PIERWSZE SYSTEMY PENITENCJARNE, STUDIA Pedagogika resocjalizacyjna


PIERWSZE SYSTEMY PENITENCJARNE

        1. System celkowy:

Pierwszy system penitencjarny jaki wykształcił się w toku rozwoju więziennictwa. Opierał się na umieszczaniu skazanego w pojedynczej celi

System celkowy ujednolicił sposób wykonywania kary pozbawienia wolności oraz zwrócenie uwagi na konieczność zapewnienia odpowiednich warunków bytowych i higienicznych w zakładach karnych. Odmiana z całkowitą izolacją prowadziła do apatii, braku samodzielności, a odmiana z nakazem milczenia rozwijała u nich obłudę.

Pomimo wad system ten cieszył się dużą popularnością w Europie i przetrwał aż do początków XX wieku Pierwszy Międzynarodowy Kongres Penitencjarny który miał miejsce we Frankfurcie nad Menem i w Brukseli w 1846 - 1847 roku opowiedział się za całkowitą izolacją więźnia w dzień i w nocy przy jednoczesnym zatrudnianiu do w więziennej celi i umożliwieniu mu pobierania nauk religijnych, moralnych i szkolnych. Dopiero w 1912 na Międzynarodowym Kongresie Antropologii Kryminalnej odbywający się w Koloni gdzie system celkowy został potępiony i powstał nowy system

        1. System progresywny

Istota tego systemu polega na podziale czasu wykonywania kary pozbawienia wolności na kilka etapów przy jednoczesnym łagodzeniu warunków jej odbywania w miarę wykazywania przez skazanego poprawy.

XIX wiek Ch. Lucas wydał pracę O reformie więzień, czyli o teorii więziennictwa i uważał w niej, że celem systemu penitencjarnego jest uspołecznianie więźnia a nie jego izolacja; odrzuciła więc system celkowy i zaproponował nowy oparty na wychowaniu skazanego.

XVIII i XIX wieku więźniów z Anglii deportowano do kolonii karnych w Australii; tam pracowali przy robotach publicznych.

System progresywny wprowadzony został po raz pierwszy około 1840 roku w więzieniu na wyspie Norflok przez A. Maconochiego który podzieli czas wykonywania kary na trzy etapy przy czym przejście do kolejnego etapu wiązało się z poprawą sytuacji skazanego:

U podstaw owe systemu penitencjarnego tkwiło przekonanie, że kara pozbawienia wolności ma za zadanie uczenie więźniów samokontroli oraz samodzielnego podejmowania decyzji i dokonywania wyborów, by w ten sposób przygotować ich do życia po zwolnieniu bez popełniania kolejnych przestępstw

Angielska odmiana systemu progresywnego

Crofton wprowadził policyjny dozór nad skazanymi w okresie przedterminowego warunkowego zwolnienia; comiesięczne meldowanie się na posterunku policji, utrzymywanie kontaktu z zakładem

        1. System reformatoriów amerykańskich

System progresywny był odwróceniem progresji, według jego założeń więźniowie otrzymywali bezpośrednio po przyjęciu klasę najwyższą ze wszystkimi możliwymi ulgami. W razie złego sprawowania byli degradowani stopniowo do klas niższych z możliwością awansu do poprzedniego poziomu w razie poprawy.

Przykładem zakładu, w którym zastosowano system progresywny jest amerykańskie reformatorium z XIX wieku w Bostonie, którego kierownikiem był duchowny protestancki E.M.P. Wells. Stworzony przez niego system progresywny obejmował sześć stopni: trzy złe i trzy dobre. Dla każdego z nich ustalono przywileje i ograniczenia.

Ponadto pierwszy stopień w tych samych warunkach dawał pierwszeństwo przed innymi stopniami. Awans z najniższych stopni złych był łatwy, natomiast coraz trudniejszy do wyższych stopni dobrych. Przydziału do poszczególnych stopni dokonywała sama młodzież. Każdy wychowanek miał w księdze sprawowania swoje konto dobrych i złych marek. Wieczorem na zebraniu każdy wydawał o sobie opinię i wyrok, korygowany niekiedy przez zebranych. Żadnemu wychowankowi nie wolno było donosić na innych z wyjątkiem przypadków, gdy uczynić to nakazywało sumienie. Kto szczerze przyznał się do popełnionego wykroczenia, nie był karany.

System progresywny w nieco innym kształcie stosowany był również w amerykańskim reformatorium w Emirze. Twórcą i pierwszy dyrektorem był Brockway. Uważał on, że w sposób szczególny trzeba zająć się młodymi ludźmi niebędącymi recydywistami gdyż oni spośród przestępców mają największe szanse na poprawę. Uważał, że głównym czynnikiem pobudzającym więźnia do pracy jest dążenie do wolności. Wprowadził on podział wychowanków ze względu na stopień poprawy. Więźniowie zostali podzieleni na 3 kategorie; czerwoną, czarną i niebieską. Każda kategoria miała wyznaczone pomieszczenia i zakres uprawnień. Nowy więzień był zaliczany do kategorii średniej-czarnej i za złe lub dobre zachowanie mógł trafić do kategorii wyższej-niebieskiej lub niższej-czerwonej.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
skutki izolacji więziennej, studia Pedagogika Resocjalizacja lic, Psychologia penitencjarna
typy systemow resocjalizacyjnych, STUDIA, Pedagogika resocjalizacyjna, Studia-pedagogika, wszystko i
SYSTEMY RESOCJALIZACJI OPARTE NA ZRÓŻNICOWANYM PODEJŚCIU DO WYCHOWANKA, STUDIA, Pedagogika resocjali
NASTĘPSTWA IZOLACJI WIĘZIENNEJ, studia Pedagogika Resocjalizacja lic, Psychologia penitencjarna
opracowanie pytań z penit(1), studia Pedagogika Resocjalizacja lic, Pedagogika penitencjarna
Pytania na egazmin, studia Pedagogika Resocjalizacja lic, Działalność pożytku publicznego
PIOSENKI, STUDIA Pedagogika resocjalizacyjna
Socjalistyczny system wychowania, Studia, Pedagogiaka ogólna
Resocjalizacja jako „kanalizowanie” instynktów., STUDIA, Pedagogika resocjalizacyjna, Studia-pedagog
Normy , studia Pedagogika Resocjalizacja lic, Obrona - Pedagogika - Resocjalizacja
DIAGNOZA RESOCJALIZACJI, Studia, Pedagogika, Resocjalizacja
SZKOLA JAKO INSTYTUCJA KSZTALCACA I WYCHOWUJACA, studia Pedagogika Resocjalizacja lic, Notatki d
Pojęcie agresji - przemoc, studia Pedagogika Resocjalizacja lic, Notatki do Licencjatu - szkoła
Psychologia społeczna. wykłady, STUDIA Pedagogika resocjalizacyjna
Podstawy Prawne Resocjalizacji - zagadnienia, STUDIA Pedagogika resocjalizacyjna

więcej podobnych podstron