowej metodzie dążenia do wiedzy, rozum bowiem był w tym okresie prawdziwym przedmiotem kultu. W roku 1690 angielski filozof John Locke (1632-1704) wydał dzieło zatytułowane Rozważania dotyczące rozumu ludzkiego, głoszące empiryczne (czyli doświadczalne) pochodzenie wiedzy. Sposób ludzkiego myślenia staje się głównym tematem filozoficznych rozważań. Twórcy nowych prądów umysłowych zrywali z dotychczasowym poglądem na świat, głosząc nieograniczone możliwości ludzkiego rozumu. Oświeceni szukali nowego ładu odwołując się do nauk eksperymentalnych, m. in. fizyki Newtona, dyskutowali o istocie natury i społeczeństwa. Krytyka teraźniejszości i pytania o przyszłość rodziły wiele idei radykalnych. Krytyka czystego rozumu (1781) niemieckiego filozofa Immanuela Kanta (1724-1804) stanowi ukoronowanie oświeceniowych badań nad mechanizmami poznawania świata. Filozofię oświecenia popularyzowali liczni pisarze. Najsławniejszym spośród nich był Wolter (1694-1788). Powiastki filozoficzne pisywał też Denis Diderot (1713-1784) - np. Kubuś fatalista i jego pan (1796) - który jednak zasłynął przede wszystkim jako współautor Encyklopedii (1751-1772), dzieła sumującego poglądy epoki oświecenia. Obok Diderota inicjatorem wydawania Encyklopedii był matematyk Jean d'Alembert, a wśród jej autorów znajdowały się m.in. nazwiska Woltera, Montesquieu i Rousseau. Osobne stanowisko wśród myślicieli oświecenia zajmował Jean Jacques Rousseau (1712-1788).
Przyjmuje się, że datą graniczną otwierającą polskie oświecenie był rok 1740, kiedy Stanisław Konarski utworzył Collegium Nobilium, a zmierzch epoki wyznaczyło ukazanie się Ballad i romansów Adama Mickiewicza w 1822 roku. Świadectwem narodzin nowej epoki stało się powołanie Biblioteki Załuskich. Miała ona być centrum myśli naukowej i ośrodkiem skupiającym środowisko literackie. Przyspieszenie reform oświatowych nastąpiło wraz z objęciem tronu przez Stanisława Augusta w roku 1764. Powstał wówczas Teatr Narodowy (1765), który miał odegrać ważną rolę w kształtowaniu obywatelskiej świadomości. Z inspiracji króla w marcu 1765 roku została założona gazeta o programie oświeceniowym "Monitor" wydawana do końca 1785 r. Następne lata przyniosły tak doniosłe dla historii wydarzenia, jak powołanie do życia Komisji Edukacji Narodowej, prace Sejmu zwanego Czteroletnim i jego reformy z Konstytucją 3 Maja na czele, wojnę 1792 r. i powstanie kościuszkowskie.
Pod względem stylu literatura polskiego oświecenia nie była zjawiskiem jednolitym. Dominującym kierunkiem, który wywarł wpływ na wiele utworów literackich był klasycyzm. Ale oprócz tendencji klasycystycznych dostrzec możemy także inne kierunki: w latach siedemdziesiątych zaczął przenikać do literatury sentymentalizm, obok niego rozwijała się, choć w ograniczonej postaci, poezja rokokowa. Wszystkie te kierunki rzadko kiedy występowały w czystej postaci, przeważnie krzyżowały się, ich cechy pojawiały się równocześnie w twórczości jednego pisarza czy nawet w obrębie jednego utworu.
Immanuel Kant - wybitny niemiecki filozof z Królewca zadał słynne pytanie: "Co to jest oświecenie?" i udzielił następującej odpowiedzi: "Oświeceniem nazywamy wyjście człowieka z niepełnoletniości, w którą popadł z własnej winy. Niepełnoletniość to niezdolność człowieka do posługiwania się własnym rozumem, bez obcego kierownictwa.(...) Miej odwagę posługiwać się swym własnym rozumem - tak oto brzmi hasło oświecenia.
Wolter - francuski filozof i publicysta. W powiastce filozoficznej "Kandyd" (1759) drwi z łatwego oświeceniowego optymizmu, poddając swojego bohatera najokropniejszym przypadkom. Atrakcyjność intelektualną dzieł Woltera podwyższał jeszcze jego błyskotliwy styl, pełen paradoksów, dowcipów i efektownych sentencji (czyli zdań zawierających jakąś ogólną refleksję filozoficzną lub moralną). Przykładem może być: "Gdyby Bóg nie istniał, trzeba by Go było wynaleźć".
"Zabawy Przyjemne i Pożyteczne" - tygodnik (rozprowadzany też w kwartalnych częściach i półrocznych tomach), wydawany w Warszawie w latach 1770-1777 przez Michała Grölla, redagowany przez Jana Albertrandiego, a od 1771 r. - przez Adama Naruszewicza. Pierwsze polskie czasopismo o charakterze wyraźnie literackim, wzorowane było na obcych periodykach, magazynach (zwanych też żurnalami), adresowanych do elity intelektualno-towarzyskiej, a mających na celu dostarczenie zarówno rozrywki, jak i nauki w sensie moralnym i poznawczym. Założone przez jezuitów, za redakcji Naruszewicza weszło w bliskie związki ze środowiskiem dworskim, stając się poetyckim biuletynem zachodzących w jego kręgu wydarzeń, literacką tubą propagandową królewskiego programu reform (głownie w historyczno-politycznych odach "wysokich", satyrach i bajkach politycznych) i nieoficjalnym organem obiadów czwartkowych, których uczestnicy stanowili znaczącą grupę autorską pisma.
Łamy Zabaw były szkołą poezji stanisławowskiej (od początku poezja stanowiła dominującą formę wypowiedzi), wprowadziły do ówczesnej świadomości literackiej bogaty repertuar form i kierunków ukształtowanych we współczesności i XVII-wiecznej poezji europejskiej (głownie francuskiej). Przekłady i naśladownictwa poezji antycznej i nowołacińskiej wykształciły formy wypowiedzi poetyckiej zgodne z postulatami ówczesnych tendencji literackich i poetyk. Sięgnęły również do najszczytniejszych tradycji poezji rodzimej (Jan Kochanowski, Szymon Szymonowic, Wacław Potocki, Maciej Sarbiewski). Na kartach tego pisma debiutowali niemal wszyscy najwybitniejsi poeci stanisławowscy: Józef Szymanowski, Franciszek Kniaźnin, Stanisław Trembecki, Tomasz Kajetan Węgierski, Ignacy Krasicki (jako poeta). Zabawy stały się w polskiej kulturze wzorem periodyku literackiego, do którego nawiązywały następne pokolenia.
Klasycyzm (łac. classicus - pierwszorzędny, wzorowy, wyuczony) - prąd literacki, który rozwinął się w XVII w. we Francji i występował w rożnym nasileniu i postaciach w literaturach europejskich XVIII w. W niektórych krajach zanikł dopiero w pierwszym ćwierćwieczu XIX w. Nawiązuje programowo do estetyki i sztuki czasów starożytnych, przedstawiciele klasycyzmu dążyli do wypracowania uniwersalnych norm twórczości literackiej i podporządkowania im praktyki pisarskiej. Za najpełniejszą wykładnię klasycystycznej teorii literatury uznaje się Sztukę poetycką Boileau (1674).
Klasycyzm uznawał za cel sztuki osiągnięcie doskonałości w realizacji piękna i prawdy jako zaakceptowanych przez rozum ponadczasowych wartości. Cel ten miał być osiągany przez naśladowanie doskonałych wzorów, głównie antycznych, oraz przez naśladowanie natury pojmowanej jako odkryta przez rozum istota rzeczy. Tematykę i budowę dzieł określały reguły, z których najogólniejszą była zasada decorum, a także wymogi prawdopodobieństwa, harmonii, umiaru i przestrzegania jednorodności estetycznej utworu. Przejawem formalnego rygoryzmu teorii klasycyzmu była m.in. zasada trzech jedności, obowiązująca w dramacie. Klasycyzm stawiał też wymogi jasności i czytelności języka, który winien być zarazem zwięzły, intelektualno-pojęciowy, odwołujący się do wzorców retorycznych. Ważnym przejawem teorii i praktyki klasycyzmu było przestrzeganie norm gatunków literackich, ich hierarchii i czystości. Najwyżej ceniono gatunki o tradycji antycznej: epos, tragedię, odę, list poetycki, bajkę, satyrę.
W Polsce klasycyzm (zwany też klasycyzmem stanisławowskim) był głównym prądem literackim oświecenia, formułującym program piśmiennictwa zaangażowanego w społeczno-polityczną reformę kraju. Wystąpił w latach pięćdziesiątych XVIII w., w środowiskach magnackich (Wacław Rzewuski), następnie znalazł wyraz w twórczości najwybitniejszych pisarzy okresu: Ignacego Krasickiego, Adama Naruszewicza, Stanisława Trembeckiego, Franciszka Bohomolca oraz w traktatach i poetykach (m.in. Sztuka rymotwórcza Franciszka Ksawerego Dmochowskiego, 1788). Za sprawą klasycyzmu dokonały się w Polsce recepcja literatury europejskiej XVII w. oraz nawiązanie kontaktów ze współczesną europejską myślą estetyczną i twórczością poetycką. Założenia klasycyzmu osiemnastowiecznego zostały przejęte i częściowo przekształcone przez klasycyzm warszawski (postanisławowski).
Sentymentalizm (franc. sentimentalisme, od sentiment = uczucie, czucie) - jeden z prądów umysłowych i literackich rozwijający się w różnych krajach Europy w okresie oświecenia. Odrzucając koncepcje racjonalistyczne, jego przedstawiciele uznawali doświadczenie zmysłowe jednostki za główne źródło wiedzy o świecie, który jawił się im jako zaprzeczenie przekonań o ładzie i harmonii. Stwierdzali kryzys moralny współczesnej cywilizacji, spowodowany jej odejściem od stanu naturalnej prostoty i utratą przez człowieka przyrodzonej wrażliwości i dobroci. W estetyce sentymentalizm uznawał indywidualne przeżycie za źródło twórczości, jej cel widział w autoanalizie oraz kształtowaniu naturalnych więzi międzyludzkich, takich jak uczucia rodzinne, przyjaźń, miłość. Sentymentalizm kształtował nowego bohatera literackiego - człowieka czułego, ożywił zainteresowanie przyrodą i jej drobiazgową obserwacją. Przyczynił się do rozwoju takich gatunków, jak: powieść, dramat mieszczański, liryka osobista, do pogłębienia obserwacji psychologicznych i obyczajowych, przełamania stylu patetyczno-retorycznego na rzecz prostoty i śpiewności w poezji.
W Polsce sentymentalizm znalazł wyraz najpierw w adaptacjach dramatu mieszczańskiego, a następnie także w twórczości lirycznej i narracyjnej licznych autorów (m.in. Franciszka Karpińskiego, Franciszka Dionizego Kniaźnina).
Rokoko (franc. rococo, od rocaille - muszla zdobiąca grotę) - nazwa stosowana najpierw do określenia stylu w sztukach plastycznych i architekturze pierwszej połowy XVIII w., a następnie używana także w odniesieniu do zjawisk literackich, w których przejawiały się tendencje analogiczne do występujących w plastyce. Znalazły one wyraz w zainteresowaniu sferą przeżyć osobistych i kameralnych, erotyzmem, wysublimowaną elegancją życia środowisk dworskich. Zarówno w życiu, jak i w sztuce, którą traktowano jako formę wyrafinowanej zabawy, głównymi wartościami estetycznymi były wdzięk i smak. Realizowały się one w takich gatunkach, jak: anakreontyk, epigramat, salonowa komedia, rokokowa odmiana sielanki, a także w formach opartych na grze intelektualnego dowcipu, zaskakujących pointach, m.in. w powiastce filozoficznej i eseju. W Polsce rokoko literackie przejawiło się m.in. w twórczości Franciszka Dionizego Kniaźnina i Tomasza Kajetana Węgierskiego.
Bajka - jeden z głównych gatunków literatury dydaktycznej: krótkie powiastki wierszem lub prozą, zawierające ogólną naukę moralną wysłowioną na końcu lub, niekiedy, na początku utworu, których bohaterami pozostają zwierzęta, ludzie, rzadziej rośliny czy przedmioty. Najbardziej rozpowszechniona jest bajka zwierzęca, w której postacie zwierząt występują jako równoważniki określonych typów ludzkich, a relacje między nimi stanowią odpowiedniki społecznych stosunków i instytucji. Stałość związków między owymi równoważnikami a określonymi cechami ludzkich postaw i charakterów (lis - przebiegłość, mrówka - pracowitość, baran - głupota itp.) czyni z bajki wypowiedź alegoryczną. Za twórcę tego gatunku uznaje się Ezopa (VI w p.n.e.), pochodzącego z Azji Mniejszej. W literaturze nowożytnej bajka występuje w dwóch zasadniczych formach: jako bajka narracyjna - wierszowana historyjka o nieskomplikowanej fabule (La Fontaine, XVII w.), oraz jako bajka epigramatyczna - moralistyczna formuła pozbawiona pierwiastków epickich (G.E. Lessing , XVIII w.). W literaturze polskiej bajkę uprawiali m.in. Biernat z Lublina (który w początku XVI w. przyswoił polszczyźnie bajki ezopowe), Ignacy Krasicki, Stanisław Trembecki.
Satyra (łac. satyra, od satura = mieszanina) - dziedzina literatury, do której nalezą utwory ośmieszające lub piętnujące to, co czynią przedmiotem przedstawienia - osoby, środowiska społeczne, postawy wobec świata, poglądy polityczne, instytucje, sposoby zachowania i mówienia. Źródłem wypowiedzi satyrycznej jest zawsze poczucie jej autora, że pewne zjawiska otaczającego życia są szkodliwe, absurdalne, nie zasługujące na istnienie. Wyszydzając je, satyra posługuje się techniką "krzywego zwierciadła", chwytami komicznego wyolbrzymienia lub pomniejszenia, środkami karykatury, groteski, pamfletu, inwektywy, paszkwilu.
Do XVIII w. żywe było wąskie rozumienie satyry jako określonego gatunku literackiego, ukształtowanego w poezji rzymskiej, do którego zaliczano utwory pisane heksametrem, mające charakter swobodnej gawędy pouczającej lub szyderczej na tematy polityczne, obyczajowe czy literackie. Gatunek uprawiany m.in. przez Lucyliusza, Horacego, Juwenalisa, okres powtórnego rozkwitu przeżywał w czasach klasycyzmu (Nicolas Boileau, Alexander Pope, Ignacy Krasicki, Adam Naruszewicz).
Oda (gr. aoide = pieśń, śpiew) - jeden z podstawowych gatunków greckiej liryki chóralnej, do którego należały pieśni o charakterze pochwalnym, utrzymane w patetycznym stylu, sławiące bohaterów. Oda zajmowała ważne miejsce w poetyce klasycyzmu jako forma wypowiedzi liryczno-retorycznej utrzymanej w podniosłym stylu przemówienia, nasyconej motywami mitologicznymi i wyszukanymi hiperbolami, w której emocjonalne uniesienie usprawiedliwiało kompozycyjną i wierszową swobodę, a więc odstępstwa od reguł sztuki poetyckiej. Reprezentowały ją zwłaszcza utwory okolicznościowe, opiewające doniosłe wydarzenia i czyny znanych osobistości - pisane np. przez Nicolasa Boileau, Woltera, Alexandra Pope'a, w Polsce przez Adama Naruszewicza, Stanisława Trembeckiego, później przez przedstawicieli klasycyzmu warszawskiego: Kajetana Koźmiana, Ludwika Osińskiego, Franciszka Wężyka.
Poemat heroikomiczny jest to gatunek literacki stanowiący parodię eposu. Istota poematu heroikomicznego sprowadza się do uwydatnienia sprzeczności między formą (podniosłość nastroju, patetyczność stylu) a treścią (zazwyczaj błahą). Mistrzostwo w uprawianiu tego gatunku w literaturze polskiej osiągnął Ignacy Krasicki w utworach "Myszeida" i "Monachomachia".
Teatr Narodowy rozpoczął działalność wiosną 1765 roku. Brakowało polskiego repertuaru, damy nie chciały być jeszcze aktorkami, publiczność narzekała, że trzeba płacić za bilety (w czasach saskich przedstawienia były bezpłatne). Dzięki życzliwemu mecenatowi króla zorganizowano konkurs na napisanie polskiej sztuki, uformował się też stały zespół aktorski (16 osób, w tym 5 kobiet). Ostatecznie teatr nie zdobył widzów i powoli upadał. Czasy świetności nadeszły wraz z otwarciem nowego budynku Teatru Narodowego na placu Krasińskich, co nastąpiło w 1778 roku. Zespół polski liczył wtedy około 20 aktorów, grali też Francuzi, opery wystawiano w języku włoskim. Teatr stanowił rozrywkę dla wszystkich warszawiaków: król i damy zasiadali w lożach, najubożsi zajmowali galerię, na parterze spotykało się wyłącznie mężczyzn. W repertuarze teatru była przede wszystkim komedia, co zgodnie z dewizą klasycystycznej literatury „ucząc bawić” miało sprzyjać edukacji narodowej społeczeństwa. Teatr odegrał bardzo ważną rolę w programowaniu reform ustrojowych i wychowaniu społeczeństwa. W przeddzień wybuchu insurekcji kościuszkowskiej Wojciech Bogusławski wystawił na scenie Teatru narodowego sztukę "Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale".
"Encyklopedia" (Wielka Encyklopedia Francuska), której pełny tytuł brzmi: Encyklopedia albo słownik rozumowany nauk, sztuk i rzemiosł, wydawana we Francji w latach 1751-1780, stała się największym naukowym i kulturalnym przedsięwzięciem epoki oświecenia. Początkowo miała być przekładem, lecz w 1747 roku Denis Diderot i Jean d'Alembert postanowili stworzyć oryginalne dzieło, dać: "ogólny obraz wysiłków umysłu ludzkiego we wszystkich ich rodzajach i we wszystkich stuleciach". Czołowe umysły i talenty literackie Francji skupione wokół prac nad tym pomnikiem ludzkiej myśli nazywano encyklopedystami. Encyklopedyści to krąg osiemnastowiecznych filozofów i myślicieli, twórców "Wielkiej Encyklopedii Francuskiej" wyrażającej idee filozofii oświeceniowej. Wśród ponad pięćdziesięciu encyklopedystów najbardziej znani byli Diderot, Voltaire, Montesquieu, Rousseau i d'Alembert.
Collegium Nobilium - prowadzony przez pijarów zakład wychowawczy (szkoła z internatem), założony w Warszawie 1740 przez księdza Stanisława Konarskiego w intencji kształcenia elity zdolnej do uzdrowienia życia politycznego w Polsce. Kolegium prznaczone dla synów magnatów i bogatej szlachty; wychowało wielu działaczy polskiego oświecenia. Dobierając starannie kadrę nauczycielską, wprowadzał Konarski nowoczesne metody nauczania i nowe przedmioty: historię, ekonomię, prawo, języki nowożytne, nauki ścisłe. Ograniczył nieco pozycję łaciny na rzecz języka polskiego i modernizował jej nauczanie (własny podręcznik zamiast nielubianego Alwara), jak też nauczanie retoryki i poetyki. Dużą rolę odgrywał czynny od 1743 roku teatr szkolny, który oparł na wzorach francuskiego klasycyzmu, zarówno w zakresie repertuaru, jak inscenizacji i gry aktorskiej. W urządzonej w latach 1744-1746 sali teatralnej we wznoszonym ówcześnie budynku kolegium wystawiano tragedie francuskie w przekładzie i komedie w oryginale, a także oryginalne próby pióra pijarów (Tragedia Epaminondy). Od roku 1753 Collegium Nobilium służyło w znacznej mierze za wzór przy wprowadzaniu reformy szkolnictwa pijarskiego, a w ślad za nim w pewnym stopniu i jezuickiego, i przygotowało grunt pod działalność Komisji Edukacji Narodowej.