plan pracy Kierowanie ogniem dr w obronie, Taktyka

PLAN PRACY

Instruktora w punkcie nauczania

ZAGADNIENIE:

KIEROWANIE OGNIEM DRUŻYNY ZMECHANIZOWANEJ W OBRONIE.

CZAS: ..................

MIEJSCE: Pas Taktyczny

ZAPOTRZEBOWANIE MATERIAŁOWE:

kbk AKMS - cały stan
oporządzenie - cały stan

Przebieg zajęć

L.p.

Czynności instruktora

Czynności szkolonych

BACZNOŚĆ - Uczył was będę kierowania ogniem drużyny zmechanizowanej w obronie.;

Ma to na celu nauczenie was prawidłowego prowadzenia i kierowania ogniem drużyny zmechanizowanej w obronie.

Kierowanie ogniem to zorganizowane i optymalne wykorzystanie przez dowódcę wszystkich środków ogniowych będących w jego dyspozycji w celu wykonania zadania bojowego w nakazanym czasie i przy minimalnych stratach własnych.

Istota kierowania ogniem polega na zdecydowanym i terminowym uruchamianiu zaplanowanych do wykonania przedsięwzięć oraz stawianie pododdziałom (żołnierzom) - odpowiednio do sytuacji zaistniałej na polu walki - zadań i wydawanie komend ogniowych.

Kierowanie ogniem w walce obejmuje:

Wykrywanie, rozpoznawanie celów, ocenę ich ważności i ustalenie kolejności zwalczania;
Określenie rodzaju i liczby środków niezbędnych do wykonania zadania;
Określanie sposobów prowadzenia ognia, momentu jego otwarcia oraz użycia;
Wskazywanie celów, stawianie zadań i wydawanie komend ogniowych;
Obserwację wyników i poprawianie ognia;
Wykonanie manewru ogniem, pododdziałami (siłami i środkami ogniowymi).

Kierowanie ogniem w walce polega na umiejętnym wykorzystaniu przez dowódcę pododdziału możliwości środków ogniowych w bezpośrednim starciu z przeciwnikiem i sprowadza się do optymalnego wykorzystania w walce wszystkich dostępnych sił i środków.

Kierowanie ogniem w obronie polega na metodzie kolejnego niszczenia przeciwnika w miarę jego podchodzenia do przedniej linii obrony. Kierowanie ogniem i porażenie przeciwnika na podejściach do przedniej linii obrony następuje w ramach zaplanowanego systemu ognia w celu utrudnienia mu marszu po drogach, manewru na rubieżach, rozwijania się i ataku. Polegać to będzie na podawaniu sygnałów do otwarcia ogni planowych i komend do wykonania ogni nieplanowych. Całokształt kierowania ogniem sprowadza się do ustalenia danych o celach i dokonania podziału zadań ogniowych pomiędzy wykonawców stosownie do ich możliwości ogniowych; precyzowania zadań ogniowych; podawania komend, sygnałów, rozkazów w zakresie rozpoczęcia, przeniesienia lub przerwania ognia; zabezpieczenia w amunicję; wykonywania zadań ogniowych z wymaganym skutkiem.

Kierowanie ogniem jest elementem kierowania walką. Dowódcy pododdziałów kierują ogniem poprzez stawianie zadań, wydawanie komend ogniowych oraz podawanie ustalonych sygnałów.

Zdanie ogniowe jest formą zadania bojowego zobowiązującą wykonawcę do samodzielnego zwalczania ogniem sił i środków przeciwnika. W jego treści pododdziałom (środkom ogniowym) określa się rejony, pasy (sektory) i kierunki odpowiedzialności oraz cele i obiekty przeciwnika do rażenia (zniszczenia, obezwładnienia). Dowódca stawiając zadanie ogniowe wskazuje swój zamiar, nie powinien natomiast ograniczać swobody podwładnemu w wyborze sposobu jego wykonania.

W czasie walki w zadaniu ogniowym podaje się:

Wykonawcę;
Rodzaj broni i amunicji;
Cel;
Sposób wykonania zadania (zniszczyć, obezwładnić).

Komenda ogniowa jest formą zadania ogniowego. Podana głosem lub przez techniczne środki łączności zobowiązuje wykonawców do natychmiastowego jej wykonania. Wyraża ona szczegółową decyzję dowódcy w zakresie sposobu prowadzenia ognia.

W treści komendy ogniowej podaje się:

Wykonawcę („działonowy - operator”);
Rodzaj amunicji i broni („przeciwpancernym; z karabinu maszynowego”);
Cel, do którego należy prowadzić ogień („na wzgórzu - czołg”);
Nastawę celownika („5”);
Nastawę poprawek kierunku („pierwszy prawy znak”);
Punkt celowania („w podstawę”);
Sposób prowadzenia ognia („w ruchu”);
Rodzaj ognia („długimi seriami”);
Liczbę nabojów;
Hasło do otwarcia ognia.

Podczas kierowania ogniem w walce dowódca pododdziału będzie stosował manewr ogniem. Polega on na jego ześrodkowaniu, podziale lub przenoszeniu, umożliwiającym jednoczesne bądź kolejne rażenie kilku obiektów (celów). Wykonuje się go bez zmiany stanowisk ogniowych, w celu uzyskania przewagi ogniowej nad przeciwnikiem w określonym miejscu i czasie oraz zapewnieniu korzystniejszych warunków do jego zniszczenia (obezwładnienia).

Dowódca pododdziału kieruje ogniem poprzez stawianie zadań, wydawanie komend ogniowych i podawanie sygnałów. W celu zabezpieczenia dowodzenia i kierowania ogniem, w pododdziale stosuje się radiowe, ruchome i sygnalizacyjne środki łączności. W czasie walki komendy przekazuje się tekstem jawnym, przy czym stanowiska osób funkcyjnych za pomocą kryptonimów i sygnałów rozpoznawczych a punkty terenowe - w stosunku do dozorów lub umownymi nazwami.

Moment otwarcia ognia określa wyższy przełożony lub dowódca wykonujący zadanie bojowe podając podwładnym ustalone sygnały jego wywołania, albo wskazując w terenie rubieże od których należy otwierać ogień do przeciwnika. Podczas wyboru momentu otwarcia ognia należy brać pod uwagę sytuację taktyczną i możliwości bojowe posiadanych środków bojowych. Każdy dowódca (żołnierz) w razie bezpośredniego zagrożenia lub nagłego pojawienia się ważnych celów przeciwnika powinien natychmiast otwierać ogień samodzielnie. Najwcześniej powinny rozpocząć strzelanie te środki ogniowe, które mają największy zasięg ognia skutecznego i są wyposażone w optyczne przyrządy celownicze gwarantujące uzyskanie dużej celności. Następnie prowadzi się ogień z karabinów maszynowych, granatników przeciwpancernych oraz pozostałej broni strzeleckiej. Żołnierz na polu walki ma obowiązek racjonalnie zużywać amunicję na wykonanie zadania ogniowego. W tym celu powinien on łączyć umiejętności strzeleckie z możliwościami taktyczno - ogniowymi posiadanej broni i dążyć do zniszczenia celu przy jak najmniejszym zużyciu amunicji.

Wykonuje zbiórkę. Zadaje pytania co do zrozumiałości przerabianego zagadnienia na punkcie nauczania.

OPRACOWAŁ

.............................